Ασχετο,αλλα Darkest Era εχει ακουσει κανενας?Τους παρομοιαζουν με Primordial χωρις το Black στοιχειο.Ισχυει?Αξιζουν γενικοτερα?
Συγγνώμη για τον αφορισμό αλλά είσαι τρόμπας. 
πανω κατω ετσι ειναι.οντως δεν εχουν black στοιχεια.καλοι ειναι αλλα primordial οχι.για μενα αξιζουν αρκετα.
Θα τους δωσω τοτε μια ευκαιρια.Εμπιστευομαι τις προτιμησεις σου
:oops::oops::oops:
Συνεχίζοντας το οφφ τοπικ, με Darkest Era είχα ασχοληθεί μόνο με το πρώτο EP, και βλέπω βγάλαν και ένα full length φέτος. Και η Sarah στις κιθάρες έρωτας :oops:
Να σαι καλά… 
πάντως δεν είπα ότι δεν είναι καλό τραγούδι, απλά για μένα είναι το πιο αδύναμο του δίσκου ή καλύτερα, είναι αυτό που μου βγάζει τα λιγότερα συναισθήματα!
To full lenght είναι πολύ καλό, να το ακούσετε όσοι δεν το έχετε κάνει. Το τελευταίο κομμάτι ειδικά είναι σούπερ γουάου. Θυμίζουν γενικότερα Primordial, κυρίως λόγω του celtic/folk της μουσικής τους. Είναι και αυτοί Ιρλανδοί επίσης.
Μαρινερ αιμ τζαστ κιντινγκ μεητ.
Τη Μοριγκαν παντως τη παιζαν και πριν ενα μηνα περιπου σε κατι λαιβακια.Μακαρι να μη λειπει απ’το Αθηναικο λαιβ…
Ας ελπίσουμε πως όχι, τι στο καλό…;
Ον τόπικ: Μεταξύ Spirit the Earth και Storm είμαι, θα το σκεφτώ και θα επανέλθω!
Σχετικά με Darkest Era, έχει πλάκα που έχει γίνει αναφορά στο όνομά τους αυτή την περίοδο που έχω ξεθάψει και ΛΙΩΝΩ το Last Caress of Light. Ντάξει η μαλακία είναι ότι δεν πρόλαβα να δω το ποστ του dargaard πριν του απαντήσουν οι μετριοπαθείς. Dargaard, οι Darkest Era είναι ΘΕΟΙ, δηλαδή είναι απίστευτο, τις προάλλες ξαναβάζω το δίσκο μετά από πολύ καιρό με μια υποφώσκουσα διάθεση “ε ξέρεις τώρα μπορεί και να μη σ’ αρέσει τόσο τώρα που έχει περάσει ο καιρός κτλ. κτλ.’”, και συνειδητοποιώ ότι τώρα μ’ αρέσουν ακόμα περισσότερο, για την ακρίβεια μάλλον σπανίζουν στο σημερινό heavy/power/epic metal συγκροτήματα που να έχουν τόσο προσωπικό ύφος και κυρίως, να σου προκαλούν τέτοια συναισθήματα. Κομμάτια όπως The Morrigan, Visions of the Dawn, To Face the Black Tide και The Last Caress of Light Before the Dark… απλά, συγκλονιστικά. Από την άποψη λοιπόν της συναισθηματικής φόρτισης, ναι, άνετα λες τους Darkest Era τους “Primordial του heavy/power”.
Αμάαααν ρε Μαρίνο, πώς τα πετάς έτσι αυτά ρε γαμώτο… 8O
Σοβαρέψου, “Cast to the Pyre” και “αδύναμη στιγμή” δε γίνεται να μπαίνουν στην ίδια πρόταση.
[I]It’s time to cast out the net
And to call in all the old debts
To stumble over all the harsh words
And heal all the wounds
To steal every glance
Every darkened romance
And cast it to the pyre
To rewrite the words, and feign the phrases
And to finally finish those unwritten pages
If I ever closed the chapter on you
I’m sorry, I never knew what else to do
It’s last call and the hour is late
Time for the last nail in the coffin
Then cast me to the fire…
[/I]
Ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύει την κάθε λέξη ο Alan είναι απερίγραπτος, για τη δε μουσική τί να πεις, με την απόλυτη μαυρίλα και σκατοψυχιά στα πρώτα πέντε λεπτά, που σε κάνει να ασφυκτιάς και να παρακαλάς για λίγη ελπίδα, ένα τοσοδά vibe ανθρωπιάς, το οποίο και σου δίνουν στα τελευταία δύο λεπτά τα οποία και έτσι γίνονται πραγματικά από τα πιο καθαρτήρια σε όλο το μέταλ…
το θέμα είναι ότι εσύ λες ότι ο τρόπος που ερμηνεύει ο Άλαν είναι απεριγραπτος, αλλά κοίτα να δεις… Εμένα αυτό ακριβώς δεν μου αρέσει σ’αυτό το κομμάτι!!!
Δε με πιάνει δλδ αυτό το μοιρολόι που θέλει να βγάλει… Βέβαια, από τη στιγμή που ξεκινούν τα ουρλιαχτά “then cast me to the fire” και αλλάζει το θέμα, τότε κάπως φτιάχνει το πράγμα!!! Όσο κ αν σου τη σπάει αυτή η κλισέ φράση, είναι θέμα υποκειμενικό και γούστου!!!
Προφανώς και είναι θέμα γούστου (ΓΑΜΩ ΤΑ ΚΛΙΣΕ ΣΑΣ ΓΑΜΩ), αλλά αυτό που κάνει ο Nemtheanga στο Cast to the Pyre δεν είναι μοιρολόι, γενικά πουθενά σ’ αυτό το δίσκο δεν υπάρχει η έννοια του μοιρολογιού, του πένθους, του θρήνου, αυτά υπάρχουν στα προηγούμενα και στα επόμενα albums (πολλές τέτοιες στιγμές υπάρχουν και στο Journey’s End, και στο Spirit the Earth Aflame, καλά στα Gathering Wilderness και To The Nameless Dead κυριαρχούν πια), αλλά το Storm Before Calm είναι σταθμός ακριβώς επειδή είναι αποκλειστικά [B][U]πολεμικός[/U][/B] δίσκος, όλα έχουν να κάνουν είτε με την έξαψη και τον παροξυσμό τις ώρες του αγώνα είτε με το μάτι που γυαλίζει ακριβώς πριν αρχίσει ο κακός χαμός, είτε με την πίκρα και την οργή (αλλά ΟΧΙ με το θρήνο) όταν όλα έχουν τελειώσει. Έτσι “ακούω” αυτό το δίσκο εγώ.
Ναι… Έχεις δικιο!!! Τότε πιο σωστά, δε με πιάνει αυτό το αίσθημα πίκρας και οργής που θέλει να περάσει…!!!
Ε τότε έχει δίκιο ο NamelessDead: είσαι τρόμπας. :razz:
[SPOILER]<3 <3 <3[/SPOILER]
Χαχα… Αι ρε!!!
χωρίς πλάκα, μετά τον όλεθρο και τον καταιγισμό συναισθημάτων, των απίστευτων μελωδιών και των κορυφαίων ερμηνιων των heretics age & fallen to ruin, δε ξέρω, εμένα μου φαίνεται υποδεέστερο το cast! Με ρίχνει αρκετά και πρέπει να περιμένω όπως λες κ συ τα 2 τελευταία λεπτά για να νιώσω πάλι…
Τέλος πάντων, πες μου τουλάχιστον ότι αμέσως μετά στο What Sleeps Within νιώθεις κι εσύ όλο σου το είναι να δονείται από το ουρλιαχτό “it is not enough to kindle the fire… ONE MUST BE THE FIRE!”, κι από μένα συχωρεμένος. :razz:
Στο αμέσως επόμενο, με το που ακούς τις κραυγές που είναι σα να βγαίνουν από τα έγκατα της γης, σηκώνεται αυτόματα το πουλί κ δε ξαναπεφτει!!! (Τίγκα λογοτεχνική προσέγγιση ε??)
Τύφλα να χουν ο Όμηρος και ο Shakespeare λέμε 
Φίνα! Λοιπόν, τώρα μένουν τα Suns First Rays, Sons of the Morrigan και Hosting of the Sidhe. Άντε, ας αποθεώσει και κανένας άλλος, να χύσουμε οι υπόλοιποι. :razz: