Χαχα μη νομίζεις και το δικό μου ψιλομπλακιζει… Η αλήθεια είναι πως και μένα η επαφή μου με το μπλακ είναι σχεδόν μηδενική… Δεν περίμενα ποτέ τέτοιο ματς μαζί σου, μας έφαγε το θεματικό… για να δούμε τι θα βγεί…
1 Like
Χαίρομαι που σε βγάζω τόσο έξω από τα νερά σου αγαπητέ. Σε αντίθεση με εσένα που μου έδωσες άλμπουμ που έχω ακούσει τόσο που κριτική γράφω και τώρα.
Να δω κριτική Martian σε Madrugada είναι ένα νέο που δεν περίμενα ότι χρειαζόμουν, αλλά να που
1 Like
Ε τις άλλες δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα να απαριθμώ. Αλλά και εγώ περίμενα Ulver και Arcturus αν και προσωπικά δεν μου κολλάνε για το θέμα, η χαρά του υποκειμενισμού βέβαια είναι αυτή.
Α, θεωρούσα φραγμένα, να πω μόνο αυτά, την καρδιά του χειμώνα (είχε φανεί και από τα σχόλια πριν τα ματσάρισματα βέβαια) καθώς και την νύχτα στη Βουδαπέστη. Θα διαβάσω κείμενα για αρκετούς λατρεμένους δίσκους αυτόν τον γύρο, ενδιαφέρον.
Χαίρομαι που σου αρέσει ο δίσκος!
1 Like
Χαχ δεν το είδα καν αυτό, χαώθηκα στις πολλές απαντήσεις και το scroll down.
Εγώ μου το είχα κάνει δώρο Χριστούγεννα εξ ου και ο συνδυασμός! Ημανε και άρρωστος με πυρετούς θυμάμαι, εξ ου και το τσάι.
Ενηχαου είναι νομίζω μια ευχάριστη νότα και ταιριάζει γάντι για κάτι χριστουγεννιάτικο, χαζά σουετερζ με ελαφάκια κτλ. Σε αντίθεση με το My Dying Bride που μου έτυχε που είναι το άλλο άκρο, αλλά χαίρομαι γιατί καθόλου δεν το θυμάμαι, εξαιρετική ευκαιρία για επανάληψη.
1 Like
Αν το έχεις ακουσει θα το θυμοσουν. Χαιρομαι παντως που μου τυχαίνουν αλμπουμ που δεν θα επελεγα ποτε να ακουσω.
Ντρέπομαι να συμπληρώσω χωρίς να έχω κάνει review.
2 Likes
Ξκιουζ μη, μπρειν φαρτ
1 Like
Χαχαχαχα το Symbol Of Life και το Arcturus (δηλαδη αυτο που σκεφτηκα πρωτο και αυτο που εβαλα) γιατι τα περιμενες?? Εγω νομιζα μονο εγω τα βλεπω ως χριστουγεννιατικα!
Απο αυτα που μπηκαν περιμενα οπως και δηποτε το Immortal, οπως επισης και για καποιον λογο το Industrial Silence των Madrugada, δεν ξερω γιατι. Και φυσικα TSO και Nightwish και Amorphis.
Κι εγω το σκεφτομαι παραπανω, αλλα αν δεν μπορεις να βρεις μια προταση απο Δευτερα εως Τεταρτη ε τι να πω!
Ισχυει, σε οποιαδηποτε αλλη βδομαδα θα ειχαμε λογικα βαλει κατι που θα γουσταραμε τρελα και οι δυο αν ματσαραμε. Παρολα αυτα, το δικο μου ειναι μπλακ μονο στην ψυχη, ηχητικα ειναι μια πανδαισια και ειμαι σιγουρος οτι θα το λατρεψεις, πρωτη φορα που ειμαι τοσο σιγουρος για κατι τετοιο εδω μεσα στο θρεντ.
2 Likes
Το πρώτο ακριβώς για το no celebration. Το δευτερο τζαστ κοζ.
Μα δεν είναι η μία το πρόβλημα, είναι η καταλληλότερη επιλογή της μιας ανάμεσα σε πολλές. Τεσπα, το αποτέλεσμα έχει σημασία.
1 Like
Αυτο εννοω 
Ναι παντως κι εγω το εχω συνδεσει το SOL με πρωτοχρονιες κτλ λογω No Celebration, αλλα και για τους λογους που περιγραφω στο εξελακι
That sounds like a you problem
4 Likes
Πλυνε τα πιατα ρεεεεεεεεεε
Από τον φίλτατο @eviL έλαβα προς ακρόαση τον δίσκο Spiderland των Αμερικανών Slint. Τους είχα ακουστά, αλλά το post δε συμπεριλαμβάνεται στα πολύ βασικά μου ακούσματα, οπότε δεν είχα ακούσει τον δίσκο. Ο οποίος ήταν μια αρκετά ευχάριστη έκπληξη για μένα και όχι πολύ κοντά σε αυτό που έχω στο μυαλό μου ως “post” ή “math”, που χαρακτηρίζεται. Βγήκε το '91 και η μπάντα διαλύθηκε λίγο πριν την κυκλοφορία του, θεούληδες.
Ακούγοντάς τον καμιά δεκαριά φορές (τουλάχιστον μία κάθε μέρα και όχι από ψυχαναγκασμό), μου έφερε στο μυαλό περισσότερο ένα στριφνομελωδικό lo-fi άκουσμα με δυνατά κιθαριστικά και φωνητικά ξεσπάσματα που απλώς υπηρετούσαν και ενίσχυαν την πνιγηρή, απαισιόδοξη ατμόσφαιρα. Η οποία χτιζόταν με απλά, πρωτόγονα υλικά. Από το εναρκτήριο “Breadcrumb Trail”, τα είχαν παίξει όλα. Ήρεμη εισαγωγή που παρασύρει και ξεγελάει, μελωδίες που δεν αργείς να καταλάβεις ότι δεν είναι εκεί για να σου προκαλέσουν ευφορία, ξεσπάσματα που παίρνουν κεφάλια. Παρόμοια συνεχίζει το “Nosferatu Man”, με κοφτές αλλαγές ρυθμού σε ανύποπτους χρόνους. Το “Don, Aman” και το “Washer” σερβίρονται ύπουλα πιο ήπια, νομίζω μόνο και μόνο για να καταλάβεις εντονότερα την αντίθεση όταν οι κιθάρες και οι φωνές αλλάξουν mode και πάνε στο LOUD.
Ο δίσκος ως τα τώρα κυλάει πολύ ωραία, με τις κιθάρες να έχουν συνήθως μια κοφτή, παράξενη, δυσαρμονική μελωδία μέσα στο ρυθμικό τους μοτίβο. Οι φωνές (τι post μωρέ, αφού έχει φωνή φουλ ) σε έναν αρκετά μεγάλο βαθμό αποτελούνται από απαγγελία, που όμως ταιριάζει πολύ στη σκοτεινή ατμόσφαιρα. Υπάρχουν όμως και ξεσπάσματα, που μου θυμίζουν και Shellac.
Αυτό που μου χάλαγε κάθε μα κάθε φορά τη ροή του δίσκου και τελικά με έκανε να αισθάνομαι ότι διαρκεί περισσότερο από ό,τι πραγματικά διαρκεί, ήταν το τραγικό πέμπτο (από τα έξι) κομμάτι, το “For Dinner…” Ένα κομμάτι τοποθετημένο στο πιο λανθασμένο σημείο, χωρίς λόγο ύπαρξης, μιλάμε ότι κρατάει μόνο 5 λεπτά και νόμιζα ότι κρατάει 50. Ευτυχώς όμως, μετά από αυτή τη μάπα έρχεται το “Good Morning, Captain” να χτίσει, να ξαναχτίσει και να ξαναματαχτίσει, ώσπου ο τραγουδιστής να ξεστομίσει “I’m sorry… I miss you” και στο τελευταίο ενάμισι λεπτό να τα γκρεμίσουν όλα με κιθάρες που ξυρίζουν και φωνές που σκίζουν.
Ωραία πρόταση, ευχαριστώ @eviL.
Παίζουμε τώρα στον επόμενο @JTN ή όχι; Τετάρτη είναι ακόμα, ας ακούσει κάποιος τυχερός Lanegan .
13 Likes
Μαλλον κατι δεν εχεις καταλαβει καλα αν νομιζεις οτι το post rock ειναι αναγκαστικα instrumental
Ωραια κριτικη, με εψησες να το ακουσω!
Λολ, 0 άπλυτα, κλασσική φάση “μη δίνεται σημασία στο σπίτι είναι χάλια”, που είναι καλύτερο από το καλύτερο αυτού που το ακούει κάθε φορά.
4 Likes
Για δες ποσο διαφορετικο φαινεται το ποστ σου χωρις το εικονιδιο που βγαζει γλωσσα
1 Like
Καταλαθος το εκοψα, το νοημα παραμενει το ιδιο
Sufjan Stevens λοιπον, Νέα Υόρκη, 2010, και All delighted people ενα EP (!) με διάρκεια 58 λεπτών. Το ομώνυμο κομμάτι, με μια ένθετη και σύντομη “διασκευή” στο sound of silence υπάρχει σε δύο εκδόσεις, την κανονική και την πιο σύντομη classic rock εκδοση μαζι με άλλα έξι κομμάτια.
Ηχητικά χωρίς να έχω ασχοληθεί πολύ με την σκηνή στην οποία ανήκει ο καλλιτέχνης, μου θυμισε παρα πολύ δυο θεϊκές μορφές της μουσικής μας, χωρίς να πλησιάζει τα επιπεδα μεγαλείου τους. Αυτοί είναι οι πρωιμοι Floyd (Χωρις την εντονη ψυχεδελεια όμως) και οι Beatles (χωρις την “οικονομια” στην παρουσιαση των ιδεών τους). Σε κάποια σημεία μου θύμισε και πρωιμους Queen (χωρις τις πιο ροκαδικες ή πολύ progressive στιγμες τους), και κατι ψιλα από τις πολύ χαλαρές στιγμές των zeppelin/uriah heep, συν μια δοση folk που μου θύμισε σε κάποια σημεια τον Μεξικανο μάγο (τον Santana εννοω όχι κάποιον μπαλαδόρο).
Ξεκινώντας από τα αρνητικά, βρηκα κουραστική την παρα πολλή επαναληψη των ιδιων μουσικών θεμάτων (που ενω αλλού μπορεί να δημιουργήσει μια ψυχεδελική αισθηση εδω με κούρασε). Επίσης, ειτε δεν υπαρχουν ιδιαιτερες συναισθηματικές κορυφωσεις, ειτε οπου υπαρχουν εχουν τοσο μεγαλη διαρκεια που παυουν να θεωρουνται κορυφωσεις και λείπει και η ποικιλομορφία ή οι συναισθηματικές εναλλαγές.
Στα θετικά, ακούς πολύ ωραίες φωνές και κάποιες ωραίες ιδέες, κάποιους ωραίους αυτοσχεδιασμούς και ο δίσκος είναι ευχάριστος στην ακρόαση και σε κάποια σημεία πολύ όμορφα ατμοσφαιρικός (θυμίζει και Χριστουγεννα αρκετά btw). Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το Djohariah είναι αυτό που θα ξεχώριζα σαν το πιο ωραίο της κυκλοφορίας.
Συνολικά, ενώ είναι ένα ευχαριστο άκουσμα, η επαναληψιμοτητα και η ελλειψη ποικιλομορφιας το κάνει ένα δίσκο που ισως θα μου άρεσε κάποιες στιγμές να ακούω στο background , αλλα δύσκολα θα έβαζα να το ακούσω σε στιγμές που θέλω να είμαι σχετικά επικεντρωμένος στη μουσική.
@JTN sorry man, αλλα στο συγκεκριμενο τουλαχιστον τα μουσικά μας γούστα δεν συμβαδιζουν.
12 Likes
Έλα ρε πρόλαβες κιόλας και άκουσες το δίσκο και έκανες και αναλυτική κριτική, αυτά είναι! Εγώ έχω ματσάρει με τον @Sevek και ακούω το άλμπουμ, πολύ θετικές εντυπώσεις μέχρι τώρα. Θα κάνω κριτική μες το σκ. Σκεφτείτε ότι δεν έχω ακούσει και το πάρα πολύ progressive metal στη ζωή μου αλλά αν ο δίσκος είναι καλός δεν έχουν και τόση σημασία τα είδη μουσικής.
1 Like