Έλα ρε, χαχαχα! Θα χε φάση να βρισκόμασταν και στο ίδιο βιβλιοπωλείο, την ίδια μέρα ξέρω γω. 
Eννοείται φυσικά δεν έχασα ευκαιρία να αποθανατίσω τη στιγμή. 8)
ΚΑΤΑ Τ’ ΑΛΛΑ. Dance of Dragons ΤΕΛΟΣ αδέρφια! Αυτό ήταν! Πλέον μπορώ να κοιτάζω στο ίντερνετ ελεύθερα χωρίς να φοβάμαι μήπως πέσω σε τίποτα σπόιλερς! (ένας από τους λόγους που βιαζόμουν να διαβάσω τα βιβλία :PPP).
Θα κάνω ένα γενικό σχόλιο για τον πολύ κόσμο, και μετά στο σπόιλερ θα πω όλες τις λεπτομέρειες. Λοιπόν παιδιά, η σειρά έχουμε να λέμε πως έδωσε τρία εξαιρετικά πρώτα βιβλία, adult fantasy/medieval drama από τα κορυφαία και σίγουρα περισσότερο πρωτοπόρα που έχουν γραφτεί, με μοναδικό καστ χαρακτήρων, τρομερές ανατροπές, στυγνό για το είδος ρεαλισμό, και μια σαιξπηρική γενικά απόχρωση.
Τα τελευταία όμως δύο βιβλία (Feast for Crows, Dance With Dragons), που ουσιαστικά είναι ένα βιβλίο χωρισμένο σε δυο κομμάτια, πραγματικά πήραν την κατηφόρα. Αν μιλούσαμε για ένα βιβλίο μικρότερου όγκου ίσως να μην υπήρχε τόσο μεγάλο πρόβλημα, ή αν κυκλοφορούσε μια συνέχεια κάθε 1-2 χρόνια… Αλλά για δύο βιβλία που κυκλοφόρησαν σε διάστημα 10 περίπου χρόνων και έχουν συνολικά πάνω από 1700 σελίδες, τότε, ναι, υπάρχει θέμα.
Δε θα πω λεπτομέρειες άλλες εδώ, η αίσθηση πάντως είναι εκείνη μιας κατακόρυφης πτώσης σε σχέση με το πως ξεκινήσαμε, και μακάρι ο Μάρτιν (του οποίου καθόλου δεν αμφισβητώ τις ικανότητες του ως συγγραφέα) να κατορθώσει να δέσει όλα τα διάσπαρτα κομμάτια που παζλ που έχει ο ίδιος ρίξει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και να δώσει πάλι στη σειρά αυτό που έχασε: τον ρυθμό της.
Όχι τίποτ’αλλο, αλλά επιβεβαιώνεται και η ατάκα του φίλου μου που είχα ποστάρει στο ξεκίνημα του θρεντ, περί “σαπουνόπερας”… Μένει να δούμε πως θα εξελιχθεί λοιπόν, είναι κρίμα μια σειρά με τέτοιες προοπτικές και με τρία τόσο δυνατά βιβλία να μην έχει την κατάληξη που της αξίζει.
Πάμε και στις λεπτομέρειες τώρα. Κοιτάτε μόνο όσοι έχετε διαβάσει [B]όλα[/B] τα βιβλία!
[SPOILER]
Καταρχάς είμαι απόλυτα σύμφωνος με την κριτική του Vildanden στις αρχές του θρεντ, όταν ο ίδιος τελείωσε το βιβλίο. Καθώς και με την πλειοψηφία των κριτικών στο amazon, όπου κυριαρχεί η αίσθηση της απογοήτευσης και του μετρίου - σε αντίθεση με ορισμένους κριτικούς που αποθέωσαν το Dance With Dragons, θεωρώντας το ένα από τα κορυφαία της σειράς - μέχρι και αριστούργημα το χαρακτήρισαν κάποιοι.
Εγώ όμως έπιασα τον εαυτό μου να κάνω κάτι που σχεδόν ποτέ δεν έχω κάνει σε βιβλία… Να πηδάω παραγράφους, μέχρι και κεφάλαια ολόκληρα σε σημεία! Το ίδιο έκανα και με το Feast For Crows, και δε θυμάμαι να έχω ξανακάνει διαβάζοντας βιβλίο… Τι να γίνει ρε παιδιά, είχα ΒΑΡΕΘΕΙ.
Διαβάζεις ένα κάρο πληροφορίες για ένα κάρο πράγματα που δεν σε ενδιαφέρουν (το φαί, τα ρούχα, πως ο τάδε αδιάφορος χαρακτήρας έκανε το τάδε αδιάφορο πράγμα, πως το δείνα ιστορικό περιστατικό επηρεάσε την δείνα κατάσταση, κλπ κλπ), και εκεί που ξαφνικά πάει το πράγμα να πάρει μπρος και αρχίζει να ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΙ και λες, “ωπ, εδώ είμαστε!”, το κεφάλαιο τελειώνει (πολύ πιθανό με κάποιο cliffhanger) και ξεκινάει στο καπάκι ένα άλλο κεφάλαιο, για έναν άλλο χαρακτήρα (ο οποίος πολύ πιθανό να σου είναι και εντελώς αδιάφορος), και αρχίζει πάλι η φλυαρία.
Ο Μάρτιν είχε πει πως τα βιβλία 4 & 5 δεν εξελίσσουν την πλοκή μεν, αλλά εξελίσσουν τους χαρακτήρες. Αυτό ισχύει σίγουρα στο Feast For Crows με την Cersei, τον Jaime και την Brienne ίσως, και ισχύει πέρα για πέρα με την περίπτωση του Theon στο DWD. O Theon ειδικά υπήρξε απολαυστικός, μου θύμισε σε πολλά σημεία την περίπτωση του γκόλουμ στον Άρχοντα, αυτή η μίξη αξιοθρήνητου μα συμπαθούς ταυτόχρονα, τα κεφάλαια του είναι αριστοτεχνικά γραμμένα και, ναι, εδώ ο Μάρτιν δείχνει τις ικανότητες του.
Αλλά μπορούμε να μιλάμε για characted building στην περίπτωση των άλλων χαρακτήρων? Να τους πάρω έναν έναν.
[B]Daenerys[/B] - Από βασίλισσα-αμαζόνα-κατακτητής στο βιβλίο 3, έτοιμη να σαρώσει τα πάντα στο Westeros με τους δράκους της, βλέπουμε ένα κοριτσάκι πάνω σε έναν θρόνο στο βιβλίο 5, αναποφάσιστη και ανασφαλής, που κάθεται και περιμένει στο Meereen, μια πόλη η οποία μου είναι παγερά αδιάφορη, το ίδιο και όσοι ζουν εκεί, που σκέφτεται όλη την ώρα πως θα προστατέψει τα “παιδιά” της αλλά και πως θα βρει τον άντρα των ονείρων της, και η οποία κάνει το αδιανόητο και κλειδαμπαρώνει τους δράκους της σε ένα φρούριο! Μέχρι που επιτέλους την κάνει με τον Drogon προς το τέλος, χαρίζοντας μας μια από τις λίγες στιγμές του βιβλίου που λες “ωπ, κάτι έγινε εδώ!”. Αλλά φυσικά το Westeros είναι ακόμα μακριά…
Δε λέω, ΕΙΝΑΙ κοριτσάκι από μια άποψη - ηλικία κλπ. Αλλά αυτό δεν αναιρεί πως η “εξέλιξη” της καθ’όλο το πέμπτο βιβλίο την καθιστά εντελώς ξενέρωτη για μένα…
[B]Jon[/B] - Όπως η Dany, έτσι και ο Jon βγάζει όλο το πέμπτο βιβλίο στο Τείχος με το να αναλογίζεται τι πρέπει να κάνει, αν κάνει το σωστό κλπ. Σταδιακά απομακρύνει έναν έναν όλους τους φίλους του, παίρνει αποφάσεις που τον φέρνουν σε κόντρα με μέρος του Night Watch, και ξαφνικά στο φινάλε συνειδητοποιεί πως πρέπει να τα παρατήσει και να πάει να βοηθήσει τον Stannis στον νότο! Γιατί ακριβώς?
Και φυσικά τρώει το κεφάλι του, και ΟΧΙ, δεν μου έκανε τόσο εντύπωση που τον μαχαίρωσαν, σοκαρίστηκα ολίγον τι μεν, αλλά καμία σχέση με έναν Red Wedding ας πούμε… Βασικά ήξερα πως γίνεται κάτι “μεγάλο” στο τέλος του βιβλίου, υποψιάστηκα πως κάποιος θα πεθάνει, η Άρυα, ο Τύριον και η Ντενέρις αποκλείεται να είναι, σκέφτηκα, μια που ο Μάρτιν μου δίνει την αίσθηση πως δεν “τολμάει” να αγγίξει τους συγκεκριμένους χαρακτήρες, επομένως ποιός μένει? Ο - καλός, έντιμος και ολίγον τι ακατανόητος στο τέλος - Jon.
Bέβαια θα παραδεχόμουν τον Μάρτιν αν ΟΝΤΩΣ τον σκότωνε, θέλει πολλά αρχίδια να σκοτώσεις έτσι έναν από τους λίγους “καλούς/ηρωικούς” χαρακτήρες που σου απέμειναν, αλλά μάλλον δε θα το κάνει. Ο θάνατος δεν ήταν παρά ένα ακόμα cliffhanger, από εκείνα με τα οποία είναι γεμάτα τα δύο τελευταία βιβλία - κάπως έτσι “πεθαίνουν” οι Brienne, Asha, και Tyrion για παράδειγμα, για να τους δούμε πάλι ζωντανούς μετά. Ο Τζον κάτι θα κάνει και θα ζήσει, μπορεί να γίνει ένα με τον Ghost και μετά να αναγεννηθεί ως ο “εκλεχτός” της Melissandre, μια θεωρία που άκουσα στο νετ και την οποία βρίσκω πολύ πιθανή…
Αλλά πραγματικά θεωρώ απαράδεκτα τέτοια cliffhangers - τα οποία και απουσίαζαν φυσικά στα πρώτα τρία βιβλία - όταν πεθαίνει κάποιος το ΞΕΡΕΙΣ, δε μένεις με την απορία - με μοναδική την εξαίρεση του Hound από το τρίτο βιβλίο.
[B]Tyrion[/B] - Ο αγαπημένος όλων (ή έστω των περισσότερων) νάνος εδώ φαίνεται να χάνει όλα όσα κέρδισε στα πρώτα βιβλία. ΕΚΕΙ είχαμε χτίσιμο χαρακτήρα, ναι, μέσα από τις εξαιρετικές του μανούβρες στο King’s Landing, ή μέσα από τη σχέση του με την πόρνη, ή με τον πατέρα και τα αδέρφια του… Εδώ τι έχουμε ακριβώς?
Έναν Tyrion που περιπλανιέται γύρω γύρω, πίνει, τρώει, αναρωτιέται “where do whores go?”, δείχνει να έχει χάσει το οποιοδήποτε κίνητρο για όσα κάνει, και φυσικά δεν φτάνει στον προορισμό του, ενώ η μοναδική του επαφή με την Daenerys γίνεται εξ αποστάσεως - ναι, ναι, είμαστε σε έναν “ρεαλιστικό” κόσμο εδώ, όπου δε συναντούν απαραίτητα οι χαρακτήρες ο ένας τον άλλο, το έχω εμπεδώσει. Βασικά η φάση με τον Τύριον μου θύμισε πολύ τις περιπλανήσεις της Άρυα στο Storm of Swords - μόνο που εκείνες είχαν περισσότερο νόημα.
Προφανώς και ο Μάρτιν ήθελε να μας δώσει περισσότερες πληροφορίες για τον κόσμο, τα γεωγραφικά του μέρη, τις συνήθειες κλπ, μέσω του Τύριον και των περιπλανήσεων του το κάνει αρκετά αυτό, αλλά εμένα με κούρασε - Και ο Τόλκιν στον Άρχοντα δίνει πληροφορίες για τον κόσμο και την ιστορία του, αλλά ΠΟΤΕ σε βάρος της πλοκής. Έπειτα ο Τόλκιν έγραψε ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ βιβλία όπου εντρυφούσε στον κόσμο του. Θα μπορούσε και ο Μάρτιν να κάνει το ίδιο, αντί να τα βάλει όλα σε ένα…
[B]Theon[/B] - Με διαφορά ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας του βιβλίου, να ήταν όλοι έτσι.
[B]Arya[/B] - Κααααπου μακριά βρίσκεται και η Άρυα, η οποία εκπαιδεύεται σε στυλ Καράτε Κιντ, αλλά πέραν τούτου κανένα ενδιαφέρον.
[B]Davos[/B] - Δυστυχώς και στα δικά του (πολύ λίγα) κεφάλαια βαρέθηκα, πάει λέει να βρει τον Rickon. Λες και με νοιάζει προσωπικά ο Rickon… Εξαιρετικός πάντως χαρακτήρας ο Wyman Manderly!!
[B]Cersei[/B] - Ok, μια μικρήηηη προώθηση της πλοκής εδώ. H αλήθεια είναι πως η απεικόνιση της Cersei στο Feast For Crows ήταν για μένα το κορυφαίο στοιχείο του βιβλίου, επομένως δεν είχα απαιτήσεις εδώ.
Θέλω να κάνω ένα σχόλιο όσο αφορά τους “κακούς” της σειράς όμως. Όταν η σειρά ξεκίνησε ξεχώρισαν αμέσως δύο οικογένειες - οι Starks και οι Lannisters. Κάπου εκεί χώθηκε και ο Stannis, υπήρχε και η προοπτική να σκάσει μύτη η Daenerys και έλεγες “πω, χαμός θα γίνει”.
Τελικά όμως οι Starks κατά μεγάλο ποσοστό αποδεκατίστηκαν, ενώ ο Μάρτιν καθάρισε και δύο από τους σημαντικότερους “κακούς” της σειράς. Τον Joffrey και τον Tywin. Και όσο και αν η φάση στην οποία έγιναν όλα αυτά (το Storm of Swords) ήταν εξαιρετική, η συνέχεια σε κάνει να αναρωτιέσαι. Με τον Jaime να έχει γίνει πλέον συμπαθής, και την Μελισσάνδρα από φάση “spooky κακιά μάγισσα που γεννάει σκιές” να έχει μετατραπεί σε μια μάλλον αινιγματική μεν, αλλά σχεδόν συμπαθητική, θρησκόληπτη φιγούρα (η οποία μάλιστα έχει κι αυτή τις ανασφάλειες της, όπως αποκαλύπτει το POV κεφάλαιο της), ποιοί “κακοί” μένουν στη σειρά για να [B]πωρωθείς[/B]? Να γουστάρεις ρε παιδί μου, να λατρεύεις να τους μισείς που λέμε.
Οι Boltons? Οκ, ο Roose είναι τρελός ψυχάκιας και σίγουρα ό,τι πιο “evil” υπάρχει στη σειρά αυτή, αλλά Joffrey δεν είναι ρε γαμώτο. Ίσως φταίει που δεν τον έχουμε δει πολύ πάντως.
Οι υπόλοιποι χαρακτήρες του βιβλίου κινούνται σε αυτό το “γκρίζο” μήκος κύματος, του “όχι καλός, όχι κακός, απλά εκπροσωπώ τα δικά μου συμφέροντα”, το οποίο είναι ωραίο από μια ρεαλιστική άποψη (ρελατιβισμός, δεν υπάρχει μαύρο, άσπρο, καλό, κακό, κάθετι κρύβει και μια άλλη πλευρά κλπ), αλλά ό,τι και να λέμε, για να πωρωθείς με ένα βιβλίο, σειρά, κλπ και να ΔΕΘΕΙΣ με τους χαρακτήρες χρειάζεται και μια κάποια πώλωση “καλού-κακού”. Όχι απόλυτη, αλλά σε κάποιον έστω βαθμό.
Τι έγινε λέει, πεθαίνει ο Kevan Lannister στο τέλος, με κλασική-αλα-Μάρτιν πισώπλατη κίνηση? Χεστήκαμε για τον Kevan Lannister…
[B]Jaime[/B] - Ελεεινή η κίνηση του Μάρτιν εδώ. Τελειώνει το Feast For Crows με το απαράδεκτο cliffanger με το κρέμασμα της Brienne, η Μπριέν επανεμφανίζεται στο τελευταίο βιβλίο ίσα για δυο σειρές, για να οδηγήσει τον Jaime σε ένα ακόμα cliffhanger, στο ένα και μοναδικό κεφάλαιο που εμφανίζεται ο ίδιος - περίμενε άλλα κάμποσα χρόνια τώρα για να δεις τι θα γίνει.
Μιλάμε για πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν αποδωθεί σε 2-3 κεφάλαια, όχι δύο βιβλία…
[B]Bran [/B]- Μου την έδινε ελαφρώς στο παρελθόν, αλλά εδώ ομολογουμένως απέκτησε ενδιαφέρον! Τα κεφάλαια του ήταν από τα καλύτερα του βιβλίου, αλλά φυσικά έπρεπε να είναι μόνο ΤΡΙΑ. Συναντήθηκε με τα Παιδιά του Δάσους, ανακάλυψε τις μαγικές του ικανότητες, ενώθηκε με δέντρα, ταξίδεψε στον χρόνο, πολέμησε τους Others, αλλά όλα αυτά φαίνεται είχαν λιγότερη σημασία για τον Μάρτιν σε σχέση με το “character buliding” της Dany που προβληματίζεται πως θα κερατώνει τον άντρα της με τον Daario, ή με την 100στη φορά που ο Tyrion αναρωτιέται “where do whores go?”. Ενώ παράλληλα ο Jon στο τείχος θυμάται 200 φορές την Ιγκρίτ να του λέει “you know nothing Jon Snow”, στα κεφάλαια του που καταλαμβάνουν σχεδόν το 1/3 του βιβλίου.
[B]Υπόλοιποι Χαρακτήρες[/B] - Παιδιά, σόρρυ, αλλά ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ. Quentin Martell?? Άντε γεια. Γιατί, ο άλλος, ο φύλακας στο Dorne? (δε θυμάμαι καν το όνομα). Μαζί με τα χλωρά καίνε και τα ξερά, και κάπως έτσι προσπέρασα τα τελευταία κεφάλαια του Victarion και του Jon Connington - ναι, φαίνονται καλοί χαρακτήρες, αλλά σε κείνη τη φάση είχα πραγματικά κουραστεί. Όσο αφορά την Asha, τίποτα, ουδετερότητα, ούτε κρύο, ούτε ζέστη.
[B]The Others[/B] - Ποιοί? Μιλώντας για “κακούς” πριν, εννοείται οι “others” είναι οι σημαντικότεροι, αλλά μετά από τοοοοοοση πια αναμονή δε ξέρω τι να σκεφτώ πια. Στην τελική απλά κάθονται εκεί και περιμένουν, καταπώς φαίνεται… Διαβάζοντας το βιβλίο δε μου δόθηκε ούτε στιγμή η αίσθηση εκείνης της τεράστιας μεταφυσικής απειλής για την οποία ακούμε συνέχεια από το ξεκίνημα της σειράς…
[/SPOILER]
Αυτά τα ολίγα. Εξακολουθώ να ελπίζω πάντως πως η συνέχεια θα δικαιώσει τις προσδοκίες και επιτέλους, θα δούμε εκείνη την περίφημη κλιμάκωση που τόσο περιμένουμε.
Μέχρι τότε ευτυχώς θα υπάρχει η σειρά του ΗΒΟ να μας πωρώνει! 8)
