Ας γραψω κ γω την εμπειρια αφου χαλαρωσαμε επιετελους:slightly_smiling_face:. Aν και ειχα να παω στο χωραφι απο τη προηγουμενη φορα των Maiden το '11 , τελικα δεν αλλαξαν κ πολλα. Σαρδελοποιηση μετο το περας της συναυλιας οπου ανετα μπορουσε να γινει το κακο λογω συνωστισμου…Εγω με τηγ παρεα ειμασταν Μαλακασα στις 4 μολις βγηκαν οι Monument.Προσωπικα τους ειχα ξαναδει το χειμωνα κ μου αρεσουν.Στη συνεχεια δεν κουνηθηκα απο τη μεγαλη σκηνη καθως ειχα καβατζωθει καλα στο πλαινο καγκελο απο αριστερη μερια κ ημουν μια χαρα. Tremonti δεν μου αρεσαν καθολου.Volbeat οκ απο μακρια οτι ακουγα. Μaiden νομιζω σαν αποδοση ισως ενα σκαλοπατι πανω απο το 2007 οποτε μαλλον η καλυτερη εν ελλαδι εμφανιση.Κοινο πολυ καλο.Αν και ψιλογκριανιαζα που ξεκινουσαν παλι με Αces high καθως το παιζουν τα τελευταια 10 χρονια συνεχεια (περιμενα-ω Be quick) παντα σε γκαυλωνει να τα σπασεις ολα! Κορυφαιες στιγμες Flight-For the Greater-Wickerman!
Υ.Γ A ΡΕ ΑΡΧΗΓΑΡΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΘΑ ΣΕ ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ!!
Υ.Γ.1 Α ΡΕ ΒΡΑΣΙΔΑ οσο μποι σε λειπει τοσο τεραστιος εισαι!!
Υ.Γ.2 Ειχα εναν ισραηλινο διπλα μ με τη κοπελα τ κ στο Fear, γυρναει κ με λεει ‘‘Amazing Greeks’’ λογω του χαμου που γινοταν στο εν λογω τραγουδι…
Υ.Γ.4 Τωρα π το σκεφτομαι ποτε περασαν 15 χρονια απο τη πρωτη φορα π τους ειδα…πω ρε φιλε
Καλησπέρα σε ολους. Θα ηθελα πραγματικα να γραψω και εγω την εμπειρια μου και τα σχολια μου για το συναυλιακο διημεριο που περασαμε, αλλα πραγματικα θεωρω ότι οι στιγμες που ζουμε τις τελευταίες μερες, με κρατανε στο να μοιραστω την χαρα μου μαζι σας. Θελω μονο να πω σε ολους οσους αυτές τις ωρες περνανε τις χειρότερες της ζωης τους,καλο κουραγιο και καλη δυναμη.Για την μουσικη θα εχουμε αρκετο χρονο μπροστα μας για να τα πουμε.
Όποιος βρει πουθενά κανένα αξιοπρεπές bootleg ας κάνει την καλή…
Για την συναυλία άλλη φορά γιατί δεν υπάρχει καμία όρεξη πλέον.
Τα παραπάνω ποστ μεταφέρθηκαν εδω:
Ρε παιδιά, , παίζει να είμαστε σε χρόνια απόλυτου σκοταδισμού στην ορθόδοξη εκκλησία ;;;
περισσότερο από κάθε άλλη φορά στη νεότερη ιστορία ;;;
Πάντα έτσι ήταν με δαυτους ;;; γιατί είμαι μικρός και δεν θυμάμαι ανάλογα σιχάματα όταν ήμουν μικρότερος
Χειρότερα ήταν παλιά. Φαντάσου.
Ο συγκεκριμένος, αν δεν ξέρεις ποιος είναι, σου λέω ότι είναι από τους Παπαροκάδες. Μπήκα στο site του (είχε λινκ από τη σελίδα που πόσταρε ο @bostonflesh) και είδα μια φωτό του γνωστού και μη εξαιρετέου Εφραίμ με τίτλο “Ένας Θεόσταλτος και φωτισμένος Μοναχός!”. Ε, καταλαβαίνεις.
Παραδόξως από τα τελευταία χρόνια κι εμένα δε μου έρχεται κάτι το ιδιαίτερο.
Στα zeroes είχαν παίξει εξαιρετικά σκηνικά πάντως. Όλα τα συνηθισμένα για Maiden, λιβάνια κι αγιασμοί για Cradle και Dimmu, παπαδαριά στο λυκαβηττό για Slipknot, ανακοινώσεις της εκκλησίας για τους σατανιστές Evanescence κι αυτά χωρίς σκέψη και πιάνοντας μέινστριμ.
Παραπίσω παίζει να βγαίνανε τσουγκράνες και πυρσοί, δε ξέρω, δεν τα πρόλαβα δυστυχώς 
Ισχύει αυτό; Ατίμασε πράγματι τον σταυρό ο Bruce; 
Ναι,αλλα τραγουδησε Μεγαλεξαντρο.
Εννoειται. Ο Bruce για αυτα φημιζεται αλλωστε, τα φωνητικα του και οτι “ατιμαζει” σταυρους. Βασικο του χομπυ , ειναι γνωστο αυτο…
Έχω ξεκινήσει να γράφω ένα ριπόρτ για το μπλογκ, απλά με τα γεγονότα των ημερών πραγματικά μου έφυγε όλη η διάθεση. Θα πω εντελώς συνοπτικά (μη γελάτε):
1η μέρα: Χέβυ Μέταλ πανδαισία. Δεν βγαίνει εύκολα ο νικητής, όποιον και να πεις θα έχεις τα δίκια σου. Για μένα Accept και Saxon ήταν άλλη μια εγγυημένα καταπληκτική εμφάνιση από τον καθένα τους, αν και δεν έπιασαν τα επίπεδα του 2005 και 2001 αντίστοιχα (ειδικά η δεύτερη, ήταν σε κλειστό χώρο στην Αγγλία πριν πολλά χρόνια, με ξετίναξαν), σε ήχο (κυρίως) και λιγότερο σε απόδοση (μια χαρά σκίσανε, απλά όχι εξωγήινα). Ο Μπιφ πάντως κάνει και τον άνιωθο να νιώσει, τι μορφάρα. Και ο Χοφμαν είναι ίδιος ο Bruce Willis.
Πριστ είχα δει μόνο με Ρίπερ, είχαν ξεκωλιάσει το σύμπαν τότε (2001) αλλά η ζωή μου ήταν λειψή γιατί δεν είχα δει ποτέ τον Ρομπ. Αυτό με κέρδισε, αυτό κέρδισε την ημέρα, εκεί συγκινήθηκα και πορώθηκα. Άκουσα πολλά σχόλια, για μέτρια απόδοσή του, για την καλύτερη απόδοσή του την τελευταία δεκαετία, γενικώς περίμενα πολύ λίγα πράγματα και ήμουν εκεί μόνο για να νιώσω λίιιγο από την αύρα του. Ε, με πήρε και με σήκωσε. Ειδικά στα πρώτα κομμάτια (Ripper, θε μου) με διέλυσε. Δεν με νοιάξανε καν οι τσιρίδες που ήταν μια χαρά και μαζί με τα delay/reverb κλπ δονούσαν το σύμπαν. Ήταν αυτή η θεία χροιά που έχει, με έκανε αλοιφή σας λέω, φώναζα από ενθουσιασμό. Κατά τα άλλα όλη η μπάντα γάμησε, ειδικά ο Ρίτσι είναι παιχταράς και τεράστιο αλάνι και έχει στόφα σούπερ σταρ, πανάξια φόρεσε την φανέλα του KK, μαζί με τον Ρομπ μαγνήτιζαν. Μετά από μία ώρα φαινόταν ότι μέταλ θεός είχε αρχίσει να κουράζεται και πραγματικά απόρησα πώς σκατά τα είχε καταφέρει μέχρι τότε. Προσωπικά θα αφαιρούσα ασυζητητί το Painkiller από το σετλιστ, τον εκθέτει αλλά είναι πραγματικά συγκινητικό να βλέπεις ένα γέρο άνθρωπο να σφάζει το λαρύγγι του και να εκτίθεται για να χαρεί ο λαός (που χάρηκε). Σπουδαίο σετλιστ ακόμη κι έτσι που λείπανε τόσοι ύμνοι, το βάρος του ονόματος, η αύρα αυτού του ανθρώπου και ο ήχος ήταν υπεραρκετά για να νιώσω μέσα μου αναπαυμένος που πρόλαβα εν ζωή αυτό τον κολοσσό του χέβυ μέταλ.
Δεν παρακολούθησα τίποτα άλλο, Σάμπατον χάζεψα λίγο από μάκρια, άκουσα τα ΟΥ! Α! και μου φάνηκαν αστεία ακόμη μια φορά, επιμένω πάντως πως για γιουροβίζιον τρου μέταλ για 13χρονα είναι πολύ καλοί και διασκεδαστικοί.
Μέρα δεύτερη, πάλι δεν με ένοιαξε τίποτα εκτός από τους Volbeat και τους Maiden. Πέρασα την ημέρα με παρέες, βόλτες, μεταλλοκουβέντες και καζούρες (έφαγα αρκετή για τους Volbeat 
) και έδωσα λίγη προσοχή στους Monument (Μέηντεν κλώνος των πάμφτωχων, αρέσανε σε κάποιους, συμπαθητικά άτομα και εμφάνιση αλλά τίποτα παραπάνω), στους Tremonti (βαρέθηκα την ζωή μου, βρίσκω αυτό το μέταλ πολύ αδιάφορο και αν δεν υπάρχουν και φωνητικάρες - δεν υπήρχαν ούτε κατά διάνοια - χέστο) και τους Raven Age (καλύτεροι από Lauren αλλά όχι αρκετά για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους. Δεν τους άκουσα προσεκτικά όμως. Αυτά.).
Volbeat την πατήσανε μεν λόγω “πρέπει να πιάσω θέση για τους Μέηντεν” αλλά κύριοι, κάτι καταλάβατε πολύ λάθος για τον κόσμο που τους είδε από το σημείο που τραβήχτηκε εκείνο το βιντεάκι που πόσταρε κάποιος). Καμία σχέση αυτό που βλέπατε και ακούγατε. Είχαν μια χαρά πολύ κόσμο και οι αντιδράσεις (μέχρι το μέσον περίπου του σετ τους) ήταν γηπεδικές σε σημείο να φαίνεται γνήσια έκπληκτος ο Poulsen, που ήταν φανερό ότι περίμενε πολύ πιο χλιαρά πράγματα. Εξωφρενικά συμπαθητικός μου φάνηκε, εξαιρετική απόδοση φωνητικών, ο ήχος καλός αλλά όχι τούμπανος και το σετλιστ ήταν 60-40 προς το μέρος των πιο ποπ συνθέσεων, μου λείψανε τα πιο μέταλ πράματα δυστυχώς. Πάντως το καταδιασκέδασα. Χάιλάιτ, κάπου μεταξύ Warrior’s Call και I Want to Be With You (λογικά σε αυτό) ακριβώς μπροστά μου ήταν ένα ζευγαράκι. Ο τύπος γονάτισε, έβγαλε δαχτυλίδι και έκανε πρόταση γάμου (δέχτηκε) και στο υπόλοιπο του λάιβ χορεύανε αγκαλιά. Κανονικά θα έλεγα για κουβάδες cringe, στην πραγματικότητα με συγκινήσανε, ξεχειλίζανε και οι δύο ευτυχία και ελπίδα και όνειρα και είμαι ευαίσθητος μπάσταρδος. Να ζήσουνε. Στο μέσον περίπου έβλεπες καθαρά κόσμο να αρχίζει να αποχωρεί, όχι γιατί δεν γουστάρανε αλλά γιατί αγχώνονταν (δικαίως) ότι δεν θα βρουν σημείο να δουν καλά. Έτσι προς το τέλος η συναυλία φάνηκε να χάνει λίγο σε παλμό, όχι πολύ πάντως, πάλι πυρσοί, πάλι πιτς, πάλι ω-ω-ω, πάλι παλαμάκια κλπ. Σε headline show θα γίνει της καραπουτανάρας, ήταν προφανέστατο. Για τα άτομα που δηλώνουν απορία για την επιτυχία τους επιστρέφω την απορία (“παιδιά ακούμε το ίδιο πράμα;”) και τα λέμε σε 10 χρόνια να δούμε αν ξεχάστηκαν και το αφήνω εκεί, μην ανησυχείτε από δούλεμα σας λέω έφαγα μπόλικο (“ντάξει, το παίρνω πίσω, όχι Νίκελμπακ, σαν τα φλώρικα των Green Day είναι!”), κέφι κάναμε πάντως. Έπιασα και ένα ωραίο ραφτό που πέταξε ο Poulsen, το έδωσα στην γυναίκα, τσίμπησε και ένα φανελάκι τους από το μερτς (20 ευρώ, τα μοναδικά λεφτά που δώσαμε εκεί, τρισάθλιες τιμές σχεδόν όλοι).
Kαι μετά Maiden. Στο μπλογκ ήθελα να κάνω ανάλυση του πού κάτσαμε και γιατί, δεν έχω όρεξη τώρα, τους είδα αρχικά από πολύ πλάγια αριστερά και ψηλά (VIP), μετά πιο κοντά με θέα στο κοινό πιάτο (πολύ μου άρεσε η θέση αυτή, άξιζε να χαζεύεις και το κοινό) και να μπορώ να δω και λίγο από τα σκηνικά (δεν την έζησα φουλ την εμπειρία με την σκηνή ευθεία μπροστά μου). Σαν άνθρωπος που έχει κουράσει τους Μεηντενάδες με το πόσο δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η μετέπειτα της χρυσής εποχής περίοδός τους, θα πω τα εξής λίγα:
- Το λάιβ ήταν θεϊκό. Το κάτι άλλο και οι άνετοι νικητές του διημέρου.
- Ο Μπρους είναι φαι-νό-με-νο, έβαλε κάτω ερμηνείες που έχω δει σε (άψογα) DVD. Σε κάθε λέβελ απλώς διέπρεψε και ευχαριστώ τον Θεό που αξιώθηκα να το ζήσω και που η πρώτη μου εμπειρία ήταν τόσο τούμπανη.
- Το δεύτερο πράμα που μου έμεινε από αυτή την απίστευτη λάιβ μηχανή ήταν ο Νίκο. Θεός θεών. Τεράστιος. Μέγιστος. Μαζι με τον Στηβ παρέδωσαν στάνταρ πώς είναι ένα χέβυ μέταλ σέξιον. Και αυτό μετά από εξαιρετικά δείγματα την προηγούμενη.
- Ηχάρα. Παντού. Σε κάθε σημείο.
- Κοινό βγαλμένο από τα 90ς. Ο Σκωτσέζος φίλος μου τους έβλεπε για 45η φορά (!) και τους έχει ξαναδεί και εδώ και είχε μόνο τα καλύτερα να λέει για την εικόνα μας. Νομίζω πως και οι ίδιοι οι Maiden ένιωσαν τον ηλεκτρισμό και κάτι από αυτό πήραμε πίσω σε ενέργεια. Λάτρεψα την προτροπή “Athens…” στο Fear of the Dark στο κλασικό σημείο στο ίντρο και ειδικά τον έπαινο στον τόνο της φωνής του (“Athens!”) που βγήκε αυθεντικά εντυπωσιασμένος.
- Fear of the Dark, Sign of the Cross, The Clansman. Έχω υπάρξει μπλαζέ απέναντί τους και “νταξ τώρα”. Επιμένω για τις στούντιο εκτελέσεις. Λάιβ υπάρχει τρομακτική μεταμόρφωση, ειδικά στα 2 τελευταία που οι δίσκοι είναι ψόφιοι στην παραγωγή. Και βέβαια το πόιντ #2 αυτής της λίστας. Μην μου ξαναπείτε για Μπέιλι ποτέ, όσο και να τον αγαπάτε, δεν υπάρχει κανένας λόγος. Το κοινό επίσης ανέβασε αυτά τα κομμάτια δύο λέβελ.
- Ε, στον αγαπημένο μου αριθμό θα πω και το παράπονό μου, δεν χώνεψα ούτε και όταν έφευγα ότι βγάλανε το Powerslave από το σετλιστ, ο κόσμος γούσταρε το Wickerman, εγώ το βρήκα ελάχιστα πιο ενδιαφέρον λόγω κόσμου, το σετλιστ γενικώς για έναν πεινασμένο πρωτάρη σαν και μένα ήταν καλό έως πολύ καλό αλλά μπορούσε και καλύτερο. (Τσάμπα είναι τα παράπονα παιδιά, σόρι).
- Ντροπή στον βλάκα με τον πυρσό, το είδαμε πεντακάθαρα και απορήσαμε την ζωή μας πόσα κιλά μαλάκας ήταν, κάπου διάβασα για φάπες, αυτά καλό είναι να μην γίνονται…
- Δεν έχω ξαναδεί τόσο λαό στην Μαλακάσα. 36 χιλιάδες βρωμάει “πείτε κύριε Μπρους 36 για την ΣΔΟΕ που ακούει”, 40 χιλιάδες μου κάνει πολύ λογικότερο.
- Παρά τα παρακάλια μου, η παρέα που πήρε εμένα και την γυναίκα μου είχε πρωινό ξύπνημα στις 7 και ταξίδι με καράβι, επομένως στο ανκόρ μετακινηθήκαμε προς τα δεξιά στην Ανατολική έξοδο, ακούσαμε από όχι καλή οπτική θέση το Hallowed Be Thy Name (γκάριξα όσο με έπαιρνε) και το Run to the Hills το άκουγα με σταδιακό fade out καθώς απομακρυνόμασταν (ένα από τα τοπ 5 μου Μέηντεν έβερ, πόνεσε). Αλλά ήμουν σπίτι μου στις 00:45 με τρομακτική άνεση.
Άνετα ένα από τα καλύτερα Rockwave έβερ. Όλοι οι τιτάνες του χέβυ μέταλ μαζί με πρέπουσα απόδοση, δεν νομίζω να ξαναζήσουμε τέτοια συγκέντρωση. Για την οργάνωση ειπώθηκαν τόσα πράματα, δεν συμφωνώ με τα περισσότερα και μου βγάλανε και πολύ Ελληναράδικη μιζέρια, όλα, εκτός της ασφάλειας. Εκεί όλοι έχουν απόλυτο δίκιο και ελπίζω τώρα που έπιασε πολύ καλά λεφτά σιγουρότατα, να μεριμνήσει σοβαρά για του χρόνου.
Τέλος, από τα χάιλάιτς του διημέρου ήταν σίγουρα η συνάντηση με παιδιά που μιλάμε χρόνια ονλάιν αλλά δεν είχαμε βρεθεί ποτέ, μίλησα και χαιρετήθηκα με πραγματικά πολύ κόσμο και χόρτασα αγάπη και στενοχωρήθηκα μόνο που ήξερα ότι βρίσκονταν τόσος κόσμος ακόμη (μέχρι και συγγενείς πολύ αγαπημένοι) που δεν έτυχε να βρεθούμε. Σκεφτόμουν το φόρουμ και τις φαμίλιες αμφότερων των τιτάνων, είδα μόνο τον chinaski να περνάει φορώντας μια μπλούζα Ghost του ντεμπούτου αν θυμάμαι καλά, φώναξα πολύ δυνατά “KΩΣΤΑ!”, γύρισαν 2 άκυροι Κώστες αλλά όχι αυτός και με κοίταξε εντελώς απορημένη η σύζυγος “πώς περιμένεις να σε ακούσει κανείς;;” (παίζανε οι Saxon ή οι Accept νομίζω). Νεξτ τάιμ! Λυπάμαι πολύ περισσότερο για Ντρενοπλέξηδες, θα κάναμε πολύ κέφι, ξανά, νεξτ τάιμ! (Κατεβείτε Κόρονερ/Ντάιμοντ Χεντ παιδιά, λαιβάρα έπεται!)
Αυτά τα λίγα. Χαλάλι τα πάρα-πάρα πολλά λεφτά που ξόδεψα (και τώρα χρωστάω στο ΦΠΑ), δεν θα πεθάνω εντελώς ποζέρι, είδα Rob Halford και τους Iron Maiden - and it was fucking good.
Ωραίος Vic! Περίμενα ένα σεντονάκι για να είμαι ειλικρινής και η δική μου εμπειρία είναι κοντά σε όσα περιέγραψες. 
Μόνο μία παρατήρηση: το Powerslave δεν ήταν στο σετλιστ αυτής της περιοδείας (Legacy of the beast), το έπαιζαν στην περιοδεία προώθησης του “Book of Souls”. Το σετλιστ δεν έχει αλλάξει καθόλου:
https://www.setlist.fm/stats/iron-maiden-3bd6803c.html?tour=43d09bc3
Μια χαρά και η short version ρε 
!
To ξέρω, αυτό εννοώ ότι το έβγαλαν, σε αυτήν την περιοδεία δηλαδή. Είναι το αγαπημένο μου, το πρώτο μου, είναι πολλά το Powerslave (και το Rime…), προφανώς δεν ήμουν άξιος να τα ακούσω, πληρώνω τις προσβολές!
Στο revelation το δεύτερο σόλο το επαιξε ο Smith. Σε αυτην την περιοδεία το πανε εναλλαξ με τον Gers
Όταν βλέπεις τον Harris να χοροπηδάει έτσι πως είναι δυνατόν να μη χοροπηδάει το τελευταίο κύτταρο του οργανισμού σου;
Για τον Gers μουγκα ε???
Ο αρλεκινος της μπαντας. Τα εχουμε πει.