Κανονίστε ρεμάλια.
Επίσης, κάνω επίσημα σάμμον @nikatapi & @Spyros_Koukas 
1 Like
Ξέρεις τι με θύμισες…; “Τσίπουρα μυρίζει ο τύπος που σφυρίζει”.
1 Like
AUDREY FALL - MITAU
Η συγκεκριμένη δισκάρα είναι πουλέν μου, οπότε η αλήθεια είναι πως ξαφνιάστηκα που μου έτυχε. Βέβαια, αφού έκανα match με χρήστη με username Mr Beast, το να μου κάτσει ένα όχι και τόσο γνωστό post-rock διαμαντάκι δεν είναι και αναπάντεχο ε.
Είχα γράψει και κριτική πίσω στο 2014, ωστόσο δεν μπήκα και ούτε θα μπω να την διαβάσω.
Που λέτε, το αξιοθαύμαστο με το ντεμπούτο ετούτων των Λετονών είναι πως καταφέρνουν να χλατσώσουν τρίποντο με φοβερή άνεση σε πολύ δύσκολα μονοπάτια. Ποιά είναι αυτά; Το αμιγώς '00s post-rock, όπου είναι εύκολο να βγάλεις κάτι άνω του μετρίου, αλλά ακόμα πιο εύκολο αυτό να είναι χρυσή μετριότητα.
Εκμεταλλεύονται όλα τα κλισέ με τρομερή μαεστρία. Δεν εστιάζουν ούτε στην ατμόσφαιρα, ούτε στα riffs, ούτε στους δαιδαλώδεις ρυθμούς, ούτε στις κορυφώσεις, ούτε στον υπνωτισμό, ούτε στην γλυκιά μελαγχολία, ούτε στην αγριάδα. Βλέπετε, συνήθως οι μπάντες που ξεχωρίζουν επιλέγουν ένα από αυτά τα στοιχεία, που χρησιμοποιούν έπειτα ως ταυτότητα. Οι Audrey Fall - αν και ίσως ανήκουν φαινομενικά στο στρατόπεδο Russian Circles, If These Trees Could Talk κ.ο.κ. - δεν δίνουν έμφαση σε κανένα από τα προαναφερθέντα στοιχεία. Τα εκμεταλλεύονται όλα για να συνθέσουν με τους ήχους τους την εικόνα του εντυπωσιακού τους εξωφύλλου.
Αν δεν κάνω λάθος, λίγο μετα διαλύθηκαν.
15 Likes
Βασικά… θα μέτραγε όλη η δισκογραφία που υπάρχει στη φωνή του Kristoffer Rygg. Αλλά… υπάρχουν και άλλα μη black metal διαμαντάκια χειμερινής αύρας.
3 Likes
Παίδες, μήπως αν το κάναμε κάθε δεύτερη βδομάδα θα ήτο καλύτερο; Απλά το ρίχνω στο τραπέζι.
2 Likes
Κλασικά, Μέρος Α:
Θάνος Μικρούτσικος/ Δημήτρης Μητροπάνος – Στου Αιώνα Την Παράγκα (1996)
Συνύπαρξη δύο τοτέμ της εγχώριας σκηνής η οποία ορίζει μια εποχή αλλά πολλές γενιές
Αυτός ο δίσκος είναι ιδιάζουσα περίπτωση. Όχι, αυτό δεν σχετίζεται με το μουσικό ύφος στο οποίο κινείται. Κακά τα ψέματα, μερικά καλλιτεχνικά έργα είναι δύσκολο να αποτιμηθούν, όταν έχουν χαραχθεί στο μάρμαρο (ή δέρμα μια νύχτα;) του συλλογικού υποσυνείδητου. Η πρώτη συνεργασία του Θάνου Μικρούτσικου με τον Δημήτρη Μητροπάνο, είναι ένας λαϊκός δίσκος, όχι επειδή περιέχει λαϊκό, αλλά επειδή είναι λαϊκή μουσική. Είναι από τους πιο πετυχημένους εμπορικά δίσκους στην ιστορία του εγχώριου τραγουδιού. Είναι ένας δύσκολος δίσκος. Και αυτό διότι έχει την ατυχία και κατάρα να περιλαμβάνει εντός του το πιθανώς πιο γνωστό τραγούδι του ερμηνευτή που επέλεξε ο Μικρούτσικος για να υλοποιήσει την post-υπουργιλίκι καλλιτεχνική του απόπειρα. (δείτε Υ.Γ.)
Συνεπώς, πως μπορεί ένα προσωπικό βίωμα να συγκριθεί με μια καθολικά αποδεκτή άποψη για ένα δημιούργημα; Κατά τις ακροάσεις αυτού του άλμπουμ μου γεννήθηκαν αρκετά φιλοσοφικά ερωτήματα. Κάποια, θεωρώ πως τα είχε στο μυαλό του και ο φίλτατος @Dr.Feelgood όταν επέλεγε το άλμπουμ. Αξίζει να επισημάνω πως εδώ δεν θα ασχοληθώ με την σημασία των συνθέσεων, ενώ οφείλω να υπενθυμίσω, πρωτίστως στον εαυτό μου, πως η τελευταία φορά που άκουσα προσεκτικά αυτό το άλμπουμ, δεν είχα μάθει ακόμη τι είναι η Διακρίνουσα. Όμως χάριν αυτής της στήλης βρήκα ξανά αυτό το βινύλιο. Και προσπάθησα,να επισκεφτώ ένα τόσο δημοφιλές έργο, αρνούμενος να μιλήσω για ερμηνείες, ηχοχρώματα, στίχους, ζεϊμπέκικα, δεκαετία των ‘90s κλπ.
Ηχητικά, αρκεί να δείτε το tracklist και θα νιώσετε την μουσική, καθώς επαναλαμβάνω αυτή είναι χαραγμένη στο υποσυνείδητο αυτής της παράγκας στην ανατολική Ευρώπη. Υπάρχει η συχνή παρανόηση σε κάθε λογής μουσικολογική συζήτηση περί ελληνόφωνης σκηνής, να μην ορίζεται ο όρος «έντεχνο». Θα επιλέξω να τον αγνοήσω εντελώς. Επίσης, θα επιλέξω να αγνοήσω την μανία του νεοέλληνα να ταυτίζει ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα με τον ερμηνευτή των στίχων. Εδώ θα γίνει μια παύση όμως γιατί πρόκειται για τον τεράστιο Μητροπάνο. Γιατί είναι τεράστιος; Γιατί, μεταξύ άλλων εδώ «βρήκε τον δάσκαλό του» από τον Μικρούτσικο και συνεισέφερε, αυτοπεριοριζόμενος, τα μέγιστα στο μουσικό fusion που επιχείρησε ο τελευταίος. Ο στόμφος του δημιουργού, συνάντησε την βαρυσήμαντη σκιά της φωνής, και με προσάναμμα την συνθετική ιδιοφυία του Άλκη Αλκαίου παρέδωσαν ένα εύπεπτο, πυκνού ύφους, με τα μεγάλα τραγούδια, τους πελώριους στίχους, με όσα (δεν) θα ήθελε κανείς από αυτόν τον χώρο.
Ανέκαθεν θεωρούσα πως ο τίτλος ήταν αποτέλεσμα του ότι ο δίσκος κυκλοφόρησε στα «νεκρά χρόνια» του 20ου αιώνα. Με εντυπωσίαζε το γεγονός πως είχε σαφή χωροχρονικό στίγμα, πως πριν κατεβάσεις την βελόνα είχες ήδη περιοριστεί εντός της πρότασής του. Με το πέρας των ετών, και με τις πρόσφατες ακροάσεις, που συνειδητά κράτησα στον ελάχιστο απαιτούμενο βαθμό για προσωπικούς λόγους, αντιλήφθηκα πως ο Μικρούτσικος ήθελε να πραγματοποιήσει μια δήλωση. Ξετυλίγοντας το κουβάρι των στίχων, οι αναφορές σε πρόσωπα, μέρη, γεγονότα, είναι αρκετές ώστε να αποκτά όλο και πιο συνειδητό πλαίσιο το άλμπουμ. Μουσικά, οι ρυθμοί είναι αργοί, το παίξιμο στα τύμπανα στιβαρό (ναι, δεν γίνεται μόνο στο metal αυτό), και οι μελωδίες όχι ιδιαίτερα εύκολες αν και, αν έπρεπε να γίνω αυστηρός και βλάσφημος, υπάρχουν αυτούσιες επαναλήψεις ενορχηστρωτικών σημείων. Οι φωνητικές μελωδίες όμως, προσδίδουν ένα έντονο άρωμα crossover που επιτρέπουν σε κομμάτια όπως το τιτάνιο “Σαν Πλανόδιο Τσίρκο” να ξυπνά αισθήματα πέραν μουσικών περιχαρακωμάτων.
Καθώς όμως η μια σύνθεση διαδέχεται την άλλη, αναδεικνύεται μια αίσθηση κριτικής πικρίας. Δεν θα βρείτε εύκολους έρωτες, εκτός από τους μεγάλους. Και μεγάλοι έρωτες είναι αυτοί που μπλέκονται με τις συγκυρίες, αυτοί που όταν ακούς το “Πατησίων Και Παραμυθιού Γωνία”, και προσπεράσεις την γλαφυρότητα των στίχων, θα βρεις στους χτύπους και το ακορντεόν, τα δικά σου βιώματα, εκεί, σε μια στάση το βράδυ, να περιμένεις το πρόσωπο, ή να μην θες να το αποχωριστείς. Να μην ξέρεις αν θα είναι η τελευταία φορά. Και να πρέπει μετά να γυρίσεις σπίτι σου, απευχόμενος «να ενωθείς με όλης της γης τα κατακάθια», ή τους καταραμένους θα πω εγώ.
Δεν θα βρείτε επίσης και εύκολες ιδέες, εκτός από τις μεγάλες. Συνεπώς, αυτό που επιτυγχάνεται με αυτό το άλμπουμ, υπό το προσωπικό μου πρίσμα, είναι να εκλαϊκεύσει την νύχτα. Όχι την νύχτα του επαγγελματικού συναφιού του Μητροπάνου, αλλά αυτή που τον έχασε όταν αυτός πέθανε. Αυτή, που είδε ιδέες, συναισθήματα, ιδεολογίες και μανιφέστα, να ξεχύνονται από στόμα σε στόμα, από “Γελαστούς Και Γελασμένους” πάσης φύσεως, που «θέλησαν να γίνουν με τον Χάρο φίλοι» αλλά που αυτός ποτέ δεν δέθηκε με τους παρτενέρ του.
Αυτή που ριζώνει επαναστάσεις στο θυμικό του κόσμου που τις χρειάζεται αλλά δεν τις αναζητά.
Ο δίσκος, που προς το τέλος του αναδεικνύει, μακριά από τα φώτα των hits, την συνθετική μαεστρία του Μικρούτσικου, όπως γίνεται στο ηλεκτρισμένο “Δημώδες” όπου ακούγεται η γνώριμη χροιά του δημιουργού. Η προαναφερθείσα πικρία, δεν κοιτάει αφ’ υψηλού τον άνθρωπο, ούτε τον δασκαλεύει, αλλά τον συντροφεύει, αφού του εξηγεί πως «στα κρυφά και ταπεινά ψάξε τα παντοτινά». Η αυτοκριτική, είναι εμφανής, επειδή υπάρχει μια αύρα ταπεινότητας στην ατμόσφαιρα. Όχι ταπεινότητας χάριν μεγαλείου, αλλά ταπεινότητας γιατί υπάρχει διάχυτη η αίσθηση της κρισιμότητας κατά την δημιουργία. Νιώθεις πως αυτό που ακούς θέλει να σου πει πολλά, αλλά πρώτα θέλει να σε κάνει να προσέξεις. Να συνειδητοποιήσεις την παράγκα πίσω από το επίπλαστο και απατηλό παρόν.
Αν εν τέλει, μένει κάτι από μια ετεροχρονισμένη ακρόαση του “Στου Αιώνα Την Παράγκα”, είναι πως αδικείται εν μέρει από τις μεγάλες επιτυχίες (sic) αλλά ταυτόχρονα, έχοντας τες ως Δούρειο Ίππο, προσφέρει απλόχερα μια από τις κορυφαίες στιγμές στην δισκογραφία των εμπλεκομένων, καθώς και στην συνολική αποτίμηση του ελληνόφωνου τραγουδιού. Οι τελευταίες στροφές στο πικαπ ανήκουν στο “Τα Πλοία Των Ερώτων”, γιατί, όταν έχεις αυτό το πιάνο και σαξόφωνο θες, μετρημένα, να μην γίνουν σιωπή αλλά να μείνουν στην ιστορία.
Υ.Γ. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην αναφερθώ στον κράχτη της εισαγωγής, την “Ρόζα”. Ίσως όμως το τραγούδι που βρήκε τον ακλόνητο Μητροπάνο να χορεύει επί σκηνής, να κρύβει εντός του ένα κακό, πικρό και παγωμένο αστείο, αναφορικά με το πώς εξετάζεται από τον κόσμο πλέον, προϊόν μιας νεοτερικής κοινωνίας που κοιτάει τις μεμονωμένες περιπτώσεις έναντι του συνόλου. Ίσως, και κλείνω με αυτήν την υπόθεση, η περίσταση που έφερε στο φως αυτή τη σύνθεση, ως μέρος ενός τέτοιου δίσκου, να ήταν η πηγαία ανάγκη εξευμενισμού της ψυχής ενός δημιουργού, που δεν ήθελε να βλέπει τις νέες εποχές και να μοιάζει με κρετίνο.
Youtube (ή στη δισκοθήκη σας, δεν ξέρω 
)
Μέρος B:
Όταν ο @Dr.Feelgood πόσταρε την οπτική του πάνω στο “Death of Actiacus” εντυπωσιάστηκα. Όχι γιατί είδε έναν ανίερο συνδυασμό Primordial με post metal και crust-punk. Αυτά είναι σχετικά. Όσο γιατί, προερχόμενος από μια εντελώς διαφορετική ηχητική γωνιά, συνέλαβε την ουσία του, τρομακτικά εύστοχα. Ναι, αυτά τα τύμπανα σπάνε δεσμά, σε ωθούν να καβαλήσεις αυτό το τιμημένο d-beat και να αφήσεις κάθε λογής μελωδία, μελαγχολική, πολεμική, σκοτεινή, ανάλαφρη, να γίνει επική. Επική με την έννοια του ότι απαιτεί προσήλωση, θυσίες, υψωμένο κεφάλι και μάτια που βλέποντας το ταβάνι ενός υπογείου αγναντεύουν τον ουρανό.
Στιγμές όπως το δεύτερο λεπτό του εναρκτήριου που δίνουν νόημα στην ατελή, άρα και με προσωπικότητα, μουσική αυτή να βρίσκει πειθήνιο ακροατήριο στα πιο περίεργα μέρη. Οι Autarch, που πέρσυ κυκλοφόρησαν ένα ακόμα καλύτερο άλμπουμ (edit: εδώ η άποψή μου για δαύτο), αποτέλεσαν μέρος ενός ρεύματος, του, τρίτου ή τέταρτου, που μετέτρεψε, για μένα, αυτήν την σκηνή, ως την πλέον ζωτική του ανεξάρτητου και ακραίου ήχου. Αυτός ο δίσκος είναι ένα πειστήριο του ότι ο πειραματισμός και η τέχνη δεν είναι προνόμιο συγκεκριμένων ειδών, αλλά κρύβεται εκεί όπου οι δημιουργοί πρώτα στοχεύουν και μετά μπαίνουν στα στούντιο να ηχογραφήσουν. Το space crust των Autarch σε 33 λεπτά είναι ικανό να αποτελέσει δήλωση, και να ξεχωρίσει επειδή ακριβώς μπλέκει ατμόσφαιρες με οργή.
Υ.Γ. Χαίρομαι που βλέπω και αρνητικές κριτικές, μου φαίνεται προσωπικά ειλικρινές και υγιές να υπάρχουν και τέτοιες, αφού, αν και δεν μου έχει τύχει ακόμη, θεωρώ ανθρωπίνως κατανοητό το βίωμα του ενός να είναι ξένο για τον άλλον, πόσο μάλλον λαμβάνοντας υπόψη την αισθητική συνιστώσα της μουσικής.
15 Likes
Εξαιρετικο γιαυτο που ειναι, τερμα θεατρικο με φοβερες στιγμες και καποιες αλλες που δεν με συγκινησαν ιδιαιτερα. Σιγουρα πρεπει να ακουγεται απο την αρχή μεχρι το τελος πραγμα που θα κανω αρκετες φορες. Το συνιστω ανεπιφύλακτα.
Παρακληση - με δουλεια, οικογενεια 3 μερες για να ακουσουμε κατι καινουργιο αρκετες φορες και οχι επιφανειακα και να γραψουμε την αποψη μας ειναι πιεστικο κατι που φανταζομαι δεν ειναι ο σκοπος του εξαιρετικου θρεντ. Επιφυλάσσομαι για το μελλον για τα review καθως δεν προκειται να μου βαλω και αλλα deadline.
12 Likes
6 ειναι οι μερες. Οχι τρεις. Μπορω να βγαζω ζευγαρια και φορμες της επομενης την ιδια στιγμη ωστε να εχετε 8 μερες. Το καθε δευτερη εβδομαδα που λεει ο Μανος μου φαινεται πολυ
3 Likes
Πολύ καλά βλέπω ότι περνάτε εδώ. Οπότε έστειλα κι εγώ (για να σας το χαλάσω)
2 Likes
Ti έχουμε εδώ?
2 Likes
Ναι 6 ειναι δικιο εχεις- φαντασου τι γινεται για να φαινονται μονο 3.
Τι εχουμε;
1 Like
Είναι οι Propagandhi η πιο σωστή μπάντα στον κόσμο;
Προφανώς αυτή η δήλωση δεν έχει καμία λογική, αλλά αυτό μου έρχεται στο νου όταν τους σκέφτομαι.
Παίζουν πανκ αλλά είναι τεχνικό.
Είναι διδακτικοί, αλλά όλες τους οι απόψεις είναι μελετημένες και δίκαιες.
Είναι ωμοί και αντιεμπορικοί, αλλά έχουν γράψει μεγατόνους κολλητικές γραμμές.
Να μην τα πολυλογώ, δεν είναι πολλές οι μπάντες που μπορούν να πουν ότι χτύπησαν κορυφή με το πέμπτο τους δίσκο. Αλλά το Supporting Caste είναι για μένα το διαμάντι της δισκογραφίας των Propagandhi.
Οι συνθέσεις τους είναι τόσο προσεγμένες μέσα στο χάος των riff που δε νοείται να μην είναι αποτέλεσμα σκληρής αλλά και ευφυέστατης δουλειάς.
Χωρίς να υπερβάλω, έχω πιάσει τον εαυτό που πάρα πολλές φορές - έτσι όπως περπατάω από το δωμάτιο μου στην κουζίνα πχ - ξαφνικά να φωνάζω “DEAR RON MACLEAN”, που ναι σίγουρα έχει κάτι να πει για την ψυχική μου υγεία, αλλά έχει ακόμα περισσότερα να πει για την γαμημένη τελειότητα του “Dear Coach’s Corner”.
Όταν λοιπόν έρχονται οι κατσαπάνκηδες και μου λενε πως το πανκ εχει πεθανει και ζήτω τα χιλια εννιακοσα εβδομηντατόσα όη όη, εγώ ανεβάζω την ένταση στους προπαγκάντι και αποχωρώ κάνοντας πόγκο και κωλοδάχτυλα.
16 Likes
Μήπως εννοείς “τσίπουρα μυρίζει αυτός που στον σφυρίζει”? 
Melancholia Hymns από Arcane Roots το άλμπουμ που μου έτυχε από @nnnkkk
Δεν την ήξερα τη μπάντα αλλά αυτό είναι το ωραίο με αυτό το thread ότι μπορείς να μάθεις καινούριες μουσικές τις οποίες θα βρεις ενδιαφέρουσες.
Να πω ότι δεν είμαι και τόσο καλός στο να γράφω κριτικές δίσκων όσο κάποιοι άλλοι εδώ (αν ήμουνα μπορεί και να έγραφα στο Rock Hard ) αλλά θα το προσπαθήσω!
Γενικά είναι ένα “ταξιδιάρικο” άλμπουμ alternative / progressive rock με το οποίο σίγουρα θα περάσεις καλά (σωστός στη περιγραφή σου 
). Σου δίνει και αυτή την αίσθηση της μελαγχολίας που φαίνεται και από τον τίτλο άλλωστε (Melancholia Hymns).
Το πρώτο τραγούδι που άκουσα ήταν το Curtains λόγω και του βίντεο κλιπ. Στην αρχή πήγαινε αρκετά χαλαρά το κομμάτι και σκέφτομαι “τι έτσι χαλαρουίτα είναι όλος ο δίσκος;” αλλά δεν ήταν έτσι ευτυχώς! Δυνάμωνε σιγά-σιγά, πολύ ωραία δομημένο. Και άλλα τραγούδια στο άλμπουμ ακολουθούν αυτή τη δομή.
Για μένα οι κορυφές του δίσκου είναι το Curtains, το Arp, το Everything (All at Once) και το Solemn (ίσως το καλύτερο κομμάτι).
12 Likes
Βig Star λοιπόν. Μπάντα των 70ς, που με πιάνει σε μια χρονιά που αποφάσισα γιατί μου έσκασε κάπως, να ακούσω προσεκτικά αρκετές μεγάλες μπάντες της εποχής (μιλάμε για ΜΕΓΑΛΕΣ…Deep Purple, Led Zeppelin, King Crimson, Van Der Graff Generator, Thin Lizzy), γιατί δεν είχα κάτσει να ακούσει ποτέ τόσο σοβαρά. Κάποιος, σε κάποιο μελλοντικό exchange θα πετύχει κάτι από τα παραπάνω :D.
Oπότε λοιπόν, αν αυτό γινόταν πριν 2 χρόνια, δεν θα με τρέλαινε, τώρα μου δημιουργησε μια ίντριγκα, ώστε να ακούσω κάτι ακόμα, που δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσω.
Για αρχή να πούμε πως η πάντα δημιουργήθηκε το 71 από 2 τύπους που θέλανε να φτιάξουν ένα δίσκο στα πρότυπα των Λενον/Μακάρτνευ. Ναι μεν ήταν 4 και προσέφεραν όλοι μουσικά, αλλά κυρίως οι Chilton και Bell συνέθεσαν.
Αυτή λοιπόν η θέληση για συγκεκριμένο μοτίβο συνθέσεων, ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος του #1 Record. Η μουσική που έχει γραφτεί, ακολουθεί κατά γράμμα το ροκ/ποπ, όπως ακούστηκε από τους Beatles την δεκαετία του 60, βγάζοντας όμως λίγο από την ενέργεια που εξέπεμπαν και σίγουρα χωρίς την ψυχεδέλεια που είχαν εδώ και εκεί.
Εδώ λοιπόν έχουμε συνθέσεις οι οποίες είναι βασισμένες σε ακορντα (με ήχο πάρα πολύ καλό - δεν ξέρω αν ακούω remaster ή όχι όμως). Κύριως μοχλός των τραγουδιών είναι η φωνή, έχοντας τα όργανα λίγο πιο πίσω (όχι σαν ήχο, αλλά σαν νοοτροπία). Σε ένα παράλληλο σύμπαν, O Neal Morse θα μπορούσε να ακούει πολύ αυτήν εδώ την μπάντα, καθώς η αισιοδοξία και οι “χάδι-στην-πλάτη” μελωδικές γραμμές που είναι χαρακτηριστικό του γνώρισμα, είναι εδώ.
Σαν σύνολο είναι ένας πολύ ευχάριστος δίσκος, αλλά δυστυχώς(συγγνώμη για αυτό @Sh_Wo_f ) δεν με ενθουσίασε. Τα κομμάτια που ξεχωρισα είναι το πάνέμορφο The ballad of goodo, το δυναμικό dont Lie to Me, το uplifting when my baby’s Beside Me και το καταπληκτικό (καλυτερο του δίσκου και προτελευταίο κομμάτι) Watch the Sunrise.
Ένας όμορφος δίσκος συνολικά, που δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσω ποτέ και για αυτό ευχαριστώ την @Sh_Wo_f
12 Likes
Edgar Broughton Band - Edgar Broughton Band
Οι Edgar Broughton Band ειναι μια μπαντα που ηταν δισκογραφικα ενεργη για κατι περισσοτερο απο μια δεκαετια, της οποιας ιδρυτες και βασικος κορμος ηταν τα 2 αδερφια Broughton και ο Arthur Grant., ενω στον συγκεκριμενο δισκο συμμετεχει κι ο Victor Unitt.
Το ομοτιτλο τους αλμπουμ απο το μακρινο 1971 ειναι το 3ο τους, και ειναι περισσοτερο γνωστο ως το ΚΡΕΑΣ αλμπουμ. Η μπαντα περιγραφεται ως progressive/psychedelic rock και θα ελεγα πως αυτη η ταμπελα περιγραφει πολυ καλα αυτο που ακουσα αυτην την εβδομαδα. Τα μουσικα μου γουστα γενικα δεν ταιριαζουν πολυ με αυτο το υφος, αφου απο τις πιο παλιες μπαντες με τον ηχο της εποχης μονο λιγες λατρευω πραγματικα, και ονομαστικα θα μπορουσα να τις περιορισω στους Queen, Pink Floyd, Journey και Rush.
Ο δισκος που ακουσα ηταν σιγουρα μια ευχαριστη εμπειρια, αν και στο πρωτο ακουσμα ημουν λιγο μουδιασμενος σχεδον σε καθε τραγουδι. Παρολο που δεν ειναι ακριβως το στυλ μουσικης που με συναρπαζει, πιστευω πως τα μισα τραγουδια ειναι τραγουδια που θα μου αρεσε πολυ να τα ακουω σε καποιο ροκ μπαρακι με ενα ποτο και καλη παρεα, ενω τα αλλα μισα ομολογω πως δεν μου εξαπτουν το ενδιαφερον σε αντιστοιχο βαθμο και δε μου ειπαν πολλα πραγματα.
Μου αρεσε γενικα πολυ η χρηση εγχορδων σε καποιες συνθεσεις, ενω επισης μου αρεσει πολυ στο υφος της εποχης η χρηση της lead κιθαρας οταν πραγματικα ταιριαζει και χρειαζεται, και η απουσια distorted heavy riffing (που θα ηταν παρουσα κατα κορον σε καποιο μεταλ αλμπουμ ας πουμε) ειναι παντοτε ενα καλο στοιχειο για μενα.
Τα τραγουδια που ξεχωρισα και μου αρεσαν αρκετα ειναι τα:
-
Evening Over Rooftops που ανοιγει τον δισκο καταλληλα και μου αρεσε γιατι ειναι ενα τραγουδι με κατι χιπισσες (The Ladybirds) που τραγουδανε στο φοντο, και ενα τραγουδι που θα λατρευε να βαζει η μανα μου στο σαλονι καθε Κυριακη που καθαριζει το σπιτι, back to back με το ακαζαντιρε
-
Don’t Even Know Which Day It Is που μαλλον ειναι και αυτο που μου αρεσε περισσοτερο στον δισκο. Μου αρεσει γιατι μαλλον θυμιζει Pink Floyd της ιδιας εποχης περισσοτερο απο οποιοδηποτε τραγουδι στον δισκο, και αυτο ειναι παντα καλο.
-
Getting Hard/What Is a Woman For? με τον ακρως αμφιλεγομενο τιτλο (που 50 χρονια μετα θα ειχε φαει πολυ κραξιμο λογικα), και το οποιο με εκπλησσει που μου αρεσει, αφου γενικα δεν ειμαι πολυ του blues (εως και καθολου), αλλα αυτο ειναι μια πολυ ενδιαφερουσα συνθεση.
-
For Doctor Spock Parts 1 & 2 που κλεινει τον δισκο, ενα ακρως κινηματογραφικο και νοσταλγικο τραγουδι που ικανοποιει πληρως τον στοχο του, και εννοειται το λατρεψα για τον τιτλο του.
Η εκδοση του δισκου που ακουσα στο YouTube ειχε και δυο μπονους τραγουδια, το Hotel Room, που μπορει και να ειναι καλυτερο απο ολον τον δισκο για μενα, και το Call Me A Liar που ανεβαζει λιγο τα γκαζια και την ενταση και το βρηκα επισης καλο.
Συνολικα μπορω να πω οτι στο τριτο ακουσμα βρηκα τον δισκο αρκετα καλυτερο απο οτι στο πρωτο, κατι που ειναι παντοτε καλο οταν συμβαινει. Ειναι πιθανο να τον ξανακουσω στο μελλον, οταν βρισκομαι στην καταλληλη διαθεση. Δεν βρισκομαι συχνα σε τοσο ρετρο διαθεση, αλλα θα τον εχω υπ’οψιν
ΥΓ. Ρε @Sevek δεν μπορουσες να κανεις την κριτικη σου καμια ωρα νωριτερα να την προσεξω πριν ανοιξω το παραθυρο μου για να κανω την δικη μου εν μεσω multitasking? Θα μπορουσα απλα να κανω copy/paste μεχρι και την χρονια και να γλιτωσω απο το κειμενο μου, αλλαζοντας λιγοτερες απο 50 λεξεις ισως.
10 Likes
Νο hard feelings προφανώς! Δεν είναι δυνατόν να έχουμε τα ίδια γούστα όλοι εδώ μέσα 
1 Like
Επρεπε να το εχεις αφησει μονο στο πρωτο σκελος, το τι σαπιο σκατενιο μπλακ μεταλ θα ακουσουμε τωρα δεν περιγραφεται…
2 Likes
Μόνο εγώ σκέφτηκα το Dead Winter Dead για Χριστούγεννα/χειμώνα και όχι μπλακ μέταλ ε; 
5 Likes