Αυτό ακριβώς! Μου είχε αρέσει το Pillars, αλλά αυτό δεν το περίμενα με τίποτα.
Παιδιά ο δίσκος απλά σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Το Jucifer το κέρδισε στο νήμα, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Ούτως ή άλλως δεν ξέρω αν αυτό είναι sludge, doom, avant-garde (περισσότερο εκεί κλείνω) ή ό,τι άλλη αστεία ταμπέλα μας καθίσει στο κεφάλι.
Μιλάμε πως κατευθείαν σε πιάνει και σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, και σου δημιουργεί ένα συναίσθημα “… . … . … . … . …” Οι ατμόσφαιρές του δεν υπάρχουν!
Μάλλον είναι ο καλύτερος εισαγόμενος δίσκος για φέτος ανεξαιρέτως, απλά θέλει και άλλο χρόνο πέραν των 3 ακροάσεων που του χω ρίξει.
Πάντως μιλάμε για τεράστιο κοκομπλόκο και χάστουκο από το πουθενά.
Μιας και είμαι στο σωστό τόπικ, ας ρίξω και το mixcloud μιας ωραίας εκπομπούλας, που πρωτάκουσα το coming of gaze και παίχτηκε ωραίο σλατζοκουβεντολόι.
Απίστευτο πράμα όντως. Στοιχεία από ατμοσφαιρικό σλατζ, μελωδικό ντεθ και μπιέμ. Βαρύ κι ασήκωτο, στοιχειωτικό, μελωδίες που σηκώνουν τρίχα, απροσπέλαστες ατμόσφαιρες και γενικά σούπερ κυκλοφορία.
Πρώτο full length για τους Muhr μετά το πολλά υποσχόμενο EP του 2010. Οι υποσχέσεις βγήκαν αληθινές… Τεράστιο Μονολιθικό Απόλυτο http://muhrband.bandcamp.com/
Αδυσώπητο και αδιανόητα θορυβώδες σλατζ, μια μίξη από Conan και Black Shape Of Nexus. Κάποια από τα μέλη των Nightslug ήταν και στους πολύ καλούς Union Of Sleep.
Βγήκε στην αρχή της χρονιάς, ποστάρεται στο τέλος.
Churchburn is the musical collaboration between two of the undergrounds masters of misery. Dave Suzuki, best known for his mesmerizing guitar work and brutal drumming in Vital Remains and Ray McCaffrey, who carved out sonic drum patterns for Sin Of Angels and Grief. The two have set out to share with the world their love of the Riff. Not only the most heavy but also the most haunting. Welcome…
Μεγάλη μπάλα οι βετεράνοι.
Γουστάρω με τρέλα τα μελωδικά σολίδια που έρχονται από το πουθενά.
Έρχεται από τη Relapse στις 19/1, [B][U]εδώ[/U][/B] ακούμε δύο κομμάτια και στο “Directional” αρχίζουμε να κοπανάμε το κεφάλι στον τοίχο.
Ακούω τώρα το πρόμο και παρ’ όλο που το προηγούμενο (Guiltless) δεν μου είχε πολλά πράγματα, αυτό εδώ είναι η πρώτη μεγάλη κυκλοφορία της νέας χρόνιας (νωρίς-νωρίς κιόλας ε).
Πιο αναμενόμενος σλατζ δίσκος της χρονιάς. Πρώτη ακρόαση και ψάχνω τις ανάσες μου. Για αριστούργημα το πάνε πάλι αλλά μπορεί να μιλάει και ο μεγάλος ενθουσιασμός αυτή τη στιγμή. Πιο εμπεριστατωμένη αποψάρα στην κέντρικη οσονούπω.