συνεχιζω την ιδια παραδοση που ειχα σαν φοιτητης στη Μιναρουπολη, να βαζω αυτα τα δυο αλμπουμς καποια πρωινα απ’ τις 6 και μετα. σηκωθηκα που λετε πρωι-πρωι, επλυνα το προσωπο μου, ανοιξα τη μπαλκονοπορτα, πηρα μια γερη ανασα, κοιταξα για λιγο την Καστελα απ’ το μπαλκονι μιας και μενω πεμπτο οροφο και την βλεπω απ’ το λιτο καταταλλα Π.Φαληρο, εψησα ελληνικο καφε, εφτιαξα το καθιερωμενο ροπαλο και εσκασα τα χαμογελα μου.
πού να το ξέρω μάνα μου; τον έβαλα απλώς γιατί ήταν το μόνο ανοιχτό από τα σιντί του κάραγιαν και το θεώρησα σημάδι! πάντως αργότερα άκουσα λίγο τρίτο και η τύπισσα που έβαζε μουσική έβαζε κι αυτή μάχλερ (για τα 100 χρόνια από τον θάνατό του κ.λπ.) :lol: αυτά που έβαλε πάντως, ακούγονταν πιο εύκολα. δεν το χάσαμε ακόμα το παιχνίδι!
Post punk στα καλύτερά του.
Ντάξει, είναι λίγο σκοτεινούλι, αλλά είναι και χορευτικό.
Είναι η φάση ξυπνάς από μέτριο χανγκοβερ, έχοντας περάσει γαμάτα, ντύνεσαι τσακ μπαμ, φοράς την βαριά καμπαρντίνα, στρίβεις ένα τσιγάρο και συναντάς έναν φίλο στην γωνία και πάτε να πιείτε έναν καφέ στην κοντινή καφετέρια.
Είμαστε στο βροχερό Μαντσεστερ 1978-1980. Ή όχι;
Ακουστικα στ’αυτια,χωνεις το Necroticism στο mp3 και με το πρωτο γρυλισμα του Waters εισαι ηδη στην τσιτα και ετοιμος να αντιμετωπισεις τα παντα.Ειδικα οταν προκειται να περασεις δυσκολη μερα.
[SPOILER]Παραδοξως παντως τετοια ακραια ακουσματα (death και grind κυριως) και δη κλασσικα αγαπημενα αλμπουμ ειναι οτι πρεπει για να νιωσεις καλυτερα και να σου διωξουν το αγχος ή οποιοδηποτε αλλο κωλοσυναισθημα.Νιωθεις οτι ολα ειναι καλυτερα.Εκτος αν ειμαι ο μονος ανωμαλος που το παθαινει:p[/SPOILER]
Μια χαρα ξεκινας με Carcass την ημερα σου.Δοκιμασμενο.Τωρα που χειμωνιαζει και τα πρωινα θα τσουζει ο αερας(πρωι για μενα ειναι 6:00-6:30) οτι πρεπει το παρακατω:
Οταν στο μπλακ το επικο στοιχειο οχι μονο δεν προκαλει γελωτα,αλλα ΣΥΝΑΡΠΑΖΕΙ