Because what they call passion actually is not some emotional energy, but just the friction between their souls and the outside world
Ύψιστος ! Θα το ξαναδώ μεςτο πσκ να ετοιμαστώ για καλοκαίρι .
Btw θα πρεπε να αλλάξω την ψήφο μου, διότι η [I]καλύτερη[/I] ταινία του είναι ο Ανδρέας, αλλά ο Καθρέφτης είναι αυτή που με ξεσκίζει όσο καμία άλλη.
Μόλις είδα τον καθρέφτη. Ντάξει,το σπίτι που καίγεται στο δάσος ενώ βρέχει είναι ό,τι πιο όμορφο έχω δει.ατελείωτο ρησπέκτ στον ποιητή που διεγείρει τη ψυχή 
ετοιμάζομαι και για ρουμπλιέφ :!:
όπα παιχταράδες με αποτελειώσατε με αυτό το θέμα(α, ρε λουπιν εφτιαξες το θεμα και το παρατησες)… Σοβαρα εχω δει μονο stalker, το οποιο λατρεψα και εχω ριξει φοβισμενες ματιες σε νοσταλγια και ιβαν. Σημερα ομως μου δωσατε την ωθηση. Θα κατεβασω ιβαν λοιπον.(και πανω που ειχα αρχισει να “ολοκληρωνω” μπεργκμαν)
Η ταινία που άλλαξε την άποψη μου για τον κινηματογράφο. Δεν ξέρω πως να το πω. Σοκ και δέος; Paradigm shift; Το είχα δει και σε αίθουσα.
Α, το βρήκα.
Life altering experience.
Έχω δει μόνο το Ρουμπλιοφ και οφείλω να ομολογήσω πως δεν περίμενα να κάτσω τρεις ώρες για να δω μία ταινία. Καθηλωτική. σε έλουζαν τα χρώματα ακόμα και αν δεν ήταν έγχρωμη. Πφφ…τα συναισθήματα. τι να λέμε τώρα. πολύ ωραίο το ποστ. Κατεβάζω το Stalker γιατί μου κίνησε το ενδιαφέρον λίγο παραπάνω.
Και Καθρέφτη Έλενα, και Καθρέφτη
Θα κάνω αφιέρωμα αυτή τη βδομάδα. Δεν υπάρχει περίπτωση. Σήμερα Stalker αύριο Καθρέφτης!
Είναι απίστευτο αυτό που κάνει. Οι εικόνες του μένουν χαραγμένες όσα χρόνια και να 'χεις να δεις την εκάστοτε ταινία.
[I]Καθρέφτης[/I]
Οκ, απροσπέλαστη πλήρως και λογικό, γιατί πρόκειται για τη ζωή του σκηνοθέτη με σταγόνες παγκόσμιας ιστορίας μέσα.
Παρ’ όλα αυτά, τι στήσιμο ήταν αυτό… τι πλάνα… Λες και χάζευες πίνακες ζωγραφικής ρε παιδί μου.
[I]Στάλκερ[/I]
Τώρα εδώ τι να πω… Την είδα σε ταξίδι στο λεωφορείο. Χάζεψα. Γιομάτη συναισθηματική φόρτιση. Η μουσική ήρθε και τα απογείωσε όλα. Τα ποιήματα… Τα λόγια…
Τρέλα το πλάνο με το ποτάμι και τα όπλα κτλ κτλ.
Τέρμα καθηλωτική. Δε γίνεται να μη σε κερδίσει αυτή η ταινία.
Τα πρόσωπα μιλάνε μέσα από την απλότητά τους. Καμία επιτήδευση. Καμία ωραιοποίηση. Γι’αυτό είναι και όλα πανέμορφα…
Η θυσια μαλλον. Το σολαρις ηταν λιγο απογοητευτικο απτην αλλη