Υπάρχει αυτή η θεωρία που λέει οτι το μίσος είναι πιο κοντά στην αγάπη από την αδιαφορία…
Ποιά η γνώμη σας; Ποιό θεωρείτε χειρότερο να αντιμετωπίζετε και ποιό αποτελεί πιο απαξιωτική για τον άλλο στάση εκ μέρους σας;
Βασικά το μίσος είναι συναίσθημα, και μάλιστα πολύ έντονο. Η αδιαφορία απο την άλλη μπορεί να είναι συναίσθημα, στάση ή συμπεριφορά. Και ενώ το μίσος είναι πάντα ένα, υπάρχουν αδιαφορίες και αδιαφορίες…
Μερικές φορές πάντως η αδιαφορία μεταμφιέζεται τη σκληρότητα του μίσους, και γίνεται χειρότερη και απο αυτό (απο την άλλη καλό είναι να είμαστε και μεις λίγο σκληροί βέβαια ε?)
Δεν υπάρχει καλύτερο, θεωρητικά κάποιος προτιμάει να τον μισούν παρά να αδιαφορούν (όταν μιλάμε για αγάπες και τέτοια), αλλά εδώ που τα λέμε σάμπως οδηγεί και πουθενά το μίσος? Ειδικά σε κάτι ακραίες περιπτώσεις… Αν είναι να διάλεγα για τον εαυτό μου πάντως, ασφαλώς προτιμώ να αδιαφορώ για κάποιον παρά να τον μισώ, το μίσος καταντάει κουραστικό και χάσιμο χρόνου και ενέργειας. Δεν έχει νόημα βρε παιδί μου.
Τι είναι καλύτερο? Να μισείς τους πάντες και οι πάντες να αδιαφορούν για σένα, ή να αδιαφορείς για όλους και όλοι να σε μισούν? :roll:
aint gonna waste my hate on you, I think I’ll keep it for myself
το μίσος είναι βαρβάτο συναίσθημα, γιατί καταλαμβάνει το μυαλό σου κ σε θολώνει. και για να γίνει αυτό, πρέπει το αντικείμενο του μίσους να έχει μια συναισθηματική οντότητα για σένα.
σαφέστατα η αδιαφορία είναι ό,τι χειρότερο. όταν μισείς τον άλλο, συνεχίζεις να ασχολείσαι μαζί του και ενδόμυχα θες να ασχολείται και αυτός με εσένα…
ΥΓ : λένα μπράβο, όμορφο τόπικ.
Εγώ αυτό κρατάω κυρίως και θέλω να τονίσω. Πολλές φορές μπορεί κάποιος να νιώθει έντονα μίσος, αλλά να έχει την ικανότητα να το καμουφλάρει με αδιαφορία. Είτε γιατί δε θέλει να δείξει την αδυναμία του αυτή είτε γιατί επιλέγει ποια συμπεριφορά θέλει να έχει προς τα έξω.
Η αδιαφορία είναι πολύ περίεργη. Είναι σαν τη λευκή ψήφο. Ποτέ δε θα καταλάβει ο άλλος τι πραγματικά σκέφτεσαι, νιώθεις και πιστεύεις…
Για να μισησεις καποιον πρεπει να χεις προηγουμενα μαζι του.Αντιθετα με την αδιαφορια…
Αυτό. Μπορεί να νιώθεις μίσος, αλλά δεν είναι ανάγκη να το δείχνεις. Πιστεύω η αδιαφορία πληγώνει περισσότερο απ’το μίσος έτσι κι αλλιώς, γι’αυτό γενικά την προτιμώ, χοχο.
Όπως λέει κι ο Λούκι, με το μίσος συνεχίζεις να ασχολείσαι με τον άλλον. Μου θυμίζει τα μικρά παιδάκια που όσο ασχολείσαι μαζί τους, κάνεις παρατηρήσεις και τα μαλώνεις αυτά δε σταματούν, ενώ άμα τα γράψεις μετά από λίγη ώρα ‘πληγώνονται’ και το βουλώνουν. 
Πω πω πω σκληρή γυναίκα! :lol: 
Όπως καταλαβαίνεις με λατρεύουν όλα τα παιδάκια. Εγώ αδιαφορώ και 'κείνα με μισούν… :lol:
Καλά αν μπορείς να αδιαφορήσεις ενώ ένα παιδάκι κλαίει… πες ΤΩΡΑ πώς το κάνεις. Εμένα μόνο μίσος μου βγαίνει…
Πω πως σόρρυ το τσάκισα το οφτόπικ #-o
Με καλυψε ο Καρβου κυριως.
Το μισος το θεωρω πολυ ακραιο συναισθημα και δεν ξερω αν το εχω νιωσει και για καποιον.
Μαλλον στην αντιπαθεια εχω μεινει.:roll:
Απο την αλλη η αδιαφορια ειναι συνηθες φαινομενο.
