Τι έχετε ρε παιδιά με την περίοδο του Γιωργάκη του Gorpsegrinder? στους κανίβαλους Να πω την αμαρτία μου προτιμώ την περίοδο με τον Γιωργακη στην μπάντα. Καλή και υπέροχα άρρωστη η περιόδος Barnes αλλα με τον άλλον βγαλαν δισκάρες κατα την ταπείνη μου άποψη. Ίσως το Vile μόνο να πέφτει ελαφρά στα στανταρ των '90 που είχαν αλλα μεχρι εκει. Το gallery είναι τέραστια δισκάρα και συναγωνίζεται στα ίσια το the bleedin.
Συμφωνώ στους Deicide, απο serpents και μετά έπεσαν παρα πολυ, κανονική κατρακύλα βασικά αν και η κατρακυλα παει στα '00 που δεν μας αφορουν εδω μεσα. Αλλά μπανταρα οι six feet under? Εδω σαφώς και διαφωνώ. Ενα πολύ καλό ντεπουτο και… αυτά. Απο εκει και περά απλα μερικά συμπαθητικά άλμπουμ. Ακόμα θυμάμαι εκεινο το 9,5 του Πουσιου (με προοπτικες 10αριου ειχε γραψει λογω παραγωγής) στο maxim violence που είχα τρέξει να το αγοράσω και εγω μόνο και μόνο για να φάω την τεράστια κρυάδα μετά. [-X
Συμφωνώ απόλυτα, το Bloodthirst είναι από τα καλύτερα άλμπουμ των Cannibal Corpse με τον Fisher. Μετράω κομματάρες κάθε φορά: Pounded Into Dust, Dead Human Collection, Unleashing The Bloodthirsty, The Spine Splitter, Blowtorch Slaughter:)
Όσο για τους Six Feet Under, έχουν πολύ καλά εως φοβερά άλμπουμ και αξίζουν να μνημονεύονται κατα τη γνώμη μου. Κάπου στο True Carnage άρχισαν να δείχνουν σημάδια επανάληψης και συμφωνώ μαζί σου. Πάντως πολύ καλό άλμπουμ τους τελευταία ήταν το 13 (2005). Το Death Rituals που βγήκε πέρυσι δε το άκουσα για να χω γνώμη.
Προσθεσε σ’ ολα αυτα και το Ecstasy in Decay που ειναι και τ αγαπημενο μ απ το αλμπουμ:p:p:p . Το εισαγωγικο riff πολλες “κακουλικες” βλαχ μεταλ μπαντες θα θελαν να το χαν γραψει :lol:
Δεν θυμάμαι αν πρόσεξα πουθενά, αλλά είναι μεγάλη παράλειψη αν δεν αναφερθούν εδώ και οι Vader, οι οποίοι μέσα στη δεκαετία κυκλοφόρησαν τρεις δισκάρες. Από το thash-ατο ντεμπούτο τους το '93, The Ultimate Incantation, μέχρι το τίγκα στα hit-ακια Black Τo Τhe Blind το 1997, συν ένα απ τους πιο τίμιους δίσκους διασκευών (πριν γίνει και λίγο μόδα) το Future Οf Τhe Past.
Οι Entombed θα εχουν ειδικη μνεια στην επομενη κατηγορια (The Swedes).
Me 2,5 death metal album δεν θα μπορουσαν να ειναι στους αλανθαστους.
Οι αλανθαστοι ειναι η πρωτη κατηγορια.Σειρα ειχαν οι Αμερικανοι,μετα οι Σουηδοι,
μετα οι One-off’s,μετα οι τεχνικοι/προγκ και τελος οι υπολοιποι που δεν μπαινουν
σε καποια κατηγορια απο τις προηγουμενες.
Στιλμπορν δεν παλευω σταλα.Vital Remains ηταν μπανταρα ολκης.
Ακου και το επομενο απο αυτο που εγραψα.
Οι CC εννοειται οτι και μετα βγαλανε δισκαρες.Απλα μ’αρεσουν πιο πολυ τα πρωτα.
Το Gallery ειναι πολυ καλος δισκος,το Vile ετσι και ετσι και το Bloodthirst δεν το εχω
ακουσει.
Εμενα παιδες το Serpents αν και μ’αρεσε αρκετα οταν ημουν μικροτερος οταν
το ξεθαψα πριν λιγο καιρο δεν μου εκανε την ιδια καλη εντυπωση.Μου κανει πολυ
χλιαρο αν και σιγουρα δεν ειναι η πατατα που το κραζανε τοτε.Απλα λατρευω
τα 3 πρωτα και αυτο δεν μπορω να πω οτι μου δημιουργει τα ιδια συναισθηματα.
Μην ξεχνατε οτι εδω λεμε αγαπημενα αλμπουμ και οχι καλυτερα.
Τωρα για Suffocation δεν μπορω να πω πολλα.
Απιστευτη μπαντα.Ηγετες κανονικα και με τον νομο.
Ολες οι brutal death μπαντες βαρανε προσοχη μπροστα τους γιατι
εφτιαξαν αυτο τον ηχο και ισως οντας πρωτοποροι να ειναι και οι
καλυτεροι του ειδους.
Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα τους Deicide τους βαριόμουν απίστευτα.Ποτέ δεν μπόρεσα να ακούσω έναν δίσκο τους ολόκληρο.Ακόμα κ σήμερα που διάβασα τα ποστς που κάνατε γι’αυτούς κ έβαλα το ομώνυμο,δεν το τελείωσα…ίσως γιατί από την αρχή τους πήρα στραβά κ δεν έδωσα την προσοχή που απαιτείται. Θα επανέλθω μετά από διάφορες ακροάσεις των σιντακίων τους:)
Από Deicide μπαίνουν στα αγαπημένα το πρώτο και το Once Upon the Cross.
Από CC ταπεινή μου άποψη είναι ότι άλμπουμ σαν το Bleeding δεν έχουν ξαναβγάλει (ούτε πρόκειτε πιστεύω). Αλλά επίσης πιστεύω ότι ο Fischer είναι καλύτερος του Barnes… πείτε με ανώμαλο, δεν θα σας αδικήσω
Και εγώ προτίμω την φωνή του Fischer (από τους Monstrosity είχε φανεί το
παλικάρι !!!),ανώτερος του Barnes από κάθε άποψη !!! (μιλώντας πάντοτε για την
θητεία του στους Cannibal Corpse, το τι έκανε στους Six Feet Under είναι άλλη
ιστορία, άλλωστε και εκεί άλλαξε τον τρόπο που τραγούδαγε, αλλά παρεμένει μονότονος για τα γούστα μου…).
Ετσί και αλλιώς οι Cannibal Corpse αλλάξαν λίγο το στύλ τους λόγω του
Fischer, αν είχε παραμείνει ο Barnes θα είχαν άλλη πορεία - αν κάποιος ακούσει το demo με μερικά τραγούδια του vile (’‘Created To Kill’’), που τραγουδάει ο Barnes θα το καταλάβει, τα τραγούδια εκεί είναι αγνώριστα…
Λοιπόν το Thread πάει καλύτερα απότι περίμενα. Ο σκοπός του πέρα από τη λίστα ήταν και να ειπωθούν δυο λογάκια, να καλυφτούν κενά και γενικά να μπορεί να λειτουργήσει και για το νεώτερο λίγο σαν οδηγός για τον ήχο στην δεκαετία του 90. Μεγάλη μπάλα από Bleedin, Deathster, Inhuman Guitar(με πρόλαβες και για τους Demilich) και τιμιότης απο τον Imperium.
The Chasm - Procession To The Infraworld(1999)
Το Μεξικό δε φημίζεται για καμιά είδους Metal σκηνή. Ούτε κάφρικη, ούτε φλώρικη ούτε τίποτα. Με τέτοιες προυποθέσεις και με ανεξάρτητο Label από πίσω τους Οι The Chasm δε θα μπορούσαν να είναι οτιδήποτε από Underground και υπερκάλτ. Ίσως για αυτό το λόγο έχουν τόσο πείσμα, δισκογραφούν εδώ και 15 χρόνια και δε λένε να φτάσουν το ύψος που δε μπορούν να ξεπεράσουν. Το πρώτο τους album είναι αρκετά πρώιμο Doom / Death Metal, πολύ αξιόλογο αλλά οι ίδιοι και οι εποχές το έχουν ξεπεράσει λίγο με αποτέλεσμα να είναι πλεον κομματάκι θαμπό(χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι πολύ καλό, απλά δεν είναι και το καλύτερο σημείο εκκίνησης). Από εκεί και πέρα δίσκο με το δίσκο τα Doom στοιχεία σταδιακά μειώνονται αλλά ευτυχώς πάντα υπάρχουν παρασκηνιακά και έτσι αυτή η Occultίλα που τους χαρακτήριζε πάντα παραμένει.
Σε αυτό το δίσκο πιάνουν το Peak τους για τα 90’s. H Black / Thrash ριφολογία εδώ έχει πάρει για τα καλά τα ηνία, οι ανατολίτικες κλίμακες και η ακουστικές κιθάρες των αμέσως προηγούμενων δίσκων μειώνονται στα απολύτως απαραίτητα, η φωνή του Daniel Corchado έχει βελτιωθεί κατά πολύ αφού έχει ελαττώσει τα πολλά στριγγλίγματα και πλέον όπου τα χρησιμοποιεί είναι πολύ σωστότερα και δε σου πετάει κάθε 2 nanosecond το “απελπισμένη φωνή στο βάθος Echo”. Οι συνθέσεις πιο σφιχτοδεμένες από ποτέ και η γραφή τους πιο Minimal από το Deathcult For Eternity που προηγήθηκε. Τα κομμάτια ακολουθούν γραμμική δομή χωρίς να επαναλαμβάνονται πουθενά και γενικά φαίνονται όλα αυτά που τους οδήγησαν στην τελειότητα του Spell Of Retribution και κυρίως του περσινού επικοπρογκ διαστημικού death metal υπεραριστουργήματος Farseeing The Paranormal Abysm.
Μην τους προσπεράσετε επειδή δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους γιατί ειλικρινά είναι από τις πιο μοναδικές και απο τις πιο κορυφαίες μπάντες στο χώρο και πείτε μου και σεις κάποιο συγκρότημα που δισκογραφεί εδώ και 15+ χρόνια, έχει βγάλει μόνο δισκάρες και αριστουργήματα, κάθε δίσκος του είναι καλύτερος από τον προηγούμενο και δε σταματούν να ανακαλύπτουν ακόμη αχαρτογράφητα τοπία.
Από ότι έχω δεί δεν έχουν αναφερθεί πουθενά οι γερμανοί FLESHCRAWL και πιστεύω πως αξίζουν ένα post!
Η μπάντα αφού είχε αλλάξει δύο ονόματα (αρχικά ονομαζόταν Morgoth, μετονομάστηκαν σε Suffocation το 1990 και το 1991 μετονομαστήκαν σε Fleshcrawl για ευνοήτους λόγους), και είχε κυκλοφόρησει το 7’’ EP ‘‘Lost In A Grave’’,ηχογραφούν το 1992 το ντεμπούτο τους ‘'Descend Into The Absurd’’, το οποίο κυκλοφορεί μέσω της Black Mark.
Ο δίσκος είναι ένας από τους αγαπημένους μου για τα '90s και αποτελεί ένα τέλειο δείγμα doom/death !!! Για μένα στέκεται άνετα δίπλα σε δίσκους όπως ‘‘Slumber Of Sullen Eyes’’ ή ‘‘The Rack’’ (μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, όμως για μένα τόσο ψηλά είναι αυτή η κυκλοφορία!!).Τσεκαρετέ τον δίσκο οπωσδήποτε!!!
To topic εχει γίνει ένα από τα αγαπημένα μου παρότι έχω απομακρυνθεί σχετικά από το death metal εδώ και κάποια χρόνια. Πόσες αναμνήσεις! Fleshcrawl ρε φίλε ναι!
Sinister - Bastard Saints (1996)
Οι ολλανδοί Sinister έμειναν στη μνήμη περισσότερο επειδή κάπου στις αρχές των 00ς είχαν ένα καλό γκομενάκι στα φωνητικά, πράμα άδικο μιας και στα 90ς ήταν υπολογίσιμη δύναμη με άλμπουμς όπως το “Cross the Styx” ή το “Hate”. Κλέβω λίγο μιας και αυτό είναι ΕΡ, αλλά για πολλά χρόνια ήταν η μόνη κυκλοφορία τους που είχα ακούσει και μιας και εδώ λέμε για τις αγαπημένες μας κυκλοφορίες μπάινει τούτο δω.
4 κομμάτια (συν μία εισαγωγή), δύο επανηχογραφημένα από το ντεμπούτο τους που ζέχνουν σκοτεινίλα και πόρωση, δύο νέα όπου η μία ριφάρα σκάει μετά την άλλη, πανέξυπνες διαφοροποιημένες κιθάρες, ούτε ένα δευτερόλεπτο περιττό. Ξεχωρίζει φυσικά το έπος “Cross the Styx”.
Στα δικά μου αγαπημένα άλμπουμ θα προσθέσω το μοναδικό άλμπουμ των αμερικανών Rottrevore.O συγκεκριμμένος δίσκος έχει τίτλο ‘‘Iniquitous’’ και κυκλοφόρησε το 1993.Μέχρι τότε είχαν κυκλοφόρησει δύο αρκετά αξιόλογα 7’'EP, με τίποτα όμως δεν φαινόταν ότι θα κυκλοφορήσουν έναν τέτοιο δίσκο!!
Φανταστείτε σε συνδυασμό την ‘‘σαπίλα’’ των Autopsy του Mental Funeral με τον όγκο του ‘‘Effigy Of The Forggoten’’ των Suffocation!!! Όσο αναφορά τα φωνήτικα, απλά ακούστε τα, για μένα o τραγουδιστής τους μαζί με τον Αnti από τους Demilich σε αυτόν τον τομέα είναι απίστευτοι (και για τους δύο εκείνη την εποχή ο ‘τύπος’ έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν, άνθρωπος να βγάζει τέτοιους ήχους.)
Δυστύχως o δίσκος τους είχε κυκλοφορήσει σε ελάχιστα αντίτυπα (όπως και πολλά εκείνη την εποχή, δεν ξέρω τι να πρωτοαναφέρω!!) και δεν έλαβαν ποτέ την αναγνώριση που τους άξιζε…
Εντάξει δεν ειναι δυνατόν σε ένα τέτοιο αφιέρωμα να μην κάνουμε αναφορά στους θεους Dismember. Ειδικα στα 2 πρώτα άλμπουμ τους. Ομολογώ πως πάντα τους προτιμούσα απο τους Entombed.
Like an Ever Flowing Stream 1991
Απο τα πρώτα άλμπουμ που με έμπασαν στο σουηδικό ήχο. Ήταν μια αλλαγη απο τα αμερικάνικα blast των Cannibal, Deicide και λοιπών καλόπαιδων που άκουγα κυρίως τότε. Το συγκεκριμένο είχε φάει άπειρο λιωσιμό στην κασσετα τότε που το είχα αντιγράψει απο φίλο. Λιωσιμο μέχρι να αντιγράψω το…
Indecent and Obscene 1993
Ίσως το καλύτερο τους άλμπουμ και σίγουρα το δικό μου αγαπημένο αν και η γνωμη μου πάντα άλλαζε εύκολα τότε. Από το εναρτηριο κομματι (κομματαρα μάλλον) fleshless μεχρι και την τελευταια νότα το άλμπουμ είναι μεγάλη σκατοπόρωση. Και ανωτερο συνθετικά από το πρώτο τους και πιο πρωτόγονο (με την καλή εννοια βέβαια πάντα). Skinfather και τα μυαλά στα κάγκελα.
[SIZE=“4”]+[/SIZE]
Death Metal 1997
Το αδικημένο. Αφού είχε προηγηθεί το αμφιλεγόμενο Massive Killing Capacity που δίχασε με την μεωδικότητα του (και με την πολύ light παραγωγή του θα πρόσθετα εγώ) εδω κατάφεραν να γυρισουν στα παλία χωρίς να θυσιάσουν τις πιο εντονες μελωδίες που είχα εισαγει με το προηγούμενο τους άλμπουμ. Για μενα ανήκει στα κορυφαία τους και ας μην μνημονεύεται τόσο συχνά.
Βασικά ήταν το συγκρότημα που με έβαλε στο μελωδικο death ήχο μαζί με τους At the gates. Τα 3 απο τα 4 άλμπουμ που έβγαλαν στα '90 ήταν καθοριστικά για τον ήχο αυτό αλλα και για τα δικα μου γουστα αφου μετά απο αυτά έψαχνα μπάντες που να παιζουν τόσο γρηγορα και μελωδικά… για να καταλάηξω τελικα στο αρκετά πιο μελωδικο ήχο των In Flames Dark Tranquillity αλλα αυτό ειναι μια άλλη ιστορία.
