Εκεί που λέει για ανανέωση στα χαφ έχει ένα δίκιο, αλλά ο Σάντος είναι καινούριος στην ομάδα και θέλει να παίρνει αποτελέσματα, δεν μπορεί να αλλάξει το κέντρο με την μια. Έχει μπροστά του 2 χρόνια να δουλέψει την ομάδα και να δει ποιοι του κάνουν(και ποιοι θα του κάνουν το 2012).
Τέλος, τι περίμενε δηλαδή να δει από την Εθνική που όλοι εμείς οι υπόλοιποι δεν περιμέναμε?
Αν η εθνική είχε αυτή τη στιγμή για προπονητή τον Μπάγεβιτς (ή τον Τεν Κάτε :lol: ), ο Κάρπετ τώρα θα έγραφε διθυράμβους για τις καταπληκτικές κάθετες μπαλιές που περνούσε ο Καφές στον Σαλπιγγίδη και δεν θα έκανε την παραμικρή αναφορά στον διαιτητή.
Απλά ο άνθρωπος είναι εμπαθής με τον Σάντος, δεν πρόκειται να πει την παραμικρή καλή κουβέντα γι αυτόν ακόμα κι αν κερδίσουμε στον τελικό του Μουντιάλ 4-0 τη Βραζιλία.
οκ…ένας έξω…
αυτό με την ανανέωση στο κοντινό μέλλον πρέπει να δουλευτούν απο τις ιδιες τις ομάδες τους οι υποψήφιοι…όπως ο βασιλακακης της ξανθης…
ασχετο αλλα μολις επαιξε στους αντωνηδες το make them believe απο fu manchu :vibrate:
και ξεκινησαν με amorphis
Η άποψή μου.
Κάρπετ --> Γράφει ωραία, άλλα συνήθως γράφει παπαριές. Ας μετακομίσει στην Ισπανία να βλέπει μπαλάρα να ησυχάσουμε.
Αμφισβητούμενες φάσεις Ισραήλ --> Πέναλτυ ήταν ΜΟΝΟ το χέρι του Παπασταθόπουλου. Οι δύο “ανατροπές” δεν ήταν πέναλτυ, για τον ίδιο λόγο. Επειδή δεν προκάλεσαν την πτώση. Ειδικά σ’ αυτή στο τέλος του αγώνα είναι γελοίο να ζητάνε κάτι.
Αμφισβητούμενες φάσεις Ελλάδας --> Πολύ αυστηρό το πέναλτυ του Σάλπι. Ναι μεν τον βρήκε, άλλα το πήρε επειδή έπεσε σε πρώτο χρόνο. Έχουν δωθεί βέβαια και χειρότερα απ’αυτό (βλέπε ανατροπή Χαβίτο σε Βύντρα!). Σίγουρα πιο πέναλτυ άπο των Ισραηλινών.
Επίσης έπρεπε να πάρει κίτρινη ο Φέτφα για θέατρο, όπως πήρε και ο παίχτης του Ισραήλ.
Δεν είδα σε replay τα άπειρα offside του Σάλπι, άλλα έχω την εντύπωση οτι κάνα δυό ήταν οριακά. Οκ, δεν έγινε και κάνα έγκλημα πάντως.
Τέλος, απαράδεκτος ο διαιτητής με τα συνεχή σφυρίγματα για φάουλ (κυρίως εις βάρος μας) ειδικά προς το τέλος του αγώνα. Μήπως είναι Έλληνας και δεν το ξέρει; Να τον φέρουμε να κάνει παρέα με Σπάθες, Τριτσώνηδες και Τσινιάριδες!
Σε γενικές γραμμές αξίζαμε τη νίκη, πράγμα που του τη δίνει στα νεύρα του Κομπλεξόπουλου. Αυτός βλέπει μπάλα με το φτυάρι στο χέρι. Τον άκουσα και μετα τον αγώνα και έιχε αυτό το χαιρέκακο, μίζερο ύφος του στυλ “Τώρα θα κράξω, να σας χαλάσω το πανηγυρι”. Έκανε και αυτόν τον ηλίθιο πρόλογο που περιγράφει και στο άρθρο. Πάντως έχει σε πολλά πράγματα δίκιο στο εν λόγω άρθρο, αλλά δεν μου το βγάζετε απο το μυαλό ότι επίτηδες προκάλεσε και γούσταρε πολύ με τα μπινελίκια που του σούρανε. Έτσι να 'χαμε να λέγαμε. Αα…και το χιούμορ του είναι μηδενικό.
Σόρρυ για την έκταση, τα 'πα και ξαλάφρωσα!
Παίζει να συμφωνώ στο 110% του παραπάνω ποστ.
Με μπρίζωσες με την σωστή τοποθέτησή σου πέρι εμπάθιας του Καρπετόπουλου προς Σάντος και είπα να βγάλω τα εσώψυχα μου. Έχω κι άλλα να πω για το θέμα από τότε που ο Σάντος ήταν στον ΠΑΟΚ, αλλά σιγά σιγά!
Εγώ πάντως πιστεύω ότι και τα δυο ήταν πεναλτάρες.
Κακώς το πιστεύεις, είναι απόλυτα εμφανές ότι στο μαρκάρισμα του Κατσουράνη ο Ισραηλινός νιώθει την επαφή στο πόδι του και πέφτει μόνος του. Δεν είναι ότι μπορούσε με προσπάθεια να μείνει όρθιος και έπεσε, πέφτει καθαρά για να πάρει το πέναλτι.
Διαφωνώ. Δεν βουτάει λόγω επαφής. Πάνω στην κίνηση, μια επαφή όπως αυτή του Κατσουράνη μπορεί να σε ρίξει κάτω.
συμφωνώ με [B]manson21[/B]
επίσης στο χέρι του παπασταθοπουλου υπάρχει και δεύτερο πέναλτι σε αυτόν που γυρίζει την μπάλα…τον κλαδεύει ο παπαδοπουλος…
Θα εξηγήσω γιατί δικαιολογώ τον Σουηδό διαιτητή που έδωσε το πέναλτυ στο Σαλπιγγίδη και όχι στον Ισραηλινό.
-
Ο Σάλπι όπως είπα πέφτει σε πρώτο χρόνο, δηλαδή αμέσως μόλις τον βρίσκουν τα χέρια του τερματοφύλακα. Ο διαιτητής δεν μπορεί να γνώρίζει την κατάσταση της ισορροπίας του παίχτη (αν δηλαδή θα μπορούσε να συνεχίσει) και έτσι στήρίζεται μόνο σε αυτό που βλέπει. Το μάζεμα των ποδίων. Ουσιαστικά κανείς μας δεν μπορεί να ξέρει αν ο Σάλπι πέφτει επειδή τον βρίσκει τόσο δυνατά ο τερματοφύλακας, ή αν όντως θα μπορούσε να συνεχίσει. Δίκαιο το πέναλτυ - καθόλου παράλογο κι αν δεν το έδινε. Οι διαιτητές όμως τήνουν να είναι πιο αυστηροί όταν πρόκειται για ανατροπή από χέρια τερματοφύλακα. Πιστεύω πως έπαιξε μεγάλο ρόλο στην απόφασή του.
-
Αντιθέτως ο Σεχτέρ [B]επιλέγει[/B] να πέσει. Ειδού:
Ο Κατσουράνης πάει να τσιμπίσει την μπάλα, τρώει την ντρίπλα, το αντιλαμβάνεται και προσπαθεί την ύστατη στιγμή να τραβήξει το πόδι του. Όντως βρίσκει με ένα ελαφρύ λάκτισμα το πόδι του αντιπάλου, αλλά δεν είναι αυτό που ρίχνει τον παίχτη. Δείτε στο 38ο περίπου δευτερόλεπτο οτι ο Σεχτέρ τρώει την κλωτσίτσα στο αριστερό, πατάει ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ το δεξί, έχει ισορροπία και εντελώς ετεροχρονισμένα βουτάει. Αυτό εκνευρίζει όσο τίποτα τους διαιτητές και του κόστισε άλλωστε και την κάρτα. Είναι ο ορισμός του θεάτρου.
Για το άλλο δήθεν πέναλτυ, πάλι του Κατσουράνη, δεν θα πω κάτι γιατί προσβάλει τη νοημοσύνη μου το να το συζητάμε καν! Όπως και για τη φάση με το χέρι που λέει ο φίλος, όπου ο Ισραηλινός έχει βγεί άουτ ξέρω γω! Και μέσα να ήταν, πάλι δεν θα υπήρχε τίποτα. Εκτός από το χέρι βέβαια, που ήταν εγκληματικό να μην το δώσει. Αλλά να θυμίσω ότι είναι ο ίδιος διαιτητής που δεν “είδε” το χέρι του Ανρί και έστειλε τη Γαλλία στο Μουντιάλ, με τα γνωστά απολαυστικά αποτελέσματα (κλαρίνο!)
Γενικά θέλω να παρατηρήσω πως το γεγονός οτι αυτά τα θεωρούμε πέναλτυ στην Ελλάδα, είναι από τους βασικούς λόγους που το άθλημα πάει κατά διαόλου και αγωνιστικά και διαιτητικά. Ακόμα και οι ξένοι που έρχονται, μαθαίνουν αμέσως τα κόλπα και αρχίζουν τα καραγκιοζιλίκια (βλέπε Ελ Ζαρ). Αν οι παίχτες βουτάγανε λιγότερο, θα είχαμε λιγότερα πέναλτυ, περισσότερες τελικές προσπάθειες και στην τελική θα βλέπαμε ποιός έχει καλά τελειώματα και ποιός κοροϊδεύει.
Τέλος να πω οτι το πέναλτυ δεν είναι κάτι υποκειμενικό. Ή είναι ή δεν είναι. Ε λοιπόν για το Ισραήλ ΕΝΑ πέναλτυ δεν δόθηκε, το χέρι του Παπασταθόπουλου.
Ξεκολλήστε το μυαλό σας από τη μπάλα που σας έχουν μάθει οι άμπαλοι Έλληνες διαιτητές και οι κουτοπόνηροι Έλληνες και ξένοι παίχτες!
το ρηπλέη έχει φάση πάντως. λες και του κόψανε ξαφνικά με λέηζερ το πόδι σαβουριάστηκε.
Πεθαίνω με το σχόλιο Σπυρόπουλου μετά το ριπλέι.
πάντως αν γίνει μαρκάρισμα έξω απο την περιοχή από την πίσω μεριά πάλι πέναλτι είναι…νομίζω,…
[B]Ο Τεν Κάτε στον ΠΑΟΚ[/B]
Aς μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Πριν από λίγες μέρες, όταν στο Λίβερπουλ άρχισαν να συζητάνε αν πρέπει να αντικατασταθεί ο Ρόι Χότζον, έπεσε στο τραπέζι το όνομα του Ράικαρντ. Ο Πολ Τόμκινς, ιστορικός αρθρογράφος της Λίβερπουλ (μέχρι πέρυσι βασικός αναλυτής των αγώνων της στο site της ομάδας), επισήμανε αμέσως ότι ο Ράικαρντ θα ήταν χρήσιμος μόνο αν πήγαινε μαζί του ο Τεν Κάτε και ότι σε διαφορετική περίπτωση μπορεί να συνεχίσει να παίζει γκολφ στο Αμστερνταμ. Με το σχόλιο του Τόμκινς συμφώνησαν σχεδόν όλοι οι οπαδοί της ομάδας: δεν διαβάζουν ελληνικό Τύπο.