Παντως αυτο το ρητουλι που λεει περι μισους και παθους καλα τα λεει θαρρω…:-k
Μία μπάντα στις αρχές του 80 απάντησε σε ένα σχετικό ερώτημα με το παρακάτω 4στιχο:
[B][CENTER]Οταν το μικρο παιδί ζητήσει αγαπη
Αστο να πνιγεί στα ικετευτικά του δάκρυα
Όταν ο ετοιμοθάνατος ζητήσει ελπίδα
Χάρισέ του ένα περίστροφο[/CENTER][/B]
To να δειχνεις σε καποιον οτι τον μισεις,του δειχνεις παραλληλα οτι ασχολεισαι μαζι του.
Αδιαφορια και παλι αδιαφορια.Μονο κερδισμενος βγαινεις
Αυτο.
Με τη διαφορα οτι ειμαι βεβαιος οτι δεν εχω νιωσει μισος ποτε για καποιον συγκεκριμενο ανθρωπο.
Γενικα το μισος ειναι επικινδυνο συναισθημα. Και το κακο ειναι οτι πολλες φορες μας μαθαινουν να μισουμε. Αυτους που εχουν διαφορετικες πολιτικες ιδεολογιες, αυτους που υποστηριζουν αλλες ομαδες κτλ.
Χειροτερο ειναι μακραν η αδιαφορια γιατι πολυ απλα κανενας ανθρωπος δεν αντεχει να ειναι “αορατος” και να νιωθει οτι δεν υπαρχει…
Μισος δεν εχω νιωσει (ακομη:p ), μονο απεχθεια οπως ειπε και η Σοφι και τρελη αντιπαθεια.
Βασικα και να θελω να ασχοληθω με καποιον και να καιγομαι για εκδικηση δεν το κανω γιατι μονο και μονο εχουμε ενα ονομα και ενα κουτελο σ’αυτην την κοινωνια.
Το μισος ειναι βαρυ αλλα για να υπαρξει σημαινει οτι υπαρχουν και θεμελια πιο πισω. Η αδιαφορια μπορει να φανει πιο ασχημη γιατι μπορει να συμβει διχως αυτα τα θεμελια. Δεν ξερω αν θα τα συγκρινα ευκολα. Το μισος δεν μπορεις να το ελενξεις ενω την αδιαφορια καποιες στιγμες (αν το καταλαβεις) ναι. Μισος δεν εχω νιωσει για κανεναν. Αδιαφορια εχω παρατηρησει απο την μερια μου και σε καταστασεις που επρεπε και σε καταστασεις που δεν επρεπε.
Πλάκα στην πλάκα, εγώ για πολλά χρόνια μισούσα τον Κόντε…
αδιαφορία, με το μίσος δηλητηριάζεις την ψυχή σου και μπορεί να πληγωθείς και εσύ ο ίδιος στο τέλος…
άστο να πάει στο διάολο που λένε…θα χαλάσουμε την ζαχαρένια μας??
Συμφωνώ απόλυτα με μόντε. ¶λλωστε σ’αυτό ακριβώς το επιχείρημα στηρίζεται και το ρητό πιστεύω.
(Υ.Γ. θενκς!)
Συμφωνώ και με σοφι, ούτε εγώ μπορώ να πω οτι έχω νιώσει μίσος… Ακριβώς μου φαίνεται ακραίο. Αλλά έστω κι αυτός ο έντονος θυμός που μπορεί να βγει ως…πρώιμη μορφή (πέρα από απλή αντιπάθεια), δείχνει ότι υπάρχει “κάτι” σε κάποιο επίπεδο. Εστω και ακατανόητο.
Πιστεύω πως η αδιαφορία είναι η μέθοδος που επιτρέπει να εξαφανίσεις κάτι που δεν σου είναι ευχάριστο. Ό,τι επιλέγεις να μην βλέπεις, κατά κάποιο τρόπο παύει να υπάρχει. Αν όμως επέλθει μίσος, τότε σημαίνει πως αυτό το κάτι που δεν είναι ευχάριστο νίκησε και συνεχίζει να υπάρχει. Νομίζω πάντως πως το να πιέσει κανείς τον εαυτό του ώστε να είναι ή να φέρεται σαν αδιάφορος, προϋποθέτει μάλλον τρόπον τινά ενασχόληση με το «αντικείμενο» της αδιαφορίας και κόπο που οδηγεί σιγά-σιγά στο μίσος. Πάντως θεωρώ το μίσος πιο υγειές και την αδιαφορία μάλλον αδύνατη για έναν ανθρώπινο νου. Μπορούμε να φερόμαστε αδιάφορα, δεν μπορούμε να αδιαφορούμε.
Αδιαφορία. Σαφώς χειρότερο, γιαυτό κι εγώ αυτό κάνω όταν τσακωθώ με κάποιον. Το μίσος δίνει στον άλλο την ευχαρίστηση ότι ενδιαφέρεσαι.