Moνο επαναληψεις στα χρυσα παιδια της τιμημενης Ιρλανδιας αυτες τις μερες…Προετοιμασια για τη λαηβαρα βλεπετε:D Πραγματικα,προκειται για μια μπαντα που ντρεπομαι να διαλεξω αγαπημενο αλμπουμ…Ποιο να ξεχωρισω απο τα υπολοιπα?
Δωσε μωρη αρρωστια!
[SPOILER]
Ακομα δεν το πιστευω οτι προκειται να τους δω…Ειδικα καθε φορα που ακουω αυτο το Heathen Tribes οι ανατριχιλες δε σταματανε γαμω την κενωνια μου…[/SPOILER]
…θά’ναι φανταστικό live:):!:
Εγω σπαζομαι ασχημα που δε θα τους δω για τριτη φορα, την περιμενα πως και πως, δε χορταινονται με τιποτα…
Μακαρι να γινει κανα θαυμα για Θεσσαλονικη, αλλα αν ηταν θα ειχε ανακοινωθει πιστευω.
Bump
Τελικά, το πιο συγκλονιστικό πράγμα που έκαναν ποτέ πρέπει να είναι το Storm Before Calm…
Έτσι δεν είναι;
το χω ξαναπει με το που σκαει αυτη η ΕΠΙΚΗ μελωδιαρα στο 0:38 στο heretic ages ανατριχιαζω ολοκληρος.
τι να πεις για το δισκο που εχει μεσα το sons of the morrigan.ο νοεμβρης ερχεται.
Απλά εγώ στο πολλ από πάνω το χω ρίξει στο Journey’s End, το οποίο θεωρούσα το καλύτερό τους την εποχή που είχα ψηφίσει και εννοείται ότι παραμένει μέχρι σήμερα, αν όχι το αγαπημένο μου, στη χειρότερη το δεύτερο αγαπημένο μου.
Η μαλακία είναι ότι απ’ ότι βλέπω το Storm Before Calm είναι δεύτερο τελευταίο σε ψήφους μετά το Imrama (λογικό. Απευθύνεται σε πιο ειδικό κοινό).
Αλλά το Storm Before Calm προτελευταίο ρε; Και την ίδια ώρα τα Gathering και Nameless να έχουν μαζί εφταπλάσιες ψήφους; Γαμώ τους δίσκους και τα δύο, δε λέω. Αλλά μάλλον έχει δίκιο ο ΚρισΠ που είχε πει κάποτε για τα τελευταία τους ότι είναι πιο συμβατικά από τα πρώτα τους. Έτσι είναι. Για τους περισσότερους τα τελευταία είναι κάπως πιο εύκολα στο αυτί. Αντίθετα το Storm Before Calm, που μπροστά του ειδικά το Nameless δεν κλάνει μία συνθετικά, είναι πολύ δύσκολος δίσκος. Δε γαμιέται.
28/10 Ροτερνταμ με Θεριό. Ιγκνοραντ και Ενικ.8)
Ναι.
Αλλά φέρνει πολύ σε MANOWAR.
Ωχ, θα μας πρήξει τον πούτσο πάλι.
[I]Μα γιατί λέτε όλοι ότι οι Bathory είναι επηρρεασμένοι από Manowar; Γιατίιιιιιιι; :x[/I]
Γιατί είστε άσχετοι.
Ακούω τη δισκογραφία τους αυτές τις μέρες και μάλλον κι εγώ προς τα εκεί κλίνω,αλλά μου είναι αδύνατο ακόμα να ψηφίσω στο πολ.Ούτε ένας δίσκος κάτω του γαμάτου(τουλάχιστον)
To To The Nameless Dead είναι η πρώτη αγάπη οπότε κατέχει ιδαίτερη θέση στην καρδιά μου.Έχει ουκ ολίγες ανατριχιαστικές στιγμές και κομμάτια αλλά αν το δούμε στεγνά και πιο αντικειμενικά μάλλον υστερεί σε σχέση με Spirit The Earth Aflame ή The Gathering Wilderness.
