Στην αυγή κάθε καινούργιας δεκαετίας υπήρξε τουλάχιστον, κατά τις δύο προηγούμενες που παρακολουθώ μουσική, έστω ένας δίσκος ο οποίος έκανε το μπαμ και κατόπιν σημάδευε τη δεκαετία εκείνη. Αποτελούσε με λίγα λόγια δίσκο-ορόσημο αυτής. Να γίνω πιο συγκεκριμένως…
1991- Nevermind/Ten
2001- Lateralus/Toxicity
Με την έλευση του διαδικτύου η μουσική έχει σίγουρα αλλάξει πρόσωπο. Ένα τελείως διαφορετικό δημιουργήθηκε από αυτό που ξέραμε και όλοι μας γνωρίζουμε το γιατί και πως. Έχοντας ήδη διανύσει κατά τα 3/4 το τρέχον έτος, αν και υπάρχουν ορισμένα αξιόλογα album και κάποια απλά αξιοπρεπή/συμπαθητικά, είναι απλά απογοητευτική η σύγκριση με τις αντίστοιχες χρονιές περασμένων δεκαετιών. Δίσκος μεγαθήριο, ενα Nevermind ένα Lateralus σίγουρα δεν υπάρχει και δύσκολο να υπάρξει. Δίσκοι που άλλαξαν τον ρου της μουσικής. Καλές μουσικές συνεχίζουν να βγαίνουν, δεν είναι όμως τόσο μαζικοποιημένες ώστε μαζί τους να συσχετίζεται μια μεγάλη μάζα ακροατών. Έχει χαθεί σίγουρα αυτό το feeling, σε δέκα χρόνια νομίζω πως δεν θα ακούω καν ούτε ένα δίσκο από την εφετινή σοδειά, πόσο μάλλον με την ίδια θέρμη που πράττω σήμερα δέκα χρόνια μετά ακροάσεις Lateralus λχ. με την ίδια και περισσότερη ανατριχίλα που το έπραττα πίσω στο μακρινό πλέον αλλά συνάμα γεμάτο όμορφες αναμνήσεις 2001.
Επί του πρακτέου, καταθέστε τις όποιες γνώμες, θέσεις, αντιθέσεις, σκέψεις.
Εγώ θεωρώ πως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Κάθε χρονιά δίσκοι καλοί υπάρχουν και δίσκοι ορόσημο απλά η μουσική πλέον έχει ‘εκλαϊκευτεί’ και βρίσκεται έπειτα απο πολύ ψάξιμο (underground φαινόμενα και έτσι). Anyway τα αυτιά ανοιχτά όπως και τα μάτια για να βρίσκουμε αυτούς τους δίσκους. Και στο τέλος μόνο ο χρόνος θα δείξει αν θα μας σημαδέψουν ή όχι, ας μη βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα.
H νεα δεκαετια κατα τη γνωμη μου ξεκινησε με τον καλυτερο δυνατο τροπο οσον αφορα τη μουσικη μας με εξαιρετικες κυκλοφοριες απο πολλες μπαντες,παλιες (π.χ Elysium-Stratovarius ή A Dramatic Turn Of Events) κ νεες(Τhe Hunter-Mastodon)…
Για το οτι δεν εχουν υπαρξει ακομη κυκλοφοριες-μεγαθηρια του τυπου Laterαlus ή Nevermind ή Black Album θα διαφωνησω μαζι σου,καθως προκειμενου ενας δισκος να αναδειχθει σε δισκο μεγαθηριο κ να καταληξει να χαρακτηριζει μια ολοκληρη 10ετια οπως οι δισκοι που ανεφερες θα πρεπει να περασει ενα αρκετα μεγαλο χρονικο διαστημα, ωστε να δειξει ο δισκος τα “πληρη αποτελεσματα του”.
Δε μπορω να εχω ολοκληρωμενη αποψη για την επιδραση που ασκησαν με το που κυκλοφορησαν τα παραπανω αλμπουμ διοτι το 1991 γεννηθηκα,ενω το 2001 δεν ηξερα καν τι παει να πει “ακουω μουσικη”…Εχω την εντυπωση ομως, οτι αρκετα χρονια μετα την κυκλοφορια τους εξελιχθηκαν σε “κλασσικους” δισκους με βαρια κληρονομια κλπ. Oταν λες “μαζικοποιημενες μουσικες” τι ακριβως εννοεις??
γιατι? επειδη δεν συσχετιζεται μαζι τους μεγαλη μαζα ακροατων? επειδη δεν μεγαλοποιουνται απ τον τυπο? η καλη μουσικη δεν φτανει για να ακους ενα δισκο μετα απο 10 χρονια?
μην το συζηταμε.φοβερες μουσικες εβγαιναν,βγαινουν και θα βγαινουν παντα.ειτε εμπορικες ειτε οχι.
αν τωρα παμε σε δισκους που ερχονται απο το πουθενα,κανουν μπαμ και γινεται ενας κακος χαμος, αυτο δεν μπορει καποιος να το προδικασει ποτε και αν θα γινει.παντως το ιδιο σκεφτομουν πριν λιγες μερες.
Ότι παλιότερα όταν ας πούμε βγήκε το Λατεράλους καθόμασταν μια παρέα 5-6 άτομα και συζητάγαμε γι αυτό, το σχολιάζαμε και το τραγουδάγαμε. Είχαμε κοινά βιώματα γύρω από συγκεκριμένους δίσκους. Ήταν ακόμα η σχεδόν καθαρή εποχή του cd, το νετ στα σπάργανα στην Ελλάδα τότε, οι περισσότεροι ούτε η/υ δεν είχαμε, οπότε τα ανταλλάζαμε κιόλας. Αντάλλαζες όμως ένα αλμπουμ και το άκουγες. Σήμερα δεν μπορώ να πω ότι υπάρχουν κοινά βιώματα με κανέναν απ’ τη παρέα μου τη τότε που ακόμα βρισκόμαστε πότε πότε και να έχει ακούσει Τέρα τενεμπρόζα τους οποίους έχω λιώσει ας πούμε φέτος. Ούτε όλοι ακούνε Μάστοντον που είναι και πιο γνωστοί. Οπότε ή μεγάλωσα αρκετά ή έχω αλλού στραμμένη την προσοχή μου κατά μια έννοια. Όμως πλέον ανταλλάζεις ολόκληρες ψηφιοποιημένες βιβλιοθήκες, το κάθε συγκρότημα πέρνει 15 δεύτερα αυτιάς, ούτε καν 15 λεπτά κατά Γουόρχολ και αν δεν σου κάτσει, την έκατσε. Απ’ τη μια υπάρχει πολυδιάσπαση μουσικής, με τόνους πληροφορίας και όλα αυτά τα εξειδικευμένα υποείδη που ξεφύτρωσαν, δίχως αυτό να είναι κακό καθώς κι εγώ ανακαλύπτω και κολάω με αρκετά πράγματα, απ’ την άλλη χάνεις άλλα πράγματα τα οποία εν τάχει αναλύωνται κάπως στις άνωθεν γραμμές.
ε παντα θα χανεις πραγματα, δεν γινεται αλλιως. πριν το νετ γινοταν σε μεγαλυτερο βαθμο. και αυτο το 15’’ αυτιας δεν νομιζω οτι ισχυει ακριβως. δεν ειναι οτι θα δεν θα δωσεις προσοχη σε ενα δισκο επειδη εκεινη την ωρα σερφαρεις η παιζεις video games ξερω γω αλλα γιατι θα αφιερωσεις τον χρονο που εχεις για να ακους μουσικη σε πραγματα που σου τραβηξαν πιο ευκολα το ενδιαφερον. ναι μπορει να χασεις ετσι δισκους που με περισσοτερες ακροασεις θα σου εδιναν κατι, ομως εχεις ακουσει αλλους στη θεση τους.
οπως και να χει ειναι χιλιες φορες καλυτερα απο πριν, οταν δεν ειχες προσβαση σε αλλες μουσικες, εκτος κι αν σου τρεχαν τα λεφτα απ τα μπατζακια η αφιερωνες απειρο χρονο σ’αυτο, η και τα 2 και στους 10 δισκους που αγοραζες επειδη πηραν απλα μια καλη βαθμολογια απο ατομα που απλα καναν τη δουλεια τους, οι 5-6 μπορει να ταν μετριοι και μετα απο 1 χρονο το πολυ να πιαναν σκονη στη δισκοθηκη σου.
Το οτι η μουσικη σημερα ειναι περισσοτερο προσιτη σ εμας που θελουμε να την ακουσουμε κ να ψαξουμε, λογω του Ιντερνετ, κ μαλιστα χωρις αντιτιμο(το μεγαλυτερο + του downloading) μας δινει τη δυνατοτητα να ακουσουμε δισκους κ συγκροτηματα που ισως να τα ακουγαμε πολυ αργοτερα στη ζωη μας,οταν δηλαδη θα ειχαμε τα χρηματα προκειμενου να κανουμε τις οποιες αγορες θα επιθυμουσαμε τη συγκεκριμενη περιοδο,αν οχι ποτε…
Αν καταλαβα καλα ομως, αυτο που εννοεις εσυ post_digital ειναι οτι στην καινουρια αυτη εποχη που εχει ανοιξει για τη μουσικη με το ιντερνετ,το downloading και τα σχετικα, ειναι πιο δυσκολο να “δεθουμε” με τη μουσικη που ακουμε??
Τα πάντα είναι θέμα του πώς ακούς τη μουσική. Αν την ακούς βιαστικά απο το pc χωρίς να δίνεις σημασία στο τι ακούς δεν δένεσαι. Αν όμως δώσεις χρόνο και το ψάξεις περισσότερο βρίσκοντας bootlegs και στίχους τότε δένεσαι και δεν αργεί η ώρα για να αγοράσεις και το άλμπουμ που έχεις δεθεί και σε cd και να μην το ακούς μόνο απο pc ή mp3
Συμφωνω με αυτα που λες MetalMilitia.Το point του post_digital με το οποιο συμφωνω εγω ειναι οτι oταν ακους κατι για πρωτη φορα πχ το αλμπουμ ενος συγκροτηματος που καποιος γνωστος σου ειπε οτι ειναι καλο 'η διαβασες καπου και ειδες οτι εχει 9.5/10 κ ειναι υποψηφιο για αλμπουμ της χρονιας κ δεν σ αρεσει στο 1ο ακουσμα(οχι ομως κ 15") δυσκολα θα το συνεχισεις,θα του δωσεις κ αλλη ευκαιρια.τουλαχιστον ετσι λειτουργω εγω.
Ο post_digital έχει δίκιο. Όντως φέτος δεν έχει βγει ένα Lateralus ή ένα Nevermind (btw, το δεύτερο δεν το θεωρώ αγαπημένο δίσκο, απλά παρατηρώ τα γεγονότα και την ιστορία). Και δεν είναι ανάγκη να “περιμένουμε μήπως” όπως ειπώθηκε εδώ μέσα. Δεν ξέρω τί έγινε το ‘91 όταν βγήκε το Nevermind, αλλά το 2001 με το Lateralus ήμουν εκεί και θυμάμαι τη διαφορά. Απλά [I]ήξερες[/I] ότι έχει βγει κάτι υπερβολικά μεγάλο και σημαντικό. Φαινόταν. Από το πώς μιλούσε γι’ αυτό ο κόσμος μέχρι το πώς αντιδρούσαν όλοι όσοι το άκουγαν και δεν είχαν ξανακούσει Tool. Όντως, αυτό μέχρι σήμερα δεν έχει ξαναγίνει και προφανώς δεν έγινε ούτε φέτος.
Απλά εγώ δεν είμαι τόσο απασιόδοξος όσο (απ’ ότι κατάλαβα) ο post_digital. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα ξαναβγεί ένα Lateralus που θα κάνει τη σκηνή άνω-κάτω. Απλά μου φαίνεται ότι ο κύκλος έχει “ανοίξει”, αν με εννοείτε.
αναρωτιεμαι ποσο “αγνο” θα ειναι αυτο το μπαμ οταν και εαν γινει. δηλαδη, θα περασει η μπαντα με τη μουσικη της και θα σαρωσει τα παντα στο περασμα της, ή θα την κανουν “μπανταρα” χιλιοι δυο παραγοντες ? το τελευταιο τετοιο μπαμ που θυμαμαι ηταν το toxicity, και δεν θυμαμαι απανωτα αφιερωματα, μυριες συνεντευξεις και τυμπανοκρουσιες. περναγε απο στομα σε στομα, τσεκαρε τους αυτους, μετρανε, εχουν κατι. βεβαια το προμοσιον παντα υπηρχε, αλλα στις μερες μας που δυστυχως 95% κατεβαζουμε και 5% αγοραζουμε, υπαρχει μεγαλυτερη πιθανοτητα να περασει ενας καλος δισκος κατω απο τη μυτη σου. οταν σκαγαμε λεφτα για σινδι/δισκους, καθοσουν με ευλαβεια και ακουγες, χαζευες το μπουκλετ, διαβαζες τους στιχους, ελεγες (και λες) για να δουμε, καλο ειναι η αγορασα πατατες ? κλπ. τωρα λες, νταξει, τσαμπα ειναι, οριστε, κατεβηκε, δεν μου κοστισε τιποτα, ας το βαλω να παιζει στο μπακγκραουντ και ας παιξω ενα παιχνιδακι/καθαρισω σκαλες/ξεφλουδισω ενα αβοκαντο κλπ κλπ. κακα τα ψεμματα, τα λεφτα παιζουν ρολο. μεγαλο. και οι μπαντες στα 80ς που βλεπεις να παιζουν σε γεματες αρενες, ειναι επειδη ειχαν πολλες [B]πωλησεις[/B], και οχι πολλα downloads! δεν μπορουμε να αγοραζουμε οσο παλιοτερα, δυστυχως, ετσι εχει το πραγμα τωρα, για ολους.
personally speaking ομως, δεν με απασχολει καθολου εαν και οποτε γινει αυτο το μεγαλο μπαμ, γινονται πολλα μικρα μπαμ καθε μηνα, καλη μουσικη εβγαινε και βγαινει, οπως ειπε καποιος απο πανω
αυτό λέγεται hype νομίζω, στις μέρες μας μάλιστα, το hype είναι υπερβολικά hyped όρος, σαν το lateralus ένα πράμα. γιατί να ενδιαφερθεί ο οποιοσδήποτε αν θα υπάρξει ένας δίσκος που θα ασχοληθούν πολλοί μαζί του, επειδή το αποφάσισαν λίγοι. το lateralus είναι μεγάλο, όχι γιατί μίλησαν όλοι γι’ αυτό, αλλά γιατί μίλησε αυτό σε σένα και εσύ το άκουσες. όλα τα υπόλοιπα είναι για το θεάθήναι, παντελώς κοινωνία του θεάματος φάση.
post digital, νομίζω ότι ο συλλογίσμος σου πάει ευθεία μεν, ωστόσο - μετά, αντί να κάτσει και να δει τη θέα του σημείου στο οποίο έχει φτάσει πέφτει από τον γκρεμό. για μένα είναι φανερό ότι έχεις αλλάξει εσύ και οι φίλοι σου, δεν έχετε χρόνο και διάθεση πια για έναν δίσκο που θα σας συνταράξει. πιστεύω πέρα από τους δυο που αναφέρεις, υπάρχουν κι άλλοι που το έχουν κάνει κι ας μην είχαν τη στάμπα της κοινής αποδοχής. το αν οι φίλοι σου δεν ενδιαφέρονται για τις μουσικές που σε πιάνουν τώρα, είναι ελάχιστα σημαντικό, αρκεί που νοιάζονται για σένα. πιάσε, λοιπόν, ένα φίλο σου και πες του… μαλάκα, δεν μπορώ, αυτό εδώ με αλλάζει και πρέπει να το μοιραστώ. ένας άνθρωπος που νοιάζεται για έναν άλλο, λογικά θα έχει την περιέργεια και τη διάθεση να δει τι είναι αυτό που τον άλλαξε. μετά μπορείτε, όλα αυτά που νιώθεις εσύ και νιώθει αυτός να τα κουβεντιάσετε και, πιθανόν, σε δέκα χρόνια θα έχετε να θυμάστε μια, δυο, πέντε στιγμές που προέκυψαν από τον τάδε δίσκο.
γενικά, για να είναι δυνατό και αληθινό κάτι, δεν είναι ανάγκη να φαίνεται, πρέπει να βιώνεται, να βιώνεται σε προσωπικό επίπεδο. είναι απειροελάχιστη η πιθανότητα η σημαντικότητα ενός δίσκου να είναι αληθής. η σημαντικότητα των δίσκων που αναφέρεις είναι κατασκευασμένη, είναι κι αυτή ένα προϊόν που συνοδεύει ένα άλλο προϊόν. αντιθέτως, η σημαντικότητα του lateralus βρίσκεται σε αυτά που συνέβησαν σε εσένα εξαιτίας του κι όχι γιατί υποτίθεται ότι συνέβησαν πολλά σε πολλούς άλλους εξαιτίας του.
Στο περίπου το έπιασες. Προσωπικά κάποιος θα δεθεί με αρκετά πράγματα, η λεγόμενη “μαζικοποίηση” είναι αυτή που λείπει πιστεύω. Ίσως βέβαια χτυπάει άσχημα και η λέξη η συγκεκριμένη, κάπως λαϊκίστικη ακούγεται.
Λείπει το σημείο αναφοράς ίσως. Το 2001 από τα “ποπ” έως τα μέταλ περιοδικά έβαζαν το Λατεράλους ψηλά στις λίστες. Το τελευταίο που θυμάμαι να συζήτησα αρκετά με την παρέα μου άλμπουμ είναι το [I]Crack the skye[/I]. Σίγουρα έχουμε αλλάξει και είναι λογικό αυτό, όπως και η κοινωνία αλλάζει, δίχως να κοινωνικοποιείται περισσότερο, το αντίθετο αλλά αυτό είναι άλλη μεγάλη κουβέντα για κάπου αλλού ίσως. Έπίσης μόλις τώρα θυμήθηκα την ιστορική επαίτιο…
Nevermind is the second studio album by the US rock band Nirvana, released on September 24, 1991.
γιατί λες ότι είναι άλλη κουβέντα; προσωπικά νομίζω είναι η ίδια. αν αφαιρέσεις τους κοινωνικούς παράγοντες από την κουβέντα, τι μένει να συζητήσεις για τη μαζικότητα της μουσικής; αν θέλεις γράψε ποιο είναι το θέμα που θέλεις να συζητηθεί για να μην πετάγομαι κι εγώ με άσχετα :Ρ
Σίγουρα συνδέονται, άλλωστε η μουσική είναι καταστάλαγμα κοινωνικών εμπειριών, απλά έλεγα να σταθούμε στο καθαρά μουσικό κομμάτι. Χμμμ…
Τελικά τα πάντα είναι θέμα κοινωνικής υπόστασης. Αν ιχνηλατίσουμε προσεχτικά την κοινωνία γύρω μας θα δούμε ότι υπάρχει μια συγκεχυμένη εικόνα. Τα πάντα τρέχουν πολύ πιο γρήγορα. Ίσως ένα από τα τελευταία είδωλα της ποπ κουλτούρας ήταν ο Κομπέιν. Δύσκολα θα ξαναβγούν κάποιοι σαν τη Τζάνις Τσόπλιν, τον Χέντριξ, τον Λένον, τον [I]βασιλιά σαύρα [/I], τον Βίσιους ακόμα και τη Μαντόνα. Ποιοι από τους σημερινούς μουσικούς κοσμούν τα μπλουζάκια ως προσωπογραφίες; Αυτή τη στιγμή φοράω μπλουζάκι ZERO *, είναι δυνατόν να γεννηθεί σήμερα κάτι αντίστοιχο από ένα και μόνο τραγούδι; Θα μπορούσε αλλά όπως προείπα η κοινωνία άλλαξε. Ισοπέδωση προτύπων, καλλιέργεια ηδονοβλεπτικών ανθρώπων μέσω των ριάλιτυ, απενοχοποίηση “ρουφιανέματος” μέσω των προγραμμάτων κοινωνικής δικτύωσης, των κινητών.
η συνδεση που κανεις ειναι τελειως ακυρη. ακριβως επειδη σημερα υπαρχει το νετ, το προμοσιον εηρεαζει πολυ λιγοτερο τον κοσμο και γι αυτο ειναι και δυσκολοτερο να γινουν τετοια μπαμ. πως ειναι δυνατον να ειναι λιγοτερο “αγνο” σημερα σε σχεση με 10-20 χρονια πριν που ησουν εξαρτημενος απ το καθε εντυπο?
επισης ποτε θα καταλαβετε οτ αυτο το “αγοραζω, διαβαζω τους στιχους, μυριζω το πλαστικο” ειναι απο τους μεγαλυτερους μυθους που υπαρχουν γυρω απ τη μουσικη. αγοραζα μανιωδως για περιπου 8 χρονια και ειχα σι ντι στη δισκοθηκη μου που ειχα ακουσει 1 φορα. το ιντερνετ δεν επιβαλει τον τροπο που θα ακουσει καποιος μουσικη. αν θελει να ακουσει ενα αλμπουμ βλεποντας παραλληλα τσοντες στο γιουτζιζ η αν κατσει και το λιωσει ειναι στο χερι του.
οι μεγαλες μπαντες γεμιζαν αρενες στα 80’ς γιατι περα απ το οτι ηταν μεγαλες μπαντες σε ενα χωρο που ηταν καινουριος και φρεσκος, ο κοσμος μπορουσε να ακουσει αυτες και αλλες 5. και καθε μουσικη ειχε τους οπαδους της. ευτυχως οι εποχες αυτες εχουν περασει.
