Unearth δεν έχω ακούσει ιδιαίτερα (θα τσεκάρω τον δίσκο που λες), αλλά για τα άλλα ονόματα συμφωνώ.
Απλά να πούμε, ότι πλέον το μεταλκορ έχει “εξελιχθεί” και έχει γίνει ελαφρώς πιο μοντέρνο, αν και διατηρεί αυτή την μελωδικότητα ως trademark του ήχου. Τουλάχιστον ότι έχει φτάσει στα αυτιά μου.
1 Like
Έχασες που δεν ήσουν. Και ναι εν μέρει συμφωνώ για το Oncoming Storm, ο καλύτερός τους για 'μένα.
Sorry, περαστικός και εγώ.
2 Likes
πετάγομαι να πω να μην είστε περαστικοί , θα ήθελα πολύ να ματσαριστώ με @furor & @plex27
αν και μπορεί να πάρω " άδεια " αυτό τον γύρο αν δεν βρω κάτι να προτείνω που να μην έχουν ακούσει και οι πέτρες . Έστω από του χρόνου παίξτε μαζί μας
5 Likes
Ομολογώ πως προτού μου προταθεί το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν είχα καν ιδέα για την ύπαρξη των Fireflight, πόσο μάλλον να έχω ακούσει και κάτι από τα όσα έχουν κυκλοφορήσει – τουλάχιστον εν γνώσει μου.
Κάνοντας, λοιπόν, ένα (ομολογουμένως πολύ μικρό) search ανακάλυψα ότι αποτελούν μπάντα 20 και πλέον χρόνων, έχουν προταθεί για Grammy και ανήκουν στην αρκετά ευρεία κατηγορία του χριστιανικού rock, ενός είδους που σε εμάς μπορεί να φαίνεται σχεδόν αστείο ως κατηγοριοποίηση αλλά στις ΗΠΑ είναι υπαρκτό και αρκετά επιτυχημένο εμπορικά.
Τώρα, σε ό,τι αφορά το “Now”, είδα πως είναι το πέμπτο τους άλμπουμ και υποθέτω από τα θεωρητικά «καλά» τους (για να το προτείνει κάποιος, λογικά κάτι θα του βρήκε), σε έναν ήχο κάπου μεταξύ του post-grunge και του hard rock/metal της Evanescence φάσης. Οι άσκοπες και «τυπικές» λεπτομέρειες τελειώνουν κάπου εδώ και περνάμε στα σημαντικά: πώς βίωσα το άλμπουμ μέχρι και τώρα που έγραψα αυτές τις γραμμές.
Η αλήθεια είναι ότι προσπαθησα να φερθώ τίμια και να ακούσω το άλμπουμ όσο το δυνατόν περισσότερο αυτές τις μέρες, δοκιμάζοντας ακροάσεις σε διάφορες στιγμές της ημέρας, στο ντουζ, στο μαγείρεμα, στους διάφορους περιπάτους κοκ… Τζίφος, αυτό που άκουγα μου ήταν τόσο ξένο όσο και το τακτ στους δημόσιους λόγους του DeMaio, αλλά και τόσο αδιάφορο που μετά τα 2-3 πρώτα κομμάτια αναρωτιoμουν αν τελικά έχω αφήσει ανοικτό το θερμοσίφωνο, πότε ήταν το τελευταίο clean sheet του Τσιντώτα ή αν παίξει πίτσα ή σουβλάκι απόψε. Σίγουρα, πάντως, δεν πρόσεχα τί άκουγα, ή όταν συγκεντρωνόμουν, απλώς κατέληγα να το σταματώ μετά από λίγο.
Ε, συγκεντρώθηκα περισσότερο και σχεδόν ψυχαναγκαστικά άκουσα το δίσκο ολόκληρο, ξανά και ξανά (οκ, υπερβολές, αλλά 3 πλήρεις ακροάσεις παραήταν πολλές) και κατέληξα. Εξαιρώντας το απόλυτο τίποτα των χριστιανικών στίχων, οι οποίοι κάνουν τον Nikki Sixx να φαντάζει Καβάφης και τους Stryper να παραλληλίζονται με τους Rush ως προς το στιχουργικό τους βάθος, μουσικά μιλάμε για κάτι με απλοποιημένες δομές, ξεκάθαρα ρεφρέν και απουσία κορυφώσεων που βασίζονται σε κάτι άλλο πέραν της συμπαθητικής γυναικείας φωνής.
Ναι, η φωνή ήταν όντως συμπαθητική, τίποτα το ιδιαίτερο αλλά σίγουρα όχι ενοχλητική, αλλά όταν από 10 κομμάτια το μόνο που μου έμεινε είναι μια οκ φωνή, μια καλή παραγωγή και από εκεί και πέρα…ύπνος βαθύς, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Ή οι Fireflight και κατ’επέκταση αυτό το υποϊδίωμα δεν είναι για μένα, ή δεν μιλάμε για κάτι συνταρακτικό έτσι κι αλλιώς. Θα θεωρήσω ειλικρινά το πρώτο, μιας και οι πωλήσεις τους, η Grammy υποψηφιότητα και η πρόταση του @bostonflesh δείχνουν ότι έχουν ένα κοινό και η μουσική τους μπορεί να κρύβει συγκινήσεις που το προσωπικό μου γούστο δεν μου επιτρέπει να βιώσω.
12 Likes
τι μυστήριο άκουσμα είναι αυτό;
δεν το έχω γκουγκλάρει καθόλου γιατί δε θέλω, αλλά αν έπρεπε να το κατατάξω κάπου, ίσως θα ηταν αβανγκαρντ ποπ; Κάτι τέτοιο; Ποιος ξερει
Οι φωνητικές γραμμές και οι συνθ μελωδίες είναι γραμμένες για BBC 1 Radio ενώ από πίσω σου πετάει ανα φάσεις κάτι downtuned djent κιθάρες και μένεις λίγο χάνος.
Η αλήθεια είναι πως δε μου έφτασε μία βδομάδα να τον ξεκλειδώσω πλήρως το δίσκο, αλλά δεν έχω τελειώσει μαζί του σίγουρα. Δϋο πράγματα όμως με ξένισαν. Πρώτον, η προφορά. Δεν την αντέχω αυτη την Νοτιαγγλικη προφορά. Είμαι και Σκωτία τόσο καιρό, καταλαβαίνεις. Δεύτερον, τα τύμπανα. Νομίζω πως θα ανέβαινε εκθετικά η ποιότητα του δίσκου αν δεν χρησιμοποιούσαν ψηφιακα. Καταλαβαινω ότι δένει με το ατμοσφαιρικό/συγχρονο βαημπ που προσπαθουν να μου περασουν, αλλά μου ακούγονται τόσο ψευτικα.
Αυτό που μου κέρδισε φουλ ειναι η αισθητική του δίσκου. Ο μινιμαλισμός, κάτι σύμβολα μυστήρια που είδε κει περα σε άλλα εξωφυλλα στο σποτιφαη, τα λίτρα reverb που έβγαιναν απο τα ηχεία μου, όλα. Εξαιρετικό βαημπάτο άκουσμα που είναι ότι πρεπει για γραψιμο.
Αυτά. Ευκολάκουστο και ευμνημονευτο
υγ, διάβασα και την κριτικη σου μολις @nikatapi, δε με χτυπησε οσο σενα, αλλα συμφωνω στα περισσότερα
χα, μου εβγαλε και αυτο το σποτιφαη, καρδιες
15 Likes
Λυπαμαι ηδη αυτον που θα γινει ζευγαρι με μενα στον επομενο γυρο, ως τωρα σας εχω βαλει δισκαρες που ειναι ευκολοακουστες απο τον οποιονδηποτε εχει την παραμικρη σχεση με ροκ ή μεταλ, με πιθανη εξαιρεση το ηλεκτρονικο που εβαλα στον @eviL την πρωτη φορα που μου ετυχε, αλλα ελπιζω να επανορθωσα με αυτο που του εβαλα στην βδομαδα που μολις τελειωσε.
Κριτικη για το Kylesa μεχρι να κοιμηθω, δηλαδη στις επομενες 10 ωρες καποια στιγμη.
Αυτά τα περαστικός είμαι @plex27 αλλά τους έχω δει και με Chelsea grin, αλλού… Πες ότι μπήκες ξακαθαρα για να με σκάσεις…επίσης μου πετάτε @plex27 & @furor για το oncoming και φεύγετε? Να το συζητήσουμε, τι σας έδωκε παραπάνω από το watchers που δεν μου έδωκε εμένα… Και τέλος γιατί @pantelis79 οι σκύλοι έχουν Lord και savior τον Steven Wilson?
1 Like
Βάλε καινούργιο
Έχω ακούσει πάνω από 100 άλμπουμ φέτος αλλά τίποτα από αυτά που έχουν μπει μέχρι τώρα. Ξεκολλατε
3 Likes
@Rebel Δεν έχω καταλάβει πως και τι παίζετε εδώ μέσα, απλά καμιά φορά μπαίνω και χαζεύω που αναλύετε δίσκους. Αλλά δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό.
@LesAnTz Κάποια πράγματα είναι βιωματικά ξεκάθαρα. Το Oncoming Storm ήταν από τους πρώτους δίσκους του συγκεκριμένου ύφους, πολύ πριν κορεστεί, ήταν και πιο τρυφερή η ηλικία μου τότε, οπότε ήταν πιο εύκολο να το αγαπήσω, για 'μένα είναι τελείως υποκειμενικό το θέμα. Για να είμαστε ακριβείς και το Watchers of Rule είναι πολύ καλό, μάλιστα στην περιοδεία εκείνου του δίσκου τους είχα δει στο An Club. Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος fan των Unearth, μου αρέσουν αρκετά μεν, έχουν από τα καλύτερα beatdowns γενικά, αλλά προσωπικά το Oncoming Storm είναι ο δίσκος που θα βάλω να ακούσω όταν τους θυμηθώ.
Sorry για την παρένθεση. Συνεχίστε.
3 Likes
@Rebel δυστυχώς δεν έχω τον χρόνο που χρειάζεται γι αυτό το (πολύ ωραίο) topic αλλιώς θα ήμουν από τους πρώτους που θα δηλωναν συμμετοχή. Ίσως από του χρόνου…
@pantelis79 γέλασα σαρδόνια όταν είδα ότι σου έκατσε ο δίσκος της δεκαετίας (ίσως και του αιώνα μέχρι στιγμής). Περιμένω την κριτική σου σαν δώρο στο Christmas eve.
@LesAnTz συμφωνώ με τον @furor. Το Oncoming το άκουσα πρώτο και προφανώς μου αποτυπώθηκε πιο έντονα. Νομιζω τους ανακάλυψα γύρω στο 2006 με τον τρίτο δίσκο τους. Το Watchers ανανέωσε το ενδιαφέρον μου προς αυτούς γιατί τα προηγούμενα 2 άλμουμ τους δεν ήταν τόσο δυνατά όσο τα πρώτα τους.
Πέραν τούτου, θεωρώ ότι έχει καλύτερα τραγούδια (αν κι έχει πιο “παλιακό” ήχο) και μεγαλύτερη ποικιλία (όσο γίνεται στο συγκεκριμένο είδος) στα τραγούδια. Από εκεί και πέρα πιθανόν τεχνικά να είναι καλύτερο το Watchers, ειδικά με τον νέο ντράμερ αλλά όσο να 'ναι το “πρώτο” είναι αλλιώς. Μου θυμίζει debate οπαδών που έχουν προλάβει να ζήσουν την κυκλοφορία Ride ή ξερωγώ The Jester Race και αντικρούουν αυτούς που λένε ότι σαν το Master ή το Clayman δεν έχει. Ναι οκ, αλλά αυτό το πρώτο σοκ που λέμε…
2 Likes
Tycho - Awake
Thanks @Giasonas για την προταση.
Θυμήθηκα οτι το εχω ακούσει το άλμπουμ σε κάποιο ταξίδι στο αυτοκίνητο, πρόταση της κοπέλας μου που είναι πιο εναλλακτική από μένα 
Πολύ ευχάριστο άκουσμα, με feelgood αισθητική, αλλά και μια ωραία ατμόσφαιρα. Η επιλογή των ήχων σε γενικές γραμμές μου αρέσει πολύ, βγάζει αυτό το dreamy που γουστάρω φουλ.
Γενικά, όπως και όταν το είχα ξανακούσει, είναι ένα άλμπουμ που ενώ στην αρχή με τραβάει και κρατάει την προσοχή μου, όσο περνάει η ώρα χάνομαι λίγο και η μουσική μένει στο background. Δεν ξέρω αν φταίει αυτός ο ήχος, ή το μυαλό μου που γενικά χάνεται, αλλά στο τέλος μου μένει μια αίσθηση και όχι μια εντύπωση.
Ωστόσο είναι πολύ ευχάριστο κάθε φορά που το ακούω, ειδικά αν είμαι σε φάση χαλάρωσης, για λίγο διάβασμα, είναι ότι πρέπει.
Ιδανικό soundtrack για ηλιοβασιλέματα, οδηγώντας έτσι πιο καλοκαιράκι/φθινόπωρο.
14 Likes
Υπέροχος δίσκος. Για ένα διάστημα πριν από κάμποσα φεγγάρια που ψαχνόμουν στα dream pop μονοπάτια, το είχα βρει και ήταν σίγουρο άκουσμα τα απογεύματα.
2 Likes
βγάζω μια φορμα καθε Δευτερα (τσεκαρε πιο πανω), συμπληρωνει ο καθενας απο εναν δισκο που του αρεσει και ταιριαζει με το θεμα (αν υπαρχει), Τεταρτη ποσταρω ολες τις απαντησεις και τυχαια ζευγαρια. Ακουμε τον δισκο που μας ανατεθηκε και γραφουμε μια μικρη ή μεγαλη κριτικη γι’ αυτον μεχρι τη Δευτερα
αυτη τη φορα θα ειναι δυο εβδομαδες. Μπορει να προλαβαινεις
2 Likes
Χρωστάω μια κριτική. Αν όχι σήμερα, το αργότερο αύριο.
1 Like
Α καλό ακούγεται, βάλε και εμένα μέσα και φαντάζομαι κάπου θα βρω χρόνο να ακούσω/γράψω.
1 Like
Εδώ είσαι. Μπαίνεις, συμπληρώνεις, αναμένεις και αύριο βράδυ μαθαίνεις.
1 Like
Συγγνώμη, αρχικά, για την καθυστέρηση, αλλά επειδή τις πρώτες μέρες δεν είχα προλάβει να ακούσω τον δίσκο όπως θα ήθελα κι επειδή είχε μέσα πολύ πράγμα, χρειαζόμουν λίγο περισσότερο χρόνο μαζί του.
Σοου…
ΌΤΙ ΔΗΛΑΔΗ ΕΓΩ ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΖΑΖ/ΦΙΟΥΖΙΟΝ!!! Ναι, οκ. ;p
…Κι αυτή ήταν η αρχική μου σκέψη, αλλά οκ, ψυχραιμία και θα γίνει και αυτό…
Τον μεσιέ Ibrahim Maalouf, φυσικά, ούτε που τον γνώριζα. Κι ας είναι πασίγνωστος κατά πώς φαίνεται! Ή, για την ακρίβεια, δεν γνώριζα ότι τον γνώριζα, γιατί όσο αναρωτιόμουν αν έχω ακούσει τέτοιου τύπου σύγχρονη τζαζ, σκέφτηκα ένα κομμάτι (ναι, ένα μόνο κομμάτι), το Beirut, το οποίο κοίτα να δεις, είναι αυτουνού του μαν. Το οποίο συνοδεύεται και από μία χαζή ιστορία, που εν τάχει (αχαχαχ) έχει ως εξής
Summary
είμαστε κάποτε παλιά στο σπίτι, όπου έχει έρθει η νονά της αδερφής μου, η οποία σε γενικές γραμμές είναι από γαμώ έως σπαστική κι αυτό γιατί ενώ έχει πολλές γνώσεις, είναι πολύ αυστηρή και έχει και πολύ ελιτίστικες απόψεις περί καλής μουσικής (Μέγαρο και πάνω). Και πάει όλο χαρά στην μάνα μου και της λέει «θα σε διδάξω τζαζ σήμερα» και βάζει το προαναφερθέν άσμα. Ε και μου ανάβουν τα λαμπάκια και πάω φουριόζα ενθυμούμαι σε φάση «μας δουλεύεις, ήρθες να μας μάθεις τζαζ με αυτό;» και βάζω Miles Davis. Για να εισπράξω χλιαρότατες αντιδράσεις, σημειωτέον. Ναι, ώριμη αντίδραση τώρα που το σκέφτομαι, καθόλου ελιτίστικη, λολ. ;p
Τέσπα, ουδεμία σημασία έχουν όλα αυτά, απλώς για μένα είχε μια πλάκα αυτή η σύνδεση και μου δημιούργησε, σε συνδυασμό με τον δίσκο που άκουσα φυσικά, την επιθυμία να μάθω περισσότερα γι αυτό/από αυτό το παλικάρι.
Το οποίο παλικάρι, να πω για τα τυπικά, προέρχεται από κάργα μουσική οικογένεια. Λιβανέζικης καταγωγής, μεγαλωμένος στο Παρίσι ως πρόφυγας και με παραστάσεις «από τον δρόμο» μαζί με τον μουσικό πατέρα του, έμαθε τρομπέτα από πολύ μικρός, ενώ γαλουχήθηκε τόσο στην δυτική όσο και στην αραβική μουσική σχολή. Κάτι που είναι εμφανές μέσα από το έργο του βέβαια. Για τον συγκεκριμένο δίσκο, διάβασα και κάνω πιστή μετάφραση, πως η κεντρική ιδέα του καλλιτέχνη είναι, όπως ο ίδιος σημειώνει, «να απεικονίσει τις ζωές των ανδρών και των γυναικών στον σύγχρονο κόσμο όπως τις βλέπει, μαζί με όλες τις δυσαρέσκειες, τις εξαπατήσεις, τα διλήμματα και τους συμβιβασμούς που μπαίνουν σαν εμπόδια στον δρόμο τους». Κι αυτό βγάζει, παραδόξως, μεγάλο νόημα. Αλλά ας το αφήσω για την ώρα.
Να ξεκινήσω λέγοντας ότι αυτό που άκουσα μου άρεσε πάρα πολύ. Τραγούδησα μελωδίες (ναι, έχει εξαιρετικά τραγουδίσιμες, αν είναι λέξη αυτό, και πιασάρικες μελωδίες), χόρεψα (γιατί έχει και τσιφτετέλια) και πέρασα εν γένει πολύ καλά. Οπότε εκ των προτέρων, ευχαριστώ πολύ @JTN. 3/3 btw μέχρι στιγμής σε όσα δικά σου έχω ακούσει και συνεχίζω με αμείωτο ενδιαφέρον.
Kαι να προχωρήσω στα του αλμπουμ, με μια track by track παρουσίαση αυτήν την φορά, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποτυπώσω κάπως αυτόν τον συνθετικό όγκο. Μέσα στον δίσκο, λοιπόν, γίνεται ένας υπέροχος χαμός. Καταρχάς ξεκινάει με μία σχεδόν ποστ ροκ σύνθεση (Illusions), αν είναι δυνατόν, που καταλήγει σε ένα ροκ ξέσπασμα, την ώρα που αλλάζει το κομμάτι, για να περάσει σε κάτι εντελώς διαφορετικό, έντονο, δραματικό και… progressive. Πρόκειται για τo Conspiracy Generation, που αποτελεί την πρώτη μου αγαπημένη στιγμή στον δίσκο και που ξεκινάει με ένταση και φοβερά tribal τύμπανα, ενώ φέρνει στο προσκήνιο τα πνευστά, για να αλλάξει tempo και διάθεση απ’το πουθενά, ξανά και ξανά∙ η τρομπέτα κάποια στιγμή σολάρει μελαγχολικά, ενώ την συνοδεύουν ψυχεδελικά πλήκτρα κι άλλες φορές φωνάζει χαρούμενα. Ο δίσκος συνεχίζει σε πιο έθνικ μονοπάτια, με τα InPressi και NomadeSlang. Oμολογώ πως αυτά ήταν και οι προκλήσεις για μένα, καθώς δυσκολεύτηκα να μην μπερδευτώ με τους ήχους που παραπέμπουν σε κλαρίνο/ανατολή/μπαλκαν μουσική ή ό,τι. Καλώς ή κακώς, στην χώρα μας και στην κουλτούρα μας τα έχουμε φάει με τα μούτρα αυτά και με έναν στρεβλό τρόπο, οπότε η αρχική μου αντίδραση ήταν λίγο παγωμένη και μπερδεμένη. Μετά από μερικές ακροάσεις το βρήκα όμως και μπόρεσα να αφεθώ στην ξεσηκωτική τους διάθεση. Ειδικά το Nomade Slang έχει τόσα layers και χτίσιμο που θα ήταν κρίμα να με αποπροσανατολίζει έτσι η κλαρινοτρομπέτα (sic).
