Δεν υπάρχει thread, χμ, χλωμά τα πράγματα στο live τους. Ελπίζω μέχρι το Νοέμβρη να τους μάθουν μερικοί ακόμη ώστε να μη μοιάζει το Gagarin (εντελώς) άδειο.
Ξεκίνησαν σαν προσωπικό side project του David Eugene Edwards που ήταν γνωστός από τους 16 Horsepower αλλά είναι πλέον η σταθερή μπάντα του.
Με μια φωνή στο ύφος του Nick Cave/Cohen αλλά ταυτόχρονα δυνατή (που δε χάνει σε σπασίματα και γουστάρω) να τραγουδάει (σε ένα στυλ spoken word μερικές φορές) τις ενοχές/θαυμασμό αλλά και το φόβο του απέναντι στον Θεό αλλά και ιστορίες καταδίκης (του ίδιου που δεν αξίζει κτλ), ο Εdward μεγάλωσε σε ένα σπίτι που το μόνο βιβλίο που (του επέτρεπαν) να διαβάσει ήταν η βίβλος. Είναι λογικό να έχει μπει βαθιά μέσα του, και να παίρνει ολόκληρα κομμάτια από κει στους στίχους του. Σίγουρα έρχεται σε αντίθεση με τα χαρούμενα gospel τραγούδια των ευαγγελιστών, αναρωτιέμαι πόσο αγγίζει τον κόσμο στη χώρα του λόγω των στίχων και μόνο, στην Ευρώπη πάντως τον εκτιμούν πολλοί, ειδικά στην κεντρική Ευρώπη και ας μην έχουν καμία σχέση με εκκλησίες. Το ίδιο και μεις φυσικά, για τον ίδιο λόγο που γουστάρουμε Saviour Machine πχ
Woven Hand (2002)
Σίγουρα όχι το καλυτερο τους αλλά με αφορμή την ανακοίνωση για τη συναυλία στο Gagarin είπα να τα πάρω από την αρχή, όλες οι δουλειές τους άλλωστε ανήκουν στην κατηγορία “ομορφοι δισκοι για να κλεισετε τη μερα σας”.
Τι έχουμε εδω? Σκοτεινή φολκ με bajo, μαντολίνα και λοιπά ύποπτα να δημιουργούν μια απρόσμενα παγωμένη (για το είδος) ατμόσφαιρα(ακούς Anathema? Madrugada? έμαθες τον Johnny Cash από τις δουλειές του με τον Rubin? ε τότε εδώ είσαι). Βγήκε το 2002 από την Glitterhouse και πολλές από τις κομματάρες εδώ εμφανίστηκαν και σε επόμενα άλμπουμ. Α ναι, μη σας τρομάζει η χριστιανική θεματολογία…
medicine tounge and a heavy hand
together made a fist
they put me down and i do not rise
and now as an old child
I’ll hand it down
I’ll hand it down
then blow around
see me blow around
just like dirty paper
Blush Music (2003)
Δεύτερη κυκλοφορία τους, ένα κλικ πάνω από το ομώνυμο ντεπούτο τους. Βγήκε το 2003 (Glitterhouse) και ήταν στην πραγματικότητα το soundtrack μια χορευτικής παράστασης (για τη βελγική Ultima Vez) με κομμάτια (κυρίως) από το πρώτο άλμπουμ αλλά σε νέες πιο τραβηγμένες/χαοτικές/ταξιδεύω στην Αριζόνα με παρέα δυο κάκτους εκτελέσεις, το Αnimalitos είναι μια σχεδόν 15λεπτη εκτέλεση του Ain?t No Sunshine που σε στέλνει. Όποιος έχει ταξιδέψει στις ατελείωτες αμερικάνιες highways (λέμε τώρα) θα μπει πιο γρήγορα στο κλίμα (ή τουλάχιστον θα ταξιδέψει με το μυαλό του σίγουρα σε σκηνές από ταινίες που είχαν να κάνουν με την αμερικανικη Δύση στις αρχές του προηγούμενου αιώνα).
Ο δίσκος είναι αρκετά “στοιχιωτικός” στην αρχή (σαν να ακούς γκοθάδες που παίζουν blue grass) αλλά μπαίνει σε πιο indie rock μονοπάτια στη συνέχεια (White Bird) αν και σε επαναφέρει γρήγορα με το instrumental Snake Bite (όπου για 7 λεπτά μοιάζει απλά να παράγουν διάφορους ανορθόδοξους ήχους με το τσέλο και το μπάσο). Μοιάζει πάντως να θέλει με το ζόρι να κρατήσει συνεχώς έναν υπνωτικό ρυθμό, φυσικά τα φωνητικά του David Eugene Edwards είναι και πάλι χαρακτηριστικά αλλά οι στίχοι είναι λίγοι στο σύνολο (μάλλον επειδή μιλάμε για soundtrack παράστασης). Ο Εdwards παίζει τα πάντα μόνος του εκτός από 3 κομμάτια που έχει τη βοήθεια των Ordy Garrison (τύμπανα) και Daniel McMahon (πιάνο).
Ακουσε το με καλά ακουστικά και θα ακούς διάφορους ήχους εδώ και κει, κλαδιά που σπάνε, μικρά κουδινίσματα, περίεργα τιτιβίσματα, ενώ σίγουρα θα φαντασιώσεις αρμαντίλλο να περπατάνε δίπλα σου.
Consider The Birds (2004)
O τρίτος τους δίσκος βγήκε το 2004 κινούμενο στο χώρο της dark Americana, μοιάζει σαν ακυκλοφόρητος δίσκος του Nick Cave (που την ίδια χρονιά είχε βγάλει το καταπληκτικό Abatoir Blues αλλά το ύφος εδώ θυμίζει περισσότερο τον παλιό Nick.
Aλλόκοτες μελωδίες, ο Εdwards ψάχνεται πάλι με τη σχέση/εξάρτηση/φόβο με/από/για το Θεό μέσα από ένα ποιητικό πρίσμα (μη ψάχνετε κατηχήσεις εδώ αν και είναι λιγότερο συμβολικοί αυτή τη φορά και σε σημεία εντελώς ξεκάθαροι)
What is the end of
My troubled mind
To embitter to sin
Provoke my soul
Come Christ within yeah
Low beat σχεδόν σε όλα τα κομμάτια με μια μαυρίλα να κατακλίζει το δίσκο από την αρχή ως το τέλος. Οι συνθέσεις είναι πιο «συνθέσεις» αυτή τη φορά (περσσότερες slide κιθάρες και πιανιστικά σημεία) αλλά θυμάμαι όταν τον πρωτοάκουσα είχα απογοητετεί λίγο (σε σχέση με το Blush Music), μια αίσθηση που άλλαξε μέσα στο χρόνο …
The world will bow / And knees will be broken for those who don?t know how…
…βάζεις το δίσκο να παίζει, χαμηλώνεις τα φώτα, κόκκινο κρασάκι στο χέρι και χάνεσαι μέσα του. Και όχι, δε μιλάς στο MSN όταν ακούς τέτοιους δίσκους…
Μosaic (2006)
Είναι ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερο, σκοτεινός με μια rock νοοτροπία ενώ σίγουρα τα folk στοιχεία είναι ελάχιστα πια.
Ο Edwards είναι ο τύπος που θα ήθελες να σου κάνει θρησκευτικά στο σχολείο, που δε θα τον πείραζε το Slayer μπλουζάκι σου, ενώ μάλλον γι?αυτόν τον άγιο τραγουδούσε η Αρλέτα στο ¨Μπαρ Το Ναυγάγιο¨ ότι έλεγε :
Αν θες ν? αγιάσεις πρέπει ν? αμαρτήσεις Ε, κι αν προλάβεις ας μετανοήσεις
Puur (2006)
Το μόνο άλμπουμ τους που δεν έχω ακούσει, νομίζω δεν είχε βγει καν στην αγορά τότε αλλά μόνο ηλεκτρονικά. Ηταν το δεύτερο άλμπουμ που είχαν φτιάξει για την χορευτική ομάδα στο Βέλγιο αλλά μου είχαν πει ότι είναι κατώτερο σε σχέση με το Blush.
Ten Stones (2008 )
Mε ελάχιστα ακουστικά σημεία (το Kingdom Of Ice ξεχωρίζει σαν τη μύγα…), πιο ροκ δηλαδή, θυμίζει περισσότερο από κάθε άλλη δουλειά του τον ήχο τον 16Horsepower. Διαφορετικός αλλά τελικά καλός δίσκος με μόνη σοβαρή ένσταση τη σχεδόν βουτηγμένη στο μέλι προσέγγιση του Edwards στο Quiet Night Of Quiet Stars, με ξενίζει και συνήθως το προσπερνώ.
Behold the lamb
Given for us
Made curse for us
The Threshingfloor (2010)
Ακόμα και αν ξεκινήσει κάποιος από τούτο το δισκάκι θα καταλάβει τη λογική τους αν και φαίνεται πως παγιώνεται πια η απομάκρυνση από τον ήχο των πρώτων τους δίσκων αν και δε με χαλάει καθόλου το μπόλιασμα με λαϊκές μουσικές της Μέσης Ανατολής κτλ (πχ το ομώνυμο)
The beast
he plays his harp
He does deceive the hearts
False fires in the minds of men
