Ε, ναι. Είπαμε, είμαι αλμπουμάκιας, τα παίρνω με τη σειρά.
Μας βγήκαν τα μάτια (μην παίρνετε ιδέες οι άλλοι) αλλά ειπώθηκαν μεγάλες αλήθειες για τον βασιλιά 
…
1 Like
Έπρεπε σαν του Γιοβανίτη, σε μαύρο χαρτί με άσπρα γράμματα, για να είναι πιο τρου
2 Likes
Εξαιρετικά δυνατή καρδούλα 
Λοιπόν, επειδή ήμουν και γώ λίγο στην φάση σου με την φωνή (εως πολύ πρόσφατα), βάλει και άκου The eye και conspiracy με αυτη την σειρά και δεν θα χάσεις.
Πρώτα το the eye όμως. Τα πρώτα ειναι πιο χαρκορ.
Edit: απλά να πω ότι το πρώτο άλμπουμ που άκουσα ολόκληρο είναι το puppet master.
1 Like
θέλω μόνο να συμπληρώσω στο θέμα ότι τρέφω μεγάλη αγάπη στην κιθαριστική δουλειά όλων όσων δούλεψαν με τον King και ειδικά στον Andy LaRocque που είναι παρών καθ’ όλη την διάρκεια της σολο καριέρας του αν δεν κάνω λάθος
και όσον αφορά τους Mercyful Fate , το δίδυμο Denner / Shermann ήταν δυναμίτης
Βασικά όπως το λέει ο @pantelis79 αποπάνω and i quote : " Ωραίο μεταλ ρε παιδί μου , καλοπαιγμένο "
αυτό για μένα συνοψίζει την άποψη μου για MF / KD
4 Likes
πρόταση του @SvenN
άλλο ένα subgenre που δεν έχω εντρυφήσει καθόλου και βλέπω είμαι αρκετά τυχερός στα ματσαρίσματα μου και ανακαλύπτω νέες μουσικές που όλες μου αρέσουν και αναζωογονούν το ενδιαφέρον μου
Vampyre Erotica , λοιπόν , από τους Άγγλους Inkubus Sukkubus . Συνήθως , ακόμα κι αν δεν έχω ακούσει νότα , τις περισσότερες μπάντες τις έχω έστω ακουστά , αυτή την φορά που έτυχε κάτι εντελώς άγνωστο
Δεν έχω άποψη για το goth rock και το pagan rock που είναι ταμπέλες που τους συνοδεύουν , ώστε να μπορέσω να κάνω ένα έστω αξιοπρεπές review , παρόλα αυτά έχει και αυτό το ενδιαφέρον του .
Ο δίσκος ήταν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ωραίος , έχει μια τραγουδίστρια με όμορφη χροιά και φωνή , η χρήση των synths είναι εξαιρετικά καλαίσθητη , οι διάρκειες των τραγουδιών ακριβώς όσο χρειάζονται , ρεφρεν πιασάρικα και καλές κιθάρες
Κάτι που μου έκανε θετική εντύπωση και τουλάχ. εγώ εισέπραξα ακούγοντας τους και που ίσως ( ;;;; ) διαφέρουν κάπως από άλλες μπάντες τέτοιου ύφους που έχω ακούσει και μου τους θύμισαν ( πχ Theatre of Tragedy , Draconian , Therion που εκτιμώ πολύ αλλά επίσης έχω ακούσει ελάχιστα ) είναι τα ποπ στοιχεία τους και το τεμπο των κομματιών που μου έδωσε μια χορευτική και ευχάριστη νότα που ταίριαξε απόλυτα στο στυλ τους . Αυτό μου θύμισε τους Sisters of Mercy και είναι θετικότατο
έχουν ωραία στοιχεία της goth κουλτούρας βγάζουν αυτόν τον ρομαντισμό . Προσωπικά δεν είμαι μεγάλος φαν αλλά δεν έχω να της προσάψω και κάτι αρνητικό , αλίμονο
Πολύ καλή επιλογή φίλε @SvenN , ευχαριστώ πολύ . Πέρασα καλά ακούγοντας τον δίσκο
12 Likes
Η πρόταση του @Rebel για αυτή την εβδομάδα ήταν το Mabool: The Story of the Three Sons of Seven (2004) από τους Ισραηλινούς Orphaned Land.
