Συμφωνώ με @bostonflesh? Αν δεν κουραζουμε δεν βάζουμε τπτ άλλο??
1 Like
εγω δεν εχω ακουσει Paradise Lost και η She Wolf εχει ακουσει 5. Πιστευω εχει νοημα. O Dr.Feelgood συμφωνει!
3 Likes
Και εγώ συμφωνώ, αν και ήδη έχω βάλει ένα από αυτά στους προηγούμενους γύρους… επισης επειδή με αυτή την κωλοσυνοδο Κρόνο δια γαμηθηκε το σύμπαν ζητώ συγνώμη για την μικρή καθυστέρηση που θα υπάρξει… αύριο να έχω λίγο καθαρό κεφαλι
Παίζει κάτι τέτοιο??? Πες μου πρέπει να ξέρω!!
1 Like
Έτσι μια δικαιολογία έβαλα, το σύμπαν γαμιεται από μόνο του μια χαρά, δεν θέλει και βοήθεια 
1 Like
Μην τα λες αυτά έτσι για πλάκα… Ο Κρόνος με τον Δία είναι σοβαρό… 
Παιδιά, ας θέσει ο καθένας στο μυαλό του μια δεκάδα. Απλά και όχι ψυχαναγκαστικά. Αυτή η δεκάδα για όλους τους άλλους μας είναι άγνωστη από τη μια πλευρά, αλλά και ο κάθε δίσκος ξεχωριστός για εσάς από την άλλη πλευρά. Διαλέξτε έναν και βάλτε τον. Πιστέψτε με, είναι απλό. Πάμε!
1 Like
Πάρε ΤΟ outsider της λίστας σου.
1 Like
ΣΚΑΤΑ. Διάλεξα το φαβορί!
1 Like
ΑΑΑΑΑ
Πάω να κάνω έδιτ την επιλογή μου αλλά με πετάει να βάλω καινούριο. 
Aναγκάστηκα να σκεφτώ, βγαίνουν καμιά εικοσαριά με τούτα και με κείνα, κάτι γενετε.
Πού πήγε ο καλός λιστάκιας εαυτός μου γμτ, ξεφτίλα φέτος
Ούτε εγώ έχω ακούσει PL. Ούτε το Pain of Salvation. Ούτε Deftones (αυτό ειδικά, γενικά, έβερ).
Legit ερώτηση για το σωτήριο έτος 2020!
1 Like
Τέλεια, εγώ βρήκα το βήμα για να βγάλω το παράπονο για έναν δίσκο που θεωρώ καταπληκτικό αλλά είδα σε σχετικά λίγες λίστες φέτος 
. Στο rocking δεν ήταν ούτε στην 30αδα, ενισταμαι κύριε πρόεδρα!!
1 Like
Part 1:
Kairon; IRSE! – Ruination
Yπάρχει μια μαγεία ανάμεσα στα ερείπια που ξεπροβάλλει όπως τα riffs αυτού του δίσκου*
Η μοναδική επαφή που είχα με την μουσική των, εχόντων εντυπωσιακό όνομα, Kairon; IRSE!, ήταν μια ακρόαση στα πεταχτά του φετινού τους πονήματος, “Polysomn”, επειδή είδα svart records στο mail και χίμηξα. Ο προηγούμενος, προ τετραετίας δίσκος τους, “Ruination” είχε λάβει από τις ηλεκτρονικές μας σελίδες μια διθυραμβική κριτική από τον @manos87 , την οποία δεν ξαναδιάβασα παρά μόνο αφού τελείωσα την δική μου παρουσίαση.
Το “Ruination” ξεδιπλώνει, μάλλον στον μέγιστο βαθμό, την πρόταση των Φιλανδών ως προς το πώς οφείλει να ηχεί ένα ψυχεδελικό, ψυχωμένο rock στο σήμερα. Οι Kairon; IRSE!, σε 57 λεπτά, διάρκεια απαγορευτική ως επί το πλείστον στα δικά μου κριτήρια, συμπτύσσουν τον χρόνο εντυπωσιακά, οφείλω να παραδεχθώ. Συνδυάζουν μια τραχεία και ηλεκτρισμένη παραγωγή, δια χειρός του Jun-His των Oranssi Pazuzu παρακαλώ, που εμείς εδώ στο Rocking όπως καταλάβατε πολύ τους αγαπάμε, (οι προσεκτικοί μπορείτε να εντοπίσετε σαφείς ομοιότητες στους διεστραμμένα ηλεκτρισμένους βόμβους της ψυχεδέλειας), έναν εξαιρετικό ήχο στα τύμπανα και μια απαλή φωνή, η οποία, υποτονική μεν, ονειρική δε, συντροφεύει άψογα την ατμόσφαιρα στην οποία επιδίδονται οι έξι συνθέσεις του άλμπουμ.
Ηχητικά, αυτό που εντόπισα στο “Ruination” και με κράτησε με τις ακροάσεις, έπειτα από την πρώτη, δύσκολη απόπειρα, ήταν ο τρόπος που το psych και τα ωμά riffs ξεπετάγονται σποραδικά ανάμεσα σε γαλήνια εφέ πλήκτρων και κιθαριστικά αρπίσματα. Έτσι, τα δυο πρώτα μακροσκελή έπη “Sinister Waters” I και II, είναι και οι κορυφές του άλμπουμ. Το fuzz-άρισμα ισορροπεί ιδανικά με πιο ωμά riffs, τα κομμάτια παίρνουν στροφές, όχι τόσο απρόβλεπτες όσο αναζωογονητικές, με εσένα να νιώθεις πως αν στρέψεις αλλού την προσοχή σου θα στερηθείς προνομίων.
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως αυτή η επαναληψιμότητα, ειδικά ως προς τις γαλήνιες ατμόσφαιρες θα αποτελούσε κάποιου είδους αδυναμία. Οι Φιλανδοί όμως, δεν έχουν αποκαλύψει το πραγματικό τους όπλο παρά προς τα τελειώματα του άλμπουμ. Ανάμεσα στα ερείπια, δεν ξεπετάγονται μονάχα λουλούδια με περίεργα patterns στα φύλλα τους, δεν υπάρχει απλώς μια γαλάζια, συνδυασμένη με σκούρο πράσινο, ένδειξη ζωής που ξεπροβάλλει με κάθε «άτακτο» ριφφάκι. Υπάρχει και ένας porphyrogennetos ρυθμός, που με την συνοδεία του μπάσου, σφύζοντας από ζωή αποδεικνύει πως το τζαμάρισμα μπορεί να αναγεννηθεί και όχι να υποταχθεί, σε κάτι πραγματικά ρυθμικό. Μάλιστα, οι συγχορδίες του δευτέρου του μισού, αποκαλύπτουν την πραγματική δυναμική της μπάντας.
Θεωρώ πως υπάρχει και μια στιχουργική συνέχεια η οποία υποστηρίζεται από την μουσική, αλλά δυστυχώς δεν είχα χρόνο να την αναζητήσω εις βάθος. Οι υποψίες βέβαια, εντάθηκαν από το πώς με κάθε ακρόαση το ομότιτλο που ολοκληρώνει το άλμπουμ αναδεικνύει μια σχεδόν dream pop αύρα η οποία βρίσκεται σε ανοιχτό διάλογο με την θλίψη, εξαιτίας των κιθαριστικών leads. Το “Ruination” υπενθυμίζει το πραγματικό του πρόσωπο, αυτό της άγριας ομορφιάς, με ένα βλέμμα από μάτια με χρώμα ανθισμένων λουλουδιών, που τραβάνε την προσοχή ανάμεσα σε ζαρωμένα χείλια και ρυτίδες εμπειρίας, οι οποίες, σκονισμένες και καπνισμένες, αποκτούν λίγη από την όψη του εγκαταλελειμμένου τσιμέντου πάνω στο οποίο φυτρώνουν υπόγεια διαμάντια, μακριά από το φως.
Συνεπώς, αν θέλετε να πάρετε μια γεύση του πως μπορεί μια νέα γενιά μουσικών να παίξει πειστικά psych/prog rock, το “Ruination” είναι κατατοπιστικό. Προσθέστε στους ήχους και αυτούς εκλεπτυσμένων πνευστών και θα βρείτε ένα έργο προσιτό αλλά και ταυτόχρονα υποβλητικό, που υπενθυμίζει πως η φαντασία γεννιέται στις πιο αντίξοες συνθήκες. Μάνο, να ξέρεις πως εκτίμησα την ευκαιρία που μου έδωσες να ασχοληθώ ξανά και πιο σοβαρά με την πάρτη τους, και να βρω ένα άκουσμα κατάλληλο για συνθήκες καραντίνας. Μάλιστα, με έκαναν συχνά να χαζεύω με την παραγωγή, να προσέχω τις λεπτομέρειες ενώ η κεντρική ιδέα δεν διαλύεται στην ατμόσφαιρα.
*Στην δική του εύστοχη κριτική, ο Μάνος είχε βάλει τον απόλυτο υπότιτλο, οπότε τα άλλα είναι περιττά.
Part 2:
Οι Terra Tenebrosa κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην μνήμη μου. Ανήκουν σε αυτά τα συγκροτήματα που θεωρώ πως αποδεικνύουν το γιατί αυτή η πλευρά του ακραίου ήχου ευδοκίμησε εις βάθος τα τελευταία χρόνια. Ο εν λόγω δίσκος, πατάει πάνω στην πιο industrial, νορβηγική θα έλεγε κανείς, πλευρά του avant-garde black metal. Δεν αναλώνεται όμως σε επιφανειακές δυσαρμονίες αλλά συνθέτει κάτι πραγματικά εφιαλτικό, κάτι που όταν το ακούς σου μένει κυρίως ως αίσθηση και λιγότερο μέσω κάποιου εύπεπτου σημείου.