Επίσης είναι λίγο στενάχωρο να βλέπω το θεϊκό Imrama με τόσους λίγους ψήφους αλλα οκ είναι κατανοητό.Αν όλα του τα κομμάτια ήταν επιπέδου Fuil Arsa πχ πιθανό να ήταν και το αγαπημένο μου.Ακόμα και τα “άγουρα” καθαρά φωνητικά του Alan δένουν εξαιρετικά με την όλη ατμόσφαιρα του δίσκου
Με το τελευταίο τους έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος,δεν είναι λίγο να βγάζεις 7 σερί δισκάρες.Συν το ότι έχει το Mouth Of Judas που είναι μέσα στα 3 αγαπημένα μου πραημόρντιαλ κομμάτια
Το Journey’s End δεν το έχω ακούσει όσο τα υπόλοιπα.Θα γίνει κι αυτό
Το “Imrama” στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα υπόλοιπα PRIMORDIAL άλμπουμς απλώς σχεδόν όλοι έχουμε συνδέσει τη μπάντα με κάπως διαφορετικό μουσικό ύφος.
“Beneath A Bronze Sky”, “Infernal Summer” και “Awaiting The Dawn” είναι σκέτες ανατριχίλες.
Μακάρι να έπαιζαν κάτι από τα παραπάνω στα λάηβς τους.
Το Imrama είναι χαλαρά από τους πιο αδικημένους Primordial δίσκους. Σήμερα το άκουγα όλη μέρα και όπως κάθε φορά που το ακούω σκεφτόμουν ότι αυτή η τεράστια μπάντα πραγματικά δεν έχει ούτε μια αδύναμη στιγμή. Αυτά τα τύμπανα στο Beneath A Bronze Sky!
Καταλαβαίνω ότι όλα είναι θέμα προσωπικών κολλημάτων, λατρεύω όλα τα Primordial albums, αλλά είναι λίγο ακραίο αυτό που είπες. Ακόμα και στο πρίσμα της υποκειμενικότητας, δεν είναι τόσο χαώδης η διαφορά όσο την περιγράφεις.
Πρώτα απ’ όλα μαν νιώθω λίγο άβολα να συζητήσω μαζί σου για το Nameless. Ίσως κάποια πράγματα τα πάρεις κάπως προσωπικά. 
Ας είναι όμως. Πρέπει να ξέρεις ότι δεν είναι θέμα προσωπικών κολλημάτων. Δώσε βάση: το Storm Before Calm είναι το πρώτο Primordial album που άκουσα ποτέ μου, το αγόρασα πίσω στο αθώο 2003 (αν δεν κάνω λάθος), αλλά τόσα χρόνια ΔΕΝ ήταν από τα αγαπημένα μου Primordial albums, μέχρι και σχετικά πρόσφατα προτιμούσα ακόμα και το Nameless, και ο λόγος μάλλον είναι ότι τα μεταγενέστερα albums τους (αλλά και τα Journey’s End / Spirit the Earth Aflame) ήταν πολύ πιο εύκολα για μένα να τα ακούσω. Πολύ λιγότερα black στοιχεία, πιο μελωδικά τραγούδια γενικώς, όχι τόσο σκοτεινά κτλ. Κι όμως κάποια στιγμή έφτασα στο σημείο όπου συνειδητοποίησα ότι κανένα (ΚΑΝΕΝΑ) Primordial album δε μου δημιουργούσε τα συναισθήματα που μου δημιουργούσε το Storm Before Calm. Κοίτα, το Nameless είναι Primordial, εντάξει; Το αγαπάω όπως και ΟΛΑ. Αλλά δεν υπάρχει σύγκριση. Δεν έχει ούτε Sons of the Morrigan, ούτε Heretics Age, ούτε Cast to the Pyre, πιθανότατα ούτε καν Fallen to Ruin και What Sleeps Within. Όχι, ΔΕΝ ΚΛΑΝΕΙ ΜΙΑ ΣΥΝΘΕΤΙΚΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ STORM BEFORE CALM.
Όχι, αντικειμενικά συζητάμε. Εξαντλώ το γκασμαδιλικί μου στα θρεντς που τσακωνόμαστε για μπάλα, μην αγχώνεσαι.