Ξεχωριστή μνεία και στο καταπληκτικό Busy που έπεται και που ξεκινάει αργά και νωχελικά για να φτάσει, στα μισά του, σε ένα τρελό, φαινομενικά ξεκούρδιστο και πλήρως διαστημικό κρεσέντο, για να ξανακατέβει, να ησυχάσει και να κυκλώσει με την αρχή του. Συνέχεια με το If You Wanna Be a Woman, επίσης αγαπημένο, ένα σουπερ φανκυ και σουπερ γκρουβυ κομμάτι, που τα έχει όλα μέσα. Φοβερά πλήκτρα, απίστευτο μπάσο, balkan brass αναφορές, απανωτά σολο και πολύ πολύ ανεβαστική διάθεση. To Unfaithful είναι κάποιου είδους take, σε ένα παράλληλο σύμπαν και με ένα άλλο συνθετικό επίπεδο, στο ομώνυμο άσμα της Rihanna, αν είναι πάλι δυνατόν. Έξτρα πόντοι για το, πάντα αγαπημένο μου, hammond που σκάει σε σημεία και δίνει μια άλλη ένταση κι ένα άλλο βάθος στο αποτέλεσμα. Τέλος, το True Sorry, έρχεται να κλείσει με πασίγλυκο τρόπο, μα κι ένα εντυπωσιακό τελείωμα, το ορχηστρικό κομμάτι του δίσκου, καθώς και τις ιδέες που ακούστηκαν, δουλεύτηκαν και επανεξετάστηκαν με πολλούς τρόπους, ξανά και ξανά, καθόλη την διάρκειά του. Και κάπου εκεί, που θεωρητικά έχει τελειώσει ο δίσκος, τσουπ, σκάει ένα κομμάτι με vocals, το Illusion , που είναι από άλλο παραμύθι, λες και έχει ξεκινήσει άλλο έργο και μάλιστα από άλλον καλλιτέχνη. Πολύ, πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή και προσέγγιση και οκ, αν το δούμε από την ανάποδη, γιατί δηλ οι υπόλοιποι δίσκοι με φωνητικά να χώνουν μέσα ένα instrumental κομμάτι κι αυτό να είναι φυσιολογικό; ;p Ο Ibrahim λοιπόν εδώ έπαθε κάτι σαν Frank Zappa meets Funkadelic/Parliament με 70’s/ροκ διάθεση. Οι στίχοι που τραγουδάει μάλιστα, αποτελούνται από τους τίτλους των υπόλοιπων κομματιών του δίσκου. Απίστευτο το μπάσο, έτι μία φορά, και γενικότερα όλο το κομμάτι, που είναι κι αυτό από τα αγαπημένα μου
Αν βαρεθήκατε με τα από πάνω, το νόημα είναι πως ο δίσκος είναι πολύ καλός. Ο διάλογος μεταξύ των οργάνων, ιδίως του brass section (που οκ, βασικά τρομπέτες είναι), είναι απολαυστικός, το ντύσιμο με ηλεκτρικές κιθάρες και ηλεκτρικό μπάσο επίσης, τα κρουστά φοβερά (έχει ειδικά κάτι σημεία με έναν υπερτέλειο ήχο στο ride/στην καμπάνα του κυμβάλου που αρρωσταίνουν το μυαλό μου), τα keys και ό,τι άλλο υπάρχει εκεί πέρα μέσα τελοσπάντων. Η παραγωγή είναι κρυστάλλινη, η διάθεση είναι rock, είναι funk, είναι jazz, είναι παραδοσιακή, είναι upbeat, είναι progressive και το συνολικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά πλούσιο. Πλούσιο και γεμάτο, ναι, αλλά όχι παραφορτωμένο ή βαρύ ή ενοχλητικό. Εάν υπάρχει κάποιος άτυπος χρυσός κανόνας περί ισορροπιών, στα δικά μου αυτιά εδώ τηρείται, ή, έστω, ο όγκος της πληροφορίας και η υπερβολή βγάζει νόημα.
Το μουσικό καζάνι του mr Maalouf, τελικά, ξεχειλίζει χρώματα και αρώματα. Η μουσική είναι ζωντανή και ολόφρεσκια, τρέχει, χορεύει, σπαρταράει ρε παιδί μου, ενώ το άρωμα της Ανατολής διαχέεται (σχεδόν) παντού. Η σύζευξη των δύο κόσμων εντωμεταξύ, είναι αβίαστη και αυθεντική, έχει νόημα γιατί είναι ακριβώς τόσο προσωπική και βιωματική, που δεν μοιάζει αταίριαστη και δεν κλωτσάει επουδενί. «Σταυροδρόμι πολιτισμών» ή «world music», όπως και να το πείτε μέσα είστε και ναι, πράγματι, πίσω από αυτή την μουσική χάβρα, από αυτό το ψηφιδωτό από νότες, εύκολα έρχονται στο νου εικόνες ανθρώπων, από οποιοδήποτε σημείο του κόσμου, να πορεύονται και βασικά να ζουν, με διαφορετικό και συνάμα ίδιο τρόπο, τις ζωές τους.
14 Likes
@tylerdurden με εσωσες από τη μιζέρια των Χριστουγέννων 
Πρώτο “κανονικό” album για τη μπάντα από το El Sobrante (σε μετάφραση wiki, απομεινάρια) της California, κατοικία και του Kirk “ΔΥ” Hammett. Εν έτει 1990, βουτιά λοιπόν στο παρελθόν και στο funk metal.
