Και ναι λοιπό μετά από 10 χρόνια έρχεται ο νέος δίσκος των yes , ο οποίος θα ονομάζεται Fly From Here και θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο μήνα.Ωρίστε και το εξώφυλλο ,το οποίο αποτελεί δημιούργημα του Roger Dean
Αν και θεωρώ απίθανο να δημιουργήσουν κάτι τόσο τεράστιο όσο το Tales from topographic oceans ή το fragile ελπίζω να έχουμε έναν αξιοπρεπή και απολαυστικό προγκ δίσκο.
Κάτι μου λέει ότι στο παρόν θρεντ θα γράψουμε 3-4 άτομα :roll:
1ον δίσκος Yes χωρίς Jon Anderson είναι εξ’ορισμού κάτι άλλο, δεν είναι ακριβώς Yes. Όσο και να κοπιάρει τη φωνή του ο David (όπως και ο Trevor Horn στο Drama βέβαια), η απουσία του σήματος κατατεθέν της μπάντας, είτε σε θέματα ερμηνείας, είτε στίχων είναι κάτι που εξαρχής δημιουργεί ερωτηματικά. Βέβαια, μουσικά δεν αποκλείεται να είναι κάτι καλό, όπως ήταν εξάλλου και το προηγούμενο (Magnification) και σίγουρα Howe κατά κύριο λόγο και Squire θα ξέρουν. Απλά Yes χωρίς Anderson είναι απλά μια ελλιπέστατη σύνθεση, ώστε να χρησιμοποιήσει το όνομα Yes. Και με τον Downes στα πλήκτρα, ίσως το ρίξουν και λίγο προς το εμπορικό των Asia με μια τάση πισωγυρίσματος προς Drama, μιας και παραγωγή κάνει ο Horn.
2ον το εξώφυλλο είναι καταπληκτικό, κλασική όψη ενός Yes αριστουργήματος του Dean και σίγουρα προϊδεάζει θετικά.
Οτι ειπε ο αποπανω! Αναμενω με ανυπομονησια, σιγουρα μουσικη θα εχουμε ενα καλο αποτελεσμα, νομιζω…
+1 για το ποστ του dyingfreedom.
Οι απουσίες των Anderson και Wakeman αφήνουν μια ατελή γεύση.
Παρόλα αυτά θα το ακούσω με την προσοχή που αρμόζει στο όνομα των Yes.
Πάρτε και το track list
“Fly From Here - Overture” (1:54)
“Fly From Here - Pt I - We Can Fly” (6:01)
“Fly From Here - Pt II - Sad Night At The Airfield” (6:42)
“Fly From Here - Pt III - Madman At The Screens” (5:17)
“Fly From Here - Pt IV - Bumpy Ride” (2:15)
“Fly From Here - Pt V - We Can Fly (reprise)” (1:49)
“The Man You Always Wanted Me To Be” (5:18)
“Life On A Film Set” (5:12)
“Hour Of Need” (3:08)
“Solitaire” (3:30)
“Into The Storm” (6:54)
Ναι καλά καταλάβατε θα έχουμε μετά από αρκετό καιρό ένα 20λεπτο έπος,το οποίο γράφτηκε κατά την περίοδο του Drama. Βασικά καλύτερα έτσι καθώς οι yes είναι καλύτεροι στο να γράφουν μεγάλα κομμάτια .
Μπήκα που λέτε με όρεξη σ’ αυτό το θρεντ, μια που διανύω (νέα) περίοδο κολλήματος με τα κλασσικά αριστουργήματα των Yes, και διαβάζω (μια που δεν το ξερα) ότι δεν έχει… Jon Anderson. Ε μα πού πάτε κι εσείς ρε μαλάκες.
Γενικά ό,τι έχει ειπωθεί, ντάξει δεν αποκλείεται να βγει κάτι αξιόλογο, και μάλλον θα του δώσω μια ευκαιρία αν δω θετικές αντιδράσεις τις πρώτες μέρες, αλλά σίγουρα δε θα το περιμένω με καμία ιδιαίτερη προσμονή.
Πάρτε ένα preview του νέου δίσκου.
http://www.youtube.com/watch?v=3Zu6tYxZMJk
Φαίνεται ότι ο νέος δίσκος θα έχει αρκετό ενδιαφέρον.
Κάτι το εξώφυλλο και κάτι τα previews έδειχναν ότι οι Yes θα επιχειρούσαν μια αναδρομή σε διάφορες περιόδους. Με την προσθήκη των Horn σε παραγωγή (και συνεισφορά στη σύνθεση) και Downes στα πλήκτρα, ήταν στάνταρ ότι θα είχε παραπομπές στο Drama. Έτσι λοιπόν, σε θέμα ήχου ο δίσκος βγάζει μια τέτοια αίσθηση, ενώ από συνθέσεις η ισορροπία είναι κάπου μεταξύ Tormato - Drama - Ladder.
Σαν σύνολο σίγουρα είναι κατώτερο του Magnification που προηγήθηκε πριν καμιά δεκαετία, αλλά δεν παύει να περιέχει μερικές πολύ ωραίες στιγμές, σαν το Fly From Here ιδίως και το Into The Storm (αυτό και αν θυμίζει το υποτιμημένο Tormato!). Οι υπόλοιπες συνθέσεις, χωρίς να είναι απαραίτητα άσχημες, σε σύγκριση με αυτά τα δύο, είναι πιο πίσω. Ειδικά το ομώνυμο, 23 λεπτά, είναι καταπληκτικό.
Και ερχόμαστε στα φωνητικά λοιπόν. Όπως προείπαμε, Yes χωρίς Jon Anderson είναι κάτι άλλο. Και έτσι ακριβώς ισχύει στο Fly From Here. Δεν τα πάει άσχημα ο Benoit αλλά δεν έχει προσωπικότητα, προσπαθεί να μιμηθεί τον Jon, και τελικά ακούγεται διαφορετικός επειδή δεν έχει το εύρος και την εκφραστικότητα για να συναγωνιστεί τον ένα και μοναδικό τραγουδιστή που θα’πρεπε να βρίσκεται σε άλμπουμ που θέρει το λογότυπο των Yes !
Αυτά σε γενικές γραμμές. Σε καμία περίπτωση τόσο άσχημο άλμπουμ ώστε να αποτρέψει οπαδούς να ασχοληθούν, αλλά η έλλειψη του Jon σε ερμηνευτικό και στιχουργικό επίπεδο, είναι εμφανής.
Αρκετά καλό είναι το αλμπουμ.
Mου θυμίζει το Drama και το Yes album και το λέω αυτό με θετική έννοια.
Δεν είναι οι Yes η μπάντα του Anderson. Squire/Howe είναι το ίδιο σημαντικοί αλλά και ο A.White είναι πια ο μακροβιότερος ντράμερ.
Οι πληκτράδες πάνε και έρχονται και είναι όλοι καλές επιλογές.
Ο νέος τραγουδιστής καλός. Δίνει ένα πιο μελαγχολικό ύφος που ταιριάζει στο “Fly from Here”.
Ο Anderson με είχε κουράσει με τα φωνητικά του στα τελευταία άλμπουμ αλλά και με τους χίπικους new age στίχους του.
Υ.Γ: ένα είναι το ερώτημα; Θα τους δούμε ποτέ στην Ελλάδα;
Αν και δεν νομίζω να μπορούν να μαζέψουν πάνω από 100 ατομα εδώ :-k
Πρώτη ακρόαση και έχω θετικές εντυπώσεις.
Εντάξει η απουσία του Jon Anderson είναι δεδομένη αλλά και πάλι ακούγεται πολύ ευχάριστα.
Πόσο όμορφο το Sad Night At The Airfield!
Το έχω ακούσει ήδη αρκετές φορές και ομολογώ πως χωρίς να το θεωρώ κάτι ιδιαίτερο, μου αρέσει αρκετά.
Όμως, μου βγάζει μία αίσθηση προχειρότητας και βιασύνης στη δημιουργία, η οποία δε με αφήνει να το χαρώ όσο θα ήθελα. Και εξηγούμαι:
Το 20 λεπτο κομμάτι βασίζεται σε σύνθεση των Buggles από το '79. Οι YES το είχαν παίξει τότε ζωντανά (όχι στην τωρινή μορφή, αλλά και πάλι…) αλλά δεν το ηχογράφησαν ποτέ. Το ίδιο ισχύει περίπου και με το “Life On The Film Set” που είναι επίσης σύνθεση των Horn / Downes (Buggles για κάποια χρόνια). Το “The Man You Always Wanted Me To Be” είχε γραφτεί για σόλο project του Squire πριν λίγα χρόνια, αλλά το project έμεινε στον πάγο.
Το “Solitaire” είναι ακουστικό σόλο του Howe, από αυτά που έχει γράψει κατά δεκάδες - οπότε δε μετράει.
Συνεπώς μας μένουν δύο αμειγώς νέες και κανονικές συνθέσεις: Το “Hour Of Need”, που είναι πολύ καλό αλλά το έχει γράψει μόνος του ο Howe (και δεν θα εκπλαγώ αν ανακαλύψω πως το είχε έτοιμο εδώ και καιρό), και το “Into The Storm”… το οποίο είναι το μόνο που υπάρχει συλλογική προσπάθεια. Και μάλιστα είναι και το κορυφαίο του δίσκου.
Κοινώς έκαναν ένα δίσκο πάνω σε υπάρχουσες εδώ και χρόνια ιδέες (και μάλιστα ιδέες που δεν είναι καν του ίδιου του συγκροτήματος), με 2-3 μονάχα νέα κομμάτια. Και από ό,τι φαίνεται ίσα που μπήκαν στον κόπο να κάτσουν όλοι μαζί, να τζαμάρουν και να βγάλουν κάτι νέο. Και κάπως έτσι επιβεβαιώνονται οι φήμες που θέλουν τον Squire να είναι μέγας τεμπέλης.
Οπότε: Καλό δισκάκι, αλλά μου φαίνεται πως κυκλοφόρησε απλά για να βγάλουν την υποχρέωση, χωρίς να κάτσουν σοβαρά να ασχοληθούν και να βγάλουν κάτι που θα δικαιολογούσε τα 10 χρόνια της δισκογραφικής τους απουσίας.
Εχω καιρο να ασχοληθω με τους Yes αλλα εχω περιεργεια να ακουσω τον καινουργιο τους δισκο.Νταξ οκ ο Αντερσον λειπει αλλα οι κριτικες δεν ειναι τοσο αποθαρρυντικες.