Δε θα διαφωνησω με κανεναν απο τους προλαλησαντες,γιατι πολυ απλα δεν μπορω να ειμαι αντικειμενικος με το συγκεκριμμενο γκρουπ,μια και ειμαι κολλημενος και βαμμενος οπαδος και δεν το αρνουμαι.
Απ την πρωτη φορα που ακουσα το Images and words αλλαξε ο τροπος που αντιλαμβανομουν τη μουσικη για 2η φορα(η πρωτη ειχε συμβει με τους Floyd,με τους οποιους επισης δεν μπορω να ειμαι αντικειμενικος.).Πιστευω οτι εφτασαν στο καλλιτεχνικο τους peak με το scenes from a memory και εκτοτε βγαζουν σταθερα απο καλους εως πολυ καλους δισκους,χωρις να χανουν στιγμη την αξιοπρεπεια τους.Επισης ειναι απ τα ΕΛΑΧΙΣΤΑ γκρουπ που παιζουν 3ωρα live και σεβονται τον οβολο του οπαδου μεχρι τελευταιου σεντ.Βασικα θα μπορουσα να γραφω για ωρες τα καλα και τα κακα τους,ισως και να το κανω,αλλα αργοτερα γιατι πρεπει να φυγω.
ααχαμχμ! άντε για τον συμπαθή δεν έχω κάποια σοβαρή αντίρρηση, αλλά με την έννοια που πας να δώσεις στο “καλοι μουσικοι” μάλλον οι άλλοι δυο (τρεις) είναι. επίσης λες ότι σε κουράζουν τα πολλά σόλα και η επίδειξη ταχύτητας που κάνουν και αναφέρεις πρώτο το train of thought (το οποίο βεβαίως μ’ αρέσει ακόμη πολύ, αλλά έχει πολλά τέτοια σημεία μέσα).
επίσης, τι είναι τσίκι τσίκι μέταλ; κι αν δεν έχει μουσικότητα το “images” δεν ξέρω τι έχει.
σε γενικές γραμμές λοιπόν, μεγάλη μπάντα (με αρκετούς σπουδαίους δίσκους) που από ένα σημείο και μετά, όλο το hype γύρω από το όνομά τους (και ως ένα βαθμό η συμπεριφορά των μελών τους) οδήγησε στη νέα μόδα “μέχρι το '97 κι αν”.
Oι ικανότητες και η προσφορά τους είναι είναι προφανείς.
Σίγουρα μέσα στα 10 αγαπημένα μου γκρουπ.
Μέσα στα 2-3 γκρουπ που μου έκαναν περισσότερο εντύπωση όταν τα πρωτοάκουσα.
Σε πολλά κομμάτια τους υπάρχει ένα έλλειμα συναισθηματικού φορτίου, το οποίο εγώ για τον τρόπο που ακούω τη συγκεκριμένη μπάντα το θεωρώ πλεονέκτημα.
Σε σχέση με άλλα μεγάλα prog γκρουπ υστερούν κάπως στις μελωδικές γραμμές
Δίνουν από τα πιο απολαυστικά για μένα live. Σαν παγωμένη μπύρα σε beach bar που στη φέρνει γκαρσόνα με βρεγμένο μπλουζάκι.8O 8)
ο labrie είναι για να μαζεύει πατάτες… αχόνευτος όσο δεν πάει
μέχρι το μετρόπολις 2 ήταν οι υπέρτατοι θεοί. μετά νύστα κ αυνανμεταλ…
προσωπικά με κούρασαν
To octavarium που αγορασα με εξεπληξε σαν δισκος.Φαινετε πως ειναι ο καλυτερος τους για τα γουστα μου,διοτι ακουσα το θεωριτικα καλυτερο images and words και δε μαρεσε.
Ε νταξ τωρα τι να πω… τα ειπατε ολα εσεις…ειναι απο τα αγαπημενα μ συγκροτηματα ειναι και οι 5 απιστευτοι,αν κ δε χονευω τη φατσα του λαμπρι.live τους ειχα δει θεσσαλονικη(τοτε που ο πορτνοϊ φορουσε μπλουζα εθνικη ελλαδος) και με τρελαναν αλλα με την εσπασε ο λαμπρι που ειχε φατσα πολυ δυσαρεστημενη καθολη τη διαρκεια της συναυλιας μαλλον επειδη ειμασταν λιγοι… περιμεναμε θυμαμαι νακουσουμε και το stream of consciousness αλλα τελικα δε το παιξανε…
Αν ξανακούσεις τα Images… / Awake / Falling Into Infinity / Scenes From A Memory μάλλον θα σου φανεί παράδοξο το παραπάνω σχόλιο.
Λίγο το έχεις; 
Στα περί έλλειψης φαντασίας και μουσικότητας που γράφεις πάντως διαφωνώ απόλυτα. από τις λίγες φορές που διαφωνώ τόσο πολύ με σένα για μουσική:D
Για το αναμάσημα έχεις κάποιο δίκιο, τεσπα θα κάνω δικό μου post όπου θα εξηγώ την γνώμη μου
- Μιλάω για όλη τη δισκογραφία τους
2.Δεν είπα ότι υστερούν γενικά (αν συνέβαινε αυτό προφανώς δεν θα ήταν μέσα στα αγαπημένα μου γκρουπ) , αλλά ότι υστερούν σε σχέση με άλλα μεγαθήρια του χώρου,π.χ. ryche και Shadow Gallery
Τους θεωρώ τεράστιο γκρουπ.
Αυτά που έπαιξαν το διάστημα 92-94 καθόρισαν τον ήχο του metal για την υπόλοπη δεκαετία. Βοήθησαν τους μεταλλάδες να αρχίσουν να ακούν άλλα είδη και κυρίως fusion. Ποτέ δεν περιόρισαν την δημιουργικότητα τους και κάποια από τα side projects τους έβγαλαν αριστουργήματα.To Scenes from a Memory είναι από τα καλύτερα concept άλμπουμ που έχω ακούσει από μέταλ και όχι μόνο. Είναι παιχταράδες και τα μεγάλης διάρκειας live τους μας έχουν προσφέρει μερικές από τις καλύτερες συναυλίες που έχουμε δεί στην Ελλάδα. Ειδικά οι δύο βραδιές στο Ρόδον με τα διαφορετικά set lists κάθε βράδυ και το number of the beast την δεύτερη ήταν μοναδική εμπειρία. Το 6 Degrees για μένα είναι δισκάρα, αδικημένη από πολύ κόσμο. Και ναι, αναμασάνε και λίγο: τα αρχικά ακόρντα του 10 years gone. Aν είναι να κλέψεις κάντο από τους καλύτερους και με τόσο προφανή τρόπο που να είναι σαν φόρος τιμής:wink:
Πράγματι οι 3 επόμενοι δίσκοι δεν είχαν την “εξέλιξη” που υπήρχε παλιότερα από δίσκο σε δίσκο, χωρίς όμως να είναι κακοί.
Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει και λιγο “μόδα” να τα χώνουμε στους Theater και ειδικά στον Labrie. Ειδικά χαρακτηρισμοί όπως “αυνανομέταλ” δεν νομίζω πως τους αξίζουν[-X
ok mule, point taken, αποσύρω τον χαρακτηρισμό
τα έχουμε πει τόοοοοοσες φορές: τεράστιοι, απίστευτοι, με ένα μέτριο τραγουδιστή (εμένα δεν μαρέσουν κ αυτού του τύπου τα φωνητικά, οπότε καταλάβετε), πρωτοπόροι, αλλά…
αλλά αντέχω τους δίσκους τους μέχρι και το degreez… μετά δεν έχω καταφέρει να ακούσω δίσκο τους δεύτερη φορά. νομίζω ότι παγιδεύτηκαν σε αυτό που οι ίδιοι δημιούργησαν: το να σπάσουν τα στεγανά έγινε αυτοσκοπός κ ξέχασαν την ουσία της μελωδίας…
ότι έπαθαν μάλλον και οι apocalyptica. διαβάστε το ριβιού μου στην κεντρική κ θα καταλάβετε
Eιναι πιστευω απ τα συγκροτηματα που εχοντας βγαλει ενα τρελο σερι καλων δισκων,οι απαιτησεις του κοινου εχουν αυξηθει τοσο πολυ,που πλεον ο,τι και να βγαλουν καποιοι θα χουν παραπονα.Το ιδιο συνεβη και με το τελευταιο Maiden,το ιδιο θα συμβει και με το επερχομενο των Metallica,το ιδιο και με το Chinese Democracy κτλ…(χωρις να τους συγκρινω-για να προλαβω τυχον παρανοησεις-αλλα να τους παραλληλισω).Μετα απο 20 χρονια καριερας,ποιο γκρουπ ακριβως δεν εχει βγαλει μετριο δισκο??Ποιος καλλιτεχνης δεν ειχε σκαμπανεβασματα στην καριερα του?Ειναι απολυτως λογικο καποιος να"καει"ειτε απ τις υπερβολικες περιοδειες,ειτε απ την υπερπαραγωγικοτητα(μη ξεχναμε και τα 3581058038 προτζεκτ που εχει παιξει ο καθενας).
Φυσικα και εχουν μετριες στιγμες(για μενα το 1ο δισκακι του 6 degrees),κακες στιγμες(οπως θεωρω 2-3 κομματια του Octavarium) και αδιαφορες στιγμες.
Το μονο που δεν μπορω να καταλαβω ειναι η συνηθισμενη κατηγορια περι"επιδειξιομανιας",“μουσικου αυνανισμου” κτλ.Δεν ειναι ουτε οι γρηγοροτεροι(ελεος,λες και τρεχουμε στα Τσικλητηρια…)ουτε οι πιο τεχνικοι(τι να πουν και οι Watchtower δηλαδη…),ουτε καν οι περισσοτερο παραγωγικοι(λεγε με Steven Wilson)εκπροσωποι του ειδους.Αποτελουν ομως για καποιο μυστηριωδη(?) λογο,τον αγαπημενο στοχο οσων δεν αρεσκονται στο συγκεκριμμενο ειδος.Υποθετω δηλαδη πως καποιος που εχει επιδερμικη σχεση με το ιδιωμα του Black Metal για παραδειγμα,οταν ακουει ενα γκρουπ του ειδους,ακουει"θορυβο",“βαβουρα”,“καφριλα” και αλλα τετοια κλισε.Θελω να καταληξω κοινως οτι καλο ειναι να μην γενικευουμε πραγματα χωρις να υπαρχει ενα ελαχιστο μετρο συγκρισης.
:yawn:
Οι Theater είναι η τελευταία μεγάλη μπάντα.Τέλος.
Γενικα δεν μου αρεσει πολυ ο metal ηχος σε οπιοδηποτε παρακλαδι , οποτε δεν μπορω να ειμαι αντικειμενικος . Σιγουρα ειχαν καποιεςς ενδιαφερουσες ιδεες , αλλα το ολο θεμα , σχετικα με την προσεγγιση τους προς την μουσικη και το attitude τους , τα βρησκω λιγο δηδεν . Και διαφωνω καθετα στο οτι ειναι οι κορυφαιοι οργανοπαικτες . Χωρις να τραβαω κολυματα με την τεχνικη(δειτε nick) το γεγονος οτι ο petrucci θεωρειται ο pio τεχνικος κιθαριστας με κανει να αρωσταινω
Ελα ρε, απο κανεναν δεν θεωρειται ο πιο τεχνικος κιθαριστας.
υπαρχει εκεινο το video?
θελω να γελασουμε παλι!
Φιλε Led δεν φανταζεσε το τι εχω ακουσει για τον petrucci
πολυ απλα δεν θα μιλας με προγκρσιβαδες για να μην ακουσεις πως το μπι ειναι το καλυτερο αλμπουμ ολων των εποχων μετα το δε γουολ και πως ο γιλδενλοου ειναι ενα σκαλοπατι κατω απο τον νιτσε