Α,νόμιζα πως ήθελε τον οβολό μας.Βλέπω είναι προαιρετικό.
Όπως και να έχει δεν μου το κατεβάζει…
Καλή μπάντα οι Small Blues Trap και ντροπή μου που δεν τους έχω δει ποτέ live.
To τσίμπησα το εισητηριάκι για Matt Schofield στις 20 του μήνα.
Τώρα πρέπει να δω αν θα μπορέσω να πάρω για Rich Robinson (μάλλον), Little Feat (πιο δύσκολο αλλά ελπίζω).
Θα πήγαινα και Knopfler αλλά παίζει 10-11 τραγούδια γαμώτο.
Ξέρει κανείς κάποιο site που να ασχολείται με μαύρη μουσική και κυρίως (αλλά όχι αποκλειστικά) καινούρια πράγματα? Αν πιάνει και jazz ακόμα καλύτερα.
Kαλά ήταν αν και δεν είχαν πολύ όρεξη (ούτε και ο κόσμος όμως, πάνε οι εποχές που δε χωράγαμε εκεί μέσα), Μου άρεσε στα δικά του βασικά γιατί στις διασκευές πήγε σε safe μονοπάτια (baby please don?t go, hey joe κτλ)
Και ένα βιντεάκι:
[B][U]ten million slaves live @Half Note[/U][/B]
Μάλιστα…Ακριβά ήταν?
Επίσης…Άκουσες το φετινό του?Έχω ακούσει τα καλύτερα αλλά δεν έχω ασχοληθεί ακόμα, φέτος έχουν βγει τόσα γαμάτα άλμπουμς.
10 με 20 ε, αναλογα που καθοσουν
ο δισκος ειναι μια χαρά με αρκετη ποικιλία, απο απλά δωδεκαμετράκια αλλά και πιο περιεργες ενορχηστρώσεις όπως κάνει πάντα. Στα συν οι πολύ καλοι στιχοι και πάλι.
Άκουσα σήμερα το πρωί αυτό. Νωρίς μεν αλλά προτείνεται. Γενικά δεν γνωρίζω πολλά για την κυρία πέρα από το ότι έχει τραγουδήσει και gospel ανά περιόδους. Εδώ πάντως έχουμε να κάνουμε με soul, r&b, κάποια blues στοιχεία προφανώς εδώ κι εκεί. Πανέμορφο άλμπουμ.
Κάποια στιγμή σε άλλο thread είχα ποστάρει κι αυτό.
hopeto, έχεις καθόλου υπόψη το [I][B]Feelin’ the Blues [/B][/I];
Αν όχι ρίξτου μια ματιά/αυτιά, μπορεί να σου αρέσει. All time classic r&b και μπλουζ από το 1970…
Το κατέβασα αλλά δεν το άκουσα άκομα.Thanks πάντως.
^ Το πιο πάνω εξώφυλλο μου θύμισε λίγο αυτό:
[SPOILER]
:p[/SPOILER]
[FONT=“Georgia”]Ας μου επιτραπεί τώρα ένα αργοπορημένο report από τη συναυλία του Otis Taylor στο Ηράκλειο την περασμένη Κυριακή.
Να πω την αλήθεια, τον κύριο τον είχα μόνον ακουστά ως όνομα, οπότε τον καιρό πριν το live κατέβασα δισκογραφία και άρχισα εντατικά μαθήματα…
Άραζα έξω από το venue και σε κάποια φάση βλέπω τον Otis Taylor να πλησιάζει από τη γειτονιά τριγύρω περπατώντας λίγο άτσαλα και ντυμένος κάπως αλλόκοτα (όχι δεν φορούσε τη φλοκάτη από το εξώφυλλο του τελευταίου album :P), μαζί με τον μπασίστα ο οποίος κρατούσε ένα μπουκαλάκι νερού το οποίο όμως περιείχε άλλο διάφανο υγρό (πυρ)… “Ωχ, ωχ…” είπα από μέσα μου.
Με νωχελικούς ρυθμούς μαζεύτηκε η μπάντα στο σανίδι για να ξεκινήσει η συναυλία σιγά-σιγά. Κάποιος από τη διοργάνωση παρακάλεσε τον κόσμο να μην καπνίζει διότι ο Otis έχει θέμα με αυτό και μπορεί να σηκωθεί και να φύγει…
Δεν μπορούσα να τον ψυχολογήσω, μού φαινόταν λίγο “βαρύ πεπόνι” και ιδιότροπος ο Otis. Το σίγουρο πάντως ήταν ότι όλη μπάντα είχε ενδώσει στην τοπική φιλοξενία, ιδιαίτερα ο ίδιος και ο μπασίστας. Μες στη θολούρα της ρακής λοιπόν, βρήκε επιτέλους το κουράγιο να κουρδίσει, να συνδέσει τα καλώδια και να μας ταξιδέψει στο δικό του κόσμο της μπλουζ για τις επόμενες 2 ώρες περίπου.
Το πρώτο μισάωρο ήταν κάπως αμήχανο, με τον Otis να φαίνεται λίγο κακόκεφος αλλά τελικά ήταν θέμα χρόνου να σπάσει ο πάγος και να αποδειχθεί πως γνωρίζει καλά πως να ξεσηκώνει το κοινό και να μετατρέπει μια απλή συναυλία σε γιορτή.
Συνεχώς παρακαλούσε τον κόσμο να έρθει πιο κοντά στη σκηνή και να σηκωθεί από τα (λίγα) τραπεζάκια που βρίσκονταν μπροστά διότι όπως έλεγε χαρακτηριστικά “the closer you come to me, the better I play”.
Ένα από τα highlights της βραδιάς ήταν όταν στο τραγούδι “Ham Bones” ο Οtis έπιασε τη φυσαρμόνικα και σε μία προσπάθεια να ξεσηκώσει τον κόσμο έκανε βόλτα σε όλο το χώρο παίζοντας παράλληλα. Έπαιζε με τους θαμώνες, ανέβηκε στον εξώστη, μέχρι που βγήκε έξω από το κτίριο (!) και κοίταζε μήπως λούφαρε κανείς, lol !
Οι Contraband είναι ένα νέο σχήμα που πλαισιώνει τον Otis Taylor για λιγότερο από δύο χρόνια. Ο Shawn Starski στην κιθάρα ήταν εξαιρετικός και με ενθουσίασε με το γεμάτο συναίσθημα και ψυχή παίξιμό του. Ο Todd Edmunds στο μπάσο ήταν ένας μικρός θεούλης, κουνιόταν συνεχώς σα να βαδίζει, κρατώντας το ρυθμό και έκανε επικές γκριμάτσες. Είχε πολύ ζεστό ήχο, ενώ στο σόλο του πραγματικά το έδεσε κόμπο το μπάσο. Ο συμπαθέστατος Larry Thompson στα drums ήταν φιλότιμος και αν και απ’ό,τι τσέκαρα έχει αρκετές δουλειές στο ενεργητικό του σαν session-άς, θα έλεγα πως δεν με εντυπωσίασε. Είχε αρκετά βαρύ χέρι ενώ τον ήθελα πιο τσαχπίνη. Πάντως έμοιαζε λες και ήταν βετεράνος NBA-er 
O Otis Taylor μπορεί να μην έχει καμια ιδιαίτερη φωνή, ούτε να ξέρει καλή κιθάρα, μα είναι ένας εξαιρετικός τραγουδοποιός. Του βγάζω το καπέλο για τα φοβερά κομμάτια και τους στίχους που γράφει. Έχει ξεχωριστή γραφή και ήχο.
Ήταν μια όμορφη βραδιά και τελικά τον συμπάθησα τον Otis. Αν και αρχικά μου φάνηκε λίγο απόμακρος και παράξενος, πρέπει να είναι καλοσυνάτος και ανοιχτός άνθρωπος.
Τέλος, σας έχω ένα δωράκι. Τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός ηχογράφησε τη συναυλία και έκανε αναμετάδοση την επόμενη μέρα. Έκανα capture από το internet και voila μετά από κόψιμο/ράψιμο μερικά τραγούδια που μπόρεσα να διασώσω. Η ποιότητα είναι φτωχή αλλά το έκανα μόνο για αρχειακούς λόγους.
Κατεβάστε [B]εδώ[/B] (οι τίτλοι με παίδεψαν αρκετά αλλά νομίζω είναι σωστοί).
Το (πολύ ωραίο) τραγούδι “Blue Rain In Africa” αν έπιασα σωστά τον τίτλο, προέρχεται από το επερχόμενο album που θα κυκλοφορήσει τον Φλεβάρη όπως μας είπε.
[SPOILER]Πάντως, κάνοντας μια παρακινδυνευμένη σύγκριση, θα έλεγα πως τη συναυλία του Lucky Peterson στον ίδιο χώρο πριν μερικά χρόνια, την είχα ευχαριστηθεί πολύ περισσότερο.[/SPOILER][/FONT]
Γνωρίζει κανείς αυτό πληροφορίες?
Eπίσης, δεν θυμάμαι και ποιος είχε κάνει την κριτική στο studio του Jimmy Bowskill, αλλά είδα πως έχει και μια live κυκλοφορία κάπου εκεί έξω. Παλιά είναι?
Και επιτέλους κριτική στον Trout!
Για το [B]Very Rare[/B] δεν ήξερα καν οτι υπήρχε σε cd. Μια και το ανέφερες hopeto, κάθησα να κοιτάξω τι ρόλο βαράει γενικά. Λοιπόν περιλαμβάνει τρία στυλ κομματιών, το 1/3 είναι μπλουζοφάνκικα πολύ κοντά στο στυλ του [B]I Wanna Get Funky[/B] που ηχογράφησε την ίδια χρονιά [1974] ο Άλμπερτ Κινγκ. Το δεύτερο 1/3 είναι κλασικά μπλουζ κομμάτια σε αργό στυλ με αρκετά πνευστά και τέλος το υπόλοιπο 1/3 των κομματιών μοιάζει λες και τα χουν πάρει από δίσκο του Φρανκ Σινάτρα ηχογραφημένο τη δεκαετία του '50 :? [-X. Αν ο δίσκος περιείχε μόνο τις δύο πρώτες κατηγορίες, θα τον συνιστούσα (και θα τον έπαιρνα) χωρίς δεύτερη κουβέντα που λέει ο λόγος, τώρα όμως το βλέπω κάπως χλωμό.
Βρήκα και μια αναφορά από τον Christgau: http://www.robertchristgau.com/get_artist.php?name=T-Bone+Walker
Αυτόν πάντως δεν είναι να τον παίρνεις και πολύ τις μετρητοίς, μιλάμε για τύπο που δηλώνει ότι απεχθάνεται το χέβι μέταλ, το προγκρέσιβ ροκ και το τζαζ-ροκ ενώ ταυτόχρονα θαυμάζει το riot grrrl!!! 8O #-o
Καλά ο τύπος είναι καθυστέρα μεγάλη ρε.:lol:
Το βρήκα 4 λίρες και το τσίμπησα…:roll:
Εντάξει, η πραγματική του αξία είναι αρκετά παραπάνω από 4 λίρες. Οι αμαζόνες να είναι καλά… 
Πρόκειται για το πρώτο άλμπουμ του στην Ruf records και είναι του 2009. Ακολούθησε η δισκάρα
http://www.rocking.gr/reviews/album/The_Jimmy_Bowskill_Band_-_Back_Number/4068/
Είναι πολύ καλό. Αυτός το 2007 το γύρισε στο blues rock με το “Jimmy Bowskill” (καλό αλλά άγουρο) από το οποίο προέρχονται πολλά από τα κομμάτια του συγκεκριμένου live. Πριν έπαιζε πιο traditionally.
Α, έχει κι άλλα πιο πίσω ε? Ωραία, πάλι ψάξιμο έχουμε…
Το φετινό πάντως είναι φοβερό άλμπουμ, είναι bluesy αλλά είναι και hard rock παναθεμά το, όπως πρέπει.
Προσκυνήστε τον BB King. Ίσως η καλύτερη blues φωνή.
Πιο επικό blues video ever.Ειδικά στο επίμαχο σημείο, στα 4:30 λεπτά.
Τωρα το δα και δω:p
Ενα μεγαλο 
για τον King
Και το κοινωνικό κομμάτι της μουσικής που εκπροσωπεί και γενικά όσα κέρδισαν τα μπλουζ υπερ των μαύρων δεν είναι λίγα…Και το κοινο είναι απίστευτο!
Λοιπόν, το Sing Sing Prison από το οποίο προέρχεται και το βίντεο από πάνω είναι φανταστικό, βρίσκεται εύκολα σε τόρεντ στο διαδίκτυο, ψηθείτε να το δείτε.
Ένας από τους σημαντικότερους και πρωτοπόρους της soul μουσικής είναι ο Sam Cooke, απίστευτο λαρύγγι και ερμηνείες. Εδώ ήρθα να προτείνω ίσως το καλύτερο άλμπουμ του, το Night Beat. Η μουσική που συνοδεύει την φωνή του είναι καταπληκτική, πανέμορφη μαύρη soul, το κορυφαίο όμως είναι πως μέσα στην λιτότητά της αναδεικνύει την φωνή του Cooke (όπως στο εναρκτήριο Lost and Lookin’). Και τα κομμάτια χρωματίζονται από τα πλήκτρα του 16-χρονου (αλλά όχι άγουρου) Billy Preston. Πολύ ζουμί.
Μπράβο ρε hopeto, το κατέβασα ασαπ το Sing Sing Prison! Δεν το είχα ξαναδεί.
Φοβερό το απόσπασμα που πόσταρες, ρισπέκτ ο Βασιλιάς και όντως τρομερή performance.
Τρελά τυπάκια στα 4:35 και 4:45 ! 
(μπορεί να έχουν ξεκληρίσει καμιά οικογένεια βέβαια , αλλά δε βαριέσαι… :P)
Μου θύμισε το επικό San Quentin concert του Johnny Cash.
