Παρά την καθυστέρηση και τη βροχή που έφαγε ο καημένος ο (αρκετός) κόσμος που στήριξε το event, νομίζω στην τελική μια πολύ ωραία βραδιά με όλες τις μπάντες να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Aς ξεκινήσω κι εγώ ανάποδα. Bliss στα γνωστά τους υψηλά στάνταρ. Η μόνη παρατήρηση που έχω είναι πως στο κομμάτι που έκανε φωνητικά ο φίλος τους η απόδοσή τους ήταν υψηλότατη, κι αυτό ίσως να οφείλεται στην απελευθέρωση του κιθαρίστα απ’ τα φωνητικά.
Universe ισοπεδωτικοί, ακόμα καλύτεροι από το σαπόρτ στους Vitus. Πολύ μα πολύ δέσιμο. Δυστυχώς η Τάνια αυτή τη φορά ήταν ένα κλικ πιο πίσω από τη μπάντα, κάτι που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο από την απόδοσή της. Έπαιξαν λιγότερο απότι περίμενα, αλλά το κλείσιμο με το 66, ίσως το πιο βιωματικό τραγούδι τους, με έκανε χώμα.
Common I επίσης πολύ καλοί, με ενδιαφέρουσες ιδέες. Ο κιθαρίστας που αναφέρθηκε ότι μοιάζει με το Λόπεζ, ήταν ολόιδιος ο Brent Hinds. Το κιθαριστικό δίδυμο αρκετά δεμένο. Το μόνο που δε μου άρεσε ήταν το στήσιμο στη σκηνή. Ο μπασίστας στο κέντρο χωρίς να κάνει φωνητικά μου φάνηκε λίγο λάθος επιλογή, άσε που έκρυβε και το ντράμερ.
Αudimal Marrow, για μένα η έκπληξη της βραδιάς, το drone/noise τους πολύ καλό και εντάξει τα πα-ρα-νοϊ-κά φωνητικά του Spoonman για μένα έσκισαν τον αέρα και απογείωσαν το κομμάτι.
Για TBSS ακόμα και να μπορούσα δε θα θελα να πω κάτι. 8)
Ας πω όμως για τη Μύγα, πως είναι χαλαρά ο συναυλιακός χώρος που θα λατρεφτεί παράφορα, αν συνεχιστούν οι μέταλ συναυλίες εκεί, γιατί σε κάνει να νιώθεις άνθρωπος και όχι ζώον. Όχι πείτε εσείς, πως σας φαίνεται που μετά από πολύ καιρό απολαύσατε τη μπύρα σας σε γυάλινο ποτήρι. Ε, τι, πως? Υπάρχουν και τέτοια? Σώπα ωρέ, καλύτερα σαπουνάδα σε πλαστικό ποτήρι, έχει πιο πάρτυ φίλιν.