Crossover μπάντα οι Primus, βουτηγμένοι στα μουσικά απομεινάρια, μπάσταρδοι γιοί των Rush, των Metallica, των Anthrax κ.α., είναι αυτοί που στον αυτοκινητόδρομο του thrash των '80s τραβήξαν χειρόφρενο, πετάξαν κώλο και χάθηκαν off road στην έρημο του πειραματισμού. Και αφού δεν κατέληξε ο Les Claypool αντικαταστάτης του μεγάλου Cliff Burton, άνοιξε τη δικιά του εκκλησιά και όρισε θέλωντας ή μη τα 90s και κυρίως τις μπάντες που μετέπειτα έδωσαν το δεύτερο πιο αμφιλεγόμενο προιόν της pop κουλτούρας μετά τη sequel τριλογία Star Wars (φευ), το Nu-Metal.
System of a Down, Korn, Limp Bizkit δεν ξερω ποιος διαολο δεν επηρεάστηκε από το φαινόμενο Primus. Υπεραδικημένη μπάντα, αγαπημένος δίσκος, χλέπα στη σοβαροφάνεια της μουσικής, τρία λέσα τερματίζουν τον πειραματισμό σε 14 τραγούδια ήτοι σε 56 λεπτά και 4 δευτερόλεπτα. Μπάντα που ποτέ δεν αξιωθήκαμε ποτέ να δούμε live και πως άλλωστε, τραγούδια με τίτλους Too Many Puppies, John The Fisherman, Pudding Time κτλ κτλ δεν θα μπορέσουν ποτέ να χωρέσουν δίπλα στο “αγνό ατσάλι” του εγχώριο τύπου. Ανοίξτε τα αυτιά σας, χωθείτε μέσα στη τρέλα της μουσικής, η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή μωρό μου… Ακούστε το δίσκο τώρα!
12 Likes
Μπράβο ρε μαν! Υπέροχο κείμενο!
Υπάρχουν σημεία σε τραγούδια που όσα χρόνια και αν περάσουν, μόλις τα ακούσω το κεφάλι αυτόματα εκρύγνειται σε ανελέητο headbanging, όπου και με όποιον και να είμαι (π.χ. το τελείωμα του seabeast των Mastodon). E, κάτι τέτοιο γίνεται πάντα και στο εκεί κάπου στο 3ο λεπτό του Mr. Knowitall.
Επίσης το to defy the laws of tradition είναι ένα ΕΠΟΣ, ΕΠΩΝ.
Αυτά τα ψύχραιμα.
2 Likes
Kylesa - Time Will Fuse Its Worth
Λοιπον, οι Kylesa ειναι μια μπαντα που μαζι με μπολικες αλλες ανηκει για μενα στην κατηγορια “When The Time Is Right”. Δηλαδη απο αυτες που εχω ακουσει 1-2 αλμπουμς, και ενω μου αρεσαν, δεν ημουν ποτε στην καταλληλη φαση για να ανακαλυψω κατι καινουριο και να εντρυφησω, στο συγκεκριμενο ειδος.
Συμπτωματικα, υπαρχουν σε αυτο το ραφι του μυαλου μου αρκετες sludge μπαντες οπως και post rock μπαντες. Οποτε το οτι μου εχει τυχει να ακουσω εναν δισκο απο τους Pelican και εναν απο τους Kylesa, το βρισκω εως και καρμικο, και μαλιστα και οι δυο εχουν προταθει απο τον @eviL, οποτε αρχιζω να πιστευω οτι ειναι ο Jedi Master μου οσον αφορα την μουσικη, που πρεπει να με καθοδηγησει.
Λοιπον οι Kylesa ειναι μια μπαντα απο την Savannah της Georgia, στον αμερικανικο νοτο, η οποια δημιουργηθηκε το 2001. Το τραγουδι που με εκανε να μαθω αυτην την μπαντα ειναι το Unknown Awareness, το οποιο πριν ακουσω καν την δισκογραφια τους, ειμαι σιγουρος πως ειναι απο τα καλυτερα τους και το υπερλατρευω. Ως εκ τουτου εχω ακουσει το Static Tensions και μεχρι πριν μια βδομαδα, κανενα αλλο αλμπουμ τους.
Ο πυρηνας της μπαντας ειναι η Laura Pleasants (and oh my god is she pleasant) και ο Phil Cope, και οι δυο στις κιθαρες και τα φωνητικα. Επισης, απο το 2006 (και αρα συμμετεχει και στο Time Will Fuse Its Worth), ο ντραμερ τους ειναι ο Carl Mc Ginley. Οι Kylesa ειναι μια μπαντα που αποφασισαν να εχουν 2 ντραμερς απο το 2006 και μετα, και ως εκ τουτου εχουν αλλαξει περιπου 7 ντραμερς και 7 μπασιστες στην ιστορια τους, αν βαλουμε και τα session members.
Και παμε στο δια ταυτα. Το συγκεκριμενο αλμπουμ ειναι το τριτο τους, και αυτο με το οποιο οριστικοποιησαν τα 3/5 της μπαντας για μια δεκαετια. Με διαρκεια κατι λιγοτερο απο 40 λεπτα ο δισκος καταπινεται πιο ευκολα κι απο οτι καταπινει ο @drenie την μπυρα που του φτυνει ο Λαρς στο στομα. Η δομη του δισκου παρουσιαζει αρκετο ενδιαφερον σε μενα, γιατι αν και αποτελειται απο 10 tracks, στην ουσια τα πραγματικα τραγουδια ειναι 7 δυναμιτες, οι οποιοι πλαισιωνονται απο Intro, Intermission & Outro.
Συνηθως κανω κριτικες σε καθε τραγουδι ξεχωριστα, αλλα εδω για καποιον λογο δε μου βγαινει. Πιο πολυ μου βγαινει να τα πω πιο χυμα, οπως αλλωστε τα λενε κι οι Kylesa. Στα 7 αυτα τραγουδια φτυνουν την οργη και την επιθετικοτητα τους με τις κιθαρες κουρδισμενες πιο χαμηλα απο οτι κραταει την δικια του ο Hetfield, με τα φωνητικα να σε κανουν να νομιζεις οτι σου λενε να πας στο διαολο ακομα κι αν οι στιχοι λενε “Standing ground for falling days, overwhelmed with harming ways, illusion is in sight, forthcoming blinding light”, οι 2 ντραμερς κοπανανε οτι βρουν, ισως κι ο ενας τον αλλον λιγακι, και ολοκληρη η μπαντα απλα σου πεταει στα μουτρα εναν δισκο που σε φερνει σε διαθεση να σπασεις στο ξυλο και τους δυο ντραμερ.
Αυτα που ειχα ξεχωρισει στους Kylesa απο την πρωτη φορα που τους ακουσα, και θεωρω πως ειναι το σημα κατατεθεν τους, ειναι φυσικα τα φωνητικα στα οποια ο Phil Cope φωναζει και τραβαει τις τελευταιες συλλαβες, και φυσικα οι κιθαρες που καταφερνουν να ειναι εκει που χρειαζεται απιστευτα μελωδικες και να βγαζουν ενα πολυ ζεστο συναισθημα εκτος απο οργη.
Κορυφαια στιγμη για μενα το “The Warning” ενω απο κοντα ακολουθουν και τραγουδαρες οπως “What Becomes And End” και “Between Silence and Sound” αν και στην πραγματικοτητα δεν υπαρχει ουτε μετρια στιγμη στον δισκο. Δηλαδη τωρα τυχαινει να ακουω το “Identity Defined” και ειμαι σε φαση “οχι οχι, ΑΥΤΟ ειναι το καλυτερο”
Ευχαριστω για την προταση για μια ακομα φορα Ηβολ, νιωθω τυχερος που σε πετυχα δυο φορες και με εκανες να εντρυφησω σε 2 μπαντες που παντοτε ηθελα να το κανω και απλα το ανεβαλλα. Δεν ξερω αν θεωρειται ο καλυτερος τους δισκος ή οχι, και τεινω να πω πως το Static Tensions που εχω λιωσει το προτιμω μαλλον, αλλα σιγουρα θα κατσω να ακουσω και τα υπολοιπα.
ΥΓ. Το μονο “αρνητικο” που μπορω να προσαψω, και δεν ειναι για κανεναν λογο παραπονο, ειναι πως τα 3 instrumentals μου ειναι αρκετα αδιαφορα, με αποκορυφωμα το outro που ειναι στην ουσια ενα εντελως βαρετο και μη ιδιαιτερo drum solo. Καταλαβαινω οτι ταιριαζουν με τον δισκο και την ατμοσφαιρα του, αλλα δεν μπορω να πω κιολας οτι χτιζουν κατι στον δισκο.
14 Likes