Ιστορικές στιγμές που ευτυχώς απαθανατίστηκαν και ηχητικά αλλά και οπτικά.
Ήθελε μεγάλα @@ να τραγουδήσεις εκεί μέσα το τραγούδι [I]San Quentin[/I] και να βλέπεις στα μάτια των καταδίκων πόσο ένιωθαν τους στίχους στο πετσί τους, την απόγνωση και τη λαχτάρα τους για ελευθερία.
Κορυφαία στιγμή και το πιο “ψυχαγωγικό” [I]“A Boy Named Sue”[/I] με την απίθανη ιστορία του.
Ο Cash πρέπει να ήταν ο πρώτος ίσως που ξεκίνησε τις συναυλίες στις φυλακές.
Folsom Prison το '68: [I]http://www.youtube.com/watch?v=ItoKAY1iY-0[/I]
San Quentin το '69: [I]http://www.youtube.com/watch?v=oCT8XmKBhpA[/I]
Tennessee Prison το '76: [I]http://www.youtube.com/watch?v=dEeSajdhImQ[/I]
Βλέποντας τις αντιδράσεις του κοινού από κάτω και συγκρίνοντάς το με ένα “συμβατικό” ακροατήριο, είναι φανερή η ανάγκη και η δίψα αυτών των ανθρώπων για ψυχαγωγία, για κάτι που θα τους θύμιζε τον έξω κόσμο, θα έπαιρνε για λίγο το μυαλό τους από τη μίζερη ρουτίνα της φυλακής και θα τους έδινε κουράγιο και αφορμή για πραγματικό σωφρονισμό. Και βλέπεις πόσο ειλικρινά εκτιμούσαν τέτοιες κινήσεις από καλλιτέχνες.
Κι ένα οφφτοπικ βίντεο:
[SPOILER][I]http://www.youtube.com/watch?v=Fat2rswNJ1k[/I] …στη φωλιά του κούκου :p[/SPOILER]
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Όσο για τον Sam Cooke, τον γουστάρω πολύ κι εγώ.
Βέβαια δεν έχω ψάξει ακόμα τη δισκογραφία του, συγκεκριμένα albums κλπ (θα ξεκινήσω με το Night Beat αν είναι), αλλά έχω μια ωραία συλλογή (“Portrait of a Legend”) την οποία την έχω λιώσει.
Έχει κάτι το μοναδικό η φωνή του, ένα ιδιαίτερο μέταλλο, μια ευγενική χροιά που ξεχωρίζει. “Bring It On Home To Me”, “A Change Is Gonna Come” κλάσικς.
Αλλά ακούστε και το πολύ ωραίο gospel [I]“Jesus Gave Me Water”[/I] με τους Soul Stirrers
[SPOILER]Κι εκεί που κοίταζα για φωτογραφίες του Sam Cooke…[I]κλικ[/I] (!)[/SPOILER]
Και ένα τελευταίο, μιας και έμπλεξα και την country (σωστό δεν είναι το θρεντ?), δείτε και το φιλμάκι/ντοκυμαντέρ "Heartworn Highways" ολόκληρο [[B]εδώ[/B]](http://www.veoh.com/watch/v21218800wJ3NSBKk?h1=Heartworn+Highways+-+Main+Feature).
Guy Clark, Townes Van Zandt, Steve Earle, David Allan Coe, Rodney Crowell, Gamble Rogers, Steve Young, and The Charlie Daniels Band μερικοί από τους καλλιτέχνες που εμφανίζονται. Λεπτομέρειες [[I]εδώ[/I]](http://en.wikipedia.org/wiki/Heartworn_Highways).Ο Cooke εκτός από soul έχει ηχογραφήσει πολλά gospel άλμπουμς/τραγούδια πάντως για τα οποία δεν έχω άποψη, δεν τα έχω ακούσει. Πολύ καλό επίσης είναι και το My Kind of Blues του 1961.
Το βίντεο του San Quentin (track) φοβερό μέ έψησε να το δω όλο ( όπως και τα υπόλοιπα).
Μιας και δεν έχω ακούσει Cash ιδιαίτερα τι θα πρότεινες από την αχανή δισκογραφία του?
Επίσης, όσοι επισκέπτεστε το συγκεκριμένο thread, πως σας φαίνεται η ιδέα να συμπεριληφθεί η country σε αυτό το thread? Το πάρε δώσε που υπήρχε κυρίως με την blues μουσική ήταν και είναι πολύ μεγάλο, πολλές φορές θέλω να προτείνω ακούσματα που δεν κολλάνε πουθενά και τις περισσότερες φορές δεν είναι και καθαρή country για να μπει σε ξεχωριστό thread.