Το “Storm Before Calm” (αλλά και ο προκάτοχος του) έχει λύσσα. Μεγάλη λύσσα. Λύσσα που εκλείπει από τα πρόσφατα albums, και δε βρίσκω τίποτα παράλογο στο να το προτιμά κάποιος. Απλά, όπως βλέπεις κι από το πώς εξελίχθηκε το post σου, καταλήγουμε να συζητάμε για το ποια τραγούδια προτιμά ο καθένας - για αυτό είπα δεν είναι χαώδης η διαφορά. Να σου πω κι εγώ (που δε θα το πω) ότι και το Storm δεν έχει Gallows Hymn και Rome Burns, αλλά τελικά μιλά ο προσωπικός συγκινησιακός μας κώδικας και τίποτα άλλο. Δεν υπάρχουν δύσκολα και εύκολα albums όταν μιλάμε για τέτοια επίπεδα συγκίνησης. Το μόνο που τα διαφοροποιεί, για μένα, είναι μια υφέρπουσα διάθεση της μπάντας σε στυλ “θα σας γαμήσουμε τα αυτιά εδώ μέσα” στα Spirit/Storm, που μετά αντικαθίσταται από τον αέρα της μεγάλης, κριτικά καταξιωμένης μπάντας. Μπορώ να επιχειρήσω κι έναν παραλληλισμό σε σχέση με το “Ride the Lightning” και το “Master of Puppets”, κάπως χονδροειδώς (αλλά δε με συμφέρει γιατί εκεί προτιμώ ξεκάθαρα το “πεινασμένο” album )
Νομίζω λοιπόν ότι το θέμα, στην αντικειμενική του βάση, είναι η διάθεση και όχι το συνθετικό “ύψος”. Κι εσύ ο ίδιος άλλωστε, ως γλώσσα λανθάνουσα που λέει την αλήθεια, για συναισθήματα μιλάς. 
Καλά όλα αυτά που λέτε αλλά εγώ βλέπω ότι το “Storm” το χουνε κόψει εντελώς από τα λάηβ τους…
^ Ναι ρε πούστη μου, τί μαλακία…
Nameless, εκεί είναι το θέμα που λες, όντως. Σαν γενικός θιασώτης της αντικειμενικότητας στα πάντα όλα που είμαι, θα ήθελα πάρα πολύ να μιλήσω για αντικειμενικότητα σε θέματα που αφορούν ακούσματα, αλλά το πρόβλημά μου είναι ότι δε μπορώ να την τεκμηριώσω πουθενά, ρε πούστη μου. Φερ ειπείν για τους Primordial που λέμε εδώ μέσα το μόνο “αντικειμενικό” που θα μπορούσα να πω πάνω στη “σύγκριση” που κάνουμε είναι ότι το Storm Before Calm, ό,τι και να λέει ο καθένας, είναι ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ album για τους Primordial από οποιοδήποτε μεταγενέστερο (ΟΚ μόνο με το Gathering μπορεί να παίζει ντερμπάκι), για πολλούς λόγους. Αλλά όταν μιλάμε για συναισθήματα, ε ναι, πώς στον πούτσο θα μπορούσα να μιλήσω “αντικειμενικά”; Προφανώς και όταν λέω “δεν κλάνει μία συνθετικά” μιλάω καθαρά υποκειμενικά. Άλλο ήταν το πόιντ μου εξ’ αρχής. Ότι αυτό που είπα δεν ήταν μια κλασσική υπερβολή που λέει ο οπαδός μιας μπάντας πάνω στον ενθουσιασμό του, ενώ στην πραγματικότητα αν κάτσει να σκεφτεί τα πράγματα “νηφάλια” κάποιες γωνίες θα τις στρογγυλέψει αισθητά. Το πιστεύω απόλυτα αυτό που είπα. Και για να το διατυπώσω in a politically correct way εν πάσει περιπτώσει, το Storm Before Calm, πολύ απλά, μου αρέσει άπειρες φορές περισσότερο από οποιοδήποτε μεταγενέστερο album των Primordial.
Απόλυτο δίκιο στο ότι είναι ο πιο σημαντικός δίσκος των Primordial.
Πάντως εγώ δεν θα έβαζα το cast to the pyre στα καλύτερα του δίσκου, για μένα είναι η πιο αδύναμη στιγμή του και επίσης θεωρώ ότι το sons of the morrigan είναι το καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει ποτέ αυτή η μπάντα.