Του Αντώνη Καρπετόπουλου
(karpetshow@yahoo.gr)
Σεμινάρια
Είναι προφανές ότι ο Τεν Κάτε χαίρει μεγαλύτερης εκτίμησης στο εξωτερικό απ? ό,τι στη χώρα μας. Ολοι σχεδόν θυμόμαστε το σεμινάριο για τη χρήση των τριών αμυντικών χαφ που έκανε προ τριετίας με την αιγίδα της ΟΥΕΦΑ και ακροατήριο κάποιους από τους μεγαλύτερους προπονητές στην Ευρώπη. Λίγοι ξέρουν ότι ήταν βασικός ομιλητής σε ανάλογη ημερίδα και πέρυσι, μολονότι δουλεύει στο Κατάρ. Αλλά ο ΠΑΟΚ δεν ψάχνει κάποιον που να εκτιμάει ο Πλατινί, θέλει κάποιον που να αποδειχτεί κατάλληλος.
Δεδομένα
Μπορεί να είναι κατάλληλος ο Ολλανδός; Ας δούμε κάποια δεδομένα. Ο ΠΑΟΚ έχει έναν κορμός με παλικάρια μεγάλης ηλικίας. Ο Κοντρέρας, ο Γκαρσία, ο Ιβιτς είναι πάνω από τριάντα. Ο Τεν Κάτε στον ΠΑΟ έδειξε ότι με παίκτες τέτοιας ηλικίας δεν έχει σοβαρά προβλήματα. Πέρυσι ο ΠΑΟ έτρεχε με τον Ζιλμπέρτο, τον Κατσουράνη και τον Καραγκούνη, που ένα χρόνο αργότερα περιγράφονται σαν οι κατάρες του Φαραώ. Από την άλλη ο Ολλανδός ένα πρόβλημα με τους δύσκολους χαρακτήρες το είχε. Επειδή είναι ευθύς και πολύ σκληρός στις κρίσεις του, δύσκολα γίνεται συμπαθής στους παίκτες: δεν το επιδιώκει άλλωστε. Στον ΠΑΟ αυτό που τον τρέλαινε ήταν ότι κάποιοι παίκτες μιλούσαν αλλιώς σε αυτόν κι αλλιώς πίσω από την πλάτη του. Ακόμα πιστεύει ότι από τον ΠΑΟ έφυγε γιατί κάποιοι πάλιουρες συνωμότησαν εναντίον του συμμαχώντας με τον Αντωνίου, στον οποίο μετά το πρώτο εξάμηνο είχε μηδενική εμπιστοσύνη.
Χρήσιμος
Ο Τεν Κάτε είναι συγκρουσιακός, δεν χωράει αμφιβολία και γι’ αυτό ήταν χρήσιμος στον ΠΑΟ: τσιτώνοντας την ομάδα την ξύπνησε, την έκανε λιγότερο παθητική και τη μετέτρεψε από θηλυκή ομάδα, συνηθισμένη να προσέχει την άμυνα και να υποφέρει, σε σύνολο που έπαιρνε την πρωτοβουλία με όποιο ρίσκο. Το ότι αν θα πάει στον ΠΑΟΚ θα «σκοτωθεί» με τον Γκαρσία π.χ. (με τον οποίο τσακώθηκε το υπόδειγμα ηρεμίας και self control που λέγεται Μάκης Χάβος) ή ακόμα και με τον Ιβιτς (που στην Ξάνθη ζητούσε εξηγήσεις από τους σχολιαστές της ΕΡΤ για τις κρίσεις τους) είναι ηλίου φαεινότερον. Αντέχει τόση ένταση ο ΠΑΟΚ; Δύσκολα.
Στόχος
Το χειρότερο με τον Τεν Κάτε είναι ότι επειδή δεν κρύβεται, γίνεται στόχος εφημερίδων και δημοσιογράφων. Οι περισσότεροι Ελληνες αθλητικογράφοι θεωρούν ότι είναι παράγοντες. Κρίνουν παραγοντικά (αξιολογώντας π.χ. το πώς μιλούν οι προπονητές και οι παίκτες), χτίζουν σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης με παίκτες, προστάζουν («κερδίστε»), απολύουν ή προσλαμβάνουν. Κυρίως όταν βρουν κάποιον που τους απαντά, τον κάνουν στόχο γιατί τους δίνει πρωτοσέλιδα: ο Τεν Κάτε στη Θεσσαλονίκη θα προκαλούσε περισσότερες συζητήσεις κι απ? τον Μπάγεβιτς, θα δίχαζε τον Τύπο, θα ξεσήκωνε πάθη. Εκτός κι αν γινόταν ασπίδα του ο κόσμος του ΠΑΟΚ μπροστά στον οποίο κάθονται όλοι προσοχή.
Παλκοσένικο
Θα μπορούσε να συμβεί αυτό; Κι αυτό δύσκολο μου φαίνεται. Ο Τεν Κάτε δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να συνεργαστεί με το Ζαγοράκη: αυτά που τους ενώνουν είναι πολλά. Ο «Ζαγόρ» θα χαιρόταν το θράσος του Ολλανδού, θα είχε να μοιραστεί μαζί του πολλές ιστορίες, θα του 'δινε τη δυνατότητα να οργανώσει τις ακαδημίες, θα του ζητούσε να ανεβάσει στην ομάδα νέα παιδιά. Ο Τεν Κάτε, έτσι σόουμαν όπως είναι, θα έβρισκε στη Σαλονίκη ένα ιδανικό παλκοσένικο. Ο Ολλανδός από χαρακτήρα είναι ό,τι πρέπει για να λατρευτεί από τον λαό του ΠΑΟΚ. Μιλάει απλά και κατανοητά, είναι μάγκας, θέλει να τα έχει καλά με τους οπαδούς -κυρίως γουστάρει ένα αντρίκειο ποδόσφαιρο, ακριβώς όπως ο κόσμος του ΠΑΟΚ. Αλλά ο κόσμος του ΠΑΟΚ έχει φτάσει να μαλώνει για τον Σαλπιγγίδη, τον Ζαγοράκη, τον Βιολίδη: θα ενωθεί και θα προστατεύσει τον Τεν Κάτε; Μου μοιάζει απίθανο.
Κυβικά
Οπότε; Οπότε μπορούμε να πούμε πως μια πρόσληψη του Ολλανδού θα ήταν για τον ΠΑΟΚ μια μεγάλη περιπέτεια. Για μένα, που ψοφάω για τέτοια, θα ήταν μια υπέροχη περιπέτεια, αλλά δεν φταίει ο ΠΑΟΚ σε τίποτα. Καλώς ή κακώς, η περιπέτεια του Τεν Κάτε στην Αθήνα δείχνει ότι η ποδοσφαιρική Ελλάδα είναι μικρή για τα κυβικά του Ολλανδού που έχει μάθει αλλιώς. Για τον ΠΑΟΚ ιδανικό θα ήταν να «βγει» λαχείο ο Μάκης Χάβος. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία?
Ήμαρτον!!! :lol:
τι ερωτάς είναι αυτός…??
παίζει κάτι με τον τεν κατε?
μήπως είναι ο ανεκπλήρωτος ερωτάς του καρπετοπουλου από το γυμνάσιο??
Έχει ακουστεί σενάριο για Τεν Κάτε-ΠΑΟΚ ή έτσι να΄χουμε να λέμε;
Γράφτηκε πριν κάτι μέρες.
Τις 10-15 φορές τον χρόνο που γράφει τέτοια κείμενα, τον εκτιμώ απεριόριστα. Αλλά επειδή πλέον η γραφικότητα έχει γίνει αναπόσταστο στοιχείο του τσεκάρετε το μπολνταρισμένο. 
[B]Είναι η Μπάρτσα η μεγαλύτερη;[/B]
Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος
Η Ρεάλ Μαδρίτης του '50 ήταν μια συνάθροιση πολύ μεγάλων ποδοσφαιριστών ?κάτι σαν τους «Galacticos» που έφτιαξαν στη Μαδρίτη πριν από λίγα χρόνια. Η ακμή και η παρακμή της στηρίχτηκαν αποκλειστικά στη φόρμα κάποιων πολύ μεγάλων ποδοσφαιριστών (όπως ο Ντι Στέφανο και ο Πούσκας), οι οποίοι βρήκαν στη Μαδρίτη καταφύγιο και δόξα. Εκείνη η Ρεάλ θα μπορούσε να είναι ομάδα του καιρού μας: είχε σπουδαίους ξένους, καταπληκτικό μάρκετινγκ και, κυρίως, παράγοντες με διορατικότητα. Οι Ισπανοί είχαν καταλάβει την αξία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών σε εποχές που σε αυτό δεν συμμετείχαν οι Αγγλοι π.χ. και κερδίζοντάς το διαρκώς έχτισαν ένα μύθο, ο οποίος, όπως όλοι οι μύθοι, γεννήθηκε εκ των υστέρων. Τη δεκαετία του '50 την αξία της Ρεάλ στην Αγγλία σχεδόν την αγνοούσαν.
Αγιαξ
Ο Αγιαξ του ‘70 λένε ότι άλλαξε το ποδόσφαιρο. Μιλώντας πιο ψύχραιμα, λέω ότι στον Αγιαξ του Μίχελς έγιναν μια σειρά από πράγματα που έκαναν άλλες ομάδες του καιρού εκείνου, αλλά έγιναν όλα μαζί ταυτόχρονα! Πριν από τον Αγιαξ τεχνικό οφσάιντ έπαιζε η Φέγενορντ του Κέσλερ. Η Ιντερ του Χερέρα ανέβαζε τους πλάγιους μπακ: ο Μπούρνιτς και ο Φακέτι πέρασαν στην ιστορία για τις επελάσεις τους ?ο Αγιαξ που ανέβαζε συνεχώς τους πλάγιους μπακ δεν ήταν η πρώτη ομάδα που το έκανε, το έκανε, όμως, συνεχώς. Πριν από τον Αγιαξ οι Γερμανοί είχαν δείξει σε όλη την ποδοσφαιρική ανθρωπότητα ότι ένας παίκτης που λέγονταν Φραντς Μπεκενμπάουερ μπορεί να έρχεται από τα μετόπισθεν και να δημιουργεί φάσεις, μολονότι μεσοαμυντικός: στον Αγιαξ (χάρη στον Κρολ, κυρίως) οι κάθετες επελάσεις έγιναν κανόνας. Ο Μίχελς πέτυχε μια σύνθεση κάθε προηγούμενης καινοτομίας και γι’ αυτό η ομάδα του έγινε σύμβολο: τα έκανε όλα ?και ίσως η ετικέτα του εκπροσώπου του total football που της δόθηκε να είχε να κάνει και με αυτό.
Μίλαν
Οταν μιλάμε για μεγάλες ομάδες πρέπει πάντα να ψάχνουμε το πώς γεννήθηκαν, δηλαδή τη σύνθεσή τους. Μετά το 1975 στο ποδόσφαιρο δεν προκύπτουν νέες διατάξεις: ο Φαν Χάαλ οραματίζεται το 3-4-3 σε διάταξη κάθετη (τρεις στα δεξιά, τέσσερις στον άξονα και τρεις στα αριστερά), όμως ο Αγιαξ του είναι κάτι σαν πειραματική ομάδα, που όμως δεν δημιούργησε τάση και δεν σφράγισε μια εποχή. Αυτό το έκανε εντυπωσιακότερα η Μίλαν του Σάκι στα τέλη των 90s για ένα λόγο: γιατί έβαλε στο παιχνίδι της τακτικούς νεοτερισμούς (το πρέσινγκ ψηλά, οι προσχεδιασμένες φάσεις, η ξεχασμένη διαγώνιος στην άμυνα κ.λπ.) που συνδυάστηκαν με μεγάλη ένταση στην προπόνηση. Το 4-4-2 του Σάκι ήταν παλιομοδίτικο και την ίδια στιγμή πολύ φρέσκο, επειδή ποτέ δεν είχε παιχτεί με τέτοια ένταση: εξ ου και οι «τεσσάρες» στους τελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ ?κάτι που ουδείς άλλος κατάφερε.
Χρονιά
Στο ενδιάμεσο χωράει η Λίβερπουλ, κυρίως για τη νοοτροπία ?πράγμα εξίσου σημαντικό με το παιχνίδι. Η Λίβερπουλ δεν εκπροσωπούσε κάποια σχολή ποδοσφαίρου ?το ποδόσφαιρο που έπαιζε δεν ήταν καν αγγλικό. Επίσης, δεν παρουσίασε νεοτερισμούς και δεν είχε προπονητές που μας έκαναν ως προς κάτι πολύ σοφότερους. Ομως, η νοοτροπία του νικητή, η επιβολή του παιχνιδιού, η διάρκεια και η εναλλαγή των πρωταγωνιστών (η ομάδα πέρασε από τον Κίγκαν στον Νταλγκλίς κι από κει στον Μπαρνς αποδίδοντας περίπου το ίδιο ποδόσφαιρο) την κατατάσσουν στις πολύ μεγάλες ομάδες του καιρού μας: όλες οι μεταγενέστερές της μεγάλες αγγλικές ομάδες (από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μέχρι την Αρσεναλ του Βενγκέρ) μιμήθηκαν τη νοοτροπία της και τον τρόπο που προσέγγιζε την κάθε χρονιά της.
Τωρινή
Η τωρινή Μπαρτσελόνα είναι αποτέλεσμα πολλών ιδεών που χαρακτήρισαν το ποδόσφαιρο την τελευταία 30ετία. Από τους Ολλανδούς (τον Κρόιφ, κυρίως, αλλά και τον Φαν Χάαλ, τον Ράικαρντ [B]και τον Τεν Κάτε[/B]) οι Καταλανοί πήραν πολλά. Κατάλαβαν την αξία της κοινής διδασκαλίας στα φυτώρια, την έννοια του πρέσινγκ και της παραγωγικής κατοχής, την αποδοτικότητα του κάθετου ποδοσφαίρου. Ολα αυτά τα φίλτραρε ο Γκουαρντιόλα με μια μεγάλη δόση ισπανικότητας: οι μικρές πάσες, τα «ένα-δύο», η κίνηση των επιθετικών είναι γνωρίσματα του ισπανικού ποδοσφαίρου, με τα οποία την τελευταία τριετία η ομάδα μπολιάστηκε. Η δε νοοτροπία της είναι κάτι τελείως διαφορετικό απ’ ό,τι έχουμε δει.
Συντριβή
Η Μπαρτσελόνα από νοοτροπία επιδιώκει ανοιχτά τη συντριβή του αντιπάλου και την προτάσσει από την απλή επικράτηση: το να κερδίζει διαδικαστικά δεν της λέει και πολλά κι αυτός είναι ο λόγος που μακριά από το «Καμπ Νόου» δυσκολεύεται. Οι θεαματικές νίκες της Μπάρτσα δεν έρχονται επειδή έτσι έτυχε ή επειδή έτσι προέκυψε: είναι κατά κάποιον τρόπο αναμενόμενες, προβλέψιμες. Την Μπάρτσα την παρακολουθείς και περιμένεις τη συντριβή του αντιπάλου, την επίδειξη. Αυτό στην ιστορία του ποδοσφαίρου δεν το 'χε ως γνώρισμα καμία άλλη μεγάλη ομάδα.
Κοινό
Είναι η μεγαλύτερη όλων των εποχών; Για την ώρα είναι κάτι μοναδικό. Για να γίνει η καλύτερη της λείπει μια απολύτως θεαματική επικράτηση σε έναν τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Διαφορετικά θα τη θυμόμαστε ως τη μεγαλύτερη ομάδα όλων των εποχών μπροστά στο κοινό της.