καλο σχετικα αλλα πιο αδυναμο σε σχεση με τα προηγουμενα
πειράζει που η γραφικουρα στους στίχους του dying breed , εμένα μαρεσει γιατί αναφέρεται σε saxon/motorhead/judas priest ??
Όπως είπε και ο aris2 το άλμπουμ είναι λίγο πιο αργό σε σχέση με τα δυο προηγούμενα.Αυτό δεν λέει και πολλά βέβαια…Πάντως θεωρώ οτι τα 2 single που διάλεξαν είναι άνετα από τις πιο αδύνατες στιγμές.Κορυφή θεωρώ το Trail of tears.Μετά το αργό-συρτο έρχεται ο πανικός! Σου κολλάει σίγουρα το Fall of the Empire στο οποίο ψάχνω να βρω τι είναι αυτό που με χαλαει:η διάρκεια του,θα μπορούσε να ήταν κάπως μικρότερο ή το ότι ίσως είναι λίγο πιο αργό απ’οτι πρέπει:-k Σου φέρνει κάτι από…Princess?? Ωραίο κομμάτι. Το Wanna Be Free είναι το επόμενο που έχω ακούσει πιο πολλές φορές.Γενικά δεν είναι καθόλου άσχημος δίσκος.Έχει γίνει πάντως καταπληκτική δουλειά στις κιθάρες!!! Και στις ρυθμικές αλλά ειδικά τα σόλα ώρες ώρες σου πετάνε τα μυαλά στο μπλέντερ!
Κριτική του δίσκου εδώ και συνέντευξη με τον λύκο εδώ.
Σε σχέση με τα προηγούμενα, παρόλο που δεν έχω βρει χρόνο να τα ξανακούσω, γιατί απλά δεν μ’εχει αφήσει να το αφήσω καθόλου, θα έλεγα τα εξής:
Του λείπει ίσως το εξίσου μεγάλο κομμάτι (εξού και η σχετική “αδυναμία” των δύο singles) δεν υπάρχει όμως κανένα που να “πηδαώ” στις ακροάσεις.
Γενικά είναι απίστευτα συμπαγής δίσκος παρά τις διακυμάνσεις στο ύφος των κομματιών και σε σημεια πιο old school (και ίσως πιο “επικός”) από τους προκατόχους του.
So far αγαπημένα “The Curse” (το κλάμα το ίδιο), 200 Years (πολύπλευρο τούμπανο) και Trail Of Tears (υποδειγματικό υπόδειγμα (αυτό ακριβως) κόντρα δικασο και φυγαμε για τελικό που μπορώ ακόμη να καραγουστάρω) (ακολουθεί με μικρή διαφορά το “Fall Of the Empire”)
Φυσικά τη παράσταση κλέβει ο Wolf (διαβάστε στη συνέντευξη το μυστικό για πως συνθέτει τα σόλο του, τεράστια αλήθεια), και είναι καιρός πια να αναγνωριστεί ως έναν από τους κορυφαιους metal κιθαρίστες όλων των εποχών, διπλα στον οποιονδήποτε.
Τέλος, αυτο που έχουν κανει οι Accept με αυτούς τους 3 δίσκους είναι μάλλον ανευ προηγουμένου. ΟΚ λείψανε για αρκετά χρόνια, αλλά 1ον, μιλάμε για τρεις τεράστιες δισκάρες που μπορούν να σταθούν επάξια δίπλα στους πολλούς κλασικούς 80s δίσκους τους, και 2ον είναι ίσως οι κορυφαιοι heavy metal δίσκοι της 5ετίας.
Απορώ όλοι αυτοί που θεωρούν πάρα πολύ καλό έως δισκάρα το “Redeemer Of Souls” (τουλάχιστον 8/10 δηλαδή), τι θα έβαζαν στο “Blind Rage”; 10 ή 11;
pezi kana link filtatoi?
Χαλαρά καλύτερο από το Reedemer Of Souls…και γενικά κανένα μεγάλο συγκρότημα δεν έχει πλησιάσει αυτό που κάνουν οι Accept με αυτούς τους 3 δίσκους*. Αγαπημένα μέχρι στιγμής From The Ashes We Rise, Trail Of Tears, Dying Breed, The Curse…τι να λέμε τώρα. Μπορώ να πω ότι είναι ένα σκαλί πάνω από το προηγούμενο, έτσι για να δείξω πόσο γαμάτο είναι. 
- Eννοώ μετά από τόσα χρόνια καριέρας
Τι κομματάρα είναι αυτό το Dark side of my heart…Πολύ καλός δίσκος και σε σημεία λίγο μελαγχολικός!!!
ο δίσκος είναι αγνό και ανόθευτο ατσάλι… όπως λέει και ο Θόδωρας πιο πάνω… o λύκος πρέπει επιτέλους να πάρει την αναγνώριση που του αξίζει…το αν κάτι θυμίζει κάτι … όταν έχεις γράψει 150 σόλο λίγη σημασία έχει.
οι Accept είναι το κιθαριστικό το metal το ίδιο…μόνο με παλιούς savatage (όχι τους πολύ παλιούς…τους μεσαίους) συγκρίνω τις ανατριχίλες που μου έρχονται όταν ακούω ΑΥΤΕΣ τις κιθάρες να λυσσομανάνε
πιο πέρα από το ριβγιού απλά θα πω πως το τραγούδι που με στέλνει αδιάβαστο (μαζί με τα υπόλοιπα) είναι το wanna be free…είναι το πως σκάει το riff μετά την εισαγωγή με τις κλασικές…είναι ο πόνος στη μελωδία… είναι το σολο που παραλίγο να στραμπουλίξω το χέρι μου παίζοντας αεροκιθάρα (που έχει πει κάποια ψυχή κάποτε για to airguitar)… είναι η νοσταλγία των 90s και του objection overruled
αν αναλογιστούμε τι έχουν κάνει αυτά τα 5 χρόνια οι accept δεν είναι όντως υπερβολή να τους χαρακτηρίσουμε ως την κορυφαία σύγχρονη μπάντα στο είδος (και όχι μόνο)
Έβλεπα πριν την εμφάνιση στο wacken. Γαμανε οι accept . Γαμανε και φέρνουν παλι το μεταλ στο λαό
Καλο δίσκος, κατώτερος βέβαια του Stalingrad και του Blood of the Nations (αξεπέραστο)
Αγαπημένα wanna be free, Bloodbath Mastermind, The Curse, Dark Side Of My Heart
Τους αναμενουμε το 2015 (?)
Πάλι δίσκαρος. Η σταθερότητα αυτής της μπάντας μετά την επανένωση είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή.
Με τις πρώτες ακροάσεις παίζει στα επίπεδα του Stalingrad και πάει εύκολα για χεβυ μεταλ δίσκος της χρονιάς. Πολύ δυνατό σύνολο, με τα Dying Breed, το τα πάντα όλα σερί Fall of the Empire/ Trail of Tears/ Wanna Be Free και The Curse να ξεχωρίζουν κάπως περισσότερο. Όχι ότι τα υπόλοιπα πάνε πίσω. O Tornillo εξαιρετικός άλλη μια φορά, Baltes και Schwarzmann σταθερές αξίες και για τον Wolf ακριβώς ότι λέγατε παραπάνω.
Επιβάλλεται λαηβ.
Είχα εντωμεταξύ τη φαεινή ιδέα να βάλω για πρώτη ακρόαση στο καπάκι μετά απ’ αυτό το Redeemer of Souls, που τόσο καιρό δε μου πήγαινε η καρδιά να το βάλω να παίξει. Μιλάμε για χαώδη απόσταση, πραγματικά.
8O
Σα να σαι μέσα στο μυαλό μου ρε μαν. Μία και μόνη διαφορά: εγώ ακόμα δεν το χω βάλει το Priest να παίξει. Κάθε φορά που το σκέφτομαι στο τέλος καταλήγω στο “μπα άστο καλύτερα”. Και τώρα που βγήκε αυτό εδώ απλά έκανε το όλο πράμα ακόμα χειρότερο. Ρε γαμώτο, δε θέλω να μελαγχολήσω. Τι να φτουρήσουν οι κολοβοί Πριστ του 2014 μπροστά σ’ αυτούς εδώ τους αναγεννημένους Accept που έχουν βαλθεί να καταστρέψουν ό,τι άφησαν όρθιο από τα 80’s;
Μια χαρα άλμπουμ ειναι των priest , δισκάρα . Μονο μελαγχολία δεν προκάλεσε σε κανέναν εκτός απο μερικούς ελληναραδες “μεταλλαδές”
έτσι, γαμάμε
Και το Priest μια χαρά είναι, καλύτερο από ότι περιμέναμε οι περισσότεροι, απλά οι Accept είναι σε άλλο επίπεδο πλέον με αυτό το σερί από 3 δισκάρες.
Εντωμεταξύ δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να βγάζει η “αγαπημένη” μπάντα νέο δίσκο και να μην έχεις γυρίσει τη γη ανάποδα για να τον ακούσεις.
Το άλμπουμ των Priest είναι “ακόμη ένα” Best Of της καριέρας τους, αν σας καλύπτει αυτό τότε πάσο. Δισκάρες λέγονται τα τελευταία 2 άλμπουμ των Accept. Μάθετε να ξεχωρίζετε τις φράουλες, άλλο οι ξεραμένες άλλο οι φρέσκες.
χωρίς ίχνος ειρωνείας, αλλά μάλλον μόνο ο ελληνάρας μεταλάς (που λες και εσύ) γούσταρε τόσο πολύ το πριστ
Αν και δεν βρίσκω νόημα σε τέτοιου είδους συγκρίσεις…
Ακούς το Redeemer και έχεις:
13 (+5) τραγούδια να ψάξεις να βρεις τις 2-3 πολύ καλές στιγμές
παραγωγή για γέλια (αν αναλογιστείς το μέγεθος της μπάντας, αλλά και παραγωγές τούμπανο μικρότερου βεληνεκούς συγκροτημάτων)
Halford ξέρω metal god κλπ αλλά πλέον δεν του βγαίνει τόσο η φωνή
και σκέφτομαι σε αντιστοιχία το blind rage:
11 τραγουδάρες
παραγωγή τούμπανο (όταν έχεις καλό παραγωγό [A.Sneap] και συνέπεια στο χρονικό διάστημα μεταξύ κυκλοφοριών, όπως και να το κάνουμε βοηθάει)
Tornillo φοβερός όταν τραγουδάει με όλο το γρέζι, πολύ καλός και στα πιο ήρεμα σημεία
καμία διάθεση υποτίμησης των JP (αγαπάμε κάργα) αλλά θα πρέπει να κοιτάμε και με λίγη αντικειμενικότητα τα πράγματα και να μην μας τυφλώνει ο οπαδισμός. Δεν λέω πως είναι κακός ο δίσκος, αλλά όχι να αποθεώνεται κιόλας.
Εδώ υπάρχουν προοπτικές για τρελό φλέημ, αλλά για μια φορά λέω να δείξω αυτοσυγκράτηση.
Ας πούμε, αφού το θέτεις έτσι, ότι εγώ τους Πριστ τους αγαπώ υπερβολικά ώστε να κάτσω να ασχοληθώ σοβαρά με την τωρινή καρικατούρα τους - και μετά ενδεχομένως να κοροϊδεύω και τον εαυτό μου με κουβέντες τύπου “ε ντάξει, δεν έχει τίποτα το φρέσκο, δεν έχει ΚΚ, ο Ρομπ δεν την παλεύει κτλ., αλλά ε, έχει καλές στιγμές μπλα μπλα μπλα”. Να, πώς σου φαίνεται αυτό ας πούμε.
Ενώ απ’ την άλλη, Accept. Ορίστε. Αυτό θα πει μπάντα-θρύλος, τριάντα χρόνια στο κουρμπέτι, που όμως ακόμα βγάζει δισκάρες και καυλώνουμε τη ζωή μας, και γαμώ την πουτάνα μου δεν υπάρχει και ούτε ίχνος “επιείκειας” στους διθυράμβους που εισπράττουν.
Τίποτα, μιλώντας για κλασσικές μέταλ μπάντες, μπροστά σ’ αυτά που κάνουν οι Accept όλοι οι υπόλοιποι (με μόνες εξαιρέσεις τους Saxon και ίιιιισως τους Motorhead) θα έπρεπε να τρέξουν να διαλυθούν απ’ τη ντροπή τους.
Για τους Accept συμφωνώ μέχρι κεραίας.
Αλλά για τους Priest, ας πούμε ότι οι Metallica είναι η αγαπημένη μου μπάντα και αύριο βγάζουν δίσκο, θα κάνω τα πάντα για να τον ακούσω, βρε δεν πά να ναι ο Hetfield μουγκός, ο Uirich κουλός(χμ), ο Hammett να μην πατάει τo wah wah, ο Rob να έχει γυρίσει στους Suicidal, εγώ θα το ακούσω, Και αν είναι σκατά θα βγω να το πω. Μην με παραξηγείς, έτσι έχω στο νου μου εγώ τον όρο αγαπημένη μπάντα.
Μέχρι να φύγει ο ΚΚ κι εγώ κάπως έτσι λειτουργούσα με τους Πριστ.
Απλά πλέον δε θεωρώ ότι είναι η ίδια μπάντα. Δεν το χω κρύψει ότι έριξα “Χ”.