Ωραία εκπομπή για τις σκηνές των 90ς με αρκετά μεγάλο εύρος. Μοναδική ίσως παράλειψη η nu-metal/hardcore σκηνή η οποία ήταν αρκετά δημοφιλής.
Πολύ σωστές αναφορές στο ότι τότε ουσιαστικά έγινε “πάντρεμα” των φυλών και επήλθε αλληλοεκτίμηση, Μόνο ένας Χατζημεταλλάς μιλά απαξιωτικά για την ηλ. μουσική.
Ένα σχόλιο είχα διαβάσει στο youtube και μου άρεσε πάρα πολύ τότε και το είδα εδώ να επαναλαμβάνεται:
Ότι στα 90ς το underground ενώθηκε: Μεταλλάδες, ροκάδες, χιπ χοπάδες, ρεϊβάδες κτλ είδαν ότι δεν είχαν τίποτε να χωρίσουν και ότι παντού μπορείς να περάσεις καλά. Αυτό έγινε σε όλο τον πλανήτη όχι μόνο στην Ελλάδα.
Πολλούς από τους χώρους που αναφέρονται (Mo Better, +Soda, Ρόδον …) τα πρόλαβα στη δύση τους, νεότερος γαρ. Κεντρικό σημείο όλων: Τα Εξάρχεια!
Κατά τη γνώμη μου πολύ σημαντική ήταν και η παρουσία του MTV αν και δεν αναφέρθηκε. Τόσο η κανονική ροή όσο και πιο ψαγμένες εκπομπές όπως το alternative nation, headbagners ball και άλλες που δεν θυμάμαι το όνομα τους. Ειδικά για τα παιδιά της επαρχίας.
Πρώτον, να σχολιάσω ότι το ΕΡΤflix έχει πολύ ενδιαφέρον υλικό. Η εκπομπή ήταν αρκετά καλή, αλλά θα μπορούσε να εμβαθύνει πολύ περισσότερο. Χρειαζόταν περισσότερος χρόνος και περισσότεροι καλεσμένοι (μορφάρα ο Φακίνος). Επίσης, πόσοι ήταν ρε παιδιά οι rockabillies (στην Αθήνα ή αλλού) για να συνιστούν και “φυλή”;
Όσα υποστηρίζονται για Βύρωνα και Καισαριανή είναι ακριβώς έτσι, καθότι μεγάλωσα σε όμορο Δήμο. Ευτυχώς, η κατάσταση στο δικό μου Δήμο ήταν μοιρασμένη μεταξύ ηλεκτρονικού, hip-hop και rock/metal προσανατολισμού, χωρίς ιδιαίτερες προστριβές ανάμεσα στις “φυλές”. Βελτιωτική μνήμης η εκπομπή, τι με έκανε να θυμηθώ… Εντόπισα άτομο με το οποίο πηγαίναμε μαζί σχολείο (ένα χρόνο μεγαλύτερος αυτός), στην ενότητα του hip-hop, εκεί που δείχνει τις φωτογραφίες. Πήγαμε στα ίδια σχολεία από το Νηπιαγωγείο έως και το Λύκειο και θυμήθηκα ότι όταν ήμασταν στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού πήγαινα σπίτι του και τρώγαμε μαζί φράουλες πασπαλισμένες με ζάχαρη. Επίσης, στο Γυμνάσιο, αλλά κυρίως στο Λύκειο, ερχόταν στο σχολείο πάντα με καπελάκι (ελέω της ενασχόλησης με τo hip-hop) και του φωνάζανε από το μικρόφωνο (όταν χτυπούσε το πρώτο κουδούνι και πριν αρχίσει η προσευχή) να το βγάλει και αυτός δυσανασχετούσε. Μάλιστα, είχε κάνει τρελό ζήτημα μία φορά, καθώς υποστήριξε φωνάζοντας στον Διευθυντή ότι ο σεβασμός στο Θεό δεν φαίνεται από τα ρούχα, αλλά από το πώς νιώθεις μέσα σου (το παιδί, εν τω μεταξύ, ήταν πιστός Χ.Ο.). “Κάγκελο” και άφωνος ο Διευθυντής και οι καθηγητές, όπως και όλο το προαύλιο. Να 'σαι καλά, ρε Θεοφάνη, όπου και αν βρίσκεσαι.
Ρε συ, πού ακριβώς αναφέρεται αυτό στην συγκεκριμένη εκπομπή; Νομίζω ότι όλοι λένε ότι έγινε αρκετά αργότερα αυτό (στα '00s) και όσοι έκαναν βήματα προσέγγισης της “άλλης πλευράς” στα '90s ήταν -στην καλύτερη- δακτυλοδεικτούμενοι και -στη χειρότερη- Εφιάλτες. H περιχαράκωση ήταν ακόμη πολύ ενεργή τη δεκαετία στην οποία αναφερόμαστε. Αφήνω αυτό και στο συγκεκριμένο θέμα, για να θυμίσω λίγο το “αδελφικό” κλίμα της εποχής…
Ο “Χατζημεταλλάς” που λες μάλλον είναι ο Χρονόπουλος, στο μεταξύ! Ενώ στην αρχή λέει ότι δεν κάνει το Δερβέναγα σε κανέναν για τα γούστα του, “πετσοκόβει” μετά, παραλληλίζοντας το electro και τα παράλληλα ιδιώματα με χαλασμένο κλάδο πλυντηρίου, μεταξύ άλλων “όμορφων” που λέει για τον τρόπο διασκέδασης! Χα, χα, χα! Τα “πήρε κρανίο” και “αμόλησε” άγρια. Από την άλλη, βέβαια, ο “αλλόθρησκος”, που ανακάλυψε την ηλεκτρονική/χορευτική μουσική στα '90s, μάς λέει ότι όταν επιστρέφει στη rock αισθάνεται σαν να είναι παιδί και να του διαβάζουν παραμύθια. Γαμάτες εμμονές και προσβολές εκατέρωθεν. Να “ανάβουν” λίγο τα γερασμένα αίματά μας, λέμε!
Σωστή επισήμανση. Οι μουσικές εκπομπές (για όλα τα είδη) ήταν πολύ σημαντικές στα '90s. Η αγνή ‘90-ίλα για μένα συνδέεται με Jeronimo Groovy TV (με “χιόνια” στην τηλεόραση κάθε μεσημέρι/απόγευμα, στην εκπομπή του Φωτίου (; ) που έπαιζε και κάνα mainstream metal, μεταξύ άλλων). Στα "καθ’ ημάς", Metal-Mania για τη γραφικότητα της υπόθεσης και Jammin για το κέφι και τις live μπάντες.
Τέλος, καλό θα είναι ορισμένοι εμπριμοπουκαμισάκηδες (sic) να μην μας “πασάρουν” την πόρτα που “έπεφτε” στα ‘90s ως απόπειρα να διατηρηθεί η (απλά, γελάω) αισθητική ταυτότητα των club και η dress-to-impress λογική. Για τα club των Αθηνών και των προαστίων τους μιλάμε παιδιά, όχι για το Studio 54. Ο μόνος λόγος που γινόταν αυτό ήταν ότι το χρήμα έρεε άφθονο και δεν τους ένοιαζε ποιος θα μείνει απ’ έξω, καθώς ο επόμενος ήταν ήδη από πίσω. Όπως μαρτυρείται παρακάτω, “εμπορευματοποιήσαμε τα πάντα”.
Πάντως, αν τα '90s στην Ελλάδα χρειάζονταν ένα video για να κατανοήσεις το κλίμα, αυτό θα ήταν το απόσπασμα με τη συζήτηση μέσω των “τηλεπαραθύρων” μεταξύ Ευαγγελάτου και μάνας raver.
Το ειδα το Σαββατο, μου αρεσε πολυ. Περαν του ιστορικου και των αναμνησεων (στις φωτο του Ροδον, ολο και καπου μπορει να βρισκομουν), ηταν εξαιρετικη και η δουλεια που εγινε. Επιλογες για ντυσιμο πλανων, συνεντευξιαζομενοι κλπ.
Ειναι αληθεια οτι περιμενα περισσοτερο μεταλ, το '90 εγινε η συναυλιακη εκρηξη στη χωρα μας και πηγαιναμε σε συναυλια ακομη κι αν γινοταν στην πλατεια της γειτονιας. Το προβλημα νομιζω οτι ηταν η επιλογη να γινει “ανασκοπηση” δεκαετιας μεσα σε μια μία ώρα εκπομπής, θα μπορουσε να σπασει σε δυο.
Αλλα γενικά με κράτησε. Το Κλεινον Αστυ ως εκπομπη εχει ενα ωραιοτατο “δυο στα δυο”, ηταν πολυ καλο και το πρωτο επεισοδιο με τα γκραφιτι. Αλλα τουτο δω αγγιξε ευαισθητες χορδες, ηταν πολυ ομορφο.
Τον Φακίνο τον γνωρίζω και επαγγελματικά και προσωπικά. Είναι η κλασσική περίπτωση “τα ράσα δεν κάνουν τον παπά” είναι πολύ σοβαρός και καλλιεργημένος.
Πρόσφατα είχα την κουβέντα των ροκαμπίληδων με φίλη (50+ χρονών) η οποία είχε μαγαζί στην Αθήνα στα 80ς και μου έλεγε ότι υπήρχαν αρκετοί τότε. Κακώς μπήκαν, ουσιαστικά αρχές των 90ς είχε παρέλθει η μόδα.
Ο αλλόθρησκος Πέτρος 'floorfiler" Κοζάκος είναι επίσης γνωστός μου. Πριν ασχοληθεί με την house ήταν ροκαμπίλης (έχει κρατήσει τη φαβορίτα ενθύμιο). Στο επίσης ενδιαφέρον report του vice “Η Αθήνα χορεύει” αναφέρει ότι μετεστράφη το 87-88 πηγαίνοντας στα πρώτα acid house events στο Λονδίνο και μετέπειτα στην Ibiza. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν από τους πρωτοπόρους τηw ηλ. μουσικής και του κλάμπινγκ (Faz/Cavo Pradiso) στην Ελλάδα.
Πληροφοριακά να σας πω ότι του αρέσουν οι Mastodon και το psy/prog rock γενικότερα. Οπότε μάλλον για παραμυθάκια εννοεί το ροκαμπίλικο παρελθόν του (δεν τον αδικώ).
Συμφωνώ απόλυτα… 90ς και 00ς εμπορευματοποίηση, 10ς η απομυθοποίηση
“Μάνα Ρέιβερ” και “Βλέπω κύκλους/Τάκης ο Κυριλέ” έχουν περάσει στη ποπ ιστορία.
Ξαναβλέποντας το… περισσότερο αναφέρονται σε άμβλυνση της κόντρας και ότι ξεκίνησε το μπλέξιμο παρά το ότι επήλθε ειρήνη. Εδώ μάλλον ήταν και προσωπικό μου bias καθώς οι δικοί μου γνωστοί μεγαλύτερης ηλικίας, δεν είχαν τέτοια κολλήματα, άνετα πήγαιναν πρώτα σε συναυλία και μετά συνέχιζαν σε κλαμπ το ίδιο βράδυ… όπως και εγώ έχω κάνει πολλές φορές.
Πάντως σταθμός για το πάντρεμα των φυλών ήταν ξεκάθαρα το Fat of the land των Prodigy. Ένα album που όλοι λάτρεψαν και δεν ταυτόχρονα μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί.
Για τον Φακίνο, από κείμενά του που έχω διαβάσει, συμφωνώ. Αναμενόμενη, βέβαια, η καλλιέργειά του, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις οικογενειακές καταβολές του. Επίσης, τα “ράσα” του δεν θα έπρεπε να αφορούν κανέναν άλλο, παρά μόνο τον ίδιο.
Καλά, για τον “αλλόθρησκο” περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Απλά, απήλαυσα την άτυπη “κόντρα” με Χρονόπουλο για τις μουσικές και το lifestyle εν γένει. Ο Χρονόπουλος, πάντως, με το “χαλασμένο πλυντήριο” άφησε εποχή.
Για την τελευταία παράγραφο, ας πούμε ότι η κόντρα ήταν σαφώς ενεργή (τουλάχιστον τυπικά, αλληλοβριζόμασταν και αντιδικούσαμε σε συναυλίες, πλατείες, μαγαζιά κ.λπ.). Κατ’ ουσίαν, όμως, μπήκαν οι “σπόροι” της άμβλυνσης στην οποία αναφέρεσαι, κυρίως από τη δική μας μεριά, γεγονός που φάνηκε πολύ στα ‘00s. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι λόγω του ότι το metal έχασε σε δημοφιλία (συνεπώς και σε αριθμό ακροατών), τα μαγαζιά μειώθηκαν ή/και άρχισαν να “μπασταρδεύουν” το ρεπερτόριο, καθώς πάνω απ’ όλα ήταν το χρήμα (το οποίο κι έρρεε άφθονο εκείνη τη δεκαετία). Επομένως, εμείς οι νεότεροι που περάσαμε την εφηβεία μας στα '90s ήταν δυσκολότερο να έχουμε μία παρέα με την οποία να πηγαίνουμε αποκλειστικά σε μαγαζιά με μουσική του γούστου μας. Άρα, αναγκαστικά πήγαμε και στα club ή ακόμα και στα μπουζούκια με τους φίλους μας, ανεχόμενοι μία μη-αρεστή μουσική υπόκρουση. Πολλοί χάθηκαν προς άλλες μουσικές “πολιτείες” τότε, διότι -κακά τα ψέμματα- ένα από τα μαγικά στοιχεία του metal είναι το μοίρασμα και όταν είσαι ο μόνος που ακούει στο φιλικό σου περιβάλλον δεν θέλει και πολύ να “αλλαξοπιστήσεις”.
ε εντάξει, πάντα υπήρχαν, ακόμα δηλαδή υπάρχουν. αντεργκραουντ οντως, αλλά υπάρχουν.
κυρίως αναφέρεται ότι στα 90s έγινε σε μεγάλο βαθμό η μίξη των ειδών, όχι τόσο των φυλών. με αποτέλεσμα να γεννηθούν “υποκουλτούρες”.
ακριβώς! είναι απόλυτα στο πνεύμα της εκπομπής!
100%. κατάρες μόνο στην ιδέα της πόρτας.
;;; γιατί, στις υπόλοιπες περιπτώσεις τα ράσα τον κάνουν;
ντάξει, μην υπερβάλλεις. θυμομαστε όλοι τις γελοιότητες “είναι … των ρειβάδων οι μάνες”, καθώς και τις πέτρες που πέσαν στο λυκαβηττό στην πρώτη τους συναυλία
Καλά στην Ελλάδα που ό,τι είναι μόδα και γίνεται χαμός στο εξωτερικό, εδώ πέρα έρχεται 10 χρόνια μετά, σίγουρα δεν υπήρχαν οπαδοί της nu metal σκηνής στη δεκαετία του ΄90.
Ξαφνιάζομαι που βλέπω να γράφεται ότι δεν έπαιζε nu-metal στα 90ς στην Ελλάδα. Πάλι ίσως να είναι οι προσωπικές μου σχέσεις, αλλά τέλη 90ς όταν ήμουνα Λύκειο οι γηραιότεροι φίλοι μου ήδη άκουγαν πολλά χρόνια nu-metal, την οποία τότε αποκαλούσαν απλά hardcore και συμπεριλάμβανε: groove metal (ΠΧ pantera, deftones), Nu-metal (slipknot, incubus, nofx…) και hardocre (sick of it all, madball, terror, hatebreed…) Hardcore τα λέγαν όλα. Μετά ήρθε το ίντερνετ και οι κατηγοριοποιήσεις. Αρχικά όλα harcore τα λέγανε.
Μου πάσαραν κασέτες vhs και CD για αντιγραφή. Θυμάμαι 1η Λυκείου να βλέπω VHS Slipknot και να αργώ στο φροντιστήριο μαθηματικών άρα ήταν 1997 ή 98.
Μόνα περιστατικά που έχω ζήσει γιουχαΐσματα είναι τους Chambawamba εν αναμονή των Orbital το οποίο πρέπει να είναι το 2000-1 .
Και τους Cradle of filth στο πρώτο rockwave που πήγα ever, νομίζω 2001. Τότε ήμουνα 3η λυκείου
Πώς έβλεπες VHS Slipknot το 1997 ή '98 όταν οι Slipknot έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο το '99;
Pantera κι εγώ θυμάμαι να ακούνε κάποιοι αλλά εδώ μιλάμε για groove και όχι για nu.
Deftones εγώ δεν ήξερα καν ότι υπάρχει τέτοιο συγκρότημα στα 90s. Ούτε καν ακουστά, τους έμαθα πολλά χρόνια αργότερα. Αν άκουγαν κάποιοι δεν θα τους ήξερα;
Μάλλον τα έχω κάνει αχταρμά με τις ημερομηνίες…1999 ή 2000 στέκει και άρα ήμουν 2α Λυκείου.
Πάντως θυμάμαι ξεκάθαρα να πηγαίνω σε σπίτι φίλου και να έχει αγοράσει το far beyond driven (Pantera) και το adrenaline (deftones) μαζί και μάλιστα είχε αγοράσει και την αφίσα που έχει το τρυπάνι στον κώλο όχι στο κεφάλι (Pantera).
Μάλλον ήταν ένα μικρός θύλακας αυτοί που γνώριζα.
Ο ίδιος φίλος ακόμα και τώρα έχει τη ίδια αφίσα το εξώφυλλο life is peachy των Korn στην πόρτα του δωματίου του
Σορι που το χαλάω, απλώς να αναφέρω ότι η εκπομπή είναι “Κλεινόν Άστυ” (προσοχή στον τόνο). Αν μπορεί να αλλάξει ο τίτλος, καλώς Ξέρω: grammar nazi, αλλά σορι.
Αυτό που θυμήθηκα (διότι προφανώς ήθελα να το ξεχάσω) ήταν αυτά τα τεράστια venues με τη χορευτική μουσική που πραγματικά με έκαναν (όσες φορες πήγα σαν φοιτητής να ήταν μία/δύο όχι παραπάνω) να βαρεθώ μέχρι αηδίας. Να τα χαίρονται τα παιδιά που πήγαιναν/πηγαίνουν και καλά κάνουν …αλλά απλά δεν…
Σε ότι αφορά την “πόρτα” να πω την πραγματική ιστορία για 3 πόρτες που έφαγα στα λαδάδικα έτος 1996 σε μία βραδιά (ντυσιμο μη ρωτάτε : μακρία μαλλιά, σκουλαρίκια κολητό μαυρο τζιν με άρβυλα, περφεκτο και “παλαιστινιακό”- δαχτυλίδια με νεκροκεφαλες - βασικά δεν νομίζω ότι υπήρχε και τίποτα άλλο να βάλω ). Η παρέα μου (φυσιολογικά άτομα) είχε φρικάρει . Νομίζω άλλωστε ότι η “πόρτα” ήταν και σε κάτι -και καλά ροκάδικα- …χαχα
Ευτυχώς μετά άνοιξε το EMPIRE
Σχετικά με τα μεγάλα clubs (500+). Είναι κάτι που με έχει απασχολήσει αρκετά. Βασικά η έλλειψη τους στην Αθήνα σε αντίθεση με άλλες μεγαλουπόλεις.
Το συμπέρασμα που έχω καταλήξει:
Στο εξωτερικό το να πάρεις άδεια να “βαράς” μέχρι το πρωί είναι πολύ ακριβή υπόθεση και ενδεχομένως να χρειαστείς και ειδική άδεια από το δημοτικό συμβούλιο, οπότε μόνο τεράστια μαγαζιά μπορούν να αντέξουν ένα τέτοιο κόστος και τα μικρά πρέπει 2πμ ή και νωρίτερα να κλείνουν.
Αντίθετα, στην Ελλάδα, όποιος θέλει βαράει όσο θέλει με μια απλή άδεια υγειονομικού ενδιαφέροντος. Έτσι, η νυχτερινή διασκέδαση στην Αθήνα είναι μοιρασμένη σε πάρα πολλά μικρά, εξειδικευμένα μαγαζιά και τα τεράστια κλαμπ δε βγαίνουν.
Κατά τη γνώμη μου πολύ καλύτερα έτσι στην Αθήνα.
Υπάρχουν και πολλοί άλλοι λόγοι, αλλά έχω καταλήξει ότι αυτός είναι ο βασικός.
Περί πόρτας: Έχω μπει (μαζί με φίλο) στο Μαμάκας στο Γκάζι, αρχές 2000 με παντόφλα διχάλα και τα ρούχα με τα οποία πριν βάφαμε το διαμέρισμα του (δεν είχαμε αλλαξιά).
Βρήκαμε 2 ωραίες γκόμενες στη πλατεία, τους είπαμε ότι θα τις κεράσουμε ποτό μέσα αν μας συνοδεύσουν. Τις πήραμε αγκαλιά και μπήκαμε.
Το αστείο είναι ότι αφού τις κεράσαμε, αυτές γουστάραν να κάτσουν παρέα αλλά εμείς δεν είχαμε καθόλου κέφι…Εμείς εξαφανιζόμασταν και αυτές μας ξαναβρίσκαν.
Η αλήθεια να λέγεται, συνήθως είμαι τόσο χάλια ντυμένος που ούτε εγώ θα με έβαζα στο μαγαζί μου… αλλά μπαίνω.
Όσον αφορά το nu metal, εγώ θυμάμαι να ακούω korn follow the leader οταν βγήκε και να γουστάρω πολύ, όπως και deftones (που ακούγανε και κάποιοι πιο alternative που θέλανε κάτι πιο metal αλλά πιο “credible” για αυτούς). Επίσης, αρκετοί νομίζω ακούγανε συγκροτήματα τύπου biohazard τα οποία τότε μου μοιάζανε παρόμοιο άκουσμα :).
Σε κάθε περίπτωση, το nu metal δεν είχε το έρεισμα που είχε το παραδοσιακό metal και καμία σχέση με την εμπορικότητα στο εξωτερικό. Θυμάμαι να διαβάζω αγγλικά περιοδικά της εποχής και να είναι άλλος κόσμος…
!
). Η παρέα μου (φυσιολογικά άτομα) είχε φρικάρει . Νομίζω άλλωστε ότι η “πόρτα” ήταν και σε κάτι -και καλά ροκάδικα- …χαχα