Alan Parsons Project

Με τη θλιβερη ευκαιρία του θανάτου του 1/2 των Alan Parsons Project, Eric Woolfson, ανοίγω το παρό thread για να μιλήσουμε γύρω από αυτό το παράξενο συγκρότημα…

Οι Alan Parsons Project (στο εξής για συντομία APP) δεν υπήρξαν ουσιαστικά ποτέ συγκρότημα αλλά μουσική κολλεκτίβα. Τα μόνα σταθερά μέλη τους ήταν οι Alan Parsons και Eric Woolfson που δεν ήταν πρωτίστως μουσικοί. Ο Alan ήταν σπουδαίος Recording engineer (Beatles, Floyd κ.α.) και μετά παραγωγός και ο Eric παραγωγός και μάνατζερ καλλιτεχνών.

Ο Alan αφού απέκτησε φήμη και μεγάλη δικτύωση στο χώρο, άρχισε να σκέφτεται τη δημιουργία του δικού του γκρουπ που θα του επέτρεπε να έχει τον πλήρη έλεγχο στην εκτέλεση/ηχογράφηση/παραγωγή/μείξη και κυκλοφορία της μουσικής του. Στο δρόμο για την υλοποίηση του ονείρου του έπεσε πάνω στο Eric που κι εκείνος προσπαθούσε να ανοίξει ένα νέο δρόμο στην καριέρα του δημιουργώντας από την αρχή και ανεβάζοντας ψηλά ένα νέο γκρουπ.

Ήδη από τον 1ο τους δίσκο έδειξαν ότι δεν αστειεύονταν. Δημιούργησαν ένα concept album όπου οι στιχοι των κομματιών ήταν αποκλειστικά ποιήματα του μεγάλου Αμερικανού λογοτέχνη Edgar Alan Poe, πρωτεργάτη της λογοτεχνίας του μυστηρίου και του φανταστικού. Ο δίσκος ήταν γεμάτος από art rock στοιχεία, με έντονη την παρουσία κλασικής ορχήστρας, με super παραγωγή και super guests στα φωνητικά (έτσι και αλλιώς ποτέ δεν είχαν μόνον ένα τραγουδιστή σε κάθε δίσκο): τον Arthur Brown (ναι, αυτόν με το “Fire”) και το John Miles μεταξύ άλλων (στον τελευταίο ο Alan είχε κάνει παραγωγή στον πρώτο του δίσκο).

Ξεχωριστές στιγμές: The Raven, The Cask of Amontillado (με τα απίστευτα πνευστά), (The System Of) Doctor Tarr And Professor Fether.

To be continued…

__1ον, μπράβο που άνοιξες το θέμα! Μακάρι να το συνεχίσεις αν έχεις χρόνο και όρεξη και να φτάσεις μέχρι και τα πιο πρόσφατα Valid Path και The Alan Parsons Project That Never Was (τελευταίες δουλειές από Parsons και Woolfson αντίστοιχα)! :slight_smile:

__2ον… πραγματικά, ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΠΕΙΣ γι’ αυτό το σχήμα… είναι απ’ αυτά τα σχήματα που ενώ νομίζεις πως γνωρίζεις ΠΟΛΛΑ πράγματα γύρω από ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής που σου αρέσει, το συνταντάς τυχαία και συνειδητοποιείς (ακόμα μία φορά) πόσα διαμάντια υπάρχουν ακόμα να ανακαλύψεις.

__Οσοι γουστάρετε ΚΑΛΗ ροκ, προγκρέσιβ και ορχηστρική μουσική, μην παραπλανηθείτε από τον “ευκολοάκουστο” χαρακτήρα και την ποπ υφή που πολλές φορές μπορεί να έχουν, υπάρχει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΑΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ μέσα στους δίσκους τους. Οι περισσότεροι δε, είναι ΔΙΣΚΑΡΕΣ, δηλαδή διαλλέξτε και στην τύχη ακόμα και δε θα χάσετε. Ισως να πείτε “είναι περισσότερο ή λιγότερο κοντά στο στυλ μου αυτό”, αλλά σίγουρα (ιδίως με ακούσματα και με τον καιρό) θα εκτιμήσετε το πόσο καλογραμμένη μουσική είναι (και συνθετικά και ως παραγωγές και ως μουσικές εκτελέσεις /παικτικά).

__Από να αρχ΄σει και πού να τελειώσει κάποιος… Οσοι δεν γνωρίζετε, ξεκινήστε απ’ την αρχή, απ’ το Tales Of Mystery And Imagination (ίσως πιο metal /rock friendly) και προχωρήστε άφοβα (ειδικά σε κάτι Pyramid, Turn Of A Friendly Card, I Robot και Eye In The Sky -ίσως και με αυτή τη σειρά). Μην πάτε σε best of, γιατί τα περισσότερα είναι κόνσεπτ (ή “χαλαρά” κόνσεπτ) και θα χάσετε κάτι απ’ το συνολικό άρωμα /μαγεία… :wink:

__Άλλωστε, αν σας αρέσεις ο πρώτος δίσκος που θα πάρετε, μάλλον -όπως εγώ στο γυμνάσιο που έπεσα πάνω τους- θα αρχίσετε να παίρνετε σβάρνα τη δισκογραφία τους! Σε αυτό σήμερα βοηθά και το ότι υπάρχουν πρόσφατες (απ το ‘07 έως το ‘09) remastered εκδόσεις των περισσοτέρων (πράγμα που σημαίνει πως μπορείτε να πάρετε τις παλιές εκδόσεις σε πολύ-πολύ καλές τιμές). Βέβαια, έχω να πω πως ο ήχος στα παλιά cd είναι ΗΔΗ κα-τα-πλη-κτι-κός (απ’ τα καλύτερα cd -ποιοτικά- που έχω, απ’ τα πολύ λίγα που είναι τόσο καλές εγγραφές -μη ξεχνάτε ότι ο κύριος Parsons είναι αυτός που ευθύνεται για την εξαιρετική ποιότητα ήχου στα abbey road και dark side of the moon), οπότε, εκτός απ’ τα παραπάνω τραγούδια που έχουν οι remaster εκδόσεις, φανταστείτε εσείς οι audiophiles πόσο ελκυστικές φαντάζουν οι αναβαθμιζμένες ηχητικά remastered εκδόσεις… 8)

__Αυτά, θα επανέλθω αν είναι ανάλογα με τη συζήτηση! ΜΗΝ τους προσπεράσετε!! :wink:

2 μερες προτου μας αφησει ο κυριος Woolfson ακουσα για πρωτη φορα APP και συγκεκριμενα τον δισκο Eve. Με την πρωτη ακροαση μου αφησε θετικες εντυπωσεις και μετα απο 2-3 ακροασεις μου αρεσε ακομη περισσοτερο. Πολυ ομορφες συνθεσεις, κολλητικα κομματια και πολυ καλη παραγωγη. Τι αλλο μου προτεινετε?

Πολύ άφοβα προσκυνάω αυτό.

Μόνο κομματάρες μέσα. Μαζί και το Τales…

… και συνεχίζουμε!

Ολοκληρώνοντας για το “Tales of Mystery & Imagination Edgar Allan Poe”, όπως είναι ο πλήρης τίτλος, να αναφέρουμε ότι:
Στα βασικά όργανα εμφανίζονται κυρίως οι Ian Bairnson (guitar), David Paton (bass), Stuart Toss (drums) οι οποίοι στο εξής θα έκαναν συχνές εμφανίσεις στους δίσκους των ΑΡΡ. Οι Paton και Toss ήταν μέλη του βρεταννικού γκρουπ Pilot το οποίο είχε παραγωγό τον Alan Parsons. Ο Toss έπαιξε και στους 10cc. O David Paton αργότερα έπαιξε με τον Elton John. Ο Ian Bairnson έχει παίξει μεταξύ άλλων με Kate Bush, Mick Fleetwood, Jon Anderson κ.α.
Για τις ενορχηστρώσεις προσέλαβαν τον Andrew Powell ο οποίος ήταν παραγωγός στα δύο πρώτα της Kate Bush.
Ακόμη ο Alan επιστράτευσε ως μουσικούς … ολόκληρο το γκρουπ Ambrosia των οποίων είχε την παραγωγή στους δίσκους τους.
Πολύ σημαντικό είναι ότι ο δίσκος σε μορφή CD έχει κυκλοφορήσει ως εξής: μία το 1987, με πρόσθετα guitar solos και αφηγήσεις από το μεγάλο Orson Welles και μία το 2007, σε διπλό CD που περιελάμβανε τόσο την πρώτη κυκλοφορία του 1976 όσο και την “πειραγμένη” του 1987. Εγκαινίασε έτσι μια σειρά πολύ καλών επανακυκλοφοριών των cds των ΑPP για τα '70s - '80s που βγήλαν στη διετία 2007-2008.

Το μόνο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι λείπει από αυτό τον πρώτο δίσκο του Project είναι τα trade mark instrumental που υπήρχαν στους επόμενους…

[EDIT: αυτό το μήνυμα πήγαινε προς τον ΚοκκινοΡούμη αλλά μας πρόλαβε ο Arian (τέλεια, πάω να διαβάσω) ]

__Σωστόοοοος… 8) :smiley:

__Το ανέφερα “τρίτο” μιας και είναι πιο κοντά σε ροκ, μέταλ και έπικ ακούσματα τα άλλα που ανέφερα, αλλά αυτό είναι ίσως και το αγαπημένο μου. Πιο ποπ, αλλά όταν λέμε ποπ, ας πούμε “beatles” ποπ, δηλαδή ποιότητα. Τα δε φωνητικά είναι εντελώς prog σε πολλά κομμάτια. 8)

__Δισκάρα. Ετσι απλά. :slight_smile: Κόνσεπ με θέμα το τζόγο.

__Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο (μάλλον όχι), αλλά το οπισθόφυλλο σε σχέση με το εξώφυλλο είναι ανάποδα βαλμένο -δηλαδή για να το διαβάσεις, όπως κρατάς το cd και κοιτάς το εξώφυλλο δεν πρέπει να το γυρίσεις (στρίβοντάς το) αριστερά ή δεξιά, αλλά (αναποδογυρίζοντάς το) πάνω ή κάτω όπως ακριβώς θα έκανες και με ένα τραπουλόχαρτο… 8) 8O :thumbup: γαμάτο?! :wink:

__Και μιας και μιλήσαμε για εξώφυλλα, να αναφέρουμε πως πολλά τους εξώφυλλα έχουν φιλοτεχνήσει η γνωστή ομάδα Hipgnosis (εξώφυλλο Dark Side Of The Moon για παράδειγμα) αλλά και μόνος του ένας εκ’ των ιδρυτών της, ο Storm Thorgerson. Απ’ ότι θυμάμαι είναι το πρώτο (tales), το Pyramid, το Stereotomy μάλλον, το I Robot (δίσκος βασισμένος στο σχεδόν ομότιτλο “Ι, Robot” -η κόμμα έφυγε για λόγους copyright- και μάλιστα με τις ενθουσιώδεις ευχές του ίδου του Ασίμοβ), καθώς και δύο-τρία προσωπικά του Parsons (το Try Anything Once, Time Machine και ένα άλλο με ένα αερόστατο, Air ίσως, δε θυμάμαι). Το δε υπέροχο εξωφυλλο του Valid Path (όπου συμμετέχει ο David Gilmour στο πρώτο κομμάτι), θυμίζει Storm, αλλά δε νομίζω πως είναι δικό του. Οποιος δε βαριέται (:p), ας παραθέσει τα εξώφυλλα, είναι -φυσικά- υπέροχα. :slight_smile:

Η - μάλλον - ανέλπιστη επιτυχια του πρώτου album άνοιξε την όρεξη των φίλων μας για ένα ακόμη concept album. Για το I Robot του 1977 προσέγγισαν τον γνωστό συγγραφέα Isaac Asimov προκείμενου να πάρουν τα δικαιώματα για το ομώνυμο έργο του. Ο Asimov, παρότι ενθουσιάστηκε με την ιδέα, δήλωσε ανήμπορος να τους βοηθήσει διότι είχε πουλήσει τα δικαιώματα χρόνια πριν. Για να αποφευχθεί λοιπόν οποιοδήποτε νομικό κώλυμμα, το album βγήκε χωρίς το … κόμμα, ενώ η ταινία με το mr Will Smith το 2004 βγήκε ως I, Robot (όπως και το βιβλίο) και ο Asimov αναφέρθηκε κανονικά στα credits της…
Τελικά το album αναφερόταν μερικώς στην ιδέα των robot και της τεχνητής νοημοσύνης αλλά είχε την τύχη να εκλειφθεί ως sci - fi concept σε μια εποχή που σάρωνε το Star Wars. Καταλαβαίνετε ότι αυτό είχε μόνον θετικό αντίκτυπο στις πωλήσεις του.
Μουσικά τώρα, η τριάδα Bairnson, Paton, Toss είναι και πάλι παρούσα ενώ στους guests τραγουδιστές προστίθενται μεταξύ άλλων οι Allan Clarke, Steve Harley και η απίθανη φωνάρα Lenny Zakatek, Πακιστανός στην καταγωγή και αγνωστος στο ευρύ κοινό, που θα συνδέσει άρρηκτα το όνομα του με τους ΑΡΡ μέχρι και το Gaudi του 1987.

Τα κομμάτια, χωρίς να απομακρύνονται πολύ από το ύφος του προηγούμενου δίσκου, γίνονται πιο “σύγχρονα”, δύο instrumentals μπάινουν στο album και το ένα από αυτά, το Genesis Ch1 v32, θα εμφανίζεται στο εξής σε όλα τα compilation του Project. Τα πιο μοντέρνα -τότε- synths επιστρατεύονται για να δώσουν ήχο “φουτουριστικο”, αλλά παρούσες είναι και πολύ καλές συνθέσεις: Βreakdown, Some other time (το ξαδελφάκι του The cask of Amontillado από το “Tales”, με πολλά πνευστά) και η απίστευτη funkια I wouldn’t want to be like you όπου ο Zakatek δίνει ρέστα (αναζητήστε το original video στο youtube , έχει πλάκα). Το κομμάτι αυτό ακούστηκε ακόμα και στην … Ελλάδα, αφού το συναντάμε σε ταινίες των late 70’s - early 80’s. Υπάρχει και ένα αρκετά δύσκολο κομμάτι για “rock αυτιά”, το Total Eclipse, το οποίο σαν να αποτελεί ηχητικά σύνδεση με το πιο σκοτεινό κλίμα του προηγούμενου δίσκου.
Και πάλι στα credits o Alan αναφέρεται ως Producer/engineer και ο Eric ως executive producer…Όσον αφορά τη σύνθεση, πιθανολογείται ότι σε όλη τη ζωή του Project ο Eric ήταν βασικός συνθέτης και αποκλειστικός στιχουργός και ο Alan συνεισέφερε μόνον στα instrumentals.
Ο δίσκος αυτός εδραιωσε εμπορικά τους ΑΡΡ και είναι σίγουρα στους τρεις - τέσσερις καιλύτερούς τους!

Το εξώφυλλο είναι φυσικά Ηipgnosis (χε,χε,χε, τα κονέ βλέπετε) και η φωτό είναι τραβηγμένη στο ολοκαίνουργιο τότε αεροδρόμιο Charles De Gaul του Παρισιού. ότι πιο φουτουριστικό μπορούσε να βρεθεί!

:wink: ==>

1978: Pyramid. Ένα ακόμα concept album αναφερόμενο, όπως γράφεται και στο εσώφυλλο του δίσκου…“στο τελευταίο εναπομείναν θαύμα του αρχαίου κόσμου”.

Ο Stuart Elliott αντικαθιστά στα drums τον Stuart Tosh που αποχωρεί για να μπει στο νέο line up των 10cc ενώ παραμένουν Bairnson και Paton σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα.

Αξίζει να σταθούμε στην περίπτωση του Stuart Elliott όχι μόνο διότι έπαιξε στους ΑΡΡ ως το τέλος τους αλλά και διότι αποτελεί σπουδαίο παράδειγμα των σχέσεων ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας των ΑΡΡ. Όλοι ανεξαιρέτως οι μουσικοί που έπαιξαν στους ΑΡΡ ήταν πολύ καλοί session μουσικοί. Είχαν όμως και ένα άλλο χαρακτηριστικό: την ενασχόλησή τους με το Project την κουβαλούσαν ως διαπίστευση και αυτή τους βοηθούσε να βρίσκουν δουλειά δίπλα σε πολύ σπουδαία ονόματα. Φρόντιζαν όμως, όσο μπορούσαν να έχουν δίπλα τους και τους συντρόφους τους από το Project. Αυτό αποδεικνύει ότι μπορεί το Project να μην ήταν ποτέ group με τη στενή έννοια, αλλά οι σχέσεις των μελών ήταν πολύ καλύτερες από ότι σε άλλα “κανονικά” και υποτίθεται “αγαπημένα” σχήματα…
Δια του λόγου το αληθές: ο Stuart Tosh ήρθε από τους Pilot στους οποίους έκανε παραγωγή ο Parsons και έδωσε τη θέση του στον Stuart Elliott που είχε πάιξει με Cockney Rebel, Al Stewart στους οποίους επίσης είχε κάνει παραγωγή ο Parsons ενώ αργότερα δούλεψε μαζί με τους συνεργάτες του από τους ΑΡΡ Powell, Bairnson, Paton και Mackay στα 2 πρώτα άλμπουμς της Kate Bush!!!

Το Pyramid είχε ένα πολύ βαρύ φορτίο να σηκώσει: υπήρξε το follow-up του πάρα πολύ καλού I Robot και κατά τη γνώμη μου δε μπόρεσε να ανταπεξέλθει. Παρόλα αυτά είναι ένας καλός δίσκος, ισορροπημένος, χωρίς κάποιο τραγούδι να ξεχωρίζει, αλλά με τρία instrumentals να κλέβουν την παράσταση. Το εισαγωγικό Voyager αποτελεί το ορεκτικό για το 6ο track, το επίσης instrumental Ιn the lap of the Gods , ενώ το 8ο track και τρίτο instrumental είναι το Hyper - Gamma - Spaces που με το διαστημικό του τίτλο και την catchy μελωδία του είναι χρονικά - κατά τη γνώμη μου - το πρώτο “εμβληματικό” instrumental του Project.
Aπό τα “καθαρά” τραγούδια ξεχωρίζω τα The eagle will rise again και Shadow of a lonely man.

Από guest vocalists να … φάνε και οι κότες: Colin Blunstone (από τους Zombies και solo artist αργότερα), Dean Ford (από το σκωτσέζικο group Marmalade), David Paton, Lenny Zakatek, Jack Harris (είχε τραγουδήσει backing vocals στο Tales και lead στο I Robot), John Miles (επανήλθε μετά το Tales).
Εξωφυλλο φυσικά Hignosis, ηχογράφηση βεβαιώς στα Abbey Road Studios…

To Ι Robot και το Pyramid είναι ασύλληπτες δισκάρες.Επίσης είναι απο τα γκρουπ που το παραδοσιακά καλό anthology τους το βρήκα απλα συγκλονιστικό με τις καλύτερες ever επιλογές όλων των δίσκων τους.
Ευτυχώς τους Alan Parson’s είχα την τιμή και την τύχη να τους 2δω το 2004 σε μια πολύ καλή συναυλία,και είμαι πολύ happy γι αυτό…:slight_smile:

Το σωτήριον έτος 1979 τους βρίσκει να βγάζουν τον 4ο δίσκο τους: Eve, δηλαδή Εύα, το όνομα της πρωτόπλαστης. Αρχικός σχεδιασμός ήταν να γίνει ένα concept album εμπνευσμένο από σπουδαίες γυναίκες που έγραψαν ιστορία η κάθε μια στον τομέα της. Αντ’ αυτού το album είχε θέματα γύρω από τα γενικότερα προβλήματα όλων των γυναικών στις σύγχρονες κοινωνίες και τις σχέσεις τους με το άλλο φύλο. Δε γνωρίζω αν η απόφαση για τον τίτλο που πήρε ο δίσκος έχει να κάνει και με το γεγονός ότι η πεθερά του Eric ονομαζόταν Eve…
Οι συνθέσεις εδώ ακούγονται πιο δυνατές, χτισμένες πολυεπίπεδα και τα tracks διαδέχονται το ένα το άλλο δίχως να μπαίνεις στον πειρασμό να πατήσεις το next στο cd player. Οι φίλοι μας από το πρώτο κομμάτι σου λένε στα ίσα: κάθησε με προσοχή και άκου! Και εσύ δεν έχεις κανένα απολύτως περιθώριο αντίδρασης αφού πρόκειται για το LUCIFER, χαρακτηριστικότατο ΑΡΡ instrumental, το 2ο “εμβληματικό” τους ύστερα από το Hyper - Gamma - Spaces του Pyramid. Ένα κομμάτι που όλοι σας το έχετε ακούσει πολλές φορές στο ραδιόφωνο ή την ΤV καθώς δεκάδες ραδιοφωνικοι παραγωγοί και τηλεοπτικές εκπομπές - ειδικά μετά το ξεπέταγμα της “ελεύθερης ραδιοφωνίας” - το έχουν χρησιμοποιήσει κατά κόρον ως σήμα, επένδυση σε σποτάκι ή απλώς “χαλί” για να μιλάνε από πάνω…
Ένα σκαλί ποιοτικά πιο πάνω από τα αλλα τραγούδια είναι τα Damned if I do και You won’t be there που βρίσκονται και σε όλα τα compilation του Project.
Τραγουδιστές στο δίσκο έχουμε τους γνωστούς και μη εξαιρετέους Zakatek, Paton, την επενεμφάνιση μετά το I Robot του Dave Townsend (έχει γράψει κάποια τραγούδια για Cliff Richard και Elaine Page), την πρώτη εμφάνιση του σταθερού απο 'δω και πέρα στη σύνθεσή τους Chris Rainbow (έχει προσωπική δισκογραφία και ένα σύντομο πέρασμα από τους Camel στα mid '80ς), την Clare Torry (session vocalist, προσωπική επιλογή του Parsons για να κάνει τα γυναικεία φωνητικά στο The great gig in the sky των Floyd) και τη Lesley Duncan (συμμετείχε και αυτή στο Dark Side of The Moon ενώ έχει μεταξύ άλλων συνεργαστεί με Elton John και Dusty Springfield).
Αξιζει να σημειωθεί ότι το Eve είναι το μοναδικό album του Project που έχει τραγούδια με 100% γυναικεία lead vocal (όχι backing ή operatic vocals).
Μουσικοί και λοιπα credits όπως και στο Pyramid. Το Eve συνέχισε να τροφοδοτεί τη δημοτικότητα του Project και προετοίμασε το έδαφος για τα δύο super albums που θα ακολουθούσαν.
To be continued…

Το εξώφυλλο του Eve

Η αυγή της νέας δεκαετίας αποτελεί χρονιά σταθμό για το Project. Ο δίσκος The Turn of a friendly card είναι κι αυτός ένα concept album με θέμα τη χαρτοπαιξία, το τζόγο και γενικότερα τα ρίσκα που παίρνει ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του. Διακρίνεται μεταξύ άλλων ως:

  • Ο 3ος top 20 δίσκος του Project στις ΗΠΑ (μετά το Ι Robot και το Eve).
  • O 1ος στον οποίον κάνει lead vocals ο Eric Woolfson, κάμπτοντας τις φημολογούμενες αντιδράσεις του Alan για την … ποιότητα της φωνής του.
  • Ο περιέχων τα μόνα - μέχρι τότε - top 20 sinlges τους στην Αμερική (ένα στο 16 και ένα στο 15).
    Αναλυτικά το tracklisting:
  1. May Be a Price to Pay: Δυναμικό opener με έγχορδα και art rock πινελιές, φωνή ο Elmer Gantry
  2. Games People Play: Up tempo κομματι, Νούμερο 16 στην Αμερική, μπόλικο air play σε ροκ σταθμούς μέχρι και σήμερα, φοβερός Lenny Zakatek για ακόμα μια φορά, η μεγαλύτερη επιτυχία τους μέχρι το επόμενο…
  3. Time: Τελείως διαφορετικό από το προηγούμενο, χαμηλών τόνων κομμάτι, χαρακτηριστική εισαγωγή με πιάνο, η πρώτη ever lead ερμηνεία του Eric σε δίσκο του Project και Νούμερο 15 στην Αμερική
  4. I Don’t Wanna Go Home: Up tempo κομματι με το Lenny Zakatek
  5. The Gold Bug: Πως θα μπορούσε να λείπει το φοβερό instrumental από ένα φοβερό album; Εισαγωγή με σφύριγμα, συνεχίζει με χαρακτηριστικό Project - ικό ρυθμό και κορυφώνει με ένα απίθανο σαξόφωνο. Κρίμα που είναι τόσο μικρό…Ανήκει και αυτό στα σπουδαία ορχηστρικά που όλοι σας έχετε ακούσει αλλά δεν ξέρατε σε ποιον ανήκουν…
    η 2η πλευρά του LP καλυπτόταν από την πενταμερή σουίτα The Turn of a Friendly Card
  6. The Turn of a Friendly Card, Pt. 1: Τραγουδά ο Chris Rainbow. Βγήκε σε single δίχως να κάνει επιτυχία
  7. Snake Eyes: Τραγουδά ο Chris Rainbow
  8. The Ace of Swords: Άλλο ένα όμορφο instrumental
  9. Nothing Left to Lose: η 2η εμφάνιση του Eric ως lead vocalist
  10. The Turn of a Friendly Card, Pt. 2: το Reprise, τραγουδά ο Chris Rainbow.
    Οι βασικοί μουσικοί και εδώ είναι οι ίδιοι, αλλά η ηχογράφηση έγινε στο Παρίσι και συμπληρωματικά στο Μόναχο. Βλέπετε, τα βασικά μέλη του Project ζούσαν πια στο Monte Carlo…Επίσης το εξώφυλλο δεν είναι Hipgnosis

Με πάνω άπο ένα χρόνο να έχει περάσει από το χαμό του Eric Woolfson, συνεχίζω την αναφορά μου στα αλμπουμς των APP για να τους γνωρίσουμε όλοι καλύτερα.

Βρισκόμαστε στα 1982 και έχει έρθει η ώρα το concept album Turn of a friendly card να ακολουθηθεί από ένα ακόμη concept album. Πρόκειται για το Eye in the sky, το δίσκο των APP που [U]ίσως [/U]αποτέλεσε το ζενίθ τους ή στην χειρότερη περίπτωση υπήρξε η ιδανική ολοκλήρωση ενός σερί πολύ καλών δίσκων. Η συνέχεια στα '80s υπήρξε, κατά τη γνώμη μου, ανάξια του παρελθόντος τους.

Το άλμπουμ ασχολείται με την ιδέα ότι όλοι μας παρακολουθούμαστε από “[U]ένα μάτι από ψηλά[/U]”. Πράγματι υπάρχουν πολλές απόψεις και θεωρίες είτε πολιτικές είτε θρησκευτικές είτε κοινωνικές ότι η ζωή μας εξαρτάται και ελέγχεται από αυτό το τρίτο μάτι. 'Αλλοι το χαρακτηρίζουν “θεό”, άλλοι “μοίρα”, άλλοι “τύχη”, οι περισσότεροι πάντως αποδέχονται την ύπαρξή του. Η ιδέα του “ματιού στον ουρανό” εξάλλου είναι πολύ παλιά, όπως φαίνεται και από το αρχαίο σύμβολο που κοσμεί το εξώφυλλο του δίσκου. O νονός πάντως του album ήταν για μια ακόμη φορά ο Eric Woolfson.

Οι βασικοί συντελεστές είναι και πάλι εδώ: Ian Bairnson κιθάρα, Stuart Elliot drums, David Paton στο μπάσο και στο τραγούδι, Andrew Powell ενορχηστρωτής και δ/ντής ορχήστρας και βέβαια o Parsons στην παραγωγή και στην κονσόλα του ήχου. O Eric όπως πάντα αναφέρεται ως executive producer. Τραγουδιστές οι γνωστοί μας από το παρελθόν και κατά σειρά εμφανίσεως Eric Woolfson, David Paton, Chris Rainbow, Lenny Zakatek, Elmer Gantry (ψευδώνυμο του Dave Terry), Colin Blunstone.

Όσο για τους πρωταγωνιστές του άλμπουμ, τα τραγούδια, ας τα δούμε ένα ένα:
1.Sirius. H οργανική εισαγωγή στο δίσκο. Έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον κατά τη διάρκεια εισόδου στο παρκέ από διάφορες ομάδες του ΝΒΑ. Έχει όμως για τον ίδιο λόγο ταυτιστεί απόλυτα με τους Chicago Bulls. Επίσης έχει χρησιμοποιηθεί και από τον P. Diddy σε album του. Είναι ενωμένο με το 2ο track. Που είναι το…
2. Eye in the sky. Η πιο μεγάλη επιτυχία του Project. Στις ΗΠΑ έφτασε στο νο 3. Δεν είναι το καλύτερο τραγούδι τους αλλά παίζεται ακόμα κατά κόρον στα rock ραδιόφωνα και είναι το πιο αναγνωρίσιμο ΑΡΡ κομμάτι.
3. Children of the moon. Art rock στοιχεία με ορχήστρα και χορωδία. Τραγουδά ο μπασίστας David Paton. “Μπαίνει” μέσα στο επόμενο κομμάτι, το…
4. Gemini. Αιθέριο κομμάτι με πολύ ωραία φωνητικά, μικρό (μόλις 2:10), προετοιμάζει το έδαφος για το επόμενο…
5.Silence and I. Φοβερή σύνθεση με progressive πινελιές και ωραία φωνητικά από τον Eric Woolfson. Ξεχωριστό κομμάτι του album.
6. Υοu 're gonna get your fingers burnt και 7. Psychobabble. Τα πιο up tempo tracks του album. Το πρώτο χαρακτηρίζεται από τα φωνητικά του “τρελιάρη” Lenny Zakatek.
8. Mammagamma. Το ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟ instrumental του Eye in the sky. Όχι, δεν το έχουν γράψει οι Floyd. Απλά o Alan μας κλείνει το μάτι και κάνει ένα αστειάκι με τους φίλους του. Ένα κομμάτι που πραγματικά το έχουν [B][U]ξεσκίσει [/U][/B]τόσο οι διαφημιστές όσο και οι παραγωγοί ραδιοφώνου, τουλάχιστον στη χώρα μας.
Αξίζει να ακούσετε πως το πάντρεψε με το Another Brick in the Wall pt. 2, το ιταλικό συγκρότημα [B]Pink Project[/B]8): http://www.youtube.com/watch?v=sEVDjr6M9EI
9. Step by step. Αν είχε μπει σε ένα από τα επόμενα albums τους θα μιλάγαμε ίσως για το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Εδώ είναι ένα απλά καλό τραγούδι.
10. Old and wise. Πολύ όμορφη σύνθεση, που βρίσκει πάντα το δρόμο της για κάθε συλλογή των ΑΡΡ.

Η ηχογράφηση έγινε στα London Abbey Road Studios. Το εξώφυλλο είναι της Hipgnosis

Μια που έπιασες αυτό το άλμπουμ, ο στίχος
"the sun in your eyes made some of the lies worth believing" είναι τεράστιος

Σωστό! Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να το σκεφτώ χωρίς να πάει το μυαλό μου στη δυναστεία του Jordan

Επίσης αν δεν κάνω λάθος το Mammagamma είναι η πρώτη σύνθεση που εκτελείται εξ ολοκλήρου σε υπολογιστή. Προπομπός όλης της ηλεκτρονικής σκηνής δηλαδή…

Έχω την εντύπωση πως έχεις δίκιο. Αλλά αυτό δηλαδή καλό είναι; :-k:-k:?

Για του λογου το αληθες δλδ8). Μιλαμε για ανατριχιλες

Με το πολυ ευστοχο σχολιο απο καποιον

“You were already down 10 points before the game even started against the Bulls back then, just by the intro alone. Priceless!!”

Ειχα αγορασει τον συγκεκριμενο δισκο πριν αρκετα χρονια, ξερωντας μονο τα Sirius/Eye In The Sky, επειδη μου ειχαν πει πως εχει και το intro των Bulls μεσα