- Jimmy (the weed) λαμβάνεις; Over
- Έλα Johnny (the fox), λαμβάνω. Over
- Σε τι απόσταση τον έχεις;
- Στα 500 μέτρα, καθαρό και ανεμπόδιστο. Να στείλω τον δικό μας…;
- Όχι όχι. Συνέχισε να τον εποπτεύεις, κι αν το ξαναπεί, στείλε τον δαίμονα της Ταζμανίας. Over
- Οκ. Over
9 Likes
Χαχαχαχα. Τέλειο, αλλά αλήθεια προτιμώ τη φωνή στο προηγούμενο παρα αυτό το σκανδιναβικου τύπου (βλ. Leprous) καθαρό. Τώρα στείλε το δαίμονα να πιούμε κανένα ζεστό κρασάκι στη βροχή 
2 Likes
“from the thunder and the storm,
and the cloud that took the form,
when the rest of heavens was blue
Of a demon in my view.”
Δεν άντεξα. Θα επανέλθω εντός της ημέρας και για τα δικά μου. End of spam 
4 Likes
Χαιρομαι που σου αρεσε!! 
Αυτο για τα φωνητικα του Garm απλα θα το προσπερασω.
Απλα βαλε αυτο το σημειο απο το Kinetic και ακου το μεχρι να σου βγουν τα ματια:
Our enterprise a success
As return is no option
Our eyes were removed
For our own safetyThe distance too great
For you to hear our cries
Never mind take this lamp
We are also beyond light
3 Likes
Λοιπόν, μου έλαχε ο τρίτος - και κατά γενική ομολογία καλύτερος - δίσκος των My Dying Bride.
Ούτε που θυμάμαι πότε τον είχα ακούσει, σίγουρα δεν θυμόμουν νότα όπως απεδείχθη. Περίμενα κάτι σαν το “Turn Loose The Swans”, άλμπουμ που έχει κάτσει περισσότερο στα ηχεία μου, οπότε εξεπλάγην που είχαν προλάβει ήδη να αποτάξουν το death doom. (btw να πω ότι το αγαπημένο μου από τα πρώτα Katatonia-MDB-Anathema είναι το The Silent Enigma, δίσκος που έχω λιώσει, αν αυτό λέει κάτι).
Όπως και να 'χει, το “The Angel And The Dark River” ήρθε και ταίριαξε αυτές τις βροχερές μέρες. Η κόρνα πλοίου (έτσι μου έμοιασε) κάπου στο όγδοο λεπτό του “The Cry Of Mankind” είναι τόσο φρικιαστική, σαν να βγήκε από το lighthouse, η γκοθίλα του “From Darkest Skies” με τα πλήκτρα και την 90s “κακή” παραγωγή σε ταξιδεύει με τον πιο ανίερο τρόπο. Ζόφος, κλειστοφοβία, κατάθλιψη και βιολί.
Για εμένα, αυτή η απόλυτη μιζέρια δεν ταιριάζει με χειμώνα. Προσωπικά, όταν λέω χειμώνα στις βαριέας μουσικές μας, πιο πολύ πάω προς Agalloch μεριά, κάτι με περισσότερο δέος και ανάταση. Ωστόσο, καταλαβαίνω τη σύνδεση, μιας και λογοτεχνικά η μιζέρια είθισται να αποδίδεται μεταφορικά με την εικόνα του χειμώνα, εξ ου και έχουμε τραγούδι “Two Winters” αλλά στην ουσία έχουμε πάλι κλάψα μέσα (For just two winters only did we live for
My God, what have you become? dear, dear Lord Jesus wept so man could live forever on earth, in peace, but my tears, they fall for you, only you)
Πήγα να πω και την έκπληξή μου που σκοτείνιασαν τα πάντα όλα στο τελευταίο κομμάτι, αλλά ήταν bonus track, intended για το “Turn Loose The Swans”, οπότε false alarm.
13 Likes
Immortal λοιπόν, μια μπάντα που δεν έτυχε να ασχοληθώ, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Εδώ λοιπόν έχουμε ακόμη μια φορά δίσκο “επιστέγασμα πορείας” απ΄οτι κατάλαβα, δλδ θεωρώ οτι πήραν το αγνό, ξερό, πρώιμο black metal των πρώτων τους δίσκων και το μπόλιασαν με classic heavy metal / thrash metal φόρμες και όλα αυτά με τίγκα epic διάθεση και προσανατολισμό. 6 κομμάτια “Long and Epic Blackened Thrash” που έλεγε και ένας τυπάς κάπου στα ιντερνετς…
Το λοιπόν εδώ πραγματικά νιώθεις το κρύο και τη βαρυχειμωνιά με αποκορύφωμα το ομώνυμο κομμάτι και την καταπληκτική εισαγωγή του!! Γενικότερα ο ήχος είναι εσκεμμένα ατημέλητος αλλά η παραγωγή φαίνεται ότι είναι τούμπανο διότι ακούς τα πάντα πεντακάθαρα παρότι το παλιακό wall of sound υπάρχει παντού…μνεία στα φωνητικά που έχουν μια πιο ποιητική χροιά, για black metal όμως μιλάμε έτσι οπότε συνάμα είναι αρκετά σπαστικά αλλά και κολληματικά ταυτόχρονα, εν τέλει νομίζω δεν θα τα άλλαζα με τίποτα, είναι αναπόσπαστο μέρος του ήχου αυτού του δίσκου. Τι να πείς τώρα για τα ριφφ που διδάσκονται εδώ μέσα…παλαιολιθικά με μια δόση φρεσκάδας θα έλεγα … βάζοντας τον εαυτό μου 20 χρόνια πίσω φαντάζομαι τι εντύπωση θα έκανε το άλμπουμ όταν κυκλοφόρησε…σίγουρα είναι από τις πρώτες προσπάθειες αναζωογόνησης του είδους back then…Ξεχώρισα τα " Where Dark and Light Don’t Differ" με το απιστευτότατο εισαγωγικό ριφφ και το “At the Heart of Winter” με την εισαγωγάρα και την ατμόσφαιρα του αν και τα πρώτα 3 κομμάτια είναι ελάχιστα λιγότερο ενδιαφέροντα, μόνο το τελευταίο κομμάτι δεν με ενθουσίασε τόσο…
Νομίζω για black metal είναι αρκετά βατός δίσκος και αρκετά περιπετειώδης. Επίσης μου θύμισε και λίγο Dimmu Borgir σε κάποια σημεία, τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχω…
Η μεγάλη διάρκεια των κομματιών και η επανάληψη θεμάτων δεν χωράει παντού αλλά εδώ καταλαβαίνω οτι είναι μέρος της επικής διάστασης που προσπαθούν να αποδώσουν οπότε μικρό το κακό…
Θα κάνω μια επίσκεψη στη δισκογραφία τους πάντως γιατί τα ριφφς γενικότερα έσπειραν…
15 Likes
Όταν παίρνεις χαμπάρι, ότι όλοι εδω μέσα έχουν ποστάρει black metal - συμφωνικό black metal - παπούα νεα γουινέα black metal, η κάτι σε μαύρο τέλος παντων και εσύ έχεις ανεβάσει χαρντρόκ.
7 Likes
Έλα κι εγώ χαρντ ροκ ανέβασα!
1 Like
γίναμε δύο!!! Την επόμενη φορά έχει συμφωνικό deathcore ρεεε 
1 Like
White Stripes λοιπόν. Περίπτωση μπάντας σίγουρα. Δεν ξέρω ακριβώς που τους κατατάσσω, γιατί έχουν καταπληκτικές μεμονομένες στιγμές, αλλά αυτό που μου έγινε σχεδόν αμέσως αντιληπτό επιστρέφοντας στο “Icky Thump” του 2007 - που είχα να το ακούσω ολόκληρο από την ίδια χρονιά - είναι ότι δεν είναι μπάντα του LP.
Οι κιθάρες του Jack White είναι πορωτικές για λίγο. Το ευχάριστο και εύπεπτο ροκ τους είναι ενδιαφέρον για κάποια τραγούδια. Το γαμημέμενο pitch shifter που ειναι κολλημένο με σουπεργκλου στη σόλα της μπότας του Jack καταντάει πολύ κουραστικό όσο προχωράει ο δίσκος.
Κάποια κομμάτια ειναι φανταστικά, όπως το ομώνυμο, το Bone Broke και το Little Cream Soda που δεν εχει φυγει απο το “Jason’s Playlist” απο το 2007, αλλα απο κει και μετα δυσκολα θα επιστρέψω να ακουσω κάτι. Ειδικά όταν θέλει να περάσει μέσα απο παραδοσιακές μπλουζ φόρμες, κάτι μαριατσι και κάτι κέλτικα, δυσκολεύομαι να βρω κάτι που να με κρατήσει.
Προτιμώ τον Jack White μου με ηνία και χαλινάρι (βλέπε Raconteurs) οπού είναι πιο μεστός και συγκεντρωμένος και λιγότερο ενοχλητικός.
12 Likes
εδώ εγώ έβαλα jingle bells σε χαρντ ροκ version a.k.a. TSO
3 Likes
Αν η σχέση μου με τα 70’s είναι κλασσική, αυτή με τα 60’s δεν είναι ούτε καν επιδερμική. Μιας και είχε γίνει κουβέντα για τους Beatles, σε άλλο thread που παρακολούθούσα, είχα και εγώ ακριβώς αυτές τις σκέψεις, ότι δεν έχω ακούσει πολύ σημαντικά albums τους πέρα από τα hits, ότι έχω σημαντικές ελλείψεις ιστορικά από αυτήν την δεκαετία. Τους The Beach Boys απλά τους είχα ακουστά σαν όνομα.
Το background και η τριβή μου με την δεκαετία δεν μου επιτρέπουν να γράψω ένα proper review. Το album, μπορούσα να το ακούσω άνετα και στο σπίτι με παιδί 3,5 χρονών. Πολύ ταιριαστό άκουσμα με την εποχή, νοσταλγικό, κινηματογραφικό, αλλά χωρίς να μπορώ πραγματικά να αναλύσω περαιτέρω την μουσική στο χρονικό πλαίσιο που τοποθετείται.
Χρειάζεται να πατήσω πρώτα σε άλλα σημαντικά σκαλιά των 60’s για να το ξαναπιάσω. Τώρα δεν πιστεύω ότι μπορώ να πάρω περισσότερα από το συγκεκριμένο. Όμως είναι μια καλή αρχή για να καθορίσω λίγο τον ήχο της δεκαετίας και να κάνω μία καλή προσπάθεια. Δεν ξέρω αν ήταν καλύτερα που μου έτυχε τώρα το ταίριασμα με την She_wolf (όλοκληρο θυμάμαι το nick από παλιά, ξεχνάω συνέχεια που είναι τα κενά 
) ή σε κάποια άλλη πιο ελεύθερη πρόταση, μιας και από όσο έχω καταλάβει έχει ευρύ φάσμα ακουσμάτων. Ας είναι.
Sorry που δεν μπορώ να πω περισσότερα για τον δίσκο για να ψήσω και άλλον κόσμο να του δώσει ακροάσεις.
14 Likes
Oceans of Slumber - Winter
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-8759186-1468224171-2723.jpeg.jpg)
Από Oceans of Slumber είχα ακούσει δευτερόλεπτα και ήξερα ότι έχουν σκληρά φωνητικά που κατά κύριο λόγο δεν μου αρέσουν αλλά υπάρχουν 5-10 εξαιρέσεις οπότε δεν ήρθα με αρνητική προδιάθεση. Επίσης όσο χαζό κι αν ακούγεται μου αρέσει και το όνομα τους που είναι ένα στοιχείο που με κάνει συχνά να θέλω να μου αρέσει κάτι. Όταν ξεκίνησε τo Winter και μπήκε η φωνή της Cammie Gilbert, ξαφνιάστηκα, δεν το περίμενα καθόλου αλλά και πάλι ήταν κάτι το ευπρόσδεκτο.
Ο δίσκος αποτελείται από 13 κομμάτια αλλά τα 5 από αυτά λειτουργούν απλά ως ιντερλούδια ή σβησίματα. Αυτές οι στιγμές ήταν από τις αγαπημένες μου μάλιστα. Μια η κιθάρα στο Laid in Rest, μια το φλάουτο στο Good Life, μια το πιάνο στο Grace. Ωραίες μελωδίες. Δεν τα βρήκα περιττά καθόλου.
Στα κανονικά τραγούδια με έχασαν λίγο. Ή μάλλον δεν με κράτησαν αρκετά και αυτό έχει να κάνει περισσότερο με το ότι βρίσκω και τις δύο φωνές πολύ κοινές. Όχι μεταξύ τους φυσικά αλλά με άλλα εκατό συγκροτήματα. Ταλέντο έχει η τύπισσα εννοείται απλά ο τρόπος που τραγουδάει και το όλο songwriting μου φάνηκε πολύ προβλέψιμο.
Όλα αυτά κυρίως στο πρώτο μισό του δίσκου που νομίζω ξεχώρισα μόνο τις κιθάρες από το Nights in White Satin γιατί στο δεύτερο μισό μου άρεσαν όλα πολύ περισσότερο. Turpentine, Apologue και … This Road είναι η μαγική τριάδα που έχει αυτά που ήθελα όταν άρχισα να ακούω το άλμπουμ.
Το πρώτο έχει ένα πιο blues υπόβαθρο και υπέροχο outro, το δεύτερο έχει έναν δυναμισμό και το τρίτο είναι κατά τη γνώμη μου το κομμάτι με το καλύτερο δέσιμο φωνής και ορχηστρικού μέρους. Πιάνο στην αρχή και κιθάρες στη συνέχεια, την ντύνουν τέλεια. Θενκς για την πρόταση @Pargalatsos
.
14 Likes
Νέο χωρίς θέμα
αν δεν κάνω λάθος εκκρεμούν από @nnnkkk @QuintomScenario @Achamian @Sh_Wo_f @martian @MrBeast @apostolisza8 @Spyros_Koukas @pantelis79 και bostonflesh που γράφει αλλά σας έχω εμπιστοσύνη.
3 Likes
Tyranny το άλμπουμ που μου ανατέθηκε από τον @Sevek από την αμερικάνικη μπάντα Shadow Gallery.
To Tyranny είναι ένας progressive metal δίσκος. Είναι ένα έντονα πολιτικό άλμπουμ, το οποίο αφηγείται την ιστορία ενός σχεδιαστή όπλων. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1998.
Λοιπόν το άλμπουμ ξεκινάει με ένα instrumental κομμάτι το Stiletto in the Sand το οποίο αν και διαρκεί λιγότερο από δύο λεπτά λειτουργεί πολύ αποτελεσματικά σαν εναρκτήριο άσμα. Όσο προχωράει η ακρόαση, ο δίσκος γίνεται και πιο σκοτεινός.
Αυτό που θα ακούσει κάποιος στο σύνολο του άλμπουμ είναι είναι ένα μείγμα mid tempo κομματιών και μπαλάντες με κάποια epic στοιχεία στο μεταξύ. Το Tyranny κλείνει με το τραγούδι Christmas Day που είναι μια συναισθηματική μπαλάντα.
Ο δίσκος μου έφερνε σε αρκετά σημεία στο μυαλό Dream Theater και Gamma Ray χωρίς να έχω εντρυφήσει βέβαια με αυτές τις μπάντες.
Τα τραγούδια που ξεχώρισα ήταν τα I Believe, War For Sale, Roads of Thunder, New World Order και φυσικά το Mystery που είναι και το καλύτερο του δίσκου για μένα (φανταστική κομματάρα).
Επίσης ένα τραγούδι που μου τράβηξε την προσοχή είναι το Spoken Words το οποίο είναι αποκλειστικά πιάνο/πλήκτρα και σε κάποια φάση μπαίνει και βιολί. Είναι ντουέτο και μαζί με τον τραγουδιστή κάνει φωνητικά και μια γυναίκα.
Γενικά ένας δίσκος με τον οποίο θα περάσεις σίγουρα καλά. 2/2 για μένα από την προηγούμενη βδομάδα που συμμετέχω στο τόπικ.
Ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ενώ η μπάντα είναι ενεργή έχει να βγάλει δίσκο από το 2009. Έχει βγάλει συνολικά 6 studio άλμπουμς με το Tyranny του 1998 να είναι ο τρίτος κατά σειρά δίσκος τους.
14 Likes
Sad reactions μόνο για το review 
<---- δε σου θυμίζει ατόμινο μπιπ μπιπ ή έχω πέσει πολύ βαθιά?
I’m slowly turning into you και Catch Hell Blues απ’τα all time favourite τραγούδια μου. “I like to keep my little shell intact” κάθε φορά με πιάνει. Πολύ αγαπημένος μου δίσκος ίσως το καλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει ever. Είναι το 3o και τελευταίο cd που μου άνηκε ποτέ (όχι καβατζωμένο από συγγενείς) μαζί με τα single This Love-Maroon 5 και Yeah!-Usher ft Lil Jon, Ludacris που τα είχα πάρει μαζί απ’το Metropolis στον ΑΒ κάνοντας ότι δε θυμάμαι τι ψάχνω για κανά μισάωρο με τη μητέρα μου να παραμονεύει 
@JTN το καλό πράγμα αργεί να γίνει 
3 Likes
Συμφωνώ με Ιάσωνα ότι συνήθως τα άλμπουμ του Jack White είναι άνισα και έχω εκφράσει στο παρελθόν ότι θα ήθελα να μην βάζει τραγούδια από κάθε είδος που ξέρει να παίζει στο καθένα. Ας βγάλει τη μια χρονιά ροκ, την άλλη country κλπ. Ακόμα και στο “πειραματικό” Boarding House Reach έχει κάτι What’s Done Is Done και Humoresque που είναι τέρμα απλά. Από την άλλη όμως το Icky Thump είναι σούπερ άλμπουμ. Μόνο τα A Martyr for My Love for You και You Don’t Know What Love Is (You Just Do as You’re Told) θα πετούσα. Θα περίμενα ειδικά το Catch Hell Blues να έμπαινε με τα υπόλοιπα που ξεχώρισε.
2 Likes
Με συγκίνησες ειλικρινά όμως 
τι ωραία χρόνια…
Ήταν αναμενόμενο, κάποια στιγμή θα έσκαγε κάτι σαν τούτο και τα πράγματα θα δυσκόλευαν. Αρκετά μάλιστα. Στα αυτιά μου, μιλάμε για χορευτική/ηλεκτρονική μουσική, μόνο. Δίχως στίχους όπως είθισται. Σε τεχνικά θέματα δεν μπαίνω, ούτε τα κατέχω και θεωρώ ότι δεν είναι το ζητούμενο σε τέτοιες κυκλοφορίες. Δε θα άκουγα ποτέ εκούσια κάτι τέτοιο, έχει γίνει όμως, αρκετές φορές. Είναι κρίμα να είναι η μουσική που ακούει η γυναίκα σου και να μην την ακολουθήσεις σε μια έξοδο. Μαζί με άλλους φίλους της που ακούνε τα ίδια. Έτσι λοιπόν, το συγκεκριμένο άλμπουμ μου θυμίζει πάρα μα πάρα πολύ εκείνες τις φορές που βρέθηκα στο κλαμπ Η σπηλιά στο Βελιγράδι, όνομα και πράμα. Χαμηλοτάβανο, με ημίφως και μια ανάλογη μουσική να ξεχύνεται από τα ηχεία, με ένταση τέτοια που μου τσάκιζε το στήθος και μαστίγωνε τον εγκέφαλό μου. Τότε που οι πρώτες μπύρες κατέβαιναν σε 2’ και τα στριφτά άναβαν με ρυθμό πολυβόλου. Με λίγα λόγια, τότε που δε χρειαζόμουν πάνω από μισή ώρα για να γίνω “χάλια”. Τα διάφορα “κεράσματα” έδιναν και έπαιρναν, με αποτέλεσμα η όλη εμπειρία να γίνει πιο ανεκτή και να μη βγω αλαλάζοντας στον δρόμο. Θυμάμαι τα σερβάκια να τσακίζουν τα red bull, τη μουσική να σκληραίνει και ενώ έχει επέλθει μια σχετική ευθυμία, να συμμετέχω στο χορευτικό σκηνικό, πιστεύοντας ότι είμαι ο Τραβόλτα. Μόνο και μόνο για τις αναμνήσεις αυτές άξιζε η ακρόαση. Επίσης μου φαίνεται ιδανικό άκουσμα για τις προσωπικές στιγμές με τον/την σύντροφό μας, εκπέμπει ερωτισμό σε μεγάλο βαθμό θαρρώ. Κλείνοντας, η εμπειρία αυτή βιώθηκε και από την ανάποδη αργότερα, με βραδιές στο Τέξας. Είμαι σίγουρος ότι δεν πέρασε τόσο καλά, όσο η πάρτη μου στο Βελιγράδι εκείνες τις φορές. Ευχαριστώ τον @matia, αυτό που θα ξεκινούσε σαν ανελέητο θάψιμο, εξελίχθηκε σε ταξίδι στο παρελθόν. Živeli brate.
15 Likes
Ρε μαλάκες.
Ξύπνησα από επικό ύπνο 17:00-21:00 στον οποίο είδα ότι:
Το επόμενο θεματικό που έβαλε ο JΤΝ έλεγε να βρούμε ένα φορμάτ για να διαβάσουμε κόμικς σε cbr, η κλήρωση γινόταν σε λάηβ χρόνο και όλοι φορούσατε μάσκες (εκτός από μένα που ήμουν ο παρατηρητής, duh), ο αντμιν (φαντάζομαι ο JTN) είχε μια μάσκα smiley και o Quintom φορούσε τη μάσκα του
Guy Fawkes πράγμα που πολύ με άγχωσε στο όνειρο γιατί σκέφτηκα ότι κι εγώ την ίδια μάσκα θα έπρεπε να βάλω γιατί δεν έχω άλλη πρόχειρη εδώ.
Πρώτη κλήρωση έπεσε στη SheWolf που της έτυχε από τον αντμίν (φαντάζομαι τον JTN) ένα υπερηρωικό, συγκεκριμένα είπε ο αντμίν (φαντάζξσνγφσφξ) “εγώ έβαλα Sinister Six” με πολύ απολογητικό ύφος και η κάμερα έκανε ζουμ στη SheWolf που δεν είχε μάσκα αλλά φορούσε κάτι περίεργα γυαλιά και μια ξανθιά περούκα και καμία σχέση δεν είχε με τη SheWolf αλλά φαντάζομαι δε βρήκε μάσκα και ντύθηκε κάπως έτσι, λίγο πιο δίπλα ήταν ένας μουσάτος που έλεγε “πώς την πετσόκοψες έτσι ρε” από το Μικρό Ψάρι, η SheWolf ακόμα χωρίς λόγια κι εγώ να σκέφτομαι ότι εντάξει μια χαρά είναι ρε παιδιά και οι Sinister Six αν και κόμικς τους εγώ δεν έχω διαβάσει αλλά πόσο χάλια να είναι αφού (τους) γαμάει ο Σπάηντερμαν, κάπου εκεί συνεχίστηκε ο κύκλος των ματσαρισμάτων αλλά ξύπνησα.
Δεν έχω εγώ πρόβλημα, εσείς έχετε.
11 Likes