Όσοι δεν τους έχετε ακούσει, τσεκάρετε οπωσδήποτε τα:
Agalloch-The Mantle (2002)
Folk-Doom δισκάρα, με βαριά-παγωμένη ατμόσφαιρα όσο δεν πάει. Οταν τον ακούς νομίζεις ότι βρίσκεσαι κάπου ανάμεσα στα φιορδ της Σκανδιναβίας. Περιέχει και το υπέρτατο 15λεπτο Ιn The Shadow Of Our Pale Companion! Ο δίσκος δε χάνει πουθενά. Ο μόνος που χάνεται μέσα του, σε ένα πρωτόγονο ταξίδι. είναι ο ακροατής. Ό,τι πρέπει τώρα που χειμωνιάζει.
Το άλλο πνευματικό παιδί του Don Anderson είναι οι Sculptured (που τη νέα χρονιά θα βγάλουν τον τρίτο τους δίσκο ονόματι Embodiment)
Ακούστε οπωσδήποτε τον πρώτο τους δίσκο, Sculptured-The Spear Of The Lily Is Aureoled (1999)
Avant-Garde Progressive Death και ο θεός βοηθός. Δύσκολος δίσκος που σε αποζημιώνει στο τέλος. Απόδειξη του πόσο μπροστά είναι αυτός ο τυπάς. 8)
με Sculptured δεν έχω ασχοληθεί, αλλά οι Agalloch είναι σπουδαία μπάνταμε 3 δίσκους πολύ πολύ όμορφους και πολλά eps στο ενδιάμεσο. πέρσι κυκλοφόρησαν μάλλον τον καλύτερό τους δίσκο (Ashes Against the Grain) που μεταξύ άλλων τελειοτήτων έχει και το Bloodbirds, το οποίο είναι άνετα στα καλύτερα περσινά τραγούδια. γαμώ το φελέκι μου, έχω συγχυστεί που δεν μπόρεσα να αγοράσω την έκδοση με την ξύλινη θήκη και το κόκκαλο (ή την τέφρα). τώρα όποτε βρίσκεται είναι απαγορευτική η τιμή του
Μου αρεσει που εβαλα τους Agalloch στο τοπικ με το αντιδημοψηφισμα,ρωτωντας αν τους ξερεις κανεις…#-o :oops: :oops:
Το Mantle ειναι πραγματικα πολυ ομορφος δισκος και κανει το μυαλο σου να ταξιδευει σε ομορφα τοπια ,με δαση ,λιμνες και θεορατα βουνα με χιονισμενες κορυφες…θα νομιζε κανεις οτι ειναι Σκανδιναυοι,απο τον τροπο που παιζουν,απο το εξωφυλλο με το ελαφι(στο Mantle) και την θεματολογια…φευ…ειναι Αμερικανοι απο το Oregon και παιζουν απο το 1996…το Oregon ειναι μια καταπρασινη και ορεινη πολιτεια βορειως της Καλιφορνια και νοτιως της Washington(εκει που ειναι το Seattle και οχι η πρωτευουσα),η οποια εχει ακριβως τα τοπια τα οποια περιγραφω παραπανω…η φυση ειναι πηγη εμπνευσης …μουσικα θυμιζουν καπως τους In the Woods απο την Νορβηγια (εποχης Heart of the ages) ,καθως και καποιες μελωδιες απο παλιους Anathema(σε οτι αφορα τις κιθαρες),ενω ειναι αξιοσημειωτη η χρηση ακουστικων κιθαρων που κανει ακομα πιο ατμοσφαιρικο και ρομαντικο το αποτελεσμα…στον επομενο δισκο τους Ashes against the grain ,εχουν μειωσει τις ακουστικες κιθαρες αλλα παλι καταφερνουν να δημιουργησουν ενα πολυ ομορφο αποτελεσμα…καλος και ο συνδυασμος καθαρων gothic φωνητικων με σαυροειδεις black τσιριδες (ωραια περιγραφη ε?):lol: :lol:
Ακουστε τους και αφηστε το μυαλο σας να ταξιδευσει σε απεραντα λιβαδεια,δαση και αλπικα τοπια…σιγουρα μια μουσικη για να ακους οταν ταξιδευεις με αυτοκινητο σε τετοια μερη…και ναι συμφωνω…το In the shadow of our pale companion ειναι κομματαρα με τα ολα της…
Νταξ, ο Νικος με καλυψε. Oντως, μεγαλη δισκαρα το The Mantle.
Ντρεπομαι που περσι δεν καθησα να ακουσω το “Ashes…” επειδη τελικα θα εκτοπιζε καποιο απο το τοτε τοπ-15 μου. Κοινως, το αδικησα. Επισης ομως δίσκαρος ειναι αυτο:
…το οποιο ετυχε να ακουσω μετα το The Mantle και εδραιωσε τη θεση τους στις προτιμησεις μου. Οι τυπαδες βγαλαν 3 δισκους, ολα επη. Ετσι πρεπει ρε γμτ, να βγαζεις το δισκο οταν εισαι ετοιμος να το κανεις.
δε μπορω να καταλαβω τι εννοεις. απλα αν το ακουγα περσυ, θα ειχε μια αλφα αναγνωριση απο τη μερια μου την δεδομενη στιγμη που επρεπε. τωρα παλι τι καταλαβες… ειναι να απορεις.:-k
και ειδικα τους Agalloch ΕΠΡΕΠΕ (:-s ) να ειχα κατσει να τους ακουσω εκεινη τη περιοδο επειδη ημουν οπαδος τους απο την εποχη του Mantle (πανω - κατω). Απλα πιστευω οτι το αγνοησα σε φαση που δεν επρεπε.
εδιτ: Ειναι σαν εσυ να γραφεις καπου και να ακουσεις το νεο δισκο των Haggard μετα απο 5 μηνες, επειδη δεν ησουν σε φαση.
Έχει κάποιο δίκιο ο Τόλκης. Από την άλλη κι εμένα μου δίνει μεγάλη χαρά να κάνω λίστες στο τέλος κάθε χρονιάς. Δε σημαίνει όμως ότι αντιμετωπίζω ψυχρά τη μουσική. Απλά μου αρέσει πάρα πολύ να το κάνω, χωρίς να σημαίνει κάτι παραπάνω.
Το να θες να προωθησεις ενα γκρουπ που γουσταρεις ειναι λογικο. Διαφορετικα θα ημουν απλα συντακτης με την εννοια του γραφια και οχι οπαδος :!:
εδιτ: για να καταλαβεις τι εννοω οταν λεω “οπαδος τους”, οταν στο dada ειχε βαλει μια φορα το δεκατετραλεπτο του The Mantle και πηγε να το κοψει στη μεση, τελικα το αφησε. Μαντεψε τον λόγο. Ημουν ετοιμος να τον δαγκασω :!:
Θα διαφωνισω κι εγω γιατι ποτε δεν εκατσα να ακουσω κατι επειδη ΕΠΡΕΠΕ αλλα επειδη ΗΘΕΛΑ.
Σαφως και ο καθενας αντιλαμβανεται τα πραγματα διαφορετικα γι’αυτο και ο καθενας ειναι ξεχωριστος και μοναδικος.
Απο την αλλη παλι πιστευω οτι αλλο ηθελες να γραψεις και επειδη ανεφερες 2-3 λεξεις αλλαζει το ολο νοημα του ποστ σου
Μλκ δες τα εδιτ για να καταλαβεις. Οι Agalloch ειναι ξεχωριστο παρακλαδι για μενα οσον αφορα τις προτιμησεις μου. Πως ειναι για σενα οι Haggard ενα πραμα. Κατι τετοιο
H κριτική στο embodiment από το blabbermouth δίνει 9. Μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ
Και πως να μην είναι δισκάρα άλλωστε. Κοιτάχτε lineup
As it turns out, WINDS’ Andy Winter plays keyboards on the album and is joined by mainman/ guitarist/ vocalist/ songwriter Don Anderson (AGALLOCH), drummer Dave Murray (ESTRADASPHERE, DESERTS OF TRAUN, THOLUS), bassist Jason Walton (AGALLOCH, ESPECIALLY LIKELY SLOTH), and vocalist Tom Walling.
Μιας που ξεθαψε το θεμα ο ellanor για πειτε γνωμες για το καινουριο σχετικα EP των agalloch “The White”.Εγω το βρηκα πολυ καλο χωρις βεβαια να αγγιζει τα προηγουμενα full length album τους.
:oops: :oops:
