Η καλυτερη φωνη της ιστοριας! Ο τυπος που παταει τον Dickinson!!! Ακουστε το ολοκληρο παρακαλω…
Eπισης ΘΕΟΣ!!!..
Και σε αυτο παρακαλω να το δειτε μεχρι το τελος…εχει ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ εκπληξεις!!!
αισχοοοοοοοοοοοοοοοοος :lol:
θεούλης
καλα μην το παρεις και επανω σου
Στο ειπα οτι ενιαι Θεουλινος…
Οχι απλα θα ξερεις οτι ο,τι κι αν μαθεις ποτε πανω σε αυτον τον χωρο θα ειναι χαρις εμενα…
:lol:
οχχ παντα θα πρεπει να μου το χτυπας αυτο ε? #-o :?
Αρκετα το τραβηξαμε το πραμα! ΛΟιπον ποσταρε κανενα λινκ…αντε!
οκ δες εδω 
Ολ Δε ΡΗΣΠΕΚΤΣ!!! :lol:
Παρτε ρε λουγκρες!..
8) :lol: 8O :roll: 
Απυστευτο mud fight στο Woodstock 94 οταν o Billie Joe των Green Day ειπε στο κοινο να ρι3ει και πανω στην σκηνη λασπη , μετα το 2 λεπτο 3εκιναει το γλεντι :lol: :lol: :lol:
ΘΕΟΣ!!! ΜΕ Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ
Ζωντανοί Στο ΚΥΤΤΑΡΟ - Σκηνές ΡΟΚ
[SPOILER]ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ: Δημήτρης Πουλικάκος, Διονύσης Σαββόπουλος, Socrates Drank The Conium κ.α.
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ : Αντώνης Μποσκοϊτης
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 64 λεπτά
Στη δεκαετία του 1970, το Κύτταρο έγραψε τη δική του ιστορία με τη συμβολή του στην ανάπτυξη της ελληνικής ροκ σκηνής. Μαζί με το Ροντέο, αποτελούσαν τους δύο χώρους στην Αθήνα όπου συγκεντρώνονταν διάφορα ροκ συγκροτήματα και έδιναν συναυλίες και μουσικές παραστάσεις οι οποίες έχουν αποκτήσει θρυλικές διαστάσεις στην Ελλάδα.
Οι Δημήτρης Πουλικάκος και Εξαδάκτυλος, Διονύσης Σαββόπουλος και Τα Μπουρμπούλια, Socrates Drank The Conium, Νοστράδαμος, Δάμων και Φιντίας, Polls, είναι μόνο μερικοί από τους καλλιτέχνες που αναδείχτηκαν εκείνη την περίοδο παρουσιάζοντας τη μουσική τους στο Κύτταρο. Συνδυάζοντας τις ‘παραδοσιακές’ ακουστικές κιθάρες με τις ‘βαριές’ ηλεκτρικές και εισάγοντας στοιχεία ψυχεδελικής μουσικής και δημοτικών τραγουδιών, οι βραδιές στο Κύτταρο θα μπορούσαν ν’ αποτελούν το άτυπο ελληνικό Woodstock.
Το «Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές Ροκ» επιχειρεί να διηγηθεί την ιστορία αυτού του χώρου και να την εντάξει στο γενικότερο κλίμα της εποχής. Με συνεντεύξεις από μια πλειάδα μουσικών που έχουν περάσει από το Κύτταρο και γυρισμένο σε ασπρόμαυρο φιλμ που παραπέμπει στις ταινίες εκείνων των χρόνων, το ντοκιμαντέρ του Αντώνη Μποσκοΐτη θα ήθελε να μεταφέρει τα ρίγη συγκίνησης που ένιωθαν όλοι οι συντελεστές στη σκηνή αλλά και το κοινό που τους παρακολουθούσε.
Ο Αντώνης Μποσκοΐτης μιλά για την ιστορία της απόλυτης ροκ σκηνής της πόλης, όπως την κατέγραψε στο ντοκιμαντέρ του “Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ” :
Το Κύτταρο σηματοδοτεί μια ολόκληρη εποχή, και κυρίως αυτή της γένεσης του ελληνικού ροκ. Θεωρώ ότι ήταν το δικό μας Marquee club. Το Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές ροκ, με το εξώφυλλο με τον Γκαούρ Ταρζάν ήταν η πρώτη λάιβ καταγραφή του ελληνικού ροκ. Έτσι γεννήθηκε το ελληνικό ροκ. Ο Αγγελάκας είχε δηλώσει πως ό,τι ξεκίνησε στο ελληνικό ροκ από άποψη ήχου οφείλεται στον Σαββόπουλο, στον Πουλικάκο και στον Σιδηρόπουλο. Και το έθνικ το σημερινό πώς μπορεί να παραβλέψει κάποιος ότι ξεκίνησε από την Κωχ, τον Γκαϊφύλια και τα Ανάκαρα που έμπλεξαν δημοτικές φόρμες με ροκ και ποπ μοτίβα; Ήταν ο χώρος όπου το ελληνικό κοινό ήρθε σε επαφή με τα ξενόφερτα ακούσματα που τα έπαιζαν δικά μας συγκροτήματα, και κυρίως ο Πουλικάκος με τους Εξαδάκτυλος.
Οι κριτικοί της εποχής ήταν φιλικοί με το ελληνικό ροκ. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος στην εφημερίδα «Νέα Γενιά», ο Ηλίας Πετρόπουλος ο λαογράφος, ο Νάνος Βαλαωρίτης ο ποιητής. Ήταν εξαιρετικό το πώς αυτοί οι άνθρωποι, οι διανοούμενοι, υποδέχονταν με ανοικτές αγκάλες τη νεανική ποπ κουλτούρα. Θυμάμαι ένα κείμενο του Πετρόπουλου που εκθειάζει τον Πουλικάκο ως μία πολύ μεγάλη περσόνα στο ελληνικό ροκ.
Ο Πουλικάκος είναι για μένα -κι ας διαφωνούν πολλοί- η απόλυτη ροκ περσόνα. Είναι ροκ και παραμένει. Θυμάμαι τον έπαιρνα τηλέφωνο για τα γυρίσματα και μου έλεγε «την άλλη εβδομάδα» και ξανά «την άλλη εβδομάδα» και του λέω, τι θα γίνει, ρε Μήτσο… Ξέρεις, μου λέει, βάζω τα παρκέ μου. Για φαντάσου τον Πουλικάκο να βάζει παρκέ. Όταν τελείωσαν τα γυρίσματα τον έπαιρνα τηλέφωνα τρεις μήνες για να πάρει τα λεφτά του για τη συμμετοχή στην ταινία. Τελικά, αφού είχαν περάσει έξι μήνες, με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει «ρε Αντωνάκη, τι έγινε με αυτά τα λεφτά που λέγαμε;».
Τον Πουλικάκο, λοιπόν, όταν τον ρώτησα τι σήμαινε για εκείνον αυτή η εποχή, μου λέει: «Τι να ήταν… η ζωή μου ήταν. Έτσι ζούσα». Δεν κολλάει σε στείρα νοσταλγία. Έχει την ίδια ενέργεια και σήμερα, στα 65 του.
Η ταινία ασχολείται καθαρά με την τριετία ‘71-73. Το Κύτταρο ξεκίνησε ως λαϊκό μαγαζί όπου τραγούδησε ο Καζαντζίδης με τη Γιώτα Λύδια. Ήδη είχε ανοίξει το Ροντέο όπου έπαιζε ο Σαββόπουλος με τα Μπουρμπούλια. Αυτός είχε την ιδέα να υπάρξει ένας μεγαλύτερος χώρος που θα στεγάσει όλο αυτό το ποπ κίνημα. Γιατί τότε δεν υπήρχε ο όρος ροκ, ήταν ποπ. Κι έτσι φτιάχτηκε το Κύτταρο. Όταν ρώτησα τον Σαββόπουλο γιατί το ονόμασε «Κύτταρο», μου είπε ότι ήταν ένα κύτταρο νέας μουσικής.
Πριν τον Σαββόπουλο παίξανε στο Κύτταρο οι Socrates Drank The Conium. Αυτοί το ξεκίνησαν, αλλά ο Σαββόπουλος και τα Μπουρμπούλια του πρότειναν το «πάντρεμα» του βαλκανικού ήχου. Το βαλκανικό ροκ. Εδώ γινόταν κάτι άλλο. Ο “Μπάλλος” δεν έχει όμοιό του στην ευρωπαϊκή ροκ δισκογραφία. Οι Εξαδάκτυλος του Πουλικάκου επίσης ταυτίστηκαν πολύ με το Κύτταρο.
Το κοινό ήταν νεανικό, είχε δυσκολίες με τη χούντα, αλλά ντου η αστυνομία δεν είχε κάνει στο μαγαζί. Όμως δεν τους δυσκόλευε μόνο η χούντα, τους δυσκόλευε και η Αριστερά. Η ΚΝΕ, π.χ., απαγόρευε δια ροπάλου στα μέλη της να ακούνε ροκ, ως ξενόφερτη υποκουλτούρα.
Μετά τη χούντα, το πολιτικό τραγούδι τα τσάκισε όλα. Δεν μπορούσες να τραγουδήσεις τίποτα άλλο, όπου και να πήγαινες «είμαστε δύο - είμαστε τρεις». Πολλοί μουσικοί τότε είτε χάθηκαν σε αντάρτικα στην Πλάκα ή χάθηκαν στα ναρκωτικά, ή έφυγαν στην Ινδία και την Ολλανδία. Κάποιοι επάνδρωσαν αργότερα τα σκυλάδικα της παραλιακής.
Οι μεγάλοι συνθέτες μάλλον δεν ήταν φιλικοί με το ελληνικό ροκ. O Χατζιδάκις τους αντιμετώπιζε με γραφικότητα όλους αυτούς, με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια. Για μένα ο Χατζιδάκις είναι ο πιο ροκ από τους μεγάλους συνθέτες. Και ο Μεγάλος Ερωτικός ο πιο ροκ δίσκος, αρκεί να ψάξεις την ενορχήστρωσή του. Είναι ο συνθέτης που τα τραγούδια του κάλλιστα μπορούν να διασκευαστούν σε ροκ. Στα «Πάθη από τον έρωτα» του Χορτάτζη με τις λύρες, είναι σαν να ακούς Gandalf και Ιt’s a beautifull day. Ο δε Θεοδωράκης ανέκαθεν σνόμπαρε το ροκ. Δεν ξέρω αν γνωρίζει ο Θεοδωράκης ότι οι Genesis πήραν το όνομά τους από το Άξιον Εστί, λιώνοντας το βινύλιο.
Δεν ήταν πρόθυμοι να μιλήσουν όλοι στο ντοκιμαντέρ. Οι Socrates δεν ήθελαν. Το σεβάστηκα απόλυτα. Μου επέτρεψαν να τους τραβήξω σε μία πρόβα στο Club 22. Ο Ζιώγαλας επίσης, ο οποίος ήταν στα Ανάκαρα πιτσιρίκι τότε, δεν ήθελε. Όπως και ο Λογαρίδης. Υπάρχουν όλοι όμως στην ταινία. Μέσα από πρόβες. Βέβαια υπήρξαν και άνθρωποι που στήριξαν πάρα πολύ την προσπάθεια, όπως ήταν η Μαρίζα Κωχ, ο Θανάσης Γκαϊφύλιας, η Λήδα… Και σαφώς ο Σαββόπουλος, που πήρε τις ερωτήσεις, πήγαμε στο σπίτι του στο Κολωνάκι και έγινε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα για το πώς έγινε το Βρώμικο ψωμί, ο Μπάλλος… Ο Σαββόπουλος μου είπε «πολλοί πιθήκιζαν το ροκ, αλλά λίγοι ήταν αυτοί που κατέθεσαν έργο».
Πιστεύω ότι το Κύτταρο δεν άλλαξε και την ιστορία της μουσικής μέσα από το ελληνικό ροκ. Να λέμε την αλήθεια. Αλλά ήταν μία τίμια κατάθεση στη δική τους χώρα ανθρώπων που είχαν συγχωνεύσει όλα αυτά τα ακούσματα από το εξωτερικό. Ήταν μια φιλότιμη προσπάθεια.
Τότε γίνονταν πολύ πρωτοποριακά πράγματα στο Κύτταρο. Ο Τζίμης ο Τίγρης έδινε παραστάσεις, ο μπερντές του Σπαθάρη. Η Δανάη να τραγουδά Πάμπλο Νερούδα. Και οι ρεμπέτες είχαν παίξει εκεί. Ο Σαββόπουλος είχε την τρέλα να κάνει τέτοια πράγματα. Και ο ιδιοκτήτης όμως, ο Γιακουμέλλος, διοργάνωνε διαγωνισμούς μακαρονοφαγίας και γιαουρτοφαγίας, έφερνε παλαιστές… Μπαίνανε μέσα οι πιτσιρικάδες να πάρουν μια κόκα κόλα και τους έβαζε στη σειρά μακαρονάδες, ποιος θα τη φάει πιο γρήγορα. Κυρίως αυτά γίνονταν στα λεγόμενα «πρωινάδικα», τις Κυριακές δηλαδή, που έπαιζαν στο Κύτταρο μαθητικά συγκροτήματα…
Πολύ ενδιαφέρουσα βραδιά στο Κύτταρο ήταν όταν είχε πάει ο σκηνοθέτης του Woodstock. Ήρθε στην Ελλάδα, πήγε στο Κύτταρο, είδε την παράσταση με τα Μπουρμπούλια και είπε «τέτοιο συγκρότημα δεν έχω δει ούτε στο εξωτερικό». Θεώρησε τρομερή ροκ μπάντα τα Μπουρμπούλια. Είχαν έρθει επίσης στο Κύτταρο ο Κατ Στίβενς, ο Ρίτσι Χέιβενς - που είχε πει το «Freedom» στο Woodstock. Επίσης το περιοδικό «Rolling Stone» είχε κάνει μια χαρτογράφηση του ροκ παγκοσμίως και στο λήμμα Ελλάδα αναφέρει τον Σαββόπουλο και τους Πελόμα Μποκιού ως τα πιο σημαντικά ονόματα εκείνης της περιόδου.
Το χίππικο κλίμα ήρθε αργά από το εξωτερικό. Τραγούδια χαρακτηριζόμενα από αυτό το ψυχεδελικό ύφος που τα ακούγανε στην Αμερική ή στην Αγγλία το ‘64-65, στην Ελλάδα ήρθαν το ‘70-71, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Αυτά τα μηνύματα των χίπηδων, τα λουλούδια, η ειρήνη και η αγάπη, ήρθαν με 5 χρόνια καθυστέρηση. Οι Νοστράδαμος ήταν γκλαμ ροκ, αλλά νοηματικά οι στίχοι τους ήταν 5 χρόνια πίσω. Γι’ αυτό αυτά τα συγκροτήματα ακούγονται σήμερα καθαρά νοσταλγικά και με μία δόση αφέλειας.
Τα ναρκωτικά ήρθαν κι αυτά αρκετά αργότερα. LSD θα έβρισκες μάλλον με το σταγονόμετρο και μόνο σε κολωνακιώτικα στέκια, όπου νεόπλουτοι έκαναν όλο και κανά ταξιδάκι στο εξωτερικό και την «έβλεπαν» χίπηδες. Η αθωότητα του χασίς μέσα στην αθωότητα της νεοσύστατης ποπ σκηνής των ‘70s ελάχιστα σχετιζόταν με όλο αυτό το θλιβερό πανηγύρι της πρέζας στα Εξάρχεια των ‘80s. Ακόμα και σ’ αυτό -και ευτυχώς δηλαδή- ήμασταν πίσω. Οι μεγάλοι θάνατοι από overdose έγιναν τη διετία 1970-71: τα τρία περίφημα J, η Janis Joplin, ο Jimi Hendrix, ο Jim Morrison, κι ακολούθησαν ο Tim Buckley κι ο άλλος ο εσωστρεφής, ο Nick Drake. Θα ήταν αδιανόητο για τη χουντική ελληνική πραγματικότητα των αρχών του ‘70 να χάσει τη ζωή του μουσικός από την ντρόγκα. Εμείς μετράμε ως χρονιά του πρώτου rock’ n’ roll θανάτου από ηρωίνη το 1990, τότε δηλαδή που έφυγε ο Σιδηρόπουλος. Βουτιές rock ‘n’ roll στο θάνατο διέπραξαν και ο Νικόλας Άσιμος, η Κατερίνα Γώγου, όπως και ο Ιπποκράτης Εξαρχόπουλος, ο διαβόητος Charlie των Νοστράδαμος, αλλά μιλάμε για τελείως ειδικές περιπτώσεις.
Δεν δυσκολεύτηκα να βρω αρχειακό υλικό. Ήξερα πού να πάω. Ήξερα πού θα πάω. Υλικό μέσα από το Κύτταρο και τον Σαββόπουλο είχε τραβήξει ο Λάκης Παπαστάθης που μου είπε «πάρε και χρησιμοποίησε όσο θέλεις». Μετά ο Ανδρέας Θωμόπουλος που έχει κάνει το Αλδεβαράν, που είναι πραγματικά μία από τις πιο underground ελληνικές ταινίες που έχουν γίνει ποτέ. Και ο Νίκος Μαστοράκης με έβαλε σε ένα δωμάτιο και μου λέει «εδώ είναι οι κασέτες όλες, ψάξτες και πάρε ό,τι γουστάρεις».
Όταν έλεγα ότι το τραβάω σε 35άρι φιλμ, μου έλεγαν, τρελός είσαι; Έχει επικρατήσει μια κατάσταση όπου καταθέτουμε το σενάριο, εγκρίνεται, τραβάς το βίντεο σε δυο-τρεις μέρες και βγαίνει ένα αποτέλεσμα που προσωπικά δεν με ικανοποιεί. Εμείς φέραμε ειδικό φιλμ που έχει σταματήσει η παραγωγή του, από την ανατολική Γερμανία και το επεξεργάστηκε ο οπερατέρ Δημήτρης Θεοδωρόπουλος για να βάλουμε αυτό τον κόκκο, να κάνουμε μία ταινία που να μην έχει ταυτότητα χρονική, να μην ξέρεις πότε γυρίστηκε. Φαντάσου το αυτό με ένα έγχρωμο βίντεο, θα ήταν ένα πολύ φλατ πράγμα.[/SPOILER]
http://www.youtube.com/watch?v=GY1qIQb5cmE
The Videoclip of the Song “nothing to lose” of the Rebel meets Rebel CD with Dimebag Darrell, Vinnie Paul, Rex Brown and the Singer: David Allan Coe!
θεικό ! προσέξτε ειδικά τις σκηνές από τσόντα που παρεμβάλλονται :lol:
:respect: John Lennon, Keith Richards, Eric Clapton και Mitch Mitchel (Jimi Hendrix Experience)!!!:yahoo:
μιας και αυτές τις μέρες είμαι μέσα στην τρελή χαρά, έφτιαξα το παρακάτω βίντεο, αλλά θα ήθελα να βάλω και άλλα ρε γμτ, μάλλον θα το συνεχίσω κάποια άλλη στιγμή:
Διασκευη του Orion απο Rodrigo και Gabriella με ηλεκτρακουστικες κιθαρες. Ισως η καλυτερη διασκευη που εχω ακουσει σε οποιοδηποτε κομματι.
αν με ρώταγε κάποιος τι είναι ροκ θα του έδειχνα αυτο: