Λοιπόν όσον αφορά τα μουσικά μου γούστα τα ιδανικά άλμπουμ είναι 3.
King Crimson-In The Court Of The Crimson King
Jethro Tull-Thick As A Brick
Yes-Close To The Edge
Aυτοί οι 3 δίσκοι μου φαίνονται πραγματικά τέλειοι. Δεν υπάρχει νότα που να πηγαίνει χαμένη(και μην πει κανείς τπτ για moonchild:!
Θες να ακουσεις ωραιοτατο,μαγκιορικο,mainstream rock των zeros ?
Hit-αρες,ρεφραιναρες,γκαζια,distortion και αγιος ο Lemmy.
Τhe eye of every storm και Origo είναι τα πρώτα που μου έρχονται στο νου, δεν είναι τα αγαπημένα μου, αλλά είναι αυτά που αντικατοπτρίζουν υπέροχα αυτό που έχω στην κεφάλα μου.
πρέπει τα άλμπουμ αυτά να είναι παρεμφερή μεταξύ τους?
Δεν παίζει ρόλο. πόσταρε όπως το βλέπεις εσύ.
Πάντως για άτομα όπως εσύ και ο red rum που παίζετε μουσική, έχει πιο ενδιαφέρον να δούμε τι θα ποστάρετε.
Αχα! μαλιστα…
Βασικά με το που διάβασα το πρώτο σου ποστ, ο πρώτος δίσκος που σίγουρα ήξερα ότι θα ποστάρω είναι ο παρακάτω.
[SPOILER]
[/SPOILER]
Δεν ξέρω με θεωρώ μικρό ακόμη, αλλά από τα 8-9 χρόνια που ασχολούμαι με αυτή την μουσική (2003 δε θα ταν η σπίθα? κάπου εκεί) έχω καταλήξει πώς αυτό που ζητάω από το Punk (ο ιδανικός ήχος, η ιδανική αισθητική, οι ιδανικοί στίχοι, η ιδανική στάση) μου το χουν δώσει αυτοί οι τρελο-ιάπωνες. Είναι το κάτι άλλο δήλαδη. Προσωπικά όταν τον ακούω νιώθω ότι μπαίνω σ’ έναν άλλο κόσμο όπου δίνω αλλεπάλληλες μάχες με το ίδιο μου το είναι για να γίνω τελικά καλύτερος και πιο δυνατός άνθρωπος. Και σε αυτό συμβάλλουν τα πάντα από τους τίτλους των τραγουδιών απλά, μέχρι την ευρύτερη διάθεση που δημιουργεί η μουσική τους (ποικιλία συναισθημάτων, κυριολέκτικα), με τα γρήγορα επιθετικά ριφ τους, τις άπειρες εναλλαγές μέσα σε κάθε κομμάτι, τις τρομερές μελωδίες και τα solos που στολίζουν τα κομμάτια, τα αποκορυφώματα πραγματικά σε κάθε κομμάτι, όλα. Φαίνεται ρε παιδί μου ότι όταν οι τύποι γράφαν αυτά τα 8 κωλοκομμάτια του attitude, κάτι διαφορετικό μέσα τους είχε συμβεί, και νιώθαν κάθε νότα, ριφ, λέξη που γράφανε.
Τουλάχιστον έτσι τα βλέπω εγώ, και ξερω οτι ελαχιστοι θα κατανοησουν εστω και λιγο. Δεθηκα με τον ηχο τους, και αποτελεσαν εμπνευση για μενα. Αυτό το πράγμα ζητάω πλέον από το Punk, και μπορεί και να μη το αποκτήσω ποτέ ξανά (ευτυχως παρεμφερη πραγματα εχω βρει). Αλλά αν μου λεγε καποιος πως τα βλεπεις τα μουσικα πραγματα, θα του δινα μια κασετα με το αλμπουμ αυτο.
To ότι κατάφερα δε, να τους δω ζωντανα αποτελει για μένα μία από τις μεγαλύτερες μουσικές στιγμές που χω ζησει.
Θα επανελθω με δυο τρια πραγματακια που εχω στο μυαλο μου.
Θρεντ-παγίδα. Και δεν το εννοώ από τη σκοπιά αυτού που λέει ο Ντέκαρντ, ότι θα μπορούσε να γίνει άλλο ένα “favourite albums thread” που ο καθένας αν το έπαιρνε ελαφρά τη καρδία θα άρχιζε πάλι να ψωλάρει κι έτσι θα βλεπες πάλι Γράκχο να χώνει Πεηνκίλλας, τον Ντέκαρντ Ράιχς, τον Μούντσάιλντ Αγουέηκεν δε Γκάρντιανς, τον Νιρ Χέλλογουινς και ούτω καθ’ εξής - αυτό είναι αρκετά σαφές. Υπάρχουν όμως ένα σωρό άλλα ερωτηματικά που μου γεννιούνται. Το κυριότερο: πώς μπορεί να είσαι σίγουρος ότι ένας δίσκος είναι “ιδανικός”; Πώς μπορείς να ορίσεις την τελειότητα στη μουσική; Σίγουρα δε μπορείς να αναζητήσεις “αντικειμενικά” κριτήρια γιατί έτσι θα λέγαμε “τα καλύτερα, παιδιά! όχι τα πιο αγαπημένα!” Αλλά κι αυτό έχει ειπωθεί ξανά και άκρη δε θυμάμαι να βγήκε ποτέ. Μήπως όμως δεν υπάρχει τελειότητα (η οποία έτσι ορίζει, σύμφωνα με το πώς την αντιλαμβάνεται ο καθένας, το “ιδανικό”), αλλά αντιθέτως ένα συνεχές αλλά καταδικασμένο στην αποτυχία κυνήγι της τελειότητας, το οποίο εν τούτοις είναι αυτό που δίνει όλη την ομορφιά στη διαδικασία του να την ψάχνουμε με δίσκους, συγκροτήματα, μουσικές; Και παρακάτω: Ακόμα και μ’ αυτό το κριτήριο, τί σημαίνει ιδανικό; Ιδανικό με βάση του τί ακούς εσύ, το τί θέλεις να ακούς εσύ, ή το πώς πιστεύεις ότι πρέπει να παίζεται η μουσική γενικά; Μπα, ούτε αυτό το τελευταίο δεν πρέπει να είναι όμως. Γιατί ο λόγος που ακούμε πεντακόσιες χιλιάδες συγκροτήματα ο καθένας, σαν τα μουσικά πρεζόνια, μάλλον είναι ακριβώς ότι ψάχνουμε διαρκώς και με αγωνία για μουσικές που θα μας “συμπληρώσουν” λίγο παραπάνω, που θα βάλουν ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ του εαυτού μας, της ψυχής μας έτσι όπως τη βλέπουμε στον καθρέπτη της μουσικής - ένα παζλ όμως που, το ξαναλέω, μάλλον θα μείνει για πάντα ημιτελές. Και ευτυχώς κιόλας.
Έχοντας υπ’ όψη όλα τα παραπάνω αλλά και άλλα τόσα ακόμα που δεν μπορώ καν να βάλω σε λέξεις και προτάσεις, προχωράω με τη μέγιστη δυνατή προσοχή και επιφύλαξη: αν το πάρω με τη μέθοδο της “εις άτοπον απαγωγής”, αποκλείοντας δηλαδή απ’ αυτή την κατηγορία άλμπουμς αγαπημένα μεν, που όμως ούτε γω δε θα έλεγα ότι είναι “ιδανικά”, ο δίσκος που τελικά μένει, στο μυαλό μου, ως αυτό που ορίζει το ανθρωπίνως ιδανικό στη μουσική, είναι ένας:
[SPOILER]
[/SPOILER]
Απ’ την άποψη ότι πραγματικά πλησιάζει σε ανησυχητικό βαθμό αυτό που έχω εγώ στο μυαλό ως πληρότητα σε σχέση με το πώς μπορούν να καλυφθούν στα όρια ενός δίσκου συναισθήματα, ιδέες, σκέψεις, τρόποι έκφρασης, που ανήκουν σε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του σχετικού φάσματος. Απλοϊκή τραγουδοποιία, μεγαλόπνοα κόνσεπτς, πολυεπίπεδες ενορχηστρώσεις, αγνό παρθένο φαν, ξεγνοιασιά, ψυχεδέλεια, μπλουζίστικο μερακλίκι, άγρια ροκιά, μελαγχολία, ευτυχία, η καρδιά που ξεχυλίζει από απλή, γλοιώδη αγάπη για το έτερο φύλο, κουράγιο, συγκίνηση, αποστασιοποίηση, ειρωνία - όλα, ΟΛΑ όμως, εγώ προσωπικά τα βρίσκω εδώ πέρα. Και να πω την αλήθεια; Η εναλλακτική μάλλον κάτι άλλο απ’ τα Σκαθάρια θα ήταν. Κάνα Revolver, κάνα White Album, κάνα Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band… δεν ξέρω, κάτι απ’ αυτά. Ό,τι και να λέω, ό,τι κι αν ακούω κατά καιρούς, ό,τι κι αν προσκυνάω… στο τέλος μόνο μπροστά σε ένα συγκρότημα νιώθω τόσο, μα τόσο μικρός, κι όμως παράλληλα ακούγοντάς το νιώθω π.χ. τον Paul McCartney ή τον John Lennon σχεδόν σαν φιλαράκια, σαν ανθρώπους δικούς μου ή που τέλος πάντων είναι πολύ κοντά σε μένα, όσο ψηλά και να στέκονται. Μήπως τελικά αυτή είναι η τελειότητα στη μουσική;
Δε γαμιέται. Ακόμα και να μην είναι, εδώ θα μαστε να το κουβεντιάσουμε, όλο και κάτι άλλο θα μου ρθει στην κεφάλα.
Γράκχε σε αγαπώ! 
Δεν το ήξερα πως τους εκτιμούσες τόσο!Θα μπορούσα να το έχω κι εγώ στη λίστα μου!
Πολύ ωραίο θέμα Deckard!!!
Εμένα μου αρέσουν κυρίως τα άλμπουμς που μου βγάζουν μια απίστευτη ζεστασιά και μια “αβίαστη μουσικότητα”,δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιως.
Τhe Band-The Band [SPOILER]
[/SPOILER]
The Staple Singers-Freedom Highway [SPOILER]
Derek and the Dominos-Layla and Other Assorted Love Songs [SPOILER]
[/SPOILER]
Camel-Moonmadness [SPOILER]
[/SPOILER]
Miles Davis-Davis-Kind of Blue [SPOILER]
[/SPOILER]
Randy Newman-Good Old Boys [SPOILER]
[/SPOILER]
The Allman Brothers Band-Eat a Peach [SPOILER]
[/SPOILER]
Etta Lames-At Last [SPOILER]
[/SPOILER]
Bloomfield/Kooper/Stills-Super Session [SPOILER]
[/SPOILER]
Διαφορετικά τελείως ακούσματα,που έχουν το παραπάνω κοινό για μένα!Και θα μπορούσα να συνεχίσω με Elvis,με Booker T and the MGs και και και…
“[I]Ιδανικό με βάση του τί ακούς εσύ, το τί θέλεις να ακούς εσύ[/I]”
γρακχο αυτο νομιζω ειπε ο ντεκαρντ
Ναι ΟΚ το κατάλαβα, απλά ήθελα να προεκτείνω λίγο το “θέμα”, αν είναι εντάξει μ’ αυτό και ο Ντέκαρντ. Να καταθέσω δηλαδή κάποιους ευρύτερους προβληματισμούς μου που πυροδότησε το θρεντ.
ή απλά κλείνει το 2011 και σου’μεινε στοκ σεντόνια.
Πολύ σωστά ο Γράκχος περιέγραψε το συνεχές ψάξιμο στην μουσική ως κομμάτια ενός παζλ που ποτέ δεν ολοκληρώνεται και για αυτό και ποτέ δεν θα βρούμε το ιδανικό. Για αυτό και στον τίτλο τα εισαγωγικά και για αυτό και από ότι κατάλαβα τα σκεπτικά και τα κριτήρια αυτών που θα ποστάρουν, θα απέχουν παρασάγγας μεταξύ τους. Και αυτό ίσως είναι και το πιο ενδιαφέρον.
εδιτ: ναι φυσικά συζήτηση κάνουμε
bleedin λολ
Τί νόημα έχει πια, με ξεσκέπασε ο Μπλήντιν 
Πούστη γιδοτσόπανε!
Ως ιδανικό άλμπουμ θα όριζα αυτό που μετά την ακρόασή του, έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί τις προυποθέσεις, ώστε να σε κάνει να νιώθεις γεμάτος, ικανοποιημένος, βέβαιος ότι τίποτε από όσα άκουσες δεν πήγε χαμένο. Με άλλα λόγια αυτό που βελτιώνει τον ?ψυχισμό? σου (όπως θα έλεγε και ο ?Ξανθός?). Από τη δική μου πλευρά αυτό νομίζω ότι γίνεται, όταν η μουσική που ακούω, περιέχει μια σχετικά απροσδιόριστη αλλά τουλάχιστον αρκούντως υψηλή ποιότητα και ποσότητα, ενός χαρμανιού ήχων από μελωδίες, αρμονίες και κυρίως ρυθμούς που ξεκινούν από την αρρώστια της ψυχεδέλειας (ροκ/μπλουζ/τζαζ) και καταλήγουν στην τρέλα και τον ανελέητο πειραματισμό της αβάνγκάρντ (ροκ/μπλουζ/τζαζ). Το κυριότερο όμως υλικό σε αυτή τη μουσική ?ρώσικη σαλάτα?, θέλω να είναι ο αρχέγονος ρυθμός του πρωτόγονου homo sapiens που πάει χέρι χέρι, όχι με τον φασίστα τον Καρατζαφέρη (χαμηλότερη κατηγορία ανθρωποειδούς, πιο κοντά στον πίθηκο), αλλά με τον αφρο-αμερικάνικο ήχο που εξελίχθηκε προπολεμικά στον αμερικανικό νότο, στους βάλτους της Λουιζιάνα και στο Δέλτα του Μισισιπή, και που αργότερα μεταλαμπαδεύτηκε στο Βορρά (Σικάγο, Νέα Υόρκη) και τη Δύση (Λος Άντζελες) με εδιάμεσο σταθμό το Μέμφις. Με βάση αυτή την προυπόθεση, ακόμα κι όταν η μουσική παράγεται από το όργανο ενός λευκού, κίτρινου ή ερυθρόδερμου, τα ιδανικά άλμπουμ που αντικατοπτρίζουν καλύτερα τη μουσική όπως την έχω στο μυαλό μου, είναι τα εξής:
[SPOILER]
[/SPOILER]
[SPOILER]
[/SPOILER]
[SPOILER]
[/SPOILER]
[SPOILER]
[/SPOILER]
[SPOILER]
[/SPOILER]
[SPOILER]
[/SPOILER]
ψιλοχοντρομπερδευτηκα με το ακριβως λεμε.
για μενα αλμπουμ που τα ακουω και αντιλαμβανομαι οτι αυτο για μενα ειναι μουσικη
(η αλλιως διπλα στη λεξη μουσικη στον μπαμπινιωτη επρεπε να εχει τη φωτο τους)
ειναι η τριλογια dark side-wish you were here-animals
ποτε και τιποτα δεν πιστευω οτι μπορει να τα ξεπερασει στον μουσικο μου μικροκοσμο.
Το σκεφτόμουν συνεχώς τον τελευταίο καιρό και χάρηκα που είδα ότι άνοιξε θρεντ.Το διατύπωσες κατανοητά πιστεύω και για μένα ο δίσκος που,μεταξύ κάποιων άλλων που θα βάλω αργότερα,ταιριάζει απολύτως στην μουσική μου γεύση(και από πλευράς μουσικής,και από πλευράς στίχων,και συναισθήματος,και νοήματος κτλ) είναι αυτός
[SPOILER]
[/SPOILER]
Με μιά πρώτη σκέψη και εγώ το division bell θα επέλεγα. Ή αυτό: [SPOILER]
[/SPOILER]
απαντωντας κυριως σε αυτο
αυτά τα άλμπουμ ορίζουν σε ένα βαθμό την “ιδανική” για μένα μουσική
η κορυφη: ενα απο τα αλμπουμ που καθορισε το μεταλ που ακουω σημερα. ενα απο τα αλμπουμ που θα γουσταρα να εχω ακουσει να το αντιγραφουν 1432 φορες γιατι το στυλ του ειναι ΤΕΛΕΙΟ! ενα απο τα αλμπουμ που και φαλτσες να ηταν οι νοτες και παλι θα ηταν υπεροχο. οι νοτες του ομως δεν ειναι φαλτσες και ετσι μιλαμε για ενα μοναδικο αριστουργημα.
σε σποιλερ καμποσα απο τα αλμπουμ που για αντιστοιχους λογους θεωρω μοναδικα και ΙΔΑΝΙΚΑ. αλμπουμ με φοβερη μουσικη αλλα και χαρακτηρα.
[SPOILER]
το πιο αδυναμο απο τη λιστα ομως ενα απο τα πιο ξεχωριστα θρας μεταλ αλμπουμ της τελευταιας δεκατετιας χαλαρα.
απο τα πιο ηδονικα ντεθ μεταλ αλμπουμ μαζι με το αποκατω:
μαζι με ολα τα επομενα. ολα τοσο ξεχωριστα και τοσο απιστευτα υπεροχα:
[/SPOILER]
Πολύ σωστός για το Individual, κι εμένα μου πέρασε απ΄το μυαλό, αλλά κυρίως με το που είδα πως πόσταρες, ήμουν σίγουρος πως είχες ποστάρει αυτή τη δισκάρα.
πολυ ομορφο Thread!
μπορω να βαλω αρκετα album που εκφραζουν το τι υπαρχει μεσα στο κεφαλι αλλα θα βαλω 3 για τα οποια θα ρωτησω τους μουσικους με τους οποιους θα παιξω εαν τα εχουν ακουσει και εαν τους αρεσουν. εχν οχι τοτε ξερω οτι θα υπαρχει προβλημα… 8)
[B]Can - Ege Bamyasi[/B]
[B]Funkadelic - Maggot Brain[/B]
[B]King Crimson - Red[/B]
