Μήπως εννοείς “τσίπουρα μυρίζει αυτός που στον σφυρίζει”? 
Melancholia Hymns από Arcane Roots το άλμπουμ που μου έτυχε από @nnnkkk
Δεν την ήξερα τη μπάντα αλλά αυτό είναι το ωραίο με αυτό το thread ότι μπορείς να μάθεις καινούριες μουσικές τις οποίες θα βρεις ενδιαφέρουσες.
Να πω ότι δεν είμαι και τόσο καλός στο να γράφω κριτικές δίσκων όσο κάποιοι άλλοι εδώ (αν ήμουνα μπορεί και να έγραφα στο Rock Hard 
) αλλά θα το προσπαθήσω!
Γενικά είναι ένα “ταξιδιάρικο” άλμπουμ alternative / progressive rock με το οποίο σίγουρα θα περάσεις καλά (σωστός στη περιγραφή σου 
). Σου δίνει και αυτή την αίσθηση της μελαγχολίας που φαίνεται και από τον τίτλο άλλωστε (Melancholia Hymns).
Το πρώτο τραγούδι που άκουσα ήταν το Curtains λόγω και του βίντεο κλιπ. Στην αρχή πήγαινε αρκετά χαλαρά το κομμάτι και σκέφτομαι “τι έτσι χαλαρουίτα είναι όλος ο δίσκος;” αλλά δεν ήταν έτσι ευτυχώς! Δυνάμωνε σιγά-σιγά, πολύ ωραία δομημένο. Και άλλα τραγούδια στο άλμπουμ ακολουθούν αυτή τη δομή.
Για μένα οι κορυφές του δίσκου είναι το Curtains, το Arp, το Everything (All at Once) και το Solemn (ίσως το καλύτερο κομμάτι).
12 Likes
Βig Star λοιπόν. Μπάντα των 70ς, που με πιάνει σε μια χρονιά που αποφάσισα γιατί μου έσκασε κάπως, να ακούσω προσεκτικά αρκετές μεγάλες μπάντες της εποχής (μιλάμε για ΜΕΓΑΛΕΣ…Deep Purple, Led Zeppelin, King Crimson, Van Der Graff Generator, Thin Lizzy), γιατί δεν είχα κάτσει να ακούσει ποτέ τόσο σοβαρά. Κάποιος, σε κάποιο μελλοντικό exchange θα πετύχει κάτι από τα παραπάνω :D.
Oπότε λοιπόν, αν αυτό γινόταν πριν 2 χρόνια, δεν θα με τρέλαινε, τώρα μου δημιουργησε μια ίντριγκα, ώστε να ακούσω κάτι ακόμα, που δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσω.
Για αρχή να πούμε πως η πάντα δημιουργήθηκε το 71 από 2 τύπους που θέλανε να φτιάξουν ένα δίσκο στα πρότυπα των Λενον/Μακάρτνευ. Ναι μεν ήταν 4 και προσέφεραν όλοι μουσικά, αλλά κυρίως οι Chilton και Bell συνέθεσαν.
Αυτή λοιπόν η θέληση για συγκεκριμένο μοτίβο συνθέσεων, ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος του #1 Record. Η μουσική που έχει γραφτεί, ακολουθεί κατά γράμμα το ροκ/ποπ, όπως ακούστηκε από τους Beatles την δεκαετία του 60, βγάζοντας όμως λίγο από την ενέργεια που εξέπεμπαν και σίγουρα χωρίς την ψυχεδέλεια που είχαν εδώ και εκεί.
Εδώ λοιπόν έχουμε συνθέσεις οι οποίες είναι βασισμένες σε ακορντα (με ήχο πάρα πολύ καλό - δεν ξέρω αν ακούω remaster ή όχι όμως). Κύριως μοχλός των τραγουδιών είναι η φωνή, έχοντας τα όργανα λίγο πιο πίσω (όχι σαν ήχο, αλλά σαν νοοτροπία). Σε ένα παράλληλο σύμπαν, O Neal Morse θα μπορούσε να ακούει πολύ αυτήν εδώ την μπάντα, καθώς η αισιοδοξία και οι “χάδι-στην-πλάτη” μελωδικές γραμμές που είναι χαρακτηριστικό του γνώρισμα, είναι εδώ.
Σαν σύνολο είναι ένας πολύ ευχάριστος δίσκος, αλλά δυστυχώς(συγγνώμη για αυτό @Sh_Wo_f ) δεν με ενθουσίασε. Τα κομμάτια που ξεχωρισα είναι το πάνέμορφο The ballad of goodo, το δυναμικό dont Lie to Me, το uplifting when my baby’s Beside Me και το καταπληκτικό (καλυτερο του δίσκου και προτελευταίο κομμάτι) Watch the Sunrise.
Ένας όμορφος δίσκος συνολικά, που δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσω ποτέ και για αυτό ευχαριστώ την @Sh_Wo_f
12 Likes
Edgar Broughton Band - Edgar Broughton Band
Οι Edgar Broughton Band ειναι μια μπαντα που ηταν δισκογραφικα ενεργη για κατι περισσοτερο απο μια δεκαετια, της οποιας ιδρυτες και βασικος κορμος ηταν τα 2 αδερφια Broughton και ο Arthur Grant., ενω στον συγκεκριμενο δισκο συμμετεχει κι ο Victor Unitt.
Το ομοτιτλο τους αλμπουμ απο το μακρινο 1971 ειναι το 3ο τους, και ειναι περισσοτερο γνωστο ως το ΚΡΕΑΣ αλμπουμ. Η μπαντα περιγραφεται ως progressive/psychedelic rock και θα ελεγα πως αυτη η ταμπελα περιγραφει πολυ καλα αυτο που ακουσα αυτην την εβδομαδα. Τα μουσικα μου γουστα γενικα δεν ταιριαζουν πολυ με αυτο το υφος, αφου απο τις πιο παλιες μπαντες με τον ηχο της εποχης μονο λιγες λατρευω πραγματικα, και ονομαστικα θα μπορουσα να τις περιορισω στους Queen, Pink Floyd, Journey και Rush.
Ο δισκος που ακουσα ηταν σιγουρα μια ευχαριστη εμπειρια, αν και στο πρωτο ακουσμα ημουν λιγο μουδιασμενος σχεδον σε καθε τραγουδι. Παρολο που δεν ειναι ακριβως το στυλ μουσικης που με συναρπαζει, πιστευω πως τα μισα τραγουδια ειναι τραγουδια που θα μου αρεσε πολυ να τα ακουω σε καποιο ροκ μπαρακι με ενα ποτο και καλη παρεα, ενω τα αλλα μισα ομολογω πως δεν μου εξαπτουν το ενδιαφερον σε αντιστοιχο βαθμο και δε μου ειπαν πολλα πραγματα.
Μου αρεσε γενικα πολυ η χρηση εγχορδων σε καποιες συνθεσεις, ενω επισης μου αρεσει πολυ στο υφος της εποχης η χρηση της lead κιθαρας οταν πραγματικα ταιριαζει και χρειαζεται, και η απουσια distorted heavy riffing (που θα ηταν παρουσα κατα κορον σε καποιο μεταλ αλμπουμ ας πουμε) ειναι παντοτε ενα καλο στοιχειο για μενα.
Τα τραγουδια που ξεχωρισα και μου αρεσαν αρκετα ειναι τα:
-
Evening Over Rooftops που ανοιγει τον δισκο καταλληλα και μου αρεσε γιατι ειναι ενα τραγουδι με κατι χιπισσες (The Ladybirds) που τραγουδανε στο φοντο, και ενα τραγουδι που θα λατρευε να βαζει η μανα μου στο σαλονι καθε Κυριακη που καθαριζει το σπιτι, back to back με το ακαζαντιρε
-
Don’t Even Know Which Day It Is που μαλλον ειναι και αυτο που μου αρεσε περισσοτερο στον δισκο. Μου αρεσει γιατι μαλλον θυμιζει Pink Floyd της ιδιας εποχης περισσοτερο απο οποιοδηποτε τραγουδι στον δισκο, και αυτο ειναι παντα καλο.
-
Getting Hard/What Is a Woman For? με τον ακρως αμφιλεγομενο τιτλο (που 50 χρονια μετα θα ειχε φαει πολυ κραξιμο λογικα), και το οποιο με εκπλησσει που μου αρεσει, αφου γενικα δεν ειμαι πολυ του blues (εως και καθολου), αλλα αυτο ειναι μια πολυ ενδιαφερουσα συνθεση.
-
For Doctor Spock Parts 1 & 2 που κλεινει τον δισκο, ενα ακρως κινηματογραφικο και νοσταλγικο τραγουδι που ικανοποιει πληρως τον στοχο του, και εννοειται το λατρεψα για τον τιτλο του.
Η εκδοση του δισκου που ακουσα στο YouTube ειχε και δυο μπονους τραγουδια, το Hotel Room, που μπορει και να ειναι καλυτερο απο ολον τον δισκο για μενα, και το Call Me A Liar που ανεβαζει λιγο τα γκαζια και την ενταση και το βρηκα επισης καλο.
Συνολικα μπορω να πω οτι στο τριτο ακουσμα βρηκα τον δισκο αρκετα καλυτερο απο οτι στο πρωτο, κατι που ειναι παντοτε καλο οταν συμβαινει. Ειναι πιθανο να τον ξανακουσω στο μελλον, οταν βρισκομαι στην καταλληλη διαθεση. Δεν βρισκομαι συχνα σε τοσο ρετρο διαθεση, αλλα θα τον εχω υπ’οψιν
ΥΓ. Ρε @Sevek δεν μπορουσες να κανεις την κριτικη σου καμια ωρα νωριτερα να την προσεξω πριν ανοιξω το παραθυρο μου για να κανω την δικη μου εν μεσω multitasking? Θα μπορουσα απλα να κανω copy/paste μεχρι και την χρονια και να γλιτωσω απο το κειμενο μου, αλλαζοντας λιγοτερες απο 50 λεξεις ισως.
10 Likes
Νο hard feelings προφανώς! Δεν είναι δυνατόν να έχουμε τα ίδια γούστα όλοι εδώ μέσα 
1 Like
Επρεπε να το εχεις αφησει μονο στο πρωτο σκελος, το τι σαπιο σκατενιο μπλακ μεταλ θα ακουσουμε τωρα δεν περιγραφεται…
2 Likes
Μόνο εγώ σκέφτηκα το Dead Winter Dead για Χριστούγεννα/χειμώνα και όχι μπλακ μέταλ ε; 
5 Likes
κι εγώ το σκέφτηκα 
1 Like
Ας είμαστε δημιουργικοί παιδιά, τα Χριστούγεννα πέφτουν και καλοκαίρι στο μισό πλανήτη, άρα αν κολλάει κάποιος στα Χριστούγεννα ας βάλει και κάτι καλοκαιρινό
1 Like
Θέλω να πιστεύω ότι θα είναι πιο προσεγμένο ή και προσωπικό (με επεξήγηση βέβαια) το approach του καθένα στα άλμπουμ που του θυμίζουν χριστούγεννα ή χειμώνα…και επίσης δεν καταλαβαίνω και τόσο γιατί το black metal να θυμίζει χειμώνα ντε και καλά, λόγω βόρειας καταγωγής του ας πούμε? Ελάχιστα black metal άλμπουμ μου θυμίζουν χειμώνα άσχετα αν συνήθως μπαίνουν στο playlist τον χειμώνα Εγώ πάντως δεν θέλω να ρίχνω στην κληρωτίδα κάτι με πολύ extreme φωνητικά όταν τυχαίνει και είναι metal το άλμπουμ, γιατί οι μισοί τουλάχιστον δεν έχουν επαφή εις γνώση τους φαντάζομαι. Κοιτάω να υπάρχει κάποια άλφα ισορροπία ας πούμε, μακάρι πχ να έπεφτε το Enslaved σε κάποιον αμύητο, είμαι σίγουρος ότι θα έπαιρνε αρκετά από μια τέτοια εμπειρία.
2 Likes
Στο μεταξύ υπάρχει το τέλειο το σωστό το χριστουγεννιάτικο το άλμπουμ αλλά κρατάει 16’…
Σεβομαι την σφαιρικη αποψη για το θεμα (κυριολεκτικα), αλλα αυτο δεν ισχυει ουτε γεωγραφικα, ουτε πληθυσμιακα. Το 70% των ανθρωπων ζει στο Βορειο ημισφαιριο, το 67% της γης ειναι στο Βορειο ημισφαιριο, ενω αν κανουμε και κατανομη με θρησκειες… θα δεις οτι ενα πολυ μικρο ποσοστο ανθρωπων γιορταζουν τα Χριστουγεννα στο Νοτιο ημισφαιριο, και κυριως οι χωρες της Λατινικης Αμερικης και της Ωκεανιας, αφου σε Ασια και Αφρικη οι περισσοτερες χωρες εχουν αλλες θρησκειες.
Αυτα οσον αφορα παντελως αχρηστα facts of the day. Κατα τα αλλα, εβαλα αλμπουμ για την επερχομενη βδομαδα και ενω εχει χριστουγεννιατικο θεμα για μενα οπως εξηγω στα notes, τελικα ειναι κι απο μενα black metal τροπον τινα 
Με καλο τροπο ομως @matia κι οχι με τιποτα και καλα ψαγμενα φωνητικα 
1 Like
Το δεύτερο που σκέφτηκα. Το πρώτο που σκέφτηκα, είναι ακόμα πιο χριστουγεννιάτικο αλλά μάλλον δεν θα το βάλω γιατί πιστεύω θα το έχετε ακούσει έστω μια φορά σχεδόν όλοι (το καλυτερο soundtrack χριστουγεννιατικης ταινιας που εχω ακουσει, δεν το κατονομαζω γιατι καποιος μπορει οντως να το βαλει)
Θα το βγαλει και με τεσσερα νεα κομματια σε λιγες μερες, οποτε παμε κοντα στο μισαωρο 
EDIT: μη βαλει κανεις Transiberian Orchestra, ας το συμφωνησουμε 
3 Likes
Άλλος ένας που σκέφτηκε το Dead Winter Dead . Το review μου θα ανεβει εως το μεσημεράκι, σόρρυ, ξεχάστηκα!
Βασικα το dead winter dead ειναι τοσο δισκαρα που αν καποιος τυχαινει να μην το εχει ακουσει ή να μην εχει δωσει την απαιτουμενη προσοχη, “πρεπει” να το ακουσει ασχετα αν θα του τυχει ή οχι!
5 Likes
Grusom λοιπόν! Ένα όνομα που δεν μου έλεγε απολύτως τίποτα. Δανοί, αυτός είναι ο πρώτος (και ομότιτλος) δίσκος τους που κυκλοφόρησε το 2015.
Παρά τις πιο vintage πινελιές που υπάρχουν διάσπαρτες στον δίσκο, το Grusom είναι στα αυτιά μου ένα δημιούργημα που ανήκει ξεκάθαρα στο παρόν. Η μουσική είναι ροκ, υπάρχουν και τζούρες από ψυχεδέλεια, ακόμα και μερικά μπλουζ στοιχεία. Τα πλήκτρα είναι παρόντα καθόλη τη διάρκεια του άλμπουμ, οι ρυθμοί ως επί το πλείστον είναι αργοί.
Νομίζω θα χαρακτήριζα τον δίσκο grower. Όχι τόσο από την άποψη πως “μεγαλώνει” μέσα μου με κάθε ακρόαση (κάτι που ισχύει πάντως), όσο από την άποψη πως με κάθε κομμάτι γίνεται όλο και καλύτερος. Υπάρχει φοβερή ροή στον δίσκο, το tracklisting έχει γίνει με εξαίρετο τρόπο και πραγματικά με κάθε κομμάτι η απόλαυση αυξάνεται εκθετικά. Ο δίσκος σε καλεί να χαθείς μέσα του για 43 λεπτά και να ανακαλύψεις κάθετι που έχει να προσφέρει.
Δεν είναι δίσκος που με ωθεί να γράψω πολλά πράγματα, δεν είναι μάλλον δίσκος που “μίλησε” στην ψυχή μου ή κατι αντιστοίχως μεγαλοπρεπές. Ωστόσο είναι ένα άλμπουμ που χαίρομαι να το ακούω, έχει φοβερές συνθέσεις, είναι πληρέστατο, δεν σκιπάρω ούτε καν το ιντρο. Τολμώ να πω πως ενθουσιάστηκα και θα περάσω πολύ χρόνο μαζί του.
Ευχαριστώ πολύ @tylerdurden! Χαίρομαι που σου άρεσε το Spirogyra, άκου και το Bells, Boots and Shambles, είναι παρεμφερές με το St.Radigunds στον ήχο και εξίσου ποιοτικό.
12 Likes
Αν δεν υπάρχει στις νέες προτάσεις ΤΟ άλμπουμ για χειμώνα, μιλάμε για την καρδιά του, αλλάζω την πρόταση μου με αυτό. Αν μπορώ να αλλάξω βέβαια.
1 Like
Επίσης λέμε για Dead Winter Dead όλοι, αλλά νομίζω και Pale Folklore/The Mantle είναι φραγμένα στον οπαπ.
3 Likes
Αντέχεις το πέρασμα του χρόνου;
1 Like