Τοτε συνεχιζεις το σερι των ατυχων δηλωσεων.
Ή εσύ των ατυχών ερμηνειών
1 Like
Μαλλον εχεις δικιο.
Βασικα ειναι λιγο overwhelming να κανουν(με) ολοι την κριτικη τους την Δευτερα, πολυ καλυτερα να ειναι απλωμενες!
1 Like
επιλογή μιας εκ των δυνατότερων πενών του φόρουμ , του @apostolisza8
εγώ δεν το έχω με το γράψιμο και με αγχώνει όταν βλέπω τόσα πολλά και όμορφα δομημένα reviews .
Πάμε στο δια ταύτα , μπλακ μεταλ δίσκος και εγώ με το μπλακ καμία επαφή . Το μόνο μπλακ που έχω ακούσει και μου άρεσε είναι το πρώτο bathory , το under the sign of the black mark ( αν θεωρείται μπλακ μεταλ δεν ξέρω ) και τα 2 πρώτα Rotting Christ . Τα υπόλοιπα δεν έχω καταφέρει να τα ακούσω . Α, έχω ακούσει από περιέργεια και το προ τελευταίο mgla , ακουγόταν δεν ζορίστηκα
Το ίδιος ισχύει και με αυτό το αλμπουμ. Δεν με ζόρισε καθόλου , έχει υπέροχο εξώφυλλο και ακούγονται όλα τα όργανα με χαρακτηριστική άνεση άρα --> καλή παραγωγή . Να σημειώσω ότι το dealbreaker για μένα είναι τα φωνητικά που δεν τα αντέχω λεπτό αλλά πάντα έβρισκα έντονο ενδιαφέρον σε κάποια συγκροτήματα όσον αφορά τη μουσική τους
Συνεχίζω να μην αντέχω τα φωνητικά και στο Memoria Vetusta III: Saturnian Poetry . Εκτιμώ αφάνταστα όμως την προσπάθεια τους , να χρησιμοποιήσουν φωνητικά που παραπέμπουν σε ψαλμωδία ή ύμνο με διακριτικό τρόπο και σχετικά clean vocals.
Τέλος , τα μουσικά όργανα κεντάνε . Όμορφες ανεπαίσθητες πινελιές και ήχοι από όργανα που ξεφεύγουν τα τετριμμένα , τα ντραμς εξαιρετικά , μπάσο ακούγεται και ειδική μνεία στις κιθάρες . Οι κιθάρες και τεχνικά και ηχητικά είναι σε άλλο επίπεδο και ανώτερα απ’ ότι άλλο έχω ακούσει σε μπλακ μεταλ δίσκο ( έχω ακούσει λίγους όμως και βάζω τους Bathory εκτός συναγωνισμού λόγω φανμποισμού ) . Υπέροχο tremolo picking , υπέροχα τα lead , υπέροχα και τα riffs . Εξυπηρέτησαν άριστα το ατμοσφαιρικό του πράγματος
Είμαι σίγουρος ότι οι λάτρεις του είδους θα το έχουν ψηλά. Εμένα δεν θα με κάνει να αγαπήσω το μπλακ μεταλ αλλά σίγουρα ξεχωρίζει και ακόμα πιο σίγουρα βρήκα τεράστιο ενδιαφέρον κιθαριστικά και μουσικά . Και στο τέλος αυτό μετράει…
Ευχαριστώ Αποστόλη , στο έχω ξαναπει αν θυμάσαι , είσαι εγγύηση όταν προτείνεις κάτι σε μη “μυημένους”
18 Likes
Όλα στραβά το '20, αλλά μάλλον είχε χριστούγεννα νωρίτερα και ο @LesAnTz μου έφερε δωράκι, τον ευχαριστώ απείρως, κρατάω αυτή τη μικρή νίκη και προχωράω.
Πριν τα του δίσκου μία μικρή εορταστική εξομολόγηση. Οι Μότλυ Κρου δε μου έκαναν ποτέ κλικ και δεδομένου του στάτους τους, τους είχα πάντα μια ιδιαίτερη μη-συμπάθεια.
Πέρα από αυτή την παρένθεση, οι Sixx:A.M. είναι διαφορετική ιστορία, νιώθω ότι στις αρχαίες εποχές του myspace κάτι δικό τους είχα ακούσει, αλλά από τότε έχει μεσολαβήσει μία ζωή, οπότε σχεδόν σε λευκό χαρτί πλέυ.
The Heroin Diaries Soundtrack
Ο δίσκος είναι ένα adaptation/soundtrack (duh!) της αυτοβιογραφίας του Σιξξ, που αναφέρεται στην περίοδο που ήταν εξαρτημένος. Μπάσιμο με X-Mas In Hell, για να φύγουν από νωρίς όποιες απορίες για σύνδεση με το παρόν exchange.
Στιχουργικά κάθε τραγούδι είναι σα μια μικρή ιστορία από το ημερολόγιο των χρυσών από την ανάποδη ημερών του ρόκσταρ. Ναρκωτικά, μαυρίλα, μικρές φωτεινές αναλαμπές, όλο το πακέτο. Το Life Is Beautiful είναι από τις πιο ενδεικτικές στιγμές.
Ηχητικά τα πράγματα είναι απλά. Αμερικάνικο hard rock, με παραγωγή που ακούγεται τέρμα μοντέρνα 13 χρόνια μετά. Τα φωνητικά αρκούντως όμορφα και πιασάρικα, αλλά το πούλιτζερ δικαιωματικά το δίνω στις κιθάρες του DJ Ashba. Ακούστε το Life Is Beautiful και θα καταλάβετε.
Έχοντας επαφή με το σύγχρονο hard & heavy ήχο το άλμπουμ δε με ξενίσε ούτε στιγμή. Παίζει by the book, είναι όμως τόσο καλοφτιαγμένο που μου τα έσκασε με τη μία και μέκανε να απορήσω γιατί στο καλό δεν είχα αξιωθεί τόσα χρόνια. Κυρίως πώς συνέβη αυτό αν τω καιρώ εκείνω είχα ακούσει το Life Is Beautiful.
Γενικά περνάω τέλεια. Life is beautiful.
17 Likes
Φιλαράκο συμφωνώ απόλυτα με όλα όσα έγραψες και θέλω να τονίσω αυτό
Γενικά οι sixx καμία σχέση δεν έχουν με τους motley και ενώ δεν κάνουν τίποτα το ιδιαίτερο μουσικά, τα κάνουν όλα σωστά… Το Heroin και το This is gonna hurt, είναι δύο από τους πιο ευχαριστούς και radio friendly hard rock δίσκους από τα 00’s και μετά… Κρίμα που μετά άρχισαν τις μ@@κιες…
1 Like
Με το που ξεκινάει το “Ruins” έχεις την αίσθηση ότι ενώπιόν σου ξεκινάει να ξετυλίγεται το κουβάρι μιας ταινίας που πραγματοποιείται στα βάθη ενός χιονισμένου βουνού. Ας πούμε, τρεις φίλοι βρίσκονται εκεί ως εξ ενός ατυχήματος με αποτέλεσμα να τραυματίζονται σοβαρά οι δύο και ο τρίτος να είναι αυτός που πρέπει να κάνει όλη την δουλειά. Με μία βασική προϋπόθεση, πρέπει να περάσει μέσα από την παγωμένη και αφιλόξενη για τον άνθρωπο της πόλης φύση. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να τα βάλει με “θηρία και τέρατα”, αφού πάτησε στη γη τους.
Όλη η αγωνία αυτής της οπτικής δραματουργείται μέσα στα τραγούδια. Οι Φιλανδοί πιάνουν ένα υπέροχο συναίσθημα κινηματογραφικής υφής για τη μουσική τους και τον δίσκο τους. Ο όρος symphonic μπροστά στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα του “Omega Arcane” με φαίνεται ότι του στερεί πράγματα και το αναγκάζει να τοποθετείται επιτακτικά μέσα σε μία μουσική κατηγορία. Δε θα αρνηθώ, όμως, ότι με κούρασε στη μέση, μέχρι να φτάσει στο επικό instrumental αποκορύφωμα του ομότιτλού του, πέρασα κι εγώ λίγο μέσα από μία “θυελλώδη” αναμονή να περάσουν κανά δυο τραγούδια (σα να λέμε αχρείαστες σκηνές στην ταινία που της αφαιρούν την αμεσότητα).
Όταν μπήκε το death metal τους, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν οι Septicflesh, συγκεκριμένα των “Communion” και “The Great Mass”. Δε ξέρω κατά πόσο επηρεάστηκαν από τους δικούς μας οι Φιλανδοί, αλλά σίγουρα το αντίθετο βαρίδιο προς τους Έλληνες είναι ότι χρησιμοποίησαν με τέτοιο τρόπο τις ενορχηστρώσεις που θαρρείς ότι πρόκειται για ένα concept επί της μουσικής και μόνο. Όχι του μηνύματος που θέλουν να περάσουν με το περιεχόμενό του. Δε ψάχνουν κενά μέσα στα τραγούδια για να χωρέσουν κιθαριστικά solo. Θέλουν να βγάλουν κάτι πολύ συγκεκριμένο προς τα έξω, έστω κι αν υπερεκτίμησαν την ποσότητα του δίσκου σε διάρκεια.
Κατά τ’ άλλα, συν το υπέροχο εξώφυλλο που παραπέμπει αβίαστα σε δημιούργημα του Travis Smith (που δεν είναι δικό του), αν υπάρχουν εκεί έξω λάτρεις των προαναφερθέντων ελληνικών δίσκων, όπως και των τελευταίων Dimmu Borgir, αυτός ο δίσκος είναι ιδανικός για να γίνει ένα χειμερινό soundtrack, όπου ο ορισμός του επικού συγγενεύει με χιονοστιβάδες.
@nikatapi σ’ ευχαριστώ. Και ας το θέσουμε cinematic death metal. Νομίζω του πάει γάντι.
15 Likes
Άμα κόβει τ αυτί σου… 
Πραγματικά είναι μοναδικό το συναίσθημα και η ατμόσφαιρα αυτού του δίσκου, το έχω πολύυυυ ψηλά…
2 Likes
Γιατί αυτές οι τρεις λέξεις με κάνουν να θέλω διαβολεμένα να το ακούσω;;
2 Likes
Θα μπορούσα να τα πάρω αυτούσια και να ξεκινήσω το κείμενό μου ο.Ο
That’s the spirit. Όρμα…
Είναι κάτι δίσκοι εκεί έξω, που μπορεί να μην είναι οι καλύτεροι που υπάρχουν, αλλά σε κάνουν να τοποθετείς τον εαυτό σου κάπου στην φύση και να μπεις στη μέση της δράσης της, ειδικά με ανέμους και κορυφές βουνών (αυτό ήταν και λίγο Rocky Balboa με τον Ντράγκο, χεχε).
3 Likes
Ε άμα βάζεις τον Rocky στο παιχνίδι τότε τι “όρμα” λες, άλλο έπρεπε να πεις!
2 Likes
Μπορεί να ξεκοκκαλίζουμε μουσικές, να λεμε για παραγωγές και για παιξίματα, για πρωτοτυπία (ή μη), ίσως αυτό να μας κάνει σαν ακροατές να χάνουμε λίγο τη μαγεία και το συναίσθημα. Εγώ ξέρω οτι το κάνω.
Ερχεται λοιπόν το ιδανικό soundtrack γι αυτές τις βροχερές μουντές μέρες, να κουμπώσει τέλεια πάνω στις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, είναι και περίοδος που με πιάνει μια εσωστρέφεια και μια νοσταλγία λόγω εορτών, οπότε καταλαβαίνετε.
Η μουσική αυτού του δίσκου είναι καθαρά εσωστρεφής, σαν μια αναδρομή στη ζωή, με τις όμορφες, έντονες, περιπετειώδεις, ακόμη και θλιβερές στιγμές της. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από το Nostalgia, ίσως την επιτομή αυτού που λέμε post rock και του χτισίματος πάνω σε μια επαναλαμβανόμενη μελωδία. Είχα καιρό να το ακούσω και δε σας κρύβω πως σε φάσεις ανατρίχιασα, από το πόσες αναμνήσεις μου φέρνει στο μυαλό. Έπιασα κιθάρα κατευθείαν και χαζοέπαιξα το βασικό θέμα.
Η γιαπωνεζίλα αναμφίβολα είναι ευδιάκριτη στο σύνολο του άλμπουμ, και σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως τελικά αυτός ο λαός, βαλμένος μέσα σε τόσα κουτάκια και κοινωνικά “πρέπει”, δίνει όλο του το ψυχικό βάρος στις τέχνες. Τίποτα δεν είναι τυχαίο μάλλον.
Το νοσταλγικό ταξίδι κλείνει με ένα γλυκό συναίσθημα, στο “Α Quiet Place” που μου θυμίζει καλοκαιρινά απογεύματα με γέλια και παιχνίδι. Και χαμόγελα. Η αθωότητα και η ανεμελιά που δεν ξανάρχεται, θα είναι πάντα κάπου βαθιά μέσα μας. Είχα την τύχη να τα θυμηθώ ξανά με το “For my parents”, και ευχαριστώ πολύ @Dr.Feelgood για την πρόταση.
19 Likes
Έχουν περάσει 18 και κάτι χρόνια από την κυκλοφορία του τρίτου κατά σειρά δίσκου των Νορβηγών Arcturus. Την ύπαρξη του The Sham Mirrors αγνοούσα παντελώς μέχρι την προηγούμενη Τετάρτη και ενώ γενικά στο διαδίκτυο παρουσιάζονται σαν supergroup μόνο ακουστά είχα το όνομα της μπάντας. Δεν ξέρω γιατί, ίσως λίγο η ταμπέλα black metal που γενικώς δεν με αποσχολεί γενικά σαν υποείδος, λίγο πως η περίοδος που βγήκε ο δίσκος συμπίπτει με μια άρνηση μου προς το χώρο του metal, μάλλον λόγω υπερκορεσμού ή βαρεμάρας, λίγο το σύμπαν που μου το φύλαγε για τώρα, ποιος να ξέρει.
Δεν έχω ακόμη ταξιδέψει στο διάστημα (sic) αλλά να που ήρθε η ώρα. Πολυσυλλεκτικός και κινηματογραφικός στα 43 του λεπτά και 18 δευτερόλεπτα ο δίσκος που μου παρέδωσε ο @QuintomScenario κρύβει πολλές ευχαριστες εκπλήξεις. Πρώτον η σχέση του με το black metal είναι όση και η δική μου, σχεδόν μηδαμινή δηλαδή, αν εξαιρέσει κανείς το σχεδόν ορχηστρικό Collapse Generation και το μαύρο Radical Cut. Αυτό που κυριαρχεί είναι μια progressive διάθεση πλημμυρισμένη με industrial στοιχεία. Τα κομμάτια παρότι μεγάλα σε διάρκεια δεν κουράζουν, δημιουργούν μια υπέροχη θεματική ενότητα, μια αίσθηση ενός ολοκληρωμένου έργου, απόκοσμου και ανεξερεύνητου.
Μουσικά ο δίσκος με κερδίζει από την πρώτη νότα και εάν θα έπρεπε να βρω κάποια “ενοχλητικά στοιχεία” αυτά θα ήταν τα καθαρά φωνητικά, περισσότερο η χροιά που δεν μου έχει κολλήσει ακόμη, ενώ και η παραγωγή μυρίζει από μακριά την εποχή που κυκλοφόρησε ο δίσκος. Την ώρα που γράφω τα παραπάνω ακούω το αμέσως προηγούμενο δίσκο του The Sham Mirrors και τον βρίσκω και αυτό εξαιρετικό (La Masquerade Infernale - 1997), μην πω ακόμη πιο ενδιαφέροντα (και ραπάρισμα;!?).
Είμαι τυχερός που ακούω έστω και τώρα μια φουλ πειραματική μπάντα που μέσα σε 24 χρόνια έχει κυκλοφορήσει μόνο 5 δίσκους (εξαιρετικό στοιχείο για μπάντα που δεν θέλει να κουράζει), ένα ακόμη δώρο (4 στα 4 μέχρι ώρας) αυτού του φανταστικού θρεντ.
17 Likes
Ματσαρισμα και με τον @bostonflesh αυτή την φορά και:
Οι Petra είναι μια χριστιανική(!) ροκ μπάντα, από το 1974, έχοντας βγάλει 20 δίσκους, εκ των οποίων οι 2 στα Ισπανικά. Κάπου εκεί στα 80s ήταν η διασημότερη κρίστιαν ροκ μπάντα. Ο δίσκος που άκουσα εγώ, είναι ο 12ος τους και θεωρείται ένας από τους καλύτερους τους.
Δεν κρύβω το βασικό συστατικό της μουσικής τους (χριστιανική), με προκατάβαλε αρνητικά, καθώς το θέμα που καταπιάνονται μου προκαλεί δυσαρέσκεια.
Μουσικά, έχοντας κυκλοφορήσει το 1992 και όντας ένας hard rock δίσκος, σε συνδυασμό με το «concept» του, δεν απέχει από αυτό που θα φανταστεί κάποιος ηχητικά. Hard rock που κρυφοκοιτάζει στο glam metal των ακριβώς προηγούμενων χρόνων. Δηλαδή ματζόρε και θετικά μουσικά θέματα (τα οποία σε αρκετά σημεία είναι συμπαθέστατα), με τις κλασσικές πλάτες από πλήκτρα. Η παραγωγή ενώ δεν είναι κακή, ήθελε διαφορετικό ήχο στα τύμπανα(λιγότερο reverb?) και λίγο παραπάνω όγκο στις κιθάρες. Γενικά κιθαριστικά η δουλειά που έχει γίνει σε σημεία είναι αρκετά καλή.
Σε επίπεδο συνθέσεων, δεν ακούμε κάτι το εξεζητημένο, ενδεχομένως στο είδος του να είναι και καλές, αλλά εμένα πέρα από κάτι μη δυσάρεστο, δεν μου προκάλεσε κάποιο συναίσθημα. Ίσως λίγη δυσαρέσκεια όταν άκουγα για το πόσο καλός είναι ο χριστούλης.
3/3 για μένα, καθώς είναι το τρίτο συγκρότημα που δεν είχα ακούσει και δεν θα ακουγα. Μουσικά δυστυχώς δεν με άγγιξε, καθώς η μουσική τους είναι σε ένα είδος που πρέπει να είσαι πραγματικά πολύ καλός για να ξεχωρίσεις (δεν είναι αυτή η περίπτωση), ενώ το στιχουργικό κομμάτι είναι αποτρεπτικό.
13 Likes
Να τον ακούσεις πολύ καλά, αν εξαιρέσεις την περίεργη παραγωγή, ο δίσκος είναι αριστούργημα.
5 Likes
Δεν έχει και δεν θα ξαναβγει δίσκος σαν το “La Masquerade Infernale” . Δεν (θα) είναι ικανή η ανθρωπότητα να το επαναλάβει.
6 Likes
Αρχισες παλι τα δικα σου!
3 Likes