Τα νέα για το Sunds that can’t be made είναι πολύ ευχάριστα, αλλά πιο αναλυτικά άλλη φορά.
Εντωμεταξύ ψηθήτε για ένα τοπ5. Το poll δείχνει πολυγνωμία. Το δικό μου (με πολύ μεγάλη δυσκολία από το 2 και κάτω):
1 - Script
2 - Misplaced
3 - Μarbles
4 - Fugazi
5 - Brave
edit: το Μarbles μου φαίνεται χαμηλά…:(:lol:
φανταστώ ότι το clutching το θεωρείς εκτός συναγωνισμού ε? 
δεν ξέρω αν έχει νόημα η σειρά, γιατί αλλάζει συνέχεια fishικά:
Είναι 6άδα, οκ. Αν κάποιο έμενε έξω σήμερα θα ήταν αυτό (και τα 3πλά cd είναι απόδειξη ότι κάποιος είναι κότα :har:)
Να μη με βασανίζεις μυστήριο πλάσμα δεν μπορώ. Απλά δεν γίνεται. εδώ νιώθω άσχημα για το afraid και το seasons end
M.Childhood και από μένα, ήταν το πρώτο που είχε πέσει στα χέρια μου τότε. Δυστυχώς (?) δεν τους έχω ακούσει σχεδόν καθόλου στις δουλειές τους μετά τα μέσα 90ς
να πείτε και τι είναι πιο κοντά σε gazpacho να το ακούσω αφού ακούσω αυτό
Κοίτα, γενικά η περίοδος με τον Hogarth, αλλά πιο συγκεκριμένα (και από τα κορυφαία τους) θα έλεγα το Marbles μάλλον και γενικά η δισκογραφία τους μετά το '95 (από το Afraid of Sunlight και μετά).
Τοp-5 για τους Μarillion;; Αυτά είναι “polls that can’t be made” κύριοι:p
Σε φάση να’χαμε να λέγαμε βγάζω το παρακάτω:
To Marbles βάσει του ότι είναι δίσκος που βγήκε μετά από 20κάτι χρόνια καριέρας άνετα καπαρώνει και πρωτιά. Αλλά και πάλι…να’χαμε να λέγαμε:p
Ιδιαίτερη μνεία θα έπρεπε να γίνει για τα υποτιμημένα Fugazi (από την Fish εποχή) και Afraid of Sunlight (από την εποχή Ηοgarth).
Το καινούργιο by the way παίζει να είναι το καλύτερο τους μετά το Marbles…θα το ακούσω και σήμερα και θα γράψω μια αποψάρα:)
δεν το χω ακουσει ακομα το καινουργιο,
αλλα βλεπω οτι οι αντιδρασεις ειναι θετικες!!
χαιρομαι!!! 
κυριακη τους βλεπω για πρωτη φορα και δεν μπορω να συγκρατησω τη χαρα μου!!!
Σήμερα πρωτη ακρόαση απο το αλμπουμίδιον και οι αντιδράσεις ειναι κυρίως θετικές!!
“There are grieving mothers on both sides of the wire…”
Eπέλεξαν το πιο τζηζ θέμα για το τραγούδι που φέρει τον αρκετά αυτοπεριγραφικό τίτλο Gaza.
Τηρούν oυδετερότητα προφανώς σχολιάζοντας το impact που έχει η αντιπαλότητα Ισραηλινών και Παλαιστινίων στις ζωές των απλών, καθημερινών ανθρώπων.
Αλλά και πάλι πολύ δύσκολο θέμα για να πιάσει κάποιος.
Kαι ένα review track-by-track του καινούργιου άλμπουμ. Σόρρυ για το double-post:oops:
[B]Gaza[/B]: παίζει να θεωρηθεί Μarillion classic, ίσως το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. Φοβερή εναλλαγή διαθέσεων, πλουσιότατο συναισθηματικά, τρομερά sound textures χάρη στον ?μια κατηγορία μόνο του- Μark Kelly και προς το τέλος του κομματιού ο κύριος Rothery με αναγκάζει για μια ακόμη φορά να αναφωνήσω «α ρε πούστη Rothery είσαι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας»:p. Αυτοί που ξέρουν τους Μarillion πιστεύω θα εκπλαγούν με το heavy για τα δεδομένα τους ριφάκι στην αρχή του κομματιού.
[B]Sounds that can?t be made[/B]: το ομώνυμο είναι ήδη λατρεία. Εναλλάσσεται ανάμεσα σε ένα πολύ χαρακτηριστικό κουπλέ με δυνατά πλήκτρα στο background και σ?ένα ατμοσφαιρικότατο prog refrain. Prog σολάκι στα πλήκτρα από τον Κelly, τα δίνει όλα ο Η. ενώ ζω-γρα-φί-ζει προς το τέλος ο Rothery.
[B]Pour my love[/B]: Eδώ τα πράγματα γίνονται περίεργα. Prog-lounge; Σε κάθε περίπτωση ούτε τρελάθηκα ούτε μπορώ να πω πως δε μου αρέσει και καθόλου. Ακούγεται στη ροή του άλμπουμ, μόνο του δε μου λέει και τίποτα.
[B]Power[/B]: το είχαμε ήδη ακούσει και ήταν έρωτας με την πρώτη αυτιά. Όμορφο, δυναμικό, με εξαιρετική ερμηνεία από τον mr. H.
[B]Montreal[/B]: άλλο ένα μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι! Πλάκα-πλάκα οι τάχα μου radio-friendly Μarillion της Hogarth εποχής έχουν περισσότερα μακροσκελή κομμάτια από την εποχή Fish:P. Την πρώτη φορά που το άκουσα το βρήκα εντελώς ανέμπνευστο. Έχει μερικά πολύ ήρεμα «κινηματογραφικά» σημεία που φέρνουν στο μυαλό Ocean Cloud…Γενικά αρκετά mellow στα περισσότερα δομικά στοιχεία του, εξακολουθώ να μη βρίσκω καλή τη μουσική συνοχή του. Κόβεται απότομα μια φράση, αρχίζει μια άσχετη άλλη…Δε μου μένει τίποτα όταν έχει τελειώσει το κομμάτι. Ίσως το απολάμβανα περισσότερο σ?ένα ταξίδι (στο Μόντρεαλ;:P) αλλά ακούγοντας το προσεκτικά με τα ακουστικά δεν…θέλει και άλλες ακροάσεις βέβαια…
[B]Ιnvisible Ink[/B]: Εδώ έχουμε ένα κομμάτι αρκετά vocal, βασίζεται πάνω στον H. Αρχίζει σε χαμηλούς τόνους, διακριτική συνοδεία των οργάνων στη φωνητική μελωδία του Η., πιανάκι, παίρνει μπρος ο Rothery, παιχνίδια με τη φωνή του o H. και μπαίνουν δυνατά όλοι μαζί σε μια όχι και τόσο χαρακτηριστική, παρόλ?αυτά ανεβαστική μελωδία. Κανένα κομμάτι πάντως δεν είναι «εύκολο».
[B]Lucky man[/B]: αρκετά blues-y το Lucky Man. Sing-along ρεφραίν, ίσως η καλύτερη και πιο παθιασμένη ερμηνεία στο άλμπουμ από τον H. Φοβερό σολάκι για μια ακόμη φορά από τον Rothery.
[B]The Sky Above the Rain[/B]: Και το τρίτο (!) υπερδεκάλεπτο κομμάτι που κλείνει και το άλμπουμ. Ξεκινάει με μια μελωδία στο πιάνο που σε λιώνει. Συνεχίζει πολύ μελωδικά (στιχουργικά μου μυρίζει αγαπουλιάρικη τυρίλα by the way:P), με εναλλαγές πανέμορφης έντασης και εσωστρέφειας. Η νοσταλγική μελωδία στο πιάνο στην αρχή του κομματιού επαναλαμβάνεται στο background σε αρκετά σημεία του κομματιού. Κλιμάκωση στο τέλος όπου όλοι δίνουν ότι έχουν και δεν έχουν, πάντα με έμφαση στη μελωδία. Το πιανάκι σε fade-out κλείνει το κομμάτι και το δίσκο.
το montreal είναι αυτό που μου έχει αρέσει πιο πολύ μέχρι στιγμής
Έλα πες την αλήθεια, έχεις πάει και σου το θυμίζει έτσι;
Ίδωμεν, θέλει τις ακροάσεις του το δισκίον:!:
Ναι το έχω κάνει το Λάρσα - Μόντρεαλ, σπίτι - περίπτερο Μου άρεσε πολύ αυτή η random εξέλιξη που έχει και το σημείο με τα πλήκτρα και την ακουστική μαγεία!
το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει κλείσει σαν ο καλύτερος δίσκος μετά το marbles.
Το ομώνυμο όπως τα λες. έχει γίνει μεγάλη λατρεία.
το pour my love μια χαρά ποπ είναι. Πάντα είχαν στους δίσκους τους κάποια διαφορετικά κομμάτια
ή το sky που κλείνει τον δίσκο…
Τελικά έχω καταλήξει ότι δεν παίζει ρόλο η ηλικία. Ή μάλλον, όσοι δεν επαναπαύονται, βρίσκουν τρόπους να ταΐσουν την φωτιά μέσα τους και κοιτάνε την τέχνη στα μάτια, μόνο να επωφεληθούν μπορούν από το ότι μεγαλώνουν
Εγώ έχω πάει και μου το θυμίζει. Επίσης συμφωνώ με Ντεκάρ, μετά τη μία ολοκληρωμένη ακρόαση. Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι δεν τον έχω πιάσει τον δίσκο ακόμα, έχουμε μέρες μπροστά μας.
περα απο τα ‘heavy’ για τα δεδομενα τους σημεια στο gaza
υπαρχουν και καποιες στιγμες που οι ταχυτητες στα τυμπανα ανεβαινουν
και μας βαζουν στο τρυπακι να διερωτομαστε πως θα ηταν αν οι marillion τον σκληραιναν λιγουλακι τον ηχο τους…
νταξει
οτι και να πω θα ειναι λιγο
οι marillion ητανε ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΙ
και
ο HOGARTH πραγματικα απο αλλο πλανητη
δεν μπορουσες να παρεις τα ματια σου απο πανω του
η σκηνικη του παρουσια?
η φωνη του?
η ερμηνεια του?
η επικοινωνια με το κοινο?
ο τροπος που αλλαζε συναισθηματα καθως τραγουδουσε?
ο τροπος που ενιωθε το καθε τι που ελεγε, ειτε τραγουδουσε για τη λωριδα της γαζας ειτε για τη χωρα του ποτε?
δεν υπαρχουν λογια να πω
καλυτερος και απο το βινυλιο σε σουπερ ντουπερ ηχοσυστημα!!!
ο rothery αρχοντας μας χαριζε τις απιστευτες μελωδιες της κιθαρας του (ανατριχιαστικα σολο!!)
ο trewavas η κρυφη δυναμη των marillion να γεμιζει τον ηχο με τις μπασογραμμες του αλλα και με τα backing vocals του
ο mosley στιβαρος να κραταει ρυθμο και να πεταει κανα jazzαριστο γυρισματακι οπωτε του δινοταν η ευκαιρια
και φυσικα mark kelly ο ανθρωπος που ανεβαζει ενα επιπεδο παραπανω τα τραγουδια της μπαντας με τα πανεμορφα πληκτρα του
το σετλιστ βασιζεται επι το πλειστον στο καινουργιο αλμπουμ
(το gaza ακουγεται απιστευτα heavy ζωντανα!!) και στο marbles (δυστυχως δεν παιζουν σε αυτο το τουρ το ocean cloud… 
)
απο κει και περα τιμησανε το holidays in eden με 3 κομματακια
και ενα τραγουδι απο this strange engine,radiation, brave, somewhere else και happiness is the road
φυσικα στο encore το sugar mice τραγουδισμενο το μισο απο τους θερμους οπαδους τους
αξιο αναφορας
-τα παρατεταμενα χειροκροτηματα σχεδον σε καθε τραγουδι τους
-οι ηλικιες που παιζανε επι το πλειστον πανω απο 30 και φτανανε 50 και 60 χρονων!!!
-το φοβερο hmv forum με τον τελειο ηχο του (μακαρι ολα τα venues να ητανε σαν και αυτο!!!)
-τo χαμογελο του Hogarth
ευχομαι σε καθε οπαδο τους
αλλα και σε καθε οπαδο της μουσικης
να αξιωθει να τους δει μια φορα στη ζωη του
Παίρνοντας αφορμή και από τον καινούριο δίσκο, οι Marillion της ύστερης εποχής είναι ταυτόχρονα από τα πιο “pop” progressive rock συγκροτήματα και από τα πιο δύσκολα να πιάσεις το νόημά τους, ακόμα και αν είσαι καμμένος προγκστερ. Μυστήριος συνδυασμός.
Έτσι ακριβώς είναι και το “Sounds That Can’t Be Made”, τώρα μόλις άρχισε να μου μιλάει και τα λέει υπέροχα.