Ac/dc

Groups & Artists
#41

Το back in black λόγω του ομόνυμου απλος :-({|= :-({|= :-({|= :-({|= :-({|= :-({|=

#42

αλλο!
jailbreak 1974

γιατι το ομονυμο κοματι ειναι το αγαπημενο μου acdc(μαζι με Ride on)
You Ain’t Got A Hold On: φοβερο ρεφρεν!
Show Business : this is rock n roll motherf@ckers!
Soul Stripper κλασικη αρρωτια angus! :wink:
Baby Please Don’t Go : παμε σπιτια μας!

#43

Back In Black

#44

You pay the man
You pay your dues
When it’s all gone,
ooh You sing the blues

You’re smoking butts
They smoke cigars
You’re drown in debt
They drown in bars

that’s show business that’s the way it goes

#45

Back in black.Είναι το πιο κλασικό τους,όπως και να το κάνουμε.(και το Hells bells έχει ενα από τα πιο ανατριχιαστικά riffs που έχουν γραφτεί ποτέ.HAIL TO ANGUS!)

#46

(2ο μέρος)

  1. High Voltage

Εδώ είναι η αρχή. Ένας δίσκος μόνο με κλασσικά κομμάτια. Τα The Jack, ΤΝΤ είναι αναντικατάστατα μέρη του setlist μέχρι σήμερα. To Hιgh Voltage το παίζουν συχνά. Το It’s a long way to the top παιζόταν στην πρώτη tour με τον αεικίνητο Bon Scott να παίζει γκαιντα. Ενώ ότι και να πει κανείς για το κορυφαίο όλων Live Wire είναι λίγο. Με αυτό το κομμάτι ξεκινούσε κάθε συναυλία των ΑC/DC στην τελευταία περιοδεία του Βοn. Δεν το ξαναπαίξαν από τότε.

  1. Dirty Deeds Done Dirt Cheao

Άλλο ένα αριστούργημα του Bon Scott. Πολλά κλασσικά κομμάτια όπως το ομώνυμο τα Problem Child, Rocker, There’s gonna be some rocking και το απίθανο Squaler. Το Big Balls έχει τους πιο σπαρταριστούς στίχους ever. H κορυφαία στιγμή του δίσκου όμως είναι άνετα το Ride On με τους μελαγχολικούς απίστευτους στίχους , τα τρομερά solos του Angus και την ανατριχιαστική ερμηνεία του Scott

I broke another promise,
I broke another heart
But I ain’t too young to realize,
That I ain’t too old to try,
Try to get back to the start.

  1. Fly On The Wall

Ο πιο υποτιμημένος δίσκος ever κατά τη γνώμη μου. Τρομερά riffs σε κάθε τραγούδι με τον ήχο να έχει σκλήρύνει πολύ και να σε προκαλεί για ανελέητο headbanging (έτσι κι αλλιώς ο Αngus το εφύβρε) Ο δίσκος όμως ταλαιπωρείται βάναυσα από την άθλια παραγωγή που επημελούνται (για τελευταία φορά) οι αδερφοί Young. Τα φωνητικά πραγματικά ακούγονται πολύ χάλια. Με καλή παραγωγή το album θα έιχε πολύ μεγαλύτερη ανταπόκριση αλλά όποιος κάτσει και του δώσει μερικές ευκαιρίες θα ανταμειφθεί πλουσιοπάροχα.

to be continued …

#47

Kλασσικά, το Highway To Hell…
Τhat’s rock n’ roll !

#48

High Voltage

#49

Και ολόκληρο το “σκληρό” ροκ

#50

Και ολόκληρο το “σκληρό” ροκ[/quote]

Σε πάω

#51

Nα ψηφίσω Powerage και για τον Jeff Waters?

#52

Καλά δεν υπάρχει μεγαλύτερος οπαδός τους από τον Waters. Στην gold edition του Alice In Hell λέει ότι ο βασικός λόγος που έπιασε κιθάρα στα χέρια του ήταν οι AC/DC.
Κάπου την έχω σε 9λεπτη (mp3) αυτή την εκτέλεση του Riff Raff που επίσης παίρνει κεφάλια… :slight_smile:

#53

Νομίζω ότι όταν είχαν παιξει Ελλάδα παλιά παίξανε το Live Wire. Πάντως για τον αν είναι ο μεγαλύτερος οπαδός των AC/DC ας μη το διαβάσει ο Ketih Richards, o Rick Rubin ή ο Stephen King :slight_smile:

#54

Ή ο crabsody.

#55

:slight_smile: Εγώ το διάβασα ήδη αλλά κάνω τον Κινέζο. Άλλωστε εμένα δεν με ξέρει ούτε η μάνα μου. :slight_smile:

#56

…ή ο Jim… :lol:

#57

Μέρος 3

  1. The Razors Edge: Η παραγωγή του Bruce Fairbairn είναι πολύ γυαλισμένη αλλά αυτό δεν με χαλάει καθόλου. Άλλωστε οι AC/DC τη δεκαετία του 80 υπόφεραν αρκετά από μέτριες παραγωγές. Αρκετός κόσμος του κατηγόρησε για εμπορικότητα. Εντάξει το Μοneytalks είναι αρκετά radio friendly αλλά έχει και γαμώ τις μελωδίες όμως έτσι; Άλλωστε έχει τόσες άλλες κομματάρες να διαλέξεις για να γουστάρεις. Φυσικά ξεκίνημα με το τρομερό και πασίγνωστο Thunderstruck και καπάκι η βρωμιά του Fire Your Guns. Το ομώνυμο είναι ένα κομμάτι αρκετά διαφορετικό για ΑC/DC θα το χαρακτήριζα μοχθηρό. Γενικά ο δίσκος κρατάει ένα επίπεδο πολύ υψηλό καθ 'όλη την διάρκειά του ενώ έχει κρυμμένα διαμάντια όπως τα καταπληκτικά If You Dare, Got You By The Balls και Goodbye And Good Riddance To Bad Luck.

  2. Stiff Upper Lip: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ. Ο ήχος των seventies είναι εδώ, μαζί και τόνοι έμπνευση. Πραγματικά αυτός ο δίσκος με εξέπληξε. Δεν περίμενα να είναι τόσο καλός μετά το μέτριο για ΑC/DC Ballbreaker. Τα 7 πρώτα κομμάτια του δίσκου είναι όλα κομματάρες. Κλασσικά ΑC/DC, μόνο τα βασικά και φύγαμε. Το riff του Safe in New York City σπέρνει, ενώ το αγαπημένο μου Can’t Stop RnR θερίζει ότι απέμεινε όρθιο. Πιο bluesy τα Can’t Stand Still και Hold Me Back αλλά πάλι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Νομίζω κάθε οπαδός της hard rock πρέπει να ακούσει τον δίσκο για να καταλάβει ποια είναι ακόμα η μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη.

  3. For Those About To Rock: Μετά την επιτυχία του Back in black τα πράγματα δυσκόλεψαν. Όλος ο κόσμος περίμενε τον διάδοχο. Μετά από αρκετά προβλήματα στις ηχογραφήσεις που κράτησαν πολλούς μήνες οι ΑC/DC κυκλοφόρησαν απλά ακόμα ένα αριστούργημα. Το ομώνυμο είναι ένας από τους μεγαλύτερους ύμνους όλων των εποχών ενώ τα COD, Spellbound, Evil Walks, Lets Get It Up, Put The Finger On You, Night Of The Long Knives του κάνουν καλή παρέα

to be continued

#58

Ή η Shakira.

#59

Ή η Shakira.

Ή οι Celine Dio και Anastasia

#60

Νομίζω ότι όταν είχαν παιξει Ελλάδα παλιά παίξανε το Live Wire. Πάντως για τον αν είναι ο μεγαλύτερος οπαδός των AC/DC ας μη το διαβάσει ο Ketih Richards, o Rick Rubin ή ο Stephen King :)[/quote]

Καλά θυμόμουν

έχει και μια διασκευή από Judas Priest