Δεν είναι από σένα το σπαμ.
Όλο το ποστ σου εξαιρετικό, αλλά εδώ βγάζουμε όλοι μας το καπέλο.
Oι καλύτεροι στίχοι του δίσκου όμως βρίσκονται στο απίθανο delay’s progression
Delaying the inevitable as seasons become as one. All encompassing winter of servitude. All is as nothing, all has nothing to become.
και
Starting to End all over again, the stars cry for no-one. As shades of grey become colour, we bow our heads for the passing of summer. Into darkness now, to await Sol’s triumphant return.
Η κουβέντα με έψησε και το έβαλα μετά από 20 μέρες.
:-({|=:-({|=:-({|=:-({|=:-({|=
Σπαμ!
Σπάνιας ομορφιάς δίσκος.
Τρομερά εθιστικός.
Ψήθηκα από τα σχόλια εδώ μέσα και είπα να τσεκάρω. Από το πρώτο κιόλας άκουσμα ξεχωρίζει σαν δίσκος αλλά ήθελα να τον ακούσω καμιά 5-6 φορά πριν γράψω κάτι εδώ μέσα. Το μεγαλύτερο ατού είναι σαφώς αυτή η καταπληκτική ατμόσφαιρα που δημιουργούν με τα διάφορα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούν. Καιρό είχα να ακούσω τόσο καλή σκοτεινή ατμόσφαιρα να βγαίνει από ένα συγκρότημα. Προσωπικά μου θύμισε αρκετά τους in the woods που είχε καιρό να του ακούσω (θα πέσει ξεθάψιμο)… ταξίδι κανονικό το άλμπουμ, πιθανόν να παίξει στα καλύτερα της χρονιάς.
Πάει για 1η θέση. Και νόμιζα το Cathedral δεν είχε αντιπάλους.
Είναι φοβερό αυτό που δημιουργήσανε.
Δεν είναι ένας δίσκος που θα πεις “αντε ας βάλω το O.T.O.S.”, είναι σαν να το αντιμετωπίζεις στην αρχή σε φάση “τι θα ακούω δίσκο 70 + λεπτών”, αλλά στην πορεία εθίζεσαι τόσο που το repeat ξανασυμβαίνει.
Τρομερή ατμόσφαιρα, πανέξυπνα ριφφς, το βιολί ανασταίνει νεκρούς και θυμίζει ένδοξες εποχές των MDB, γενικά νιώθεις ότι είσαι σε μια σκοτεινή θεατρική παράσταση του Λονδίνου τον προηγούμενο αιώνα.
Κορυφαία στιγμή κατ’εμέ τα πλήκτρα στο Summer’s Solstice, δύο φορές στην μέση.
Και μάλλον θα πάει για Νο1,γιατί μην έχοντας ακούσει τέτοιου είδους bm, καλά όχι ότι έχω και ΤΙΣ παραστάσεις γενικά στο είδος, είμαι γοητευμένος.
Το πιο ωραίο δε, είναι ότι αν αράξεις με στίχους και χαμηλό φωτισμό αυτή η θεατρική παράσταση γίνεται η πιο σκληρή πραγματικότητα. Και δείχνει πόσο διαχρονική είναι η “κάθοδος” (δε βρήκα πιο κατάλληλη λέξη) του ανθρώπου.
Καλά, in the woods λέει ο ένας, σκοτεινή θεατρική παράσταση, κάθοδος ο άλλος, με ψήσατε, κατεβαίνει! 
Για να δούμε…8)
Τελικά είναι από τους δίσκους της χρονιάς. Στην αρχή με ξένισαν λίγο τα 2 τελευταία τραγούδια αλλά ακούγωντας το περισσότερο μου φάνηκε προσωπικά ότι ο δίσκος είναι γραμμένος με τη νοοτροπία κασσέτας, δηλαδή με το που τελειώνει το Summertide’s Approach που είναι και ξεκάθαρα η κορύφωση του δίσκου(αδιαννόητο να ακολουθεί κομμάτι που κορυφώνει τόσο άνετα μετά από το Raven’s Eye View) και με το που μπαίνει το Thunder’s Cannonade μου φαίνεται λες και άλλαξα την κασσέτα και έβαλα τη δεύτερη πλευρά. Ακολουθεί για λίγο το ίδιο :-({|=(κυριολεκτικά) στο προαναφερθέν τραγούδι λειτουργώντας μεταβατικά με τα 2 τελευταία που ακολουθούν να είναι πιο πειραματικά / ηλεκτρονικά / ψυψεδελικά / κινηματογραφικά. Τις κιθάρες μπορεί να τις ήθελα και ένα κλικ πιο καθαρές αλλά και πάλι πολύ ψιλά γράμματα.
Πολύ ενδιαφέρον αυτή η οπτική, συμφωνώ, και εστιάζω εδώ.
Kι εγώ το έχω εντοπίσει αυτό το θέμα, αλλά δε με ενοχλεί τόσο πολύ μετά από πολλές ακροάσεις. Ελέγχεται όμως αυτό, δεν ξέρω πως είναι γιατί δεν το έχω πάρει, απλά το έκαψα από μπ3. Μπορεί να είναι επιτηδευμένα έτσι όμως, γιατί χτίζουν ένα απαράμιλλο wall of sound με το βιολί και τα άλλα όργανα.
Νταξει γενικά τα χουμε πει, ο δίσκος είναι άψογος. Και θα με ενδιέφερε να δω και γνώμη πλάντερερ κάποια στιγμή ε.
Παίζει να φταίει και το mp3 αλλά και πάλι δε μιλάμε για κάνα σοβαρό θέμα, συνήθως εκεί που πρέπει να είναι καθαρές είναι απλά να ας πούμε πχ στο starfire’s memory που είναι ντουμιά ίσως και να ήθελε ελαφρώς πιο καθαρό ήχο αλλά και πάλι όπως είπα ψιλά γράμματα
Ωραία πράγματα!!! Να μπορούσα να πάω ακόμα καλύτερα…
Θα κυκλοφορήσει και το βινύλιο το Νοέμβριο!!
Eπιτέλους!!! :vibrate:
Κατά τ΄άλλα γαμώ, γελάω σαρδόνια με το e-mail για προπώληση, από τα αγαπημένα νιουρόσις κομμάτια. 8)
Λοιπόν μπαμπ, σόρυ για το νταμπλποστ.
Τεσπά, ξέθαψακαι το ακούω. Παρένθεση το ξέρω πως είμαι αδικαιολόγητος που δεν έχω ακούσει το A Corpse of Rebirth, αλλά θα το τσεκάρω σύντομα.
Προσπαθώ να αποφασίσω αν είναι ο δίσκος της χρονιάς αυτό ή κάποιο άλλο. Δεν ξέρω, αλλά παίζει πάρα πολύ γερά. Δεν είναι ροκ, δεν είναι μέταλ, δε ξέρω τι στο διάολο είναι, δεν είναι κλασσική, είναι τίποτα και όλα μαζί, αλλά γουστάρω.Μιλά κατευθείαν στην ψυχή και είναι πολύ σημαντικό προτέρημα. Αυτή [B][SIZE=5]η βιολάρα [/SIZE][/B]ρε γαμώτη. Κι αυτές οι ατμόσφαιρες. Κι αυτές οι στιχάρες. Και όλα μαζί σου γαμάν το μυαλό και την καρδιά.
ΕΙΝΑΙ ο δίσκος της χρονιάς, δε χωρά αμφιβολία επ’ αυτού.
χωραει μια μικρη.
[SPOILER]
[/SPOILER]
Ε, άει στο διάολο αποπάνε, άμα με αναγκάσεις να αλλάξω λίστα τελευταία στιγμή.
εχει μια ιδιαιτεροτητα το συγκεκριμενο, πρεπει να σ’ αρεσει το προηγουμενο για να προχωρησεις και να πεις “ναι, βλεπω την ανοδικη πορεια και επενδυω αφοβα”. αυτο που παιζουν στο καινουργιο διαφερει, ειναι εξιμεφτα φορες καλυτερο απο αυτο που κανει ο γουοριορ με τους τριπτυκον, δεν εξελιξε το μονοθεηστ. το μπλακ μεταλ ειναι απλο, ας παραδειγματιστουν πολλοι απο αυτον τον δρομο.
Δε νομίζω ότι ο Γουόριορ είχε σκοπό να εξελίξει οτιδήποτε με τους Τρίπτυκον, αλλά αυτά τα έχουμε πει στο θρεντ του δίσκου.
ακριβως εκει εγκειται το προβλημα, δεν ειχε σκοπο. εμεινε στο μονοθεηστ και εχασε σε εμπνευση και καπως ετσι θα παει η δουλεια. ετσι τρωνε κικς οι μεγαλοι καλλιτεχνες, εκτος απ’τον φενριζ.