ΑΣΕ ΗΣΥΧΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΡΕΝΤ ΓΑΜΗΜΕΝΕ ΔΑΙΜΟΝΑ!!!
Τον περιμένω να ποστάρει στο θρεντ του clockwork angels.
Δε νομιζω να τα καταφερει …εκει παιζουν ανωτερες δυναμεις. :lol:
The Time has come λοιπον, πολλοι απο σας εχετε ηδη τον εχετε ακουσει και τον εχετε ξεχασει τον δισκο, εγω ομως να σας πω ενα μικρο μυστικο: τον ακουω τουλαχιστον μια φορα την ημερα. Τεσπα
[I]When Time Fades Away…[/I]
Eνα μαγευτικο ιντρο, θα μπορουσε κανεις να πει οτι ειναι soundtrack απο ταινια, με ολη αυτη την ατμοσφαιρα και την μεγαλειωδης ορχηστρική ομορφια του. Σε βαζει για τα καλα μεσα στο κλιμα για το τι ακριβως θα ακολουθησει στη συνεχεια. Δακρυα σιγκηνησης απο την πρωτη φορα, σε κανει να ξεχασεις τελειως το πρωτο δισκο. Ειναι κατι καινουριο, κατι διαφορετικο.
[I]Behold the Rain of Stars! [/I]
Το δευτερο τραγουδι ειναι ‘χωρισμενο’ σε 4 parts. Ξεκιναει με εντονο μπλαστ, ωστε να ακολουθησουν κοφτα, μελωδικα ριφφς, συνοδευομενα απο συμφωνικες πινελιες και εναλλαγες harsh και clear φωνητικων…
[I]Into the darkness we fly…[/I]
Οταν στη συνεχεια ανεβουν λιγο οι ταχυτητες και η περιεργη-πολυπλοκη συνθεση σε κανει να λες “εδω ειμαστε”, δεν αναζητας τιποτα αλλο. Εδω κανει την πρωτη του εμφανιση το melodeath στοιχειο, αλλα συντομα θα χαθει παλι μεσα στο μαγευτικο symphonic/progressive τοπιο, οταν τα ριφφς θα γινουν πιο τεχνικα και complex. Αλλα και αυτο το τοπιο θα αλλαξει μετα απο λιγο, οταν το τριτο part του κομματιου θα σου δειξει οτι η λεξη “epic” ειναι πολυ μικρη για να το χαρακτηρισει.
[I]I´m wondering now where will you take me
From the horizon the light comes alive…[/I]
Ενα ακουστικο περασμα, με τα καθαρα φωνητικα του Jari να εντυπωσιαζουν τοσο πολυ, που οπως προειπα, η λεξη epic ειναι πολυ μικρη. Δεν, πραγματικα, δεν βρισκω λογια. Δακρυα συγκινησης, ο Jari oλα αυτα τα χρονια βελτιωσε τοσο πολυ τα καθαρα φωνητικα του, που στην αρχη μου φανηκαν τελειως αγνωριστα.
