Ζοριζεται πολυ στα ψηλα. Καλυτερη ειναι για μενα η εκτελεση του No Celebration, που παλι στο τελος ψιλοζοριζεται, αλλα ειναι πολυ καλη στο συνολο της.
και αυτό καλό , απλά στο άλλο η απαλεψια του χολμς(που τραγουδάει λες και δεν είναι σε μπάντα) για μένα δίνει το εύθραυστο του κομματιού καλύτερα. κατά “λάθος” δηλαδή . χαχαχα.
αλλά χωρίς πλάκα. με γονατίζει κάπως
Επιστροφή σε αυτό εδώ, που το λέει ανέλπιστα καλά δεδομένων των φάλτσων του σε άλλες λάιβ εκτελέσεις. https://www.youtube.com/watch?v=9pF8fdGKoRY
Τίγκα υποτιμημένο κομμάτι και απόλυτο γονάτισμα.
μετά στο λαιβ βαράει το so much is lost…
*ο θεός το προλογίζει "“A song from the controversial Host album"”
Ομορφιές γαμώτο…
Πω, πόσο καιρό είχα να το ακούσω το “Grey”… Βασικά τις προάλλες που συζητάγαμε για το “Host” για κάποιο λόγο σκεφτόμουνα όλη τη δισκογραφία τους και το ομώνυμο δε μου ΄ρθε στο μυαλό. :-s Σαν να είχε εξαφανιστεί για μία στιγμή από το υποσυνείδητο. Και η πλάκα είναι ότι πάντα το γούσταρα, βασικά μάλλον είναι το τελευταίο PL CD που πραγματικά γουστάρω, αν και τελικά όντως στέκει κάπως παράταιρο στη δισκογραφία τους. Δηλαδή αν θεωρήσουμε το “Symbol of life” ως το τελευταίο πειραματικό (και ουσιώδες) CD τους και το “In requiem” ως το πρώτο της “καταναγκαστικής” metal στροφής (αν και καλό), το “Paradise Lost” βρίσκεται κάπου στη μέση, να μπαλατζάρει σε δυο βάρκες. Απ’ τη μία τα πιασάρικα refrain και τα πλήκτρα βαράνε ακόμα σημαντικό ρόλο, απ’ την άλλη οι κιθάρες doom-ίζουν για πρώτη φορά εδώ και χρόνια κλπ. κλπ. Περίεργο album.
Έβαλε κι ο Angmar το “No celebratrion” και μας αποτέλειωσε. Μιλάμε για το μάλλον πιο συγκινητικό κομμάτι του “Symbol of life”. Κι ας μην ξεχνάμε ότι είναι album τίγκα στις κομματάρες (κι ας έχει το πιο οικτρό τραγούδι τους ever, “Self-obsessed” -αυτό το ματζόρε στην αρχή δεν το χώνεψα ποτέ).
Σοβαρα ε. Εμενα το κομματι που δε μ αρεσει απ αυτο το δισκο ειναι το Perfect Mask. Σχεδον με εκνευριζει βασικα. Πολυ ωραια και τα b-sides που ειναι στο digi του Erased, ειδικα το I Can Hate You, κομματι που αξιζε να μπει στο δισκο αλλα νομιζω πως δεν πολυκολλα με το κλιμα του και καλα καναν που το αφησαν απ εξω.
Όντως το ομώνυμο δισκάκι είναι ίσως το δεύτερο λιγότερο καλό τους, μετά το BIN, αν και έχει κομματάρες όπως τα Over The Madness, Don’t Belong, Sun Fading, Accept the Pain…ρε δισκάρα είναι! 
Και All You Leave Behind, μεγαλο κομματι. Αν ειναι ετσι οι μετριοι δισκοι πως να ειναι οι καλοι ρε… Και κατω τα χερια απ το BiN, μονο ενα κομματι θεωρω απλα ‘‘οκ’’, που δεν εχει να πει τοσα οσα τα αλλα του δισκου. Περι No Reason ο λογος.
Γενικα πιστευω πως τα fillers αρχισαν να εμφανιζονται απ το In Requiem και μετα. Το ομωνυμο ειναι το πρωτο που δε μου εκανε τοσο δυνατη εντυπωση σαν συνολο, αλλα χμ, δεν εχει και κομματι αρκετα μετριο, ή κακο που θα μπορουσα να αποκαλεσω filler. Δηλαδη το ακουω ολο το cd, χωρις να κανω skip. Με το In Requiem, αν και τωρα μου αρεσει πολυ περισσοτερο απ οταν βγηκε, μπαινω στη διαδικασια του skip, ειδικα με το δευτερο μισο του δισκου που ειναι γεματο απο μετριοτητες.
Εγω παλι το Paradise Lost για καποιον λογο το αγαπω πολυ, μαλλον μου εκανε κλικ την εποχη που βγηκε δεν ξερω.
Δισκάρα το Paradise Lost χαλαρά…
Eμένα και το BIN μια χαρά μου αρέσει, η παραγωγή το αδικεί κάπως, αλλά θεωρώ το In Requiem ατελείωτη δισκάρα με τα όλα του. Τα δύο τελευταία ωστόσο δεν με κράτησαν όσο τα υπόλοιπα, όχι ότι είναι άσχημα αλλά δεν μου αρέσει αυτή η καθαρά επιτηδευμένη στροφή στον ήχο. Αυτό ισχύει για πολλές μπάντες.
Υπερ-κομματάρα το All You Leave Behind!
Μεγάλη αδυναμία ο Paradise Lost δίσκος καθώς ήταν ο πρώτος που άκουσα και άρχισαν να μου αρέσουν και άρχισα να ψάχνομαι περισσότερο με τους υπόλοιπους δίσκους. Συμφωνώ με τον Leper Jesus ότι βρίσκεται μεταξύ πειραματισμού του Symbol of Life και επιστροφής στα πιο βαριά ακούσματα του In Requiem, ίσως και γι’αυτό απολαμβάνω εξίσου album σαν τα Host και One Second όπως και Shades of God και Icon.
Πάντως μιας και το έφερε η συζήτηση για live και παραφωνίες του Holmes, είχα ανακαλύψει πρόσφατα το live τους στο Bizzare festival του '99 (περιόδου Host) το οποίο είναι αξιοπρεπέστατο και η φωνή του Holmes με είχε εντυπωσιάσει (έχω την εντύπωση ότι είχε πάρει κάτι περίεργα πράγματα πριν το live αν προσέξετε τη συμπεριφορά του :p).
Ένα δείγμα από το live, το Disappear με backing vocals από τον ντράμερ. (ο Mackintosh σε πρόσφατη συνέντευξη είχε πει γι’αυτόν ότι τρελάθηκε και το γύρισε στη θρησκεία, εξού και ο λόγος της αποχώρισης του :p)
πάντως στο κομμάτι που έβαλες, δεν εντυπωσιάζει κιόλας ο χολμς
κατά τα άλλα, τους βλέπω με τα κοντά μαλλιά και την αυτοσυγκράτηση και γελάω
επίσης γελάω με το τσιγάρο στο One second(αγαπη)
Ποσο ωραια φωτογραφια, μου βγαζει μια ωραια 90-ιλα και ταυτοχρονα μια πικρια που ημουν μικρος τοτε και δεν εζησα εκεινες τις εποχες, οπως παντα νιωθω πικρια που δεν εζησα τα 80’s…
Καλα το τσιγαρο ολα τα λεφτα…
Οσο αφορα την δισκογραφια τους πραγματικα δεν μπορω να το χωνεψω οτι υπαρχουν ατομα που τους αρεσει το Gothic, το Shades Of God, το Icon και το Draconian Times και γουσταρουν πραγματικα το Host. Ουτε πως καποιος μπορει να θεωρει κατι παραπανω απο μετριο το Believe In Nothing…
ειμαι ενας απο αυτους
Περαστικα…
σοβαρα τωρα…γιατι να μην αρεσουν ταυτοχρονα σε καποιον ολοι αυτοι οι δισκοι;προσωπικα ακουω τα παντα που σχετιζονται με ροκ/μεταλ αρκει να ειναι καλο…και οι PL εχουν κινηθει σε διαφορετικα ειδη με καλο αποτελεσμα κατα την γνωμη μου…
Είμαι και εγώ ένας απο αυτούς Όλες οι φάσεις των PL μου αρέσουν το ίδιο (εντάξει σχεδόν όλες)
Kι εγώ κι εγώ. Αφήστε τους να λένε.