Όπως ειπώθηκε και σε προηγούμενα post, βαθύ μίσος νιώθει κανείς μόνο απέναντι σε άτομα που έχουν κάποια συναισθηματική σημασία γι’ αυτόν. Η αδιαφορία βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη πλευρά, και είναι κατάσταση πλήρους ηρεμίας. Καθόλου άσχημη, κατά καιρούς.
Το μίσος σε καταβάλλει ψυχικά, όπως ακριβώς και η αγάπη. Αλλά πολλές φορές είναι απαραίτητο (εφόσον έχει ένα στόχο κάποια βάση), για να σου θυμίζει τι ΔΕΝ θέλεις από τους άλλους.
Και, όπως κάθε έντονο συναίσθημα, καλό είναι να το εκφράζει κανείς με τον τρόπο που προτιμά. Γιατί όταν το μαζεύει μέσα του κανείς ή προσπαθεί αποτυχημένα να το καταπνίξει, μόνο κακό κάνει στον εαυτό του.
(Έτσι κρίνω από προσωπικές εμπειρίες δηλαδή.)
Η αδιαφορία είναι πάντα ο πιο εύκολος δρόμος.