Βρε και 6 δισεκατομμυρια κοσμο να μου φερεις που ειναι μεγαλυτεροι και συμφωνουν με αυτα που λες, δεν προκειται να μου πει κατι αυτο. Στα πολυ σοβαρα τωρα ομως, μη μου ξαναπεις για τον αερα της μπαντας μεχρι το 1990. Δεν ησουν σε θεση να νιωσεις κατι τετοιο ως ενας 13χρονος Ελληνας που παρακολουθει μια μπαντα μεσω των λιγοστων media που ηταν διαθεσιμα εκεινη την εποχη παγκοσμιως, ποσο μαλλον στην Ελλαδα. Ναι, οι Metallica ηταν μια μπαντα που μεσα σε 7 χρονια κατεκτησε το μεταλ και η ανοδος της καλλιτεχνικα, εμπορικα, επιδραστικα, μουσικα, εγινε με τη μεγιστη κλιση στην καμπυλη του γραφηματος. Δε νομιζω οτι υπαρχει ανθρωπος που να διαφωνει σε αυτο.
Το οτι ΓΙΑ ΣΕΝΑ εβγαζε ενα “μεγαλειο” η μουσικη τους μεχρι να πεθανει ο Cliff ειναι ΕΝΤΕΛΩΣ αλλο θεμα. Τα ξανασυζητησαμε αυτα, μην παμε πισω παλι. Εγω βλεπω ακριβως την ιδια λυρικοτητα στο Justice For All με τα προηγουμενα, μη σου πω και παραπανω. Γενικα τα Master & Justice τα θεωρω τα πιο μελωδικα, κλασικα, λυρικα τους αλμπουμ, που ορισαν τον ηχο και την μουσικη των Metallica. Για μενα ειναι κλασεις ανωτερα απο το Kill’Em All, και ΑΡΚΕΤΑ ανωτερα απο το Ride The Lightning. Προφανως διαφωνουμε. Δεν χρειαζεται ομως να κατσουμε να το συζηταμε 100 φορες. Agree to disagree. Και ΟΧΙ, δεν επρεπε να ειμαι 12-13 χρονων το 1988 για να νιωσω καλυτερα στο πετσι μου το Justice και τι ακολουθησε μετα απο αυτο. Τα ακουσα οταν τα ακουσα, και μετα απο εκατονταδες φορες ακουσματος, εχω απορροφησει πληρως τη ΜΟΥΣΙΚΗ που υπαρχει σε ολα τους τα αλμπουμς. Γιατι στο τελος, τη μουσικη κρινουμε, και οχι το περιτυλιγμα.
Το εγραψα ηδη, μαγκια σου και δικαιωμα σου. Απλα μην πας να το βγαλεις αντικειμενικα κατωτερο και να μας εκθειασεις ποσο επιδραστικο και δυνατο και συμβολικο ειναι το κλασικο τους λογοτυπο. Ολα αυτα ειναι ΓΙΑ ΣΕΝΑ. Και καλα κανεις. Απλα νιωσε λιγο πως δεν εχει ο καθε ανθρωπος την ιδια αντιδραση βλεποντας την εικονα που βλεπεις εσυ.
Διαφωνουμε fundamentally, απλα. Εσυ πιστευεις σε μετρα συγκρισης, αξιολογησης, καταχωρησης της μουσικης. Εγω οχι. Βαζουμε βαθμους για τη φαση στα διαφορα αλμπουμς, αλλα μεχρι εκει. Ουτε σημαινουν κατι αυτα τα νουμερα, ουτε με ενδιαφερει καν μια λιστα απο πανω ως κατω. Αυτα ειναι για ανθρωπους που εκστασιαζονται βλεποντας ταινιες οπως το High Fidelity. Εγω δε βρισκω το λογο. Ο αλλος καθεται και γραφει για ΦΙΛΕΤΟ και ΠΙΤΟΓΥΡΑ. Εγω καποιες μερες θελω φιλετο, αλλες θελω πιτογυρα. Καποιες μερες προτιμω να ακουσω το Load, αλλες το Master Of Puppets, αλλες το Justice For All. Ποιο ειναι ανωτερο? Δε με νοιαζει. Αμα θελω να ακουσω το Load, τοτε αυτο παιρνει 10 και τα αλλα 0. Αμα θελω να ακουσω το Justice, τοτε αυτο παιρνει 10 και τα αλλα 0. Προτιμω να ακουσω 100 φορες το Saint Anger απο το να ακουσω μια φορα οποιονδηποτε δισκο των Meshuggah ας πουμε. Καποιος μπορει να τραβηξει εγκεφαλικο με μια τετοια δηλωση. Προβλημα του, οχι δικο μου 8)
Για να στο πω στεγνα γιατι δεν εχεις καταλαβει ουτε χριστο ουτε παναγια, σταρχιδια μου η “απειλη για μια αγαπημενη μου μπαντα”. Δεν ειμαι 20 χρονων να παθιαζομαι με συγκροτηματα. Δε βλεπω καν μπαλα σε οπαδικο επιπεδο πλεον, κραζω ολα τα πολιτικα κομματα ανεξαιρετως, και ενοχλουμαι παρα πολυ οταν ανθρωποι πωρωνονται με θρησκειες, ομαδες, κομματα, εταιρια κινητης τηλεφωνιας, εταιρια παιχνιδιων ή οτιδηποτε αλλο εχουν θεοποιησει στο μυαλο τους.
Απο κει και περα, ο Cliff ηταν ενας πολυ καλος μπασιστας που προσεφερε ενα σημαντικο κομματι συνθεσης σε μερικα τραγουδια των Metallica. Ο οποιος δυστυχως πεθανε πολυ νεος. Το αν τον αντικατεστησαν ή οχι… φανηκε απο τις αλμπουμαρες που εβγαλαν σερι μετα το θανατο του. Δεν πηραν εναν νεο Κλιφφ φυσικα, αλλα πηραν καποιον που ηταν πωρωτικος και τους εδωσε εναν αερα. Αν δεν ειχε πεθανει ο Κλιφφ δε θα ηταν οι ιδιοι που ειναι τωρα, αλλα μπορει και να ηταν χειροτερα. Δεν εχουν καμια σημασια οι υποθετικες δηλωσεις, αφου κανεις μας δεν ξερει.
Ναι, ειναι το ΜΕΤΑΛ. Οι “μεταλλαδες” που ανεφερα προηγουμενως δεν ειναι απαραιτητα αποκλειστικοι ακροατες μεταλ, ακουνε κι αλλα πραγματα. Θα κανουν λιστες, θα συγκρινουν, θα εχουν ιερα πραγματα που δε μπορει να αγγιξει κανεις, κτλ. Ε δεν ειναι ετσι η τεχνη. Μισω τη μουσικη των Beatles, για παραδειγμα. Γραφω στα παλια μου τα παπουτσια οποιον προσπαθησει με επιχειρηματα και στοιχεια να μου αποδειξει ποσο “μεγαλη μπαντα” ηταν. Δε με ενδιαφερει ρε παιδι μου. Βρισκω τη μουσικη τους επιεικως ΣΚΑΤΑ. Το αγαπημενο μου αλμπουμ των Kreator ειναι το Endorama. Θεωρω οτι εκαναν φοβερη υπερβαση και οτι τους πηγαινε παρα πολυ αυτο το στυλ. Δε με ενδιαφερει αν αυτο το βρισκει ιεροσυλια ο οποιοσδηποτε θρασερ που μεγαλωσε στα moshpit των Kreator το 1993. Το Chameleon ειναι μια μαλακια που δεν ακουγεται. Αλλα προτιμω την εποχη του Deris απο του Kiske. Το Falling Into Infinity ειναι μακραν το καλυτερο αλμπουμ των Dream Theater μουσικα. Απλα οι Dream Theater εκει που ειχαν την επιλογη να γινουν μια τεραστια (καλλιτεχνικα) progressive rock μπαντα, επελεξαν να γινουν η μεγαλυτερη progressive metal μπαντα. Μαγκια τους, αυτο δε σημαινει οτι θα πρεπει να αποθεωνω καθε μετριοτητα τυπου Train Of Thought. Δεν ξερω τι ειναι το Strange And Beautiful.
Γενικα δε με ενδιαφερει τι αποψη εχουν οι αλλοι για την αποψη μου οσον αφορα το τι μουσικες ακουω. Οπως δε με ενδιαφερει να αλλαξω κανενος την αποψη για το τι αλμπουμ γουσταρει.