Θυμάμαι ξεκάθαρα ότι η πρώτη μου επαφή με το δίσκο (και το συγκρότημα) ήταν το οργιαστικό σόλο του The Storm Still Rages Inside που έβγαινε κατά κύματα από τα πολυκαιρισμένα ηχεία του Swordfish, ένα πρωί καθημερινής στο ηλιόλουστο τουριστικό θέρετρο του Brum (ΣΣ: το γεγονός ότι το έπαιζε το Swordfish είναι ένα πρώτο παράσημο για το δίσκο, καθότι το συγκεκριμένο δισκοπωλείο για να παίξει metal θα έπρεπε να ευθυγραμμιστούν καμιά 20αριά πλανήτες). Επίσης φαντάζομαι την απορία που πρέπει να ήταν engraved στη φάτσα μου σχετικά με την προέλευση αυτών των τόσο φίνων ηχοχρωμάτων. Το σίγουρο ήταν ότι η κοπάνα δεν ήταν πλέον μια απλή κοπάνα. Ήταν μία είσοδος σε άλλη διάσταση, όπως και θα έπρεπε να είναι κάθε κοπάνα, αλλά τέλος πάντων…
Αγορά CD λοιπόν με συνοπτικές διαδικασίες (Τι παίζει; Φέρτο!) και επιστροφή με ταχύτητα Roadrunner στην εστία για proper listening (τότε αυτό περιλάμβανε καινούριο πακέτο Marlboro μαλακό, άδειο τασάκι και γεμάτο ποτήρι Jack με κόλα). Και αρχίζει. Κι αν δεν έχει τύχει να το έχεις ακούσει, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι όσα ακολουθούν θα σε βοηθήσουν να καταλάβεις τι στο διάολο αριστούργημα είναι αυτός ο δίσκος. Θα προσπαθήσω αλλά είναι ο ορισμός του βιωματικού άλμπουμ. Πρέπει να το ακούσεις. Τέλος.
IMHO το Mabool είναι ένα από τα τελειότερα αμαλγάματα metal & folk μουσικής, middle eastern εν προκειμένω (δεν αναφέρω Ισραηλινής μουσικής σκέτο, μιας και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι έχει στοιχεία από όοοολη την ευρύτερη περιοχή, π.χ. μπουζούκι στο Halo Dies (The Wrath of God) αλλά αν υπάρχει αντίθετη άποψη να την ακούσουμε βρε αδερφέ). Και δεν μιλάμε για πινελιές folk, έτσι, για την κουλτούρα και τη διαφορετικότητα αλλά για ισότιμο μέρος του DNA αυτού του δίσκου. Ο οποίος έχει βέβαια και άλλα συστατικά. Κλασσική για παράδειγμα.
Και φυσικά metal. Progressive των καλύτερων ημερών των Dream Theater, με καρδιά ανθρώπου όμως και όχι ανδροειδούς. Fates Warning δηλαδή! 
Και growls!
Επειδή όμως εδώ και αρκετή ώρα συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να εκφράσω σωστά όσα συναισθήματα μου δημιουργεί αυτός ο δίσκος, θα κλείσω με το παρακάτω και με μια θερμή παράκληση να δώσετε μια ευκαιρία στο εν λόγω άλμπουμ. Δεν θα σας απογοητεύσει.
Τι είναι το Mabool; Θεωρώ ότι είναι μια πολύ πιστή αναπαραγωγή του ηχητικού περιβάλλοντος του Παραδείσου. Αν ο τελευταίος υπάρχει, το CD αυτό παίζει σε λούπα από το 2004 χωρίς σταματημό.
Thanks @Rebel.
Υγ. Πόσο ωραία αλλαγή του Spotify από το Rainbow (The Resurrection) στο The Devil Embraced! Εμπνευσμένο το λιγότερο!
11 Likes
Anathema λοιπόν, το Eternity από τον @Moonchild92
Η σχέση μου με το εν λόγω συγκρότητα ξεκινάει με το καταπληκτικό Alternative 4 και συνέχισε με το Judgement. Αυτούς τους 2 δίσκους τους είