λοιπον ειδα τελικα προ ολιγου το [B]12 monkeys[/B]!
οντως πολυ ωραια ταινια, λογικα θα της βαλω 9! πολυ εξυπνη με μερικες φοβερες ερμηνειες. καταπληκτικος ο μπραντ πιτ, ισως ο καλυτερος ρολος της καριερας του. ο μπρους γουιλις αν και δεν τον παω τρελα ηταν καθηλωτικος στη σκηνη στο αυτοκινητο με τη ψυχολογο που ακουγε για πρωτη φορα μουσικη… πραγματικα ηταν εκπληκτικα παρανοικες οι εναλλαγες στο υφος του…
αν δεν εβλεπα τοσο αργα την ταινια ισως και να μου αρεσε ακομη πιο πολυ. εχω ομως μια ερωτηση (γιατι δεν εχω το ντιβιντι για να το δω): στις σκηνες απο το αεοροδρομιο που δειχνει κατα τη διαρκεια της ταινιας αυτος με την ξανθια κοτσιδα δεν ειναι ο μπραντ πιτ? η απλως τον δειχνει σε σκηνη πριν το αεροδρομιο με την κοτσιδα και δημιουργειται αυτη η εντυπωση???
Χτες είδα για πρώτη φορά το [B]’‘Once upon a time in America’’[/B]. Βλέπω Ennio Morricone στο soundtrack, Sergio Leones στη σκηνοθεσία, Robert DeNiro στο cast, λέω ‘‘εδώ είμαστε’’. Κι όντως η ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος σου τραβάει την προσοχή. Τεράστια, ναι, αλλά δε βαρέθηκα στιγμή. Καταρχήν μου άρεσε απίστευτα η σκηνοθεσία και πώς γινόταν το μπροστά- πίσω στο χρόνο. Δεύτερον πολύ έξυπνη η πλοκή, και μέχρι το τέλος το μυαλό σου όλο στριφογυρίζει για το τι παίζεται τελικά. Κατά τ’ άλλα, κλασικά, κάθε ταινία με gangsters έχει ενδιαφέρον για το πώς παρουσιάζει τις ζωές τους, δουλειές, φιλίες, προδοσίες κλπ. Πολύ καλή ταινία.
I’d hold you up to say to your mother, “this kid’s gonna be the best kid in the world. This kid’s gonna be somebody better than anybody I ever knew.” And you grew up good and wonderful. It was great just watching you, every day was like a privilige. Then the time come for you to be your own man and take on the world, and you did. [B]But somewhere along the line, you changed. You stopped being you. You let people stick a finger in your face and tell you you’re no good. And when things got hard, you started looking for something to blame, like a big shadow. Let me tell you something you already know. The world ain’t all sunshine and rainbows. It’s a very mean and nasty place and I don’t care how tough you are it will beat you to your knees and keep you there permanently if you let it. You, me, or nobody is gonna hit as hard as life. But it ain’t about how hard ya hit. It’s about how hard you can get it and keep moving forward. How much you can take and keep moving forward. That’s how winning is done! Now if you know what you’re worth then go out and get what you’re worth. But ya gotta be willing to take the hits, and not pointing fingers saying you ain’t where you wanna be because of him, or her, or anybody! Cowards do that and that ain’t you! You’re better than that![/B] I’m always gonna love you no matter what. No matter what happens. You’re my son and you’re my blood. You’re the best thing in my life. But until you start believing in yourself, ya ain’t gonna have a life. Don’t forget to visit your mother.
[B]O Kρουπιέρης[/B] : οι ταινίες με θέμα τα χαρτιά και τον τζόγο είναι ένα από τα υπερλατρεμένα μου θεματικά κινηματογραφικά είδη που δυστυχώς δεν δίδει ταινίες τόσοσ συχνα, αλλά όποτε το κάνει αυτές είναι πραγματικά αξιόλογες. Tο ίδο συμβαίνει και με τον Κρουπιέρη. Εξαιρετική η ερμηνεία του Κλάιβ Οουεν.
[B]Βαθμός : 8[/B]
[B]O Moνομάχος[/B] : o Ρίντλει Σκοτ επανέφερε με θριαμβευτικό τρόπο, το epic cinema, σε μια ταινία με ενα απο τα πιο επιτυχημένα καστ ηθοποιών τα τελευταία 15 χρόνια και στους πρώτους ρόλους και στους δεύτερους ( Γιοακίν Φοίνιξ, Κόνι Νίλσεν και ο μακαρίτης Ολιβερ Ριντ τα σπάνε ), με μια θαυμάσια αφηγηματική πλοκή και μια περίτεχνη κλιμάκωση της προσωπικής κόντρας Μάξιμου-Κόμμοδου. Σωστά πήρε το Οσκαρ εκείνης της χρονιάς.
το θεμα του να βαθμολογει καποιος κατι νομιζω πως δεν ειναι ουτε αστειο ουτε κατακριτεο. το αντιθετο. ειναι πολυ νορμαλ καποιος να εχει μια κλιμακα στο μυαλο του και να βαθμολογει για την παρτη του τις ταινιες η τη μουσικη. και επειδη εδω ειναι φορουμ και λεμε τις σκεψεις μας ειναι λογικο και ευχαριστο οποιος θελει να λεει βαθμους να τους λεει. αυτο αλλωστε προαγει τη συζητηση. οσοι γελανε με αυτα προφανως δεν ξερουν να μετρανε (για να βαλουν και εκεινοι βαθμους) η ειναι μονοδιαστατοι και οτι δεν κανουν εκεινοι αναγεται σε γελοιο…
Πες τα ρε γαμώτο μου, πές τα. Όταν τα χα πει εγώ στο θρεντ του κυνόδοντα με λέγανε ειδήμονα.
[B]Edit:[/B]
On topic
Tαινιάρα-αλητία από κάθε άποψη σε σκηνοθεσία [B]Oliver Stone[/B], σενάριο [B]Tarantino[/B], τρελές παρούσιες από [B]Robert Downey Jr[/B] και [B]Tommy Lee Jones[/B] και το πιο δολοφονικό ερώτικο ντούετο που έχει περάσει από τη μεγάλη οθόνη. Τύφλα να’ χει ο [B]Charles Manson[/B].
Μόνο μείον μια μικρή κοιλίτσα στη μέση.
[B]Bαθμός[/B]: Μη ψαρώ…
[B]
Παρεπιπτόντως, σεναριακά, με αποκορύφωμα το επικό μακελειό στο τέλος, παίζει να ναι από τις καλύτερες δουλειές του ταραντινο[/B]
[B]Πανδημία :[/B] θανατηφόρος συνωμοτικός ιος, τον οποίο εξαπέλυσαν οι Διεθνείς Σιωνιστές του Σόρος, εμφανίζεται ξαφνικά σε αμερικανική κωμόπολη με σκοπό να πλήξει τη φτωχολογια και τη λαική μικρομεσαία αγροτιά. Αμέσως η μητέρα πατρίς στέλνει τα στρατευμένα νιάτα της να επιβάλλουν την τάξη και εκέι ξεπετάγεται ηρωικός κτηνίατρος και σώζει την ανθρωπότητα από τον όλεθρο…
[B]Βαθμός : 2[/B]
YΓ : κρίμα για τον Τζέισον Κόνερι που αμαυρώνει το όνομα του πατέρα του.
ΥΓ 2 : Το Natural Born Killers, αποτελει μια απο τις μεγάλες απογοητεύσεις μου. Αρκετά φανταχτερό και παρανοικό, αλλά παντελώς κενό και με σκηνοθετική δομή κακή.
