Ε για αυτο βαζω και κατι ερωτηματικα αν το προσεξε κανεις…:roll:
Στην ουσια παντως υπονοει οτι ο Μαραντονα δεν ηταν πχ Πελε (που τον θεωρει κορυφη απο ανεκαθεν) και οτι απλα του καθησαν κατι ξυλοκοποι και πηρε το μουντιαλ το 86 και οτι καμια συγκριση δεν υφισταται με Μεσσι που ειναι κλασεις ανωτερος. Αποψεις…
Απλα ο Αλεφα ειναι αχταρμας ετσι οπως τα λεει, δηλαδη τους παιρνει ολους αμπαριζα.
Ωστοσο σε 7 λεπτα προσπαθει να τα πιασει ολα και αυτο ειναι φυση αδυνατο.
Πχ δεν εχει αδικο οταν κραζει Αγγλια, οπως επισης και Ιταλια (περι ΚΑΠΗ ο λογος κλπ), λεει πως η Κοστα Ρικα ηταν απο τις καλυτερες ομαδες του μουντιαλ και αητητη, και επισης αναφερει πως αν ο ημιτελικος Ολλανδιας- Αργεντινης ηταν μια χαρα game τακτικης σε αντιθεση με τον αλλον ημιτελικο.
Και εκτος αλλων πλεκει και το εγκωμιο του Κλοζε οπου τον κατατασσει στους αθανατους μετα τον Μυλερ.
Ο αγώνας της Κυριακής είναι αμφίρροπος, πραγματικά δύσκολο να προβλέψεις ποια θα είναι η νικήτρια ομάδα. Προσωπικά τους πηγαίνω τους Γερμανούς, σα νοοτροπία, μου αρέσει που είναι πειθαρχημένοι και δεν εφησυχάζουν αν δεν πάρουν τη νίκη, αλλά η Αργεντινή έχει μεγαλύτερο πάθος και βάζει ψυχή σ’ αυτό που κάνει, που μέχρι τώρα το έκανε και καλά. Μπορεί να μην ξεκίνησε ως η καλύτερη ομάδα του μουντιάλ, αλλά πανάξια έφτασε ως εδώ, όπως και η Γερμανία.
Θα προτιμούσα βέβαια Ολλανδία στον τελικό, για όλους τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω, και ακόμα περισσότερο θα ήθελα να δω ματς Αργεντινή-Ολλανδία, μιας που η πρώτη μου είναι πιο συμπαθής από τις εθνικές που έμειναν τελευταίες - το πάω βάσει της συμπάθειας που τρέφω για κάθε χώρα ;p- , μετά την Ολλανδία φυσικά. Ας έπαιζε, όμως, καλύτερα να προκρινόταν. Τους Βραζιλιάνους, εντάξει, τους πόνεσε η ψυχή μου, τα πλάνα δε που έκαναν στους φιλάθλους ήσαν αποκαρδιωτικά. Μπορεί γενικώς να μην τους θεωρούσα άξιους να φτάσουν στον τελικό, όπως και πολλοί άλλοι, αλλά οι Γερμανοί είχαν πάρει τόση φόρα που είχα φτάσει σε σημείο να τους κοιτάω με μισό μάτι -τόση αντιπάθεια μου βγάλανε.;p Ελπίζω μόνο να μην πάθουν το ίδιο και οι Αργεντίνοι, αν και πιστεύω ότι θα προβάλλουν σθεναρή αντίσταση και θα τους πιέσουν τους Γερμαναράδες, για νίκη όμως…:\
Πρώτα απ’ όλα, μόνο για τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζεις μια φιγούρα όπως τον Αλέφαντο.
Επί της ουσίας τώρα, εγώ εντάξει, την άποψη ότι ο Μαραντόνα δεν είναι ο καλύτερος όλων την καταλαβαίνω (αν και είναι απλά λανθασμένη :!:), αλλά όταν ακούω ή διαβάζω οποιονδήποτε να λέει “ποιός Μαραντόνα τώρα”, απλά τέλος, τον αντιμετωπίζω (αυτόν που το λέει αυτό) ως αυτό που είναι, δηλαδή ανέκδοτο, αστείο τυπάκι, ποδοσφαιρικά Α-Ν-Ι-Ω-Θ-Ο. Μ’ αρέσει που ο Μέγας Αλέφας στην προσπάθειά του να εκθειάσει Μέσσι σε αντιπαραβολή με τον “υπερτιμημένο” Μαραντόνα χρησιμοποιεί ως επιχείρημα “τους τέσσαρι (sic) που τον έκλειναν”… Λοιπόν, guess what Νικολάκη (και Freakhood που τον παίρνεις και τοις μετρητοίς),
Ο Αλέφαντος δεν είναι που σε ένα βιντεάκι συνέκρινε Κριστιάνο-Μέσσι και λίγο-πολύ έλεγε ποιος Μέσσι και ο Μέσσι τρώει σπρώξιμο απ’ την ΟΥΕΦΑ και ο καλύτερος είναι ο Κριστιάνο? Τι να ασχοληθείς σοβαρά μετά…
Gracchus δεν θέλω να σε απογοητεύσω αλλα η φωτο που ποσταρες ειναι ψεύτικη.
Δεν χρειάζονται ετσι κι αλλιώς τέτοιες φωτογραφιες για να καταλάβουμε ή να θυμηθούμε το ποδοσφαιρικό μέγεθος του μαραντονα απλα σε μερικούς επειδή αυτο το να βάζει γκολ με το χέρι το ειχε παρα ξηλώσει και απο ενα σημείο και μετα λόγω καταχρήσεων μόνος του αδίκησε τον εαυτό του δεν ειναι ιδιαίτερα συμπαθής.
Η γνωστη infamous φωτο με τους τρομαγμενους παικτες του Βελγιου? Μουφα χαχα δεν το’ξερες?
Ρε τι παθαμε με τον Μερεντονα που πηρε ενα ολοκληρο μουντιαλ με το χερι του θεουλη οπως λεει και εκεινος ο τιτανομεγιστος αλεφα και που ο πρωτος σκορερ το 86 στο μεξικο δεν ηταν αυτος αλλα ενας γνωστος και μη εξαιρετεος Αγγλος ξυλοκοπος :lol:
Και πες ότι είσαι μια Σουηδία του 1994. Μια Κροατία του 1998. Μια Τουρκία του 2002. Ομάδες που κάνανε υπέρβαση κι ακόμα και το ένα σκαλί παραπάνω στη διοργάνωση είναι τιμή.
Και μόνο αυτό το απόσπασμα φτάνει για να δείξει πόσο ηλίθιο είναι όλο το κείμενο. Δηλαδή τι προτείνει ο “αρθρογράφος”; Να γίνεται μικρός τελικός όταν συμμετέχει μια ομάδα που μια στα 100 χρόνια φτάνει στους 4, άρα έχει κίνητρο, αλλά να μη γίνεται όταν και οι δύο ομάδες είναι “μεγάλες” και ήθελαν το κύπελλο και όχι την τρίτη θέση, άρα καμία δεν έχει κίνητρο; Γιατί αν ΔΕΝ προτείνει κάτι τέτοιο το κείμενο είναι εντελώς ανούσιο και να χαμε να λέγαμε, είναι στη γνωστή φάση των χιλιάδων σιχαμένων ιντερνετικών κειμένων τα τελευταία χρόνια που είναι τύπου “αυτό δε μ’ αρέσει - αυτό δε μ’ αρέσει” (στον πούτσο μας ρε μεγάλε, αν δεν έχεις κάτι ουσιώδες να πεις απλά βούλωστο!) Όσο για το ενδιαφέρον; Ένας αγώνας Μουντιάλ είναι ένας αγώνας Μουντιάλ - τέλος. Όποιος γουστάρει πραγματικά το άθλημα και ιδίως την ανώτατη έκφρασή του, δηλαδή το Παγκόσμιο Κύπελλο, μια χαρά γουστάρει να βλέπει ακόμα και το μικρό τελικό. Κι ας μην έχει τις περισσότερες φορές την αγωνία του μεγάλου τελικού.
Btw, ακόμα κι αν ήταν παραπλανητική εκείνη η φωτογραφία με τον Μαραντόνα και τους Βέλγους, δε λέει τίποτα, δεν αλλάζει η ουσία που είναι ότι ο Ντιεγκίτο υπήρξε ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία του ποδοσφαίρου που μπορούσε να ΓΛΕΝΤΗΣΕΙ με τόσο εντυπωσιακό/ψαρωτικό τρόπο μια ολόκληρη ΟΜΑΔΑ. Κι όσο για τους Βέλγους δηλαδή, που τους παρεξηγήσαμε τους καημένους και στην πραγματικότητα δεν ήτανε λέει ψαρωμένοι μπροστά στον Ντιεγκίτο, απλά τραβάτε δείτε κάνα στιγμιότυπο από τον ημιτελικό του '86, να δείτε - ή να θυμηθείτε - τι τους έκανε τότε ο Ντιεγκίτο. Και μετά τα ξαναλέμε. 8)
@pumpkin
Ας πούμε, ο μικρός τελικός του ‘02 ήταν ένα έπος, χαλαρά το καλύτερο ματς της διοργάνωσης (μαζί μ’ εκείνο το Σενεγάλη - Ουρουγουάη που είχε έρθει 3-3 απ’ ότι θυμάμαι, και ίσως και τον προημιτελικό Σενεγάλη - Τουρκία): δύο ομάδες που κι οι δύο ήθελαν το χάλκινο σαν τρελές, και ήταν και οι δύο γαμάτες (η Κορέα εντάξει, δεν άξιζε να φτάσει μέχρι τους 4 αλλά όπως και να χει ήταν πολύ καλή ομάδα, όσο δε για την Τουρκία, από τις καλύτερες του Μουντιάλ γενικώς). Επίσης ο μικρός τελικός του '98 ανάμεσα σε Κροατία και Ολλανδία ήταν πολύ καλύτερο ματς από τον τελικό - η Ολλανδία ήταν ούτως ή άλλως η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης και η Κροατία έπαιζε για το χάλκινο σα να μην υπήρχε αύριο, άσε που ήταν κι εκείνη γεμάτη παικταράδες.
ΟΚ, γάμα το στοιχείο της αγωνίας αφού οι ουδέτεροι χέστηκαν ποιός θα βγει 3ος - ας πούμε ότι αρκετές φορές οι μικροί τελικοί είναι καλύτερα παιχνίδια από τους μεγάλους τελικούς.
Τι ζόρι είναι αυτό να συγκρίνουμε τον Μέσι με τον Μαραντόνα, τον Μαραντόνα με τον Πελέ και τον Πελέ με τον Ματίας Ζίντελαρ δεν το 'χω καταλάβει. Μιλάμε για αποστάσεις 15ετίας, ποδόσφαιρα ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικά.
Ο Μέσι είναι ο μεγαλύτερος της εποχής του. Αυτό αρκεί. Είναι τόσο μεγάλος, ώστε ενώ με την Ολλανδία είναι ΧΩΜΑ, ο τρόμος που έχει σπείρει όλα αυτά τα χρόνια στους αντιπάλους του κάνει τον Φαν Χαάλ να ρίχνει πάνω 2-3 παίκτες. Οι έξτρα 1-2 παίκτες που έχουν αποστολή να φυλάνε τον Μέσι, αυτόματα δεν παίρνουν μέρος στις επιθέσεις κι έτσι εμφανίζεται μια Ολλανδία παντελώς ακίνδυνη που τα περιμένει όλα μπροστά από Ρόμπεν, Σνάιντερ και Φαν Πέρσι απέναντι στους οποίους φυσικά υπερισχύουν οι 6 αμυντικογενείς παίκτες της Αργεντινής.
Γι’ αυτό είναι μεγάλος ο Μέσι, γιατί ακόμα και στην χειρότερη βραδιά του κατορθώνει να αποδυναμώνει τον αντίπαλο.
Τώρα αν είναι μεγαλύτερος από τον Μαραντόνα τι να πω, το μόνο σημείο που θα μπορούσα να βρω για να συγκρίνω, θα ήταν να πάει ο Μέσι στη Γουέστ Χαμ, να πάρει δύο πρωταθλήματα, ένα γιουρόπα και στο Αγγλία-Αργεντινή του 2018, οι μισοί Λονδρέζοι να υποστηρίζουν τους λατίνους. Όταν γίνει αυτό, θα μπορούμε να συγκρίνουμε.
δεν το’ξερες?