Όποιος γουστάρει τη μουσική πάνω απ’ όλα το κάνει για τον εαυτό του. Για την πάρτη του. Είναι μια προσωπική απόλαυση, ανάλογη με εκείνη του να διαβάζεις ένα βιβλίο της επιλογής σου ας πούμε.
Ή έτσι θα πρεπε να είναι.
Κάποιοι τη βρίσκουν με πολλά μουσικά ακούσματα, κάποιοι όχι. Ορισμένοι μένουν στην επιφάνεια, σε ό,τι τους πλασάρει το ραδιόφωνο ας πούμε, ή οι κυρίαρχες τάσεις μιας εποχής, άλλοι όχι, το ψάχνουν συνεχώς. Άλλοι ψάχνονται σε κάποια συγκεκριμένα πράγματα και μόνο, άλλοι σε περισσότερα. Όλους όμως τους υποκινεί η αγάπη για τη μουσική.
Προσοχή: 1) το οτι κάτι πλασάρεται και είναι δημοφιλές ΔΕΝ σημαίνει πως είναι απαραίτητα “κακό”, με την “αντικειμενική” έννοια. Με αυτή την έννοια καλλιτέχνες όπως ο Πικάσο, ο Νταλί, ή συγγραφείς όπως ο Τζόυς ή ο Τολστόι (τυχαία παραδείγματα) ποτέ δε θα είχαν γίνει δημοφιλείς. Πόσο μάλλον κάτι Metallica ή AC/DC.
2) Υπάρχουν όντως πράγματα που πλασάρονται και η αξία τους είναι όσο εκείνη μιας tabloid εφημερίδας. Είναι επιφανειακά και έχουν ως μόνο στόχο να πουλήσουν.
Ποιός κάνει τον διαχωρισμό όμως? Ποιός ισχυρίζεται πως κατέχει την “αντικειμενική κρίση” για το τι είναι “ανώτερο ποιοτικά” και τι όχι? Κάποιοι απο μας θα πούμε πως “ναι, υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια”, και κάποιοι όχι.
Η κουβέντα πραγματικά τραβάει σε μάκρος (και απο ένα σημείο και έπειτα φτάνει να έχει ως και φιλοσοφικές προεκτάσεις, εξ’ ου και η δυσκολία της). Ισχύει πως ουκ ολίγοι στίχοι ροκ/μέταλ τραγουδιών για παράδειγμα μόνο για την “ανωτερότητα” τους δε μπορούν να καυχιούνται, σε σχέση με τα “σκυλοτράγουδα”. Υπάρχουν όμως και εκείνες οι απόπειρες που πραγματικά μπορείς να μιλάς για τέχνη, για κάτι ποιοτικό και με βάθος, κάτι που κάνει τη διαφορά.
Τελικά καταλήγουμε στον διαχωρισμό “τέχνη vs διασκέδαση”. Δε νομίζω πως τους AC/DC τους ενδιέφερε ποτέ το να είναι “καλλιτεχνικά ανώτεροι”. Απο την άλλη, μπαίνει μέσα και ο παράγοντας “ροκ κουλτούρα” σε αντίθεση με την “δημοφιλή κουλτούρα” ας πούμε. Οτι δηλαδή “ναι μεν οι AC/DC έχουν αφελείς στίχους, αλλά είναι ΡΟΚ, άρα και προωθούν μια “α” στάση ζωής, κλπ κλπ” (θα έλεγε κάποιος).
Εν ολίγοις: το θέμα έχει ένα σωρό προεκτάσεις. Ας πούμε απλά πως όπου υπάρχει “μάζα” υπάρχει και η “ελίτ”. Όπου υπάρχει “μαζική κουλτούρα”, υπάρχει και ελιτισμός. Ή, όπου νομίζει ο άλλος οτι υπάρχει.
Κλείνω λέγοντας: ακούμε μουσική, επειδή μας αρέσει. Σε κάποιον αρέσουν περισσότερα, σε κάποιον λιγότερα. Αδιαφορούμε για ταμπέλες όπως “κλειστόμυαλος” ή “ανοιχτόμυαλος”, όπως αδιαφορούμε για το αν αυτά που ακούμε εμείς τα ακούει ο “πολύς ο κόσμος”, ή όχι. Απλά κάνουμε αυτό που γουστάρουμε, ακούμε ό,τι κάθεται καλά στο αυτί μας, and that’s that. 