[I]We are the Sons of Winter and Stars![/I]
Οσο προβλεψιμη ηταν η αλλαγη σε εντονο και πολεμοχαρες υφος κοντα στο τελος του, δεν καταφερε να με αφησει αδιαφορο. Διαφορα μελη της Φινλανδικης (και οχι μονο) μεταλ σκηνης καλουνται να τραγουδησουν το ρεφρεν και να τελειοποιησουν ετσι το τραγουδι, με μια επικ χωρωδια. (Toivonen απο Ensiferum, Joensen απο Tyr ειναι δυο απο αυτους.) Φτανοντας πλεον στα 13 και κατι λεπτα, περνώντας απο συμφωνικα μονοπατια που εφεραν στο μυαλο λιγο Nightwish, κλεινει σε επικ fast tempo καταστασεις τυπου Blind Guardian, που οσο να’ναι, σε κανει να τραγουδησεις παρεα, απο την πρωτη κιολας φορα…
[I]Far away there´s a land of snow and sorrow…[/I]
Στην συνεχεια, τα πραγματα λιγο αλλαζουν. Πεφτουν οι ταχυτητες, η φαση γενικα γινεται λιγο πιο ‘γηινη’, χωρις ομως να χανεται απολυτα η παγωμενη-αστερικη ατμοσφαιρα που εχει ηδη δημιουργηθει. Αλλωστε, για Wintersun μιλαμε. Το τριτο κομματι εχει εναν mid tempo χαρακτηρα, ξεκινωντας με αργο ριφφ, καθαρα φωνητικα που σου θυμιζουν λιγο Ensiferum και ενα feeling λιγο μιζερο, αλλα ταυτοχρονα ξεχωριστο και μαγευτικο. Με μαγεψε απο την πρωτη στιγμη. Απο την πρωτη νοτα. Οι στιχοι του επισης ακολουθουν εναν στεναχωρο δρομο. Με την συνθεση του (πολλα layers οπως και πριν, κλπ), φτανει να ειναι ενα απο τα καλυτερα Wintersun κομματια, οπως εγραψε και ενας τυπας στο archives, που με βρισκει απολυτως συμφωνο.
[I]And I fall asleep, I will dream the last dream…[/I]
Xωρις να χανεται επισης το epic συναισθημα, χωρις να μενεις ασυγκινητος απο τα βελτιωμενα (ξαναλεω) καθαρα φωνητικα του Jari, ειδικα στο ρεφρεν, το μελαγχολικο συναισθημα κορυφωνεται οταν μετα απο ενα περασμα harsh (black θα μπορουσε να πει καποιος) φωνητικων, οι δυο κιθαρες ‘χορευουν’ με εναν μαγευτικο τροπο λιγο πριν μπει για τελευταια φορα το ρεφραιν, δημιουργωντας το τελειο κλεισιμο. Βαλε να ακουσεις ποσο τελεια και αρμονικα ‘χορευουν’ μαζι οι κιθαρες πριν το δευτερο ρεφραιν. Οχι, βαλε.
[I]Darkness and frost are starting to reach
The heart of this land with a cold disease…[/I]
After this, ερχεται ενα δίλεπτο ιντρο για το τελευταιο και ομώνυμο κομματι του δισκου. Σαν ιδεα, φαινοταν να ειναι ενα το κομματι, και οχι χωρισμενο ετσι. Τελος παντων, αποτελει ενα ακουστικο υφος της βασικης μελωδιας του Time, συνοδευομενο παλι (ναι…) με φολκ στοιχεια και ιαπωνικο feeling. Μαγεια το ονομαζω εγω, ειναι ο,τι πρεπει για να ξεκινησει δηλαδη με τον καλυτερο τροπο το τελευταιο και προσωπικα αγαπημενο κομματι του Time. Eχω πιασει τον εαυτο μου να βαζει μονο αυτο το ιντρο στο repeat, για τουλαχιστον μια ωρα.
[I]Time will go on and we are drifting away in the night…[/I]
Δυνατο ριφφ! Το βαζω παλι και μου σηκωνεται η τριχα. Τελεια η εισαγωγη του τελευταιου κομματιου, με δυνατο ριφφ και συμφωνικη μυρωδια στον αερα. Harsh vocals στο ενα και μοναδικο κουπλε, με την κιθαρα να ακολουθει πιστα την μελωδια του, και εναλλαγη σε καθαρα επικ φωνητικα (παλι, γαμω) στο ρεφρεν. Αλλα ρε… γαμω το μουνι. Τι ρεφρεν ειναι αυτο? Τι ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ΓΑΜΩ ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ. Ε δεν αντεξα. Δεν γραφω τιποτα αλλο. Μονο και μονο, την μελωδια μετα το πρωτο ρεφρεν… Ειναι οτι καλυτερο εχω ακουσει για φετος. Ειλικρινα.
Best album of 2012? Για μενα, ναι. Σιγουρα. Οχι για μουσικους λογους μονο, αλλα και για συναισθηματικους. Προσωπικα δηλαδη, ο συγκεκριμενος δισκος ειναι κατι παραπανω απο μουσικη και συναισθημα. Συμβαινει σε ολους μας. Με μερικες μπαντες και με μερικους δισκους εχουμε συγκεκριμενη και απειρη αδυναμια.
Οσο για την διαρκεια του δισκου, νταξ πολλοι απο σας θελατε κατι παραπανω. Παρ’ολο που η διαρκεια του δηλαδη ειναι σε στανταρ πλαισια ενος normal full-length, οι περισσοτεροι εμειναν με την πωρωση στο χερι. Ηθελαν κι αλλο. Ηθελαν το Time 2 να βγει σε μια βδομαδα. Πιστευω και συμφωνω με τον Jari που ειχε πει οταν βγηκε η σχετικη ανακοινωση με τον χωρισμο του δισκου, οτι 80 λεπτα Wintersun ειναι too much για να χωνεψεις στο 100%. Οπως και με το Time 1 δηλαδη, o δισκος ηθελε πανω απο τεσσερις-πεντε ακροασεις για να καταλαβεις ακριβως τι παιζει, και τι σκατα κυκλοφορησαν οι Wintersun μετα απο τοσο καιρο.
Καλα, εννοειται πως οποιος περιμενε Winter Madness και τα σχετικα, τον ηπιε. Δεν ειναι και λογικο, μετα απο τοσα χρονια, ο Jari να εμενε στις ιδιες ιδεες που ειχε και τοτε. Αλλη μουσικη γραφεις και ακους στα 25, αλλη στα 33 ή 34. Δεν ειναι ο μονος που το παθαινει. Η γνωμη μου ειναι πως το Sons of Winter and Stars ηταν (και φαινεται) η κυρια αιτια της καθυστερησης του δισκου, με ολα αυτα τα samples που εχει. Οχι οτι τα υπολοιπα κομματια υστερουν σε κατι τετοιο, αλλα τεσπα.
Στεναχωριεμαι λιγο, οταν στο εξωτερικο εγινε χαμος απο reviews και τα σχετικα, εδω στην Ελλαδα ειχαμε σιγη απο metal hammers, tv wars και αρχιδια, αλλα και απο το Rocking. Ενα review ρε παιδια ακομα και για πλακα… δηλαδη τι να πω. Αυτα. Cheers.
PS:
[SPOILER][I]Time will go on and we are drifting away in the night
I´ve been searching so long, but I will find you even if it takes my whole life
But tonight I feel so alone and I know that you are forever gone
Oh time, don´t fade away when I need you here, oh please don´t leave me now…[/I][/SPOILER]
Πολυ καλος δισκος, παιδια νταξει οντως πηρε ατελειωτο καιρο να βγει ομως τελικα αξιζει τον κοπο… πιστευω…
μεγαλειωδης δισκος.δεν εχει τα πιο “κολλητικα” τραγουδια που ειχε το ομωνυμο οπως Winter Madness, Starchild και σια, αλλα ειναι πιο τεχνικος,πιο ταξιδιαρικος και εν τελει απιστευτα γαματος με διαφορετικο τροπο απο το πρωτο αλμπουμ.Οχι και τοσο διαφορετικο αλλα you get the point.Ψηθηκα τωρα,το βαζω να το ξανακουσω. ALL HAIL JARI ΡΕ :!:
[B]Land Of Snow And Sorrow (Folk version)[/B]:
:respect:
…πολύ καλό:):!:
Ριξτε μια αυτια και σε αυτο. Ειναι αρκετα ενδιαφερον, πιστευω.
Εδιτ: και δω μια εκδοση χωρις τα περισσοτερα συμφωνικα μερη. Πώς θα ηταν σχεδον, αν εβγαινε στον πρωτο δισκο.