Παντα και σε ολα σωστος. :thumbup:
@Σομν [απάντηση στο “γιατί χρειάζεται κάποιος έναν τέτοιο δίσκο;”]
Μίλαγα για καινούριες κυκλοφορίες που να αποκτούν ένα τέτοιο στάτους. Το λατεράλους ακόμα το ακούω και ακόμα μου αρέσει να το βλέπω σαν κάτι που έφερε τα πάνω-κάτω, σαν παρθενογένεση παρόλο που δεν είναι. Μου αρέσει να το βλέπω σαν κάτι που όταν κάποιος το κράξει θα μπορέσω να του πω “τι μαλακίες λες, αυτό είναι αυταπόδεικτα λάθος” και θα αισθανθώ ότι χιλιάδες κόσμος πίσω από τους υπολογιστές του θα μου πει “ν’αγιάσει το στόμα σου”.
Η μουσική δεν είναι οι ήχοι που την κάνουν. Είναι το αντίκτυπο που έχουν στον άνθρωπο, γι’ αυτό και είναι αρρηκτα συνυφασμένη με ένα σωρό πράγματα. Με όλο το πέπλο που την περιρρέει. Για κάποιον είναι σημαντική η μουσική ακόμα και ως μέσο κοινωνικής αποδοχής. Να πάει στο σχολείο με την μπλούζα toxicity και να είναι κουλ να πούμε. Ή με την μπλούζα χαμερφωλ και να ανήκει κατευθείαν στην κάστα των μεταλλάδων 5 μέτρα πιο πέρα από τους τρέντι και να κοιτάνε τους κώλους από τα γκομενάκια που έχουν στην παρέα τους. Αυτό πολλοί το θεωρούν κατάπτυστο. Κατάπτυστος ο ψυχισμός του ανθρώπου; Τα ανθρώπινα συμπλέγματά του; Σίγουρα όχι.
Για τους γονείς μας είναι σημαντικό να βγάζουν το made in japan και να λένε ότι τέτοια συγκροτήματα δε βγαίνουν πια. Και όταν τους αντιμιλάς να γελούν γιατί όλοι οι ροκάδες της γενιάς τους τότε θα συμφωνούσαν απόλυτα μαζί τους. Είναι σημαντικό γιατί πχ ακούνε τον blackmore σε μια φάση να παίζει μι-σι-ρε#-μι που θα μπορούσα να το παίξω κι εγώ στο πρώτο μήνα που μάθαινα κιθάρα και κάνουν πςςςςς ο καλύτερος κιθαρίστας όλων των εποχών. Αφενός γιατί αυτό έμαθαν. Αφετέρου γιατί αυτός μιλάει μέσα τους. Συγκοινωνούντα δοχεία, δεν μπορείς να τα διαχωρίσεις. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια κατάσταση που [I]κάνει τη δουλειά της[/I] γιατί με αυτόν τον τρόπο (και για πολλούς μόνο με αυτόν τον τρόπο θα γινόταν αυτό) απολαμβάνουν [I]πραγματικά[/I] τη μουσική ακόμα και αν ισχυριστεί κανείς ότι είναι για πλαστούς λόγους. Ουδεμία σημασία έχει.
Όλα αυτά με οδηγούν να σκεφτώ 2 καταστάσεις. Πρώτον, μια εικόνα: Ένας φαν ενός συγκροτήματος σε μια αρένα με 100000 κόσμο να τραγουδάει μια φωνή με όλους. Απλά αίσθημα της αρένας ή εκστατική μορφή της μουσικής; Το δεύτερο θα έλεγα. Δεύτερον, μια μουσική βαβέλ, όπου όχι μόνο είναι “ομπσκιουρ” αυτά που ακούμε, αλλά είναι ομπσκιουρ μέχρι και οι επιρροές αυτών που ακούμε. Όλο αυτό σημαίνει εξέλιξη, μη εφησυχασμός, υγεία. Σημαίνει όμως και έλλειψη του στοιχείου που προανέφερα.
Ακόμα και όταν κατέβασα το Frontiers των Journey για πρώτη φορά, τους φανταζόμουν να το παίζουν μπροστά σε χιλιάδες κοινό και υπό μια περίεργη έννοια, η μουσική εμπειρία της ακρόασής του -και αυτό που μου βγάζει όταν το ακούω- ήταν διαφορετικά.
Και το λέω εγώ που ψάχνω να βρω δίσκους που γαμάνε και δεν τους έχουν ακούσει πάνω από 3 καμμένοι μπλόγκερς. Και που ακούω απενοχοποιημένα, σε σιχαμερό βαθμό, οποιοδήποτε είδος μουσικής. Όμως όσο με εξιτάρει αυτή η απογύμνωση της μουσικής από το οτιδήποτε, άλλο τόσο με εξιτάρει όλο αυτό το ντύσιμό της με δήθεν στολίδια και δήθεν στάτους γιατί όλα αυτά τα θεωρώ ανθρώπινα. Και ρομαντικά. Και τόσο δήθεν όσο η ικανότητα κάποιων “να ακούνε απλά και μόνο τη μουσική και να μην επηρεάζονται σαν πρόβατα” (δε λέω για σένα σομν).Και μερικές φορές που λυγίζω, όλα αυτά τα ψεύτικα στολίδια λειτουργούν και σε μένα…
Συμφωνώ όσο δεν πάει και με τα μπολνταρισμένα ανοίγεις μεγάλη κουβέντα που ίσως σηκώνει και ξεχωριστό θρεντ.
Μάνο, τις συμπεριφορές που περιγράφεις, αν θέλεις, τις κουβεντιάζουμε εκτενώς με πμ, με άλλο θρεντ, ή οτιδήποτε, απλώς άλλη είναι η σκέψη μου (αν και προφανώς συνδέονται οπότε θα το πιάσω λίγο). Μου διευκρινίζεις ότι μιλάς για νέες κυκλοφορίες και στα παραδείγματα που μου δίνεις μετά, περιγράφεις πολλές ομάδες που έχουν ήδη αυτό που χρειάζονται (τον καλύτερο κιθαρίστα του κόσμου, την παρθενογένεση κ.λπ.) και σκίζονται να αποδείξουν πόσο σημαντικό είναι. Αν το σκεφτείς, ο καθένας έχει ήδη αυτό που χρειάζεται. Τότε γιατί υπάρχει αυτή η ανησυχία για το τι θα γίνει παρακάτω, ποιος θα είναι ο δίσκος που θα μας δώσει αυτό που ήδη έχουμε; Προφανώς είτε δεν το έχεις αυτό που λες ότι έχεις, ή απλώς θέλεις να καταναλώσεις κάτι μεγάλο και σπουδαίο, χωρίς την ίδια στιγμή να το αφήσεις να γίνει για σένα αυτό το σπουδαίο και μεγάλο που όλοι λένε ότι αυτός ο δίσκος είναι και μετά από πέντε χρόνια πάλι τα ίδια. Προφανώς όλα αυτά ναι είναι ανθρώπινα, ναι δεν είναι κατάπτυστα, αλλά δε σημαίνει ότι είναι και κάτι επιθυμητό, γιατί εν τέλει σε οδηγούν να συμπεριφέρεσαι σαν κάτι που δεν είσαι, άρα να μην είσαι. Ή, καλύτερα, να είσαι κάτι πλαστό που ούτε ο ίδιος ευχαριστιέσαι.
Χόκαμ, κανένα πρόβλημα να το κουβεντιάσουμε είτε εδώ είτε σε άλλο θρεντ.
Ο προβληματισμός είναι περισσότερο σε φάση “Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Νικο Τσιαμτσίκα” γιατί καλώς ή κακώς όπως λέει ο δίσκος που ακούω τώρα You can’t teach an old dog new tricks.
Για τις τελευταίες προτάσεις της παραγράφου σου έχω να απαντήσω αλλά θα ξεφύγουμε τόσο που δε θα ανήκουμε καν στο μουσικό τμήμα του φόρουμ.
Κατανοώ τις ενστάσεις σου, αλλά βλέπω τα πράγματα από μια εντελώς διαφορετική οπτική =)
εφόσον το παλιόσκυλο έχει πείσει τον εαυτό του ότι δεν μπορεί και δεν θέλει να μάθει νέα κόλπα, ναι, σαφώς και δεν μπορεί να τα μάθει. κατά τ’ άλλα ο προβληματισμός δεν είναι ένα πράγμα, κυρίως περιέργεια είναι. εσύ μου είπες ότι χρειάζεσαι ένα νέο λατεράλους για να μπορείς να την πεις σε κάποιους, είμαι περίεργος ποια η ανάγκη του post_digital ή οποιουδήποτε άλλου την έχει και θέλει να τη μοιραστεί.
Εγώ πάντως χρειάζομαι άλλο ένα Λατεράλους από καθαρά μουσική σκοπιά, γιατί λέω ότι δεν έχει ξαναβγεί κάτι εφάμιλλο. Αυτό εννοούσα βασικά με προηγούμενο ποστ μου και σίγουρα δε θεωρώ ότι αυτός ο δίσκος ήταν φαινόμενο προώθησης και μέχρι εκεί, αντίθετα πιστεύω ότι ήταν μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που κάτι είναι τόσο μεγάλο, τόσο σημαντικό, τόσο πάνω από τα υπόλοιπα, που συνεπακόλουθα τυγχάνει γενικής αναγνώρισης, σε σημείο του να προκαλεί μυστικιστικές αντιδράσεις.
Σαφώς και ούτε καν. Απλά, είπα με άλλα λόγια ότι για μένα είναι ωραίο συναίσθημα να έχεις εικόνισμα ένα δίσκο που είναι ταυτόχρονα καθολικής αναγνώρισης (haters gonna hate κτλ, αλλά μιλάμε για τη γενική εικόνα). Τον ακούς με άλλη σιγουριά. Μου αφήνει μια όμορφη γεύση όλο αυτό. Το να συμφωνούν πολλοί άνθρωποι σε κάτι δίνει μια ψευδαίσθηση αντικειμενικότητας (αρκεί βέβαια και εσύ να συμφωνείς με αυτούς).
Όπως πχ ότι ο Μέσι είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο αυτήν τη στιγμή. Μπορεί βέβαια μια μειονότητα να λέει ότι είναι ο Κριστιάνο, αλλά μικρό νόημα έχει. Όταν παίρνει την μπάλα ο Μέσι και κάνει τα μαγικά του και έχω στην άκρη του μυαλού μου ότι αυτός είναι “αντικειμενικά” ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, ανεβαίνει κάπως παραπάνω στα μάτια μου. Τον βλέπω με ένα αφελές δέος.
Και -φυσικά- όλα αυτά που λέω, με δεδομένο ότι κανείς ποτέ και πουθενά δεν μπορεί να ακούσει ανεπηρέαστος απο εξωτερικούς, μη μουσικούς παράγοντες [U]κανένα[/U] δίσκο.
Ντάξει η αντικειμενικότητα στον αθλητισμό είναι λίγο πιο εφικτή,γιατί έχει να κάνει και με επιδόσεις-σκορ-βαθμολογίες κτλ.
Κατά τη γνώμη μου πάντως και συμφωνώντας με τον somnabulist και πάλι,πιστεύω πως αν οι συνθήκες στις δισκογραφικές εταιρείες ήταν όπως πριν 10-20 χρόνια αντίστοιχα,θα είχες τον δίσκο ορόσημο που λες.Οι εταιρείες,το Mtv,ο τύπος,ήταν αυτοί που προμόταραν ένα προϊόν,ένα τρεντ και ο κόσμος το αγόραζε μαζικά(δεν θίγω θέμα ποιότητας,προφανώς δίσκοι όπως το Nevermind,το Ten,το Lateralus έχουν διαφορετικότητα-ποιότητα).Πλέον έχουν χάσει τη μπάλα οι πολυεθνικές,ψάχνονται πως και τι να προμοτάρουν,σε τι φορμάτ,σε ποιους,σε τι κόστος κτλ κτλ κτλ και απ την άλλη οι καλλιτέχνες έχουν βρει την απόλυτη ελευθερία μέσω του ιντερνετ να προμοτάρουν οι ίδιοι,όσο μπορούν,τις κυκλοφορίες τους.Μ αυτόν τον τρόπο κατ’εμε δε θα χουμε δίσκο ορόσημο(με τον τρόπο που έχουμε συνηθίσει έστω) ούτε σε 10 χρόνια από τώρα.Το θέμα είναι αν μας ενδιαφέρει,όπως έχει ήδη ειπωθεί.Δίσκοι με potential να γίνουν ορόσημα βγαίνουν χαλαρά κάθε μέρα,πάντα έβγαιναν,όμως οι εταιρείες δεν ψαρεύουν καν…
Ναι, δίσκοι με το potential να “σημαδεύσουν μια δεκαετία” (sic) έστω ότι υπάρχουν. Δε θα διαφωνήσω σε αυτό. Μπορώ να σου βρω ένα σωρό δίσκους τα τελευταία χρόνια που έχω λατρέψει, και 3-4 που άλλαξαν και την οπτική που βλέπω τα πράγματα. Αυτό που δεν έχουμε όμως, εντέλει, είναι το “μια δεκαετία σημαδεμένη από κάτι”. Αυτό -και οι προεκτάσεις αυτού- είναι το θέμα, κατ’ εμε. Όχι το αν βγαίνουν ή όχι μεγάλοι δίσκοι.
Και, για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, δε λέω ότι δε μου αρέσει αυτή η κατάσταση και θα προτιμούσα να ήμουν στα 80s και να άκουγα τους 5 δίσκους που θα έλεγαν τα περιοδικά. Απλά λέω ότι αυτή η κατάσταση, κατά τη γνώμη μου, έχει και κάποια αρνητικά τα οποία δε θα ακούσεις να τα αναφέρει ο μέσος ψαγμένος μουσικό ακροατή. Οπότε τα επισημαίνω.
Και φυσικά και συμφωνώ ότι δε θα έχουμε δίσκο ορόσημο ούτε σε 10 χρόνια από τώρα, εκτός αν υπάρξει καμιά απροσδόκητη εξέλιξη
Δε ξέρω τι λέτε εδώ μέσα, αλλά οι δίσκοι που σημάδεψαν δεκαετίες είχαν κοινά χαρακτηριστικά:
Πρώτο και βασικότερο, πάντρεψαν μουσικά είδη. Είχαν ένα ανώτερο, universal feeling ρε παιδί μου.
Δεύτερο, είχαν τραγουδάρες που μπορούσαν να γουστάρουν από πιτσιρικάδες μέχρι γέροι.
Τρίτον, στη χρονική συγκυρία που βγήκαν, αξιοποίησαν υπαρκτές αντιθέσεις και αντιφάσεις του μουσικού στάτους κβο και της βιομηχανίας για να έρθουν σε ρήξη με το παλιό, με το πως ήταν η μουσική και πως την άκουγε ο κόσμος τότε, και να αντιπροτείνουν κάτι φρέσκο και πρωτοπόρο.
Αυτά τα τρία είναι ανεξάρτητα χώρου και χρόνου. Κοινώς, μπορεί ο δίσκος που θα τα κάνει όλα αυτά να βγεί του χρόνου και του παραχρόνου (αν δεν έχει βγει ήδη), αρκεί να τηρούνται κάποιες προυποθέσεις ανάλογες με τις παραπάνω.
πολύ σωστό το ποστ. Αν και θα σταθώ στο τρίτο σημείο… Την χρονική συγκυρία. Ακόμα και να δεχθούμε την ισοπεδωτική άποψη πχ ότι το Nevermind είναι προϊόν προώθησης υπάρχει ο εξής παράγοντας: Ότι το Nevermind έσκασε σε μια χρονική περίοδο όπου η μουσική είχε υποστεί την κατάλληλη ζύμωση για να έρθει κάτι που θα κάνει το ΜΠΑΜ. Και εννοώ την δεκαετία του 80. Όπου αν κάτι χαρακτήρισε δημιουργικά αυτήν την δεκαετία ήταν το underground και μπάντες όπως οι Wipers, όπως οι Black Flag, όπως οι Husker Du, όπως οι Sonic Youth, όπως οι Gang of Four, όπως, ακόμα - ακόμα, και οι Devo και όπως χιλιάδες άλλες μπάντες που μπορεί να μην ειχαν απήχηση πέραν από ένα πιστό πυρήνα οπαδών (για παράδειγμα στα πρώτα χρόνια των Sonic Youth οι συναυλίες τους σπάνια είχαν κοινό…), αλλά όλα αυτά λειτουργούσαν προσθετικά στο να βγει μέσα από όλη αυτήν την διαδικασία κάτι που θα γνώριζε την αποδοχή. Έτσι λοιπόν ανεξάρτητα από το αν θεωρείς το Nevermind αντάξιο του (ούτως ή άλλως αποδεδειγμένου) ιστορικού αντίκτυπού του, το αναμφισβήτητο νομίζω είναι πως πρόκειται για την χειροπιαστή απόδειξη της μεγάλης κληρονομιάς που κουβαλά στην πλάτη του.
Είναι σαν τα μαθηματικά ένα πράγμα, σαν να αποδεικνύει κάποιος λεχρίτης και βρωμύλος μαθηματικός ένα θεώρημα το 1979 και εκεί που μόνο αυτός και το συναφι του το γνωρίζουν, ξάφνου το 1993 να έρχεται κάποιος και να εφαρμόζει αυτό το θεώρημα στο χρηματιστήριο πχ και να κονομάει τα φράγκα και να ασχολούνται όλοι μαζί του. Το σημαντικό είναι ότι κάτι απόμακρ, άσχημο και αφηρημένο (στους πολλούς) γίνεται χρήσιμο και αποδεκτό από όλους όταν πλασαριστεί με τον σωστό τρόπο. Προσωπικά λοιπόν, θεωρώ σημαντικούς και χρήσιμους τους δίσκους κοινής αποδοχής όπως το never mind the bollocks, όπως το Nevermind, όπως το toxicity, κλπ, γιατί εκτός του ότι είναι ωραίοι από μόνοι τους…κάτι όμορφοτερο μπορεί να υπάρχει πίσω από αυτούς, το οποίο όμως μπορεί να μην το γνώριζες ποτέ αν δεν βγαίνανε “τα γνωστά”.
βγαινουν αλμπουμαρες κλαιν αμα δεν πουλησουν η δεν αναγνωριστουν///…
http://www.youtube.com/watch?v=zQWTCJkgoKg η καλλιτεχνικη αξια μετραει…τη παραπανω να ζητησεις…8)
Οκ, αλλά εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τι το όμορφο μπορεί να αφήσει μια ψευδαίσθηση αντικειμενικότητας. Από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις πως αυτή η αντικειμενικότητα είναι ψευδαίσθηση, νομίζω πως το μόνο που συμβαίνει είναι ότι προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι έχει μια γοητεία να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, γιατί απλώς φοβάσαι/βαριέσαι να φύγεις από την ψευδαίσθηση που έχεις εντοπίσει και να ευχαριστηθείς αυτό που πραγματικά υπάρχει (το οποίο είναι ένας δίσκος, ένας ποδοσφαιριστής, μια ντομάτα που γαμάει και είναι βαθιά μέσα στην ιδιοσυγκρασία σου). και κάπως έτσι, πάνω σε μια ψευδαίσθηση, δημιουργείται η πανανθρώπινη σημαντικότητα ενός δίσκου και το κατόρθωμα του να σημαδέψει μια μουσική δεκαετία (αυτό το τελευταίο βέβαια μπορεί να σημαίνει δεκαπέντε, αντικρουόμενα μεταξύ τους, πράγματα). Το universal feeling και τις τραγουδάρες και όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που αναφέρει ο redrum τα είχαν ένας σορός δίσκοι, αυτό που δεν είχαν ήταν η τύχη να τους επιλέξουν αυτοί που μπορούν να μετατρέψουν (στα χαρτιά και σε συνειδήσεις - μια που αυτές θέλουν να αυταπατώνται) τα χαρακτηριστικά αυτά σε πανανθρώπινη αλήθεια. και εν τέλει, τι σημαίνει σημαδεύει ένας δίσκος μια δεκαετία; Είμαι σίγουρος ότι για τους περισσότερους που έγραψαν εδώ τα 90ς τα έχουν σημαδέψει περισσότερο οι τρύπες παρά οι νιρβάνα. Σημάδεψε μουσικά δηλαδή μια δεκαετία το nevermind που εν τέλει αφορά ένα πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων, με πολύ συγκεκριμένη κουλτούρα, ένα πολύ μικρό μέρος της μουσικής έκφρασης και πάει λέγοντας. Αν δεν υπήρχε το μτβ και το μπιλμποαρντ και η γιουνιβέρσαλ και γενικά όσοι χέστηκαν στο τάληρο στήνοντας ένα θέατρο εκμεταλλευόμενοι τις ανασφάλειες και την πλαστή ανάγκη του ανθρώπου να είναι μέρος σε κάτι “παγκόσμιο”, ασχέτως αν αυτό είναι μια ανύπαρκτη φούσκα κ.λπ. θα είχε στιγματίσει τα 90ς ο οποιοσδήποτε δίσκος;
Ασχέτως του πως δημιουργήθηκε το σκηνικό, σημασία έχει ότι δημιουργήθηκε. Και ακόμη και αν μιλάμε για ψευδαίσθηση αντικειμενικότητας, τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν με το “Nevermind”, με την έκρηξη του grunge, του shoegaze, του britpop και της κόντρας Oasis Vs. Blur ή ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να συνέβη στη μουσική, ήταν αληθινά. Δε μπορείς να τα απομονώσεις από όσους τα βίωσαν. Και νομίζω ότι αυτό έχει στην τελική σημασία. Ναι, ίσως και στην τελική να έχεις δίκιο σε αυτά που λες, αλλά μιλάμε για μουσική. Το συναίσθημα πάντα θα κυριαρχεί έναντι της ψυχρής λογικής.
Εγώ μίλησα για πλαστή σημαντικότητα και ανάγκη συμμετοχής σε κάτι μεγάλο. Επίσης προφανώς δεν ακυρώνω συναισθήματα που μπορούν να γεννηθούν από τον δίσκο. Ούτε καν το θέατρο ακυρώνω, κι αυτό συνέβη. Ως θέατρο είναι αληθινό αλλά δεν είναι πραγματικότητα, ούτε συναίσθημα, είναι μια αποπροσανατολιστική μπουρμπουλήθρα δημιουργημένη με ψυχρή λογική, κάτι ψεύτικο που έγινε αληθινό. Κάπιοι βίωσαν συναισθήματα, άλλοι το θέατρο, άλλοι και τα δυο και οι περισσότεροι τίποτα.
Σημερα οι μουσικοφιλοι ειμαστε πολυ δηθεν για να δεχτουμε εναν νεο δισκο ως οροσημο.
[SPOILER]κολλημενος mode on: το 2001 βγηκε και το Is this it ρε!
:p[/SPOILER]