Σε καταλαβαίνω απόλυτα για το σερί άκουσμα, μετά το ποστ μου έβαλα μία ώρα shuffle κομμάτια τους για να μην πάθω το ίδιο.
Δεν ξέρω πως θα μου καθόταν μια τέτοια συναυλία. Η αλήθεια είναι πως στο διαδίκτυο βλέπω τους νεώτερους που δεν τους έχουν δει να εκλιπαρούν γι΄αυτή τη συναυλία, κι αισθάνομαι πολύ τυχερός που έχω βιώσει κατεπανάληψη αυτή την εμπειρία.
Βασικά πάντα υπερβάλλω για συναυλίες που έχω δει και μαρέσουν. Αλλά γι΄αυτούς θα πω το εξής. Μετά από λάιβ τους, πάντα καταβρώμικα ρούχα όπου κι αν έπαιζαν, καταμουσκεμένα στον ιδρώτα, φωνή να μη βγαίνει για 3 μέρες, μελανιές από ξύλο και πιτ, και μια γκριμάτσα ικανοποίησης/φάτσα “είμαι μαλάκας αλλά γουστάρω” χαραγμένη στο πρόσωπο.
Δεν ξέρω αν θα θελα μια συναυλία, όσο ένα ακόμη δίσκο, ακόμα και χωρίς συναυλία. Θα θελα να υπάρχει ακόμα μια παρακαταθήκη του πως βλέπουν οι Τρύπες τη σημερινή πραγματικότητα.
Μέσα μου είμαι σχεδόν σίγουρος πως κάτι από αυτά θα γίνει κάποια στιγμή.
Αν αποφασίσουν να κάνουν οτιδήποτε ενώ έχουν “δαιμονοποιήσει” κάθετι ενωτικό,είναι δικαίωμα τους.
Ξυπνάνε ένα πρωί και γουστάρουν ή το κάνουν για τα φράγκα,οτιδηπότε,οι ακροατές ας μάθουν(με) επιτέλους ότι είναι δικό τους θέμα,εμείς απλά το κρίνουμε μουσικά (και όχι μόνο δυστυχώς)
ο αγγελακας είχε πει οτι δεν θα ξανακάνουν Live…βέβαια ποτέ δεν ξέρεις…
πριν κάτι αιώνες σε ενα Live στη λαρισα…
κατι ζώα άρχισαν να λενε συνθήματα κατά του βολου… #-o
τους κοιτάει ο αγγελακας και με ενα θεϊκό στυλ πάει στο μικρόφωνο και λεει…:
μπρααααβο…μπραααβο…ρε δεν αφήνεται τις μαλακίες να πούμε κανένα τραγουδάκι…??
Νιώσε ακόμα πιο τυχερός!
Υπάρχουν και μεγαλύτεροι που δεν τους έχουν δει και θέλουν να βρωμίσουν τα ρούχα τους, να στάζουν από τον ιδρώτα, να μην έχουν φωνή για 3 μέρες, αλλά να έχουν αυτή τη γκριμάτσα ικανοποίησης/φάτσα “είμαι μαλάκας αλλά γουστάρω” χαραγμένη στο πρόσωπο! Να, σαν αυτό το ιμότικον:
Σχετικά με την παρακαταθήκη και του πως βλέπουν οι Τρύπες τη σημερινή πραγματικότητα, σκέφτομαι το εξής, οι Τρύπες σίγουρα δεν ήταν μόνο ο Αγγελάκας. Όλοι ξέρουμε όμως, ότι δεν πρόκειται απλά για ένα φρόντμαν. Είναι μουσικός, ερμηνευτής, στιχουργος/ποιητής. Βρίσκεται στη βάση και στην κορυφή της μπάντας (στα δικά μου μάτια τουλάχιστον).
Υποθετικά μιλώντας, ένα ακόμα άλμπουμ θα εξέφραζε σε μεγαλύτερο βαθμό το πως βλέπει ο Αγγελάκας τη σημερινή πραγματικότητα και δεν ξέρω κατά πόσο θα διαφοροποιούνταν από την πραγματικότητα που μας παρουσιάζει στη μετέπειτα πορεία του.
[I]Ο κόσμος μου θυμίζει
Γρανάζι που γυρίζει
Χωρίς να ξέρει γιατί
Γρανάζι που γυρίζει
Που ξεφυσάει και τρίζει
Σα μια τρελή μηχανή
Ο κόσμος μου θυμίζει
Ναυάγιο που αρμενίζει
Σε θάλασσα πλαστική
Ναυάγιο που νομίζει
Πελάγη πως διασχίζει
Ενώ δεν είναι πια εκεί
Κι όταν δεν με ορίζει
Με κυνηγάει με βρίζει
Μα εγώ το σκάω σαν παιδί
Ο κόσμος που βουίζει
Παλεύοντας να κρύψει
Τη νεκρική του σιωπή
[/I]
Εικασίες βέβαια, κουβέντα να γίνεται.
Πραγματικά έχει καταντήσει αηδία να περιμένουμε όλοι στη γωνία και με την πρώτη ευκαιρία να αρχίζουμε τις ψευτο-ηθικολογίες, εκ του ασφαλούς πάντα. Έχουμε την άνεση να μπορούμε να κρίνουμε πράγματα ή καταστάσεις -ελαφρά τη καρδία- με φράσεις τύπου ο ξεπουλημένος/ο υποκριτής/ο μπήξε/ ο δείξε, διότι εμείς κατέχουμε τη μία και μοναδική αλήθεια. Ε, κάπου λες, αρκετά. Στην τελική, αν νιώθεις ότι δεν χωράει στον τέλεια πλασμένο κόσμο σου, μη δίνεις σημασία, move on.
Όσο για ριγιούνιον, αυτό που πρέπει να καταλάβουμε ότι ότι όπως αλλάζουν οι καταστάσεις για μας, αλλάζουν και για τους καλλιτέχνες. Κάνεις κάτι συνέχεια, γίνεται η ζωή σου όλη, μπουχτίζεις και θες να ξεφύγεις. Μετά από ένα διάστημα δεν είναι φυσιολογικό (και έχοντας κρατήσει συνήθως τα καλά στο κεφάλι σου) να θες να γυρίσεις σε αυτό? Ίσως όχι επειδή είναι η ζωή σου αλλά επειδή για λίγο θες να αναβιώσεις αναμνήσεις από κάτι που σε σημάδεψε.
Αν ένα ριγιούνιον γίνει για τα φράγκα ή για άλλους λάθος λόγους θα φανεί στη σκηνή και μόνο εκεί.
Δεν τους έχω δει ποτέ live παρότι το συζητούσαμε με ένα παιδί στο φροντιστήριο το μακρινό 2001 για το τελευταίο τους στο ΑΝ. Αν μπορώ να πω ότι μετανιώνω για κάτι στη ζωή μου, τότε είναι αυτή η χαμένη συναυλία.
παίζει να κλαψεις μόλις τους δεις πάνω στην σκηνή…χωρίς να ακουστεί νότα…
δεν θα ξεχάσω την δεύτερη(και τελευταία) φορά που τους είδα… ήταν λίγο μετά την κυκλοφορία του Μέσα στη Νύχτα των Άλλων …ανατριχίλα… να ακούς τον αγγελακα να σπαράζει στο Διψάω σαν ψάρι στο βυθό… να λέει την φράση “μέσα στον καθαρό ουρανό” και να θες να σβησεις εκεί…
είμαι και εγω υπέρ ενος ριγιούνιον…άσχετα που παλιά το είχε ξεκόψει…αλλά όπως λες ο καιρός αμβλύνει τα πάντα…
Πάντως θυμάμαι να βλέπω Αγγελάκα/Βελιώτη στο Gagarin το 2007, όπου είχε πει Ακούω Την Αγάπη και Γιορτή μόνο από Τρύπες και να σχολιάζει με αρκετή δηκτικότητα τις ιαχές “ω ειν’ ωραία στον παράδεισο”.
Σιγά σιγά, έβαλε στο πρόγραμμα και άλλα κομμάτια για να φτάσει τώρα να έχει 5 ενώ φαίνεται και πολύ πιο ενθουσιώδης στις ερμηνείες του (στο Fuzz τον Γενάρη έκανε devil horns στο Δε Χωράς Πουθενά :lol:) και αρκετά πιο ανεκτικός στα συνθήματα που αφορούν Τρύπες.
Εννοείται αυτό δεν σημαίνει ότι έχει στο μυαλό του ριγιούνιον, αλλά δείχνει ότι είναι πλέον άνετος με το παρελθόν και αυτό είναι το πρώτο βήμα.
το άλμπουμ είναι μέτριο να σου πω την αληθεια, και με είχαν ψιλο-απογοητεύσει τότε, αλλά πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ είχαν ένα ντέμο σε πιο πανκ φάση που τα έσπαγε.
Α! επίσης κυκλοφορεί ένα προσωπικό άλμπουμ του Παπαδόπουλου σε πιο εντεχνο στυλ αν και δεν το έχω ακούσει.
αυτό που πρέπει να ψάξετε οπωσδήποτε πάντως είναι τί έκανε ο Ζαμπέτας πριν την έλευση του στις Τρύπες. Συγκεκριμένη μιλάω για το θρυλικό πρώτο άλμπουμ των the Mushrooms, μία από τις καλύτερες γκαραζομπάντες των 80’ς…
22.9.2000 - 22.9.2010, πέρασαν 10 χρονιά από την τελευταία που τους είδα λάηβ…φακ, we 're growing older.
Φοιτητής στην Πάτρα, και όταν προσπαθήσαν να παίξουν το Δεν Χωράς Πουθενά το κοινό, που είχε γεμίσει ασφυκτικά εκείνον τον ανοιχτό χώρο στο θέατρο Κάστρου, είχε ορμήξει στην σκηνή και η μπάντα δεν μπορούσε καν να παίξει. Ο αγγελάκας πρότεινε από το μικρόφωνο να φύγουν τα κάγκελα γιατί πλέον δεν χωράγαμε καν εκεί, αλλά με την υπόσχεση από το κοινό να μην ξανανέβει στη σκηνή για να καταφέρουν να παίξουν. Και σε κάποια φάση είχε γίνει ένα σκηνικό με ένα καπνογόνο που το έριξε κάποιος στο κοινό και τα είχε πάρει ο Αγγελάκας και σταματάει πάλι την συναυλία. Ε κατά τα άλλα της καρίόλας, Ταξιδιάρες Ψυχες, Αμνησίες, Εδώ, Χάρτινα Τσίρκα, Ασφάλειες που ξέρουν τις γκόμενές μας κλπ κλπ κλπ
2 φορες που ηρθαν στα Γιαννιτσα και τις 2 φορες μας κυνηγουσαν οι μπατσοι,τυχαιο?δε νομιζω… Την 2η ηταν μαζι με ξυλινα σπαθια σ ενα βραδυ,καλες εποχες…
Ταξιδιάρα Ψυχή, (Wandering Soul) είναι ο τίτλος της ταινίας της Αγγελικής Αριστομενοπούλου με τον Γιάννη Αγγελάκα.
Μια ταινία για έναν μουσικό που με τους στίχους του σημάδεψε την εναλλακτική ροκ σκηνή της χώρας μας.
Ο Γιάννης Αγγελάκας ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι τη δεκαετία του ?80 και ως σήμερα η ποίησή του παραμένει το ίδιο επίκαιρη.
Η ταινία τον ακολουθεί στην καθημερινότητά του. Θίγει μέσα από τη ματιά του το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας και τον τρόπο που διαμορφώνει την πραγματικότητα η τηλεόραση, ενώ αναζητά τη διέξοδο από τις πόλεις προς τους αγαπημένους τόπους που εγκαταλείψαμε.
Στα δύο χρόνια που διήρκεσαν τα γυρίσματα, βλέπουμε τις μουσικές συναντήσεις με τους συντρόφους του και την εξέλιξη των μουσικών διαδρομών τους μέσα από μια αναζήτηση στα ακούσματα της παιδικής τους ηλικίας, το ρεμπέτικο, τα ηπειρώτικα πολυφωνικά, τις κρητικές μελωδίες. «Μέσα μου ο αέρας που φυσά δε λέει να ημερέψει, μου ξεσηκώνει την καρδιά και μου σκορπάει τη σκέψη».
Η ταινία ντοκιμαντέρ θα αρχίσει να προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις 30 Σεπτεμβρίου 2010.
