Επετειακο θρεντ μιας και φετος κλεινουνε 40 χρονια απο το φεστιβαλ. Οι συστασεις περιττες. Πειτε τα ολα λοιπον. Συναισθηματα, για τις μπαντες, ιστοριες αν σας εχουν πει μεγαλυτεροι (η αν εχει καποιος να μας πει!), πληροφοριες που θα μας ενδιεφεραν εμας τους χιπιδες wannabes. Και στην τελικη αλλαξε τον κοσμο η ηταν απλα ενα συμβολικο φεστιβαλ;
Εχω θολωσει για να γραψω τα παντα ολα τωρα. Πειτε εσεις.
Και αφισα
Από τη συνέντευξη του rocking.gr στους Ten Years After:
http://www.rocking.gr/article5936.php
Κώστας Σακκαλής: Το φεστιβάλ του Woodstock υπήρξε ένας πολύ σημαντικός παράγων για τις καριέρες των καλλιτεχνών που συμμετείχαν. Πιστεύετε ότι οι Ten Years After θα είχαν την αίγλη και την εικόνα που έχουν σήμερα, αν δεν ήταν η μπάντα που έπαιξε το ?I?m Going Home?, σε αυτό το ιστορικό φεστιβάλ;
Leo Lyons: Πράγματι, πιστεύω ότι στήριξε την καριέρα μας για 40 χρόνια. Πριν το Woodstock παίζαμε σε μεγάλους συνοικιακούς χώρους, με πέντε χιλιάδες θεατές. Είχαμε καριέρα και είχαμε και δύο άλμπουμ που μπήκαν στα charts. Η ταινία «Woodstock» ήταν το κρίσιμο σημείο. Μας άνοιξε τις πόρτες κάθε μικρής πόλης της Αμερικής και κάθε χώρας στον κόσμο. Το ?I?m Going Home? ήταν το κομμάτι που έφερε την εμπορική επιτυχία.
Μανώλης Γεωργακάκης: Ποια είναι η πιο τρελή σου ανάμνηση από το Woodstock;
Leo Lyons: Όταν παίξαμε στο Woodstock, για εμάς ήταν απλά άλλη μια συναυλία. Αν σου έλεγα, θυμήσου τι ακριβώς έκανες μια συγκεκριμένη μέρα, πριν από 40 χρόνια, τί θα μου απαντούσες; Νομίζω πως αν ήξερα τότε ότι ήταν τόσο σημαντικό, θα έδινα όλη μου την προσοχή (γέλια). Ήταν απλά μια συναυλία, μια καλή συναυλία, με καλό κοινό, αλλά μετά θυμάσαι και τις αναποδιές, τη βροχή, τη λάσπη, δεν υπήρχε φαγητό, δεν είχαμε κοιμηθεί αρκετά. Όλοι άρχισαν να το θεωρούν μεγίστης σημασίας μόνο όταν βγήκε η ταινία και επειδή συγκέντρωσε μισό εκατομμύριο κόσμο.
Μανώλης Γεωργακάκης: Δεν υπήρχε λοιπόν κάτι το ξεχωριστά μαγικό σχετικά με αυτό το τριήμερο, που αποτελεί μια μεγάλη στάση στη rock μυθολογία;
Leo Lyons: Όχι. Για εμένα τουλάχιστον, απολύτως τίποτα. Παίξαμε στο Newport Jazz Festival και στο Texas Pop Festival στην ίδια περιοδεία. Βέβαια, όχι μπροστά σε μισό εκατομμύριο κόσμο, αλλά από 30 μέχρι 60 χιλιάδες. Ήταν πολύ καλά φεστιβάλ. Όλη εκείνη η εποχή ήταν καταπληκτική. Αυτό που η ταινία κατάφερε ? κι αυτό ίσως είναι μαγικό ? ήταν να καταγράψει το πνεύμα της εποχής, για αυτούς που δεν ήταν εκεί.
Μπράβο στη Wretch που άνοιξε το θρεντ και στον Vic που πόσταρε το πολύ καλό απόσπασμα από τη συνέντευξη του Lyons.
Eμένα τουλάχιστον ο Lyons μου ακούγεται πολύ ειλικρινής όταν λέει πως εκείνη τη στιγμή δεν έιχαν συνείδηση πως συμμετέχουν σε κάτι που θα μείνει στην ιστορία.
Τι να πρωτογράψει κανείς για το Woodstock…
Κορυφαία ερμηνεία του φεστιβάλ είναι πάντα για μένα αυτή του Hendrix, με αποκορύφωμα τους “αυτοσχεδιασμούς” του πάνω στο Star Spangled Banner, τον Αμερικάνικο ύμνο.
Στη μέση του πολέμου του Βιετνάμ, ο Hendrix δεν χρειάστηκε στίχους για να εκφράσει τη φρίκη και την αγωνία που προκαλούσε ο πόλεμος στη γενιά του:
Χωρίς να διαφωνώ ? προφανώς…
Διαλέγω τον Joe Cocker και το συγκλονιστικό ?With A Little Help From My Friends? και τους Ten Years After με το ?I?m Going Home?, καθώς επίσης τις εμφανίσεις των The Who, Santana και Jefferson Airplane.
(Τώρα που δεν μας κοιτάνε, προσθέτω και τον Richie Havens, γιατί έτσι μου αρέσει!)
Η εμφάνιση του Χένδρακος, εξ όσων γνωρίζω, πραγματοποιήθηκε σε μάλλον «ψόφια» στιγμή του φεστιβάλ, αλλά αποτελεί, πράγματι, μια από τις στιγμές φετίχ της rock ιστορίας.
Πάντως, ειλικρινά, φαντάζεστε μισό εκατομμύριο κόσμο σε φεστιβάλ;
Thanks Mule! Λοιπον τα ειπες ολα με την διασκευη του Αμερικανικου υμνου. Το ξεφτιλισε εντελως το ονειρο. Δεν ξερω για τους καλλιτεχνες, αλλα σιγουρα περαν της κουλτουρας της εποχης μια χαρα πληρωθηκαν για να παιξουν (Jefferson Airplane, The Who διπλασιο ποσο απ’οτι συνηθως, Hendrix περιπου τριπλασιο απο Jefferson και Who :p). Τα εισητηρια που προπωληθηκαν αγγιζαν το 1.000.000 δολλαρια, ενω οι διοργανωτες ειχαν δωσει 180.000 συνολικα στους καλλιτεχνες που θα εμφανιζονταν. Η συνεχεια γνωστη, ολοι μπηκαν τζαμπα γιατι δεν υπηρχε μερος για επικυρωση εισητηριων, ο παντζουρλισμος ξεκινησε μια μερα πριν κτλ. Γενικα εκεινη τη στιγμη δεν παιζει να πιστευαν (μουσικοι και θεατες) τιποτα λιγοτερο η περισσοτερο απο το οτι ηταν ενωμενοι μεσω της μουσικης. Σιγουρα δεν αλλαξε τον κοσμο αλλα ειναι μια απο τις συμβολικες κινησεις του κινηματος των νεων της εποχης εκεινης. Και για να νιωθαν ετσι, κατι σημαινει, δεν ειναι απλα μαρκετινγκ. Τουλαχιστον εμενα αυτο μου βγαζει και η ταινια και οι ηχογραφησεις. Πλεον νταξει, κυκλοφορουν μεχρι και παπουτσια, αλλα αυτο συμβαινει και με τον Γκεβαρα που οπως και να το κανουμε εδωσε κατι περισσοτερο απο το Woodstock (…). Ηταν κατι αναμενομενο εν ολιγις, δεν πιστευω πως διαστρευλωνει το τι εγινε τοτε εκτος αν καποιος συμμεριζεται το die hippie die και ψαχνει ευκαιρια. Σιγουρα δεν πιστευω πως ηταν ολα αγγελικα γιατι το LSD την πηδηξε αυτη τη γενια σε γενικες γραμμες και γιατι κανα χερι ξυλο επεσε στον χωρο του φεστιβαλ. Περα απο ολη τη φιλοσοφια φυσικα ειχε να προσφερει μια πολυ ωραια μουσικη ατμοσφαιρα που ομοια της δεν ξαναπετυχαινεις.
Santana - Soul Sacrifice
Wretch, μιά χαρά θρεντ άνοιξες, και το τελυταίο σου ποστ μιά χαρά ήταν, μέχρι που πέταξες αυτό εδώ και μου τα χάλασες:
8O
Το τελευταίο που θα ήθελα θα ήταν να καταστρέψω αυτό το θρεντ συζητώντας την γνώμη μου για την προσωπικότητα, τα έργα και τις ημέρες του Γκεβάρα. Αυτή η κουβέντα θα είχε θέση στο πόντιουμ όπου ήδη αν θυμάμαι καλά είχα στο παρελθόν μία σχετική κουβέντα με τον Mandrake.
To μόνο που έχει θέση σε αυτό το θρεντ είναι να γράψω πως σε καμία περίπτωση δεν ισχύει αυτό που γράφεις, αν καταλαβαίνω το πως εννοείς το “έδωσε κάτι παραπάνω”.
To Woodstock και τα νεανικά κινήματα του τέλους της δεκαετίας του ‘60 στις ΗΠΑ επηρέασαν την κοινωνία, τον πολιτισμό και τελικά σε κάποιο βαθμό και την πολιτική συνειδητοποίηση σε μία τεράστια και πανίσχυρη χώρα και κατ’ επέκταση στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο.
Αρκούμαι στο να γράψω πως οΓκεβάρα δεν κατάφερε κάτι αντίστοιχο (για να προστατέψω το θρεντ αποφεύγω να αναφερθώ στο τι έκανε. Είπαμε, αν θέλετε τα γράφουμε αλλού 
)
Στοιχηματίζω πως μαζί μου συμφωνέι και ο Vic Vega
Τα ειπε και ο Yasgur, στου οποιου τη φαρμα εγινε το φεστιβαλ, οταν μιλησε στη σκηνη του woodstock:το μηνυμα που περνιεται μ αυτο το φεστιβαλ ειναι οτι μπορουν χιλιαδες ανθρωποι να μαζευτουν και να δειξουν στον κοσμο οτι δεν τους χωριζει τιποτα, τους ενωνει η μουσικη και η αγαπη…
αν και σαν διοργανωση, οπως εχουν δηλωσει διαφοροι μουσικοι που συμετειχαν πχ η Grace Slick , αντιμετωπισε πολλα προβληματα και λογω των καιρικων συνθηκων κυριως…ομως η σημασια του ειναι ιστορικη, το αποκορυφωμα των 60s και ολων των ιδανικων και ιδεολογιων που εκφραστηκαν σ αυτη τη δεκατια απ τους hippies
αγαπημενη μου στιγμη οταν βγαινουν οι jefferson airplane:“ok people you’ve listened the heavy bands, now its time for morning maniac music”-grace slick…
γενικα πολλες απιστευτες στιγμες…see mee feel me των who…janis joplin που μενει απο φωνη…
wish i was there:(
WOODSTOCK GENERATION 19**-20**
R.I.P. It up
Tear it up
have a Ball
μια συναυλια που σηματοδοτησε το τελος μιας ολοκληρης εποχης,μιας ολοκληρης γενιας,αυτης των παιδιων των λουλουδιων.Μια παταγωδης αποτυχια (δε χωρουσαν τα ατομα και στο τελος εμπαιναν ολοι τσαμπα,βροχη,λασπες,ο ηχος μαυρα χαλια,τα μηχανηματα χαλουσαν)που ομως κανεις δεν ειχε παραπονο.Γιατι ολοι ζουσαν κατι το οποιο δε θα επαναληφθει,κατι που ηθελε να αλλαξει τον κοσμο.Ναι,οκ δε τον αλλαξε.Ηταν μια ουτοπια.Αλλα και μονο η προσπαθεια αρκει.Ειναι καλο να εχουμε ονειρα κι ας μη τα πραγματοποιησουμε ποτε.Μακαρι να μπορουσα να ημουν στο Woodstock και να ζουσα τη μαγεια της ατμοσφαιρας.ΑΧΧΧ…:hippy:
Τι εννοω: Ο Γκεβαρα πηρε την κατασταση στα χερια του για ν’ αλλαξει τον τροπο που ζουσαν οι ανθρωποι, βοηθησε. Το Woodstock και το κινημα των νεων βοηθησε στην αλλαγη του τροπου σκεψης των ανθρωπων, κατι που ειναι πολυ πιο εμμεσο στο πως επηρρεαζει την ποιοτητα ζωης απο την αποφαση (χοντρικα το λεω αποφαση) που πηρε ο Γκεβαρα. Σαν ιδεα με βρισκει πολυ περισσοτερο συμφωνη η ειρηνικη αντιμετωπιση ας πουμε, αλλα κακα τα ψεματα στην πραξη πετυχαινουν αυτοι που ενω ονειρευονται κανουν τα ονειρα στοχους και σκεφτονται ρεαλιστικα. Αν το θεμα παει κι αλλο μεταφερομαστε στο podium σε θεμα… Woodstock VS Guevara; 
Ναι σε παρακαλώ :), έστω και αν ο τίτλος που προτείνεις ακούγεται αρκετά άκυρος :roll: αλλά ίσως ένα τέτοιο θρεντ να έχει νόημα έστω και για να μην καταστρέψουμε αυτό εδώ (που αναφέρεται σε κάτι πολύ σπουδαίο για μένα).
Ωραίες φωτογραφίες Angel of Death
Παίρνοντας αφορμή από το παραπάνω: Καταρχήν το Woodstock καθεαυτό και όχι ως σύμβολο, σαφώς και δεν έφερε καμία αλλαγή. Μπορεί να έκανε πιο γνωστό το “χιπισμό” αλλά ήταν και επίσης ο επιθανάτιος ρόγχος του (μαζί με το Altamond) και φυσικά τον εκφύλισε κιόλας. Δυστυχώς, στην Ελλάδα ειδικά, έχουμε στρεβλή άποψη που συνοψίζεται σε ταινίες τύπου “Η θεία μου η χίπισσα” και “Μαριχουάνα Στοπ” για τα νεανικά κινήματα της δεκαετίας του '60. Ξεχνάμε ή αγνοούμε δράσεις όπως οι White Panthers, οι Merry Pranksters, οι Weathermen, το Youth International Party και φυσικά το αντιπολεμικό κίνημα ή γεγονότα όπως του Οχάϊο, το Συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο και τη Δίκη Των Επτά που ακολούθησε κτλ, που μπορεί να μην είχαν τόσο σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά όσο κι εγώ θα ήθελα αλλά τηρουμένων των αναλογιών και μέσα στη φωλιά του συντηρητισμού καλά τα κατάφεραν…
Στο καθαρά μουσικό κομμάτι τώρα, το Woodstock είναι μάλλον υποδεέστερο αυτών του Monterey (στις ΗΠΑ) ή του 14 Hour Technicolor Dream (ενός πραγματικά underground φεστιβάλ στη Βρετανία) αλλά ας όψεται η ταινία…
Καλό ποστ Mandrake, συμφωνώ 100% ως προς την διαστρεβλωμένη εικόνα χίππηδων/“χιππισμού” στην Ελλάδα.
Πραγματι το κακο ξεκιναει απο τοτε. Ολα τα προοδευτικα μαζικα κινηματα βρισκουν απεναντι τους τον συντηρητισμο. Ετσι και οι χιππιδες εμειναν στην ιστορια μεσω ομορφων εικονων που πουλησαν (βεβαιως βεβαιως) στους νεους που φοβηθηκαν να βγουν απο το σπιτι τους λογω των γονιων τους και τελικα χιππη θεωρουμε καποιον που ντυνεται με πολλα χρωματα πχ και ως εκει. Χοντρικα παντα ολα αυτα.
Λοιπόν, για να επαναφέρουμε το “σωστό” θρεντ του Woodstock που έχει εγκαταλειφθεί εδώ και μέρες και κοντεύει να φύγει στη 2η σελίδα από τα διάφορα. Το πρωί κάθησα και σάπισα με το νέο 4πλό DVD με τα πρόσθετα.
Santana, Mountain, Grateful Dead.
H “σύντομη” εκτέλεση του Lovelight από τους τελευταίους με έχει φτιάξει για σήμερα! 8)