Ο Μάνος ακόμη και αν πιστεύει πως δεν εμβάθυνε στον δίσκο στο σύντομο αυτό χρονικό διάστημα, θεωρώ πως παρουσιάζει πολύ στοχευμένα το τι είναι ικανό αυτό το άλμπουμ να προκαλέσει, ακόμη και σε όσους θεωρούν πως ξέρουν τα όρια του ακραίου ήχου. Οι Terra Tenebrosa είναι ακραίοι ακόμη και για τα δεδομένα του extreme metal. Ελπίζω να συνεχίσουν να δισκογραφούν.
Part 3: The Return Of The King
Κανονικά, θα έπρεπε να απαντήσω πως αφού στον @pantelis79 άρεσε ο δίσκος ο στόχος επετεύχθη, είχε ζητήσει να μείνω και δεμένος μην ξεχνάτε! Πείστηκε ένας από τους πιο δύσπιστους ως προς την αποδοχή του ανυπέρβλητου μεγαλείου του Βασιλιά, για τον οποίο έχω μιλήσει εκτενώς στον οδηγό δισκογραφίας που αναφέρθηκε και στην επιστολή (λινκ εδώ). Αλλά που θα μπορούσα να μιλάω συνέχεια. Μερικοί το ξέρετε, μερικοί είστε προδότες (@Spyros_Koukas για σένα λέω), οπότε δεν έχει νόημα να επεκταθώ.
Αντιπαρέρχομαι τις κακόβουλες και έως ένα σημείο επιτηδευμένες (:P) συγκρίσεις που έγιναν για την φωνή, και οφείλω να σας ζητήσω αν ασχοληθεί κανείς με το “The Puppet Master” να δώσετε βαρύτητα στο στιχουργικό concept. Η μουσική είναι εξαιρετική, ξανά έπειτα από χρόνια. Αλλά είναι η ιστορία που της δίνει στίγμα, με χαρακτήρες, εξέλιξη, συχνά γκροτέσκο τρόμο (για σένα λέω Μικρέ Τυμπανιστή), και κυρίως θεατρικές ερμηνείες, οι οποίες ζωντανεύουν τους χαρακτήρες. Και ταυτόχρονα, ο ήχος μένει ευθύς και δεν γίνεται δυσπρόσιτος. Αλλά ξαναλέω, το σημαντικό είναι πως άρεσε ο δίσκος στον Παντελή και όλα τα άλλα, όπως το γέλιο που έριξα όταν διάβασα, ολίγον τι αργοπορημένα, την παρουσίαση του, δευτερεύοντα. Στην τελική, ας τολμούσε να μην του άρεσε. Κανείς δεν θα τον έσωζε, σαν να το βλέπω ζωντανά 
:
“I see the Puppet Master high above on the walkway
He pulls one string and up goes a leg… Down goes a head
He pulls one more and he lets them all go!”
Υ.Γ. Καλή τύχη σε αυτόν τον γύρο
13 Likes
Ο τιτλος του δισκου πιστευεις οτι επαιξε καποιον υπογειο ρολο ;
4 Likes
Οι διαρκείς σου απόπειρες να με οδηγήσεις σε ινστιτούτο (που, θα βγει, δεν θα βγει κάποια στιγμή το ρημάδι;) θα πέφτουν μονίμως στο κενό, πληροφοριακά
5 Likes
Για τους Cramps αληθεια ελεγα παντως ε, νατο το live
EDIT: και για τους Cramps 
2 Likes
Sorry παιδιά, περαστικός είμαι.
@Pargalatsos καλά σου λέει ο @LesAnTz, το Trial to Fire κακώς το ξέχασες. Και βέβαια έχει ένα σημείο εκεί γύρω στα 30δευτ πριν τελειώσει το κομμάτι, πολύ πορωτικό.
Για την κουβέντα με το metalcore, οι Unearth είναι (για μένα) ακριβώς αυτό που εννοώ όταν χρησιμοποιώ τον όρο. Αυτοί και οι Killswitch Engage ή οι Shadows Fall.
Και κάτι τελευταίο: Το The Oncoming Storm των Unearth είναι ο καλύτερος metalcore δίσκος ever. @Pargalatsos πρέπει να τον ακούσεις αν σου άρεσε το Watchers.
Ήταν μεγάλο συναυλιακό απωθημένο μου μέχρι που τους είδα πέρσι να ανοίγουν τους As I Lay Dying (μαζί με Chelsea Grin) αλλά με πολύ μικρό σετ που δε με χόρτασε. Μακάρι να ήμουν στο ΑΝ όταν ήρθαν Ελλάδα και να τολμούσαν να παίξουν το The Great Dividers μπροστά μου, σε “κοντή” σκηνή.
5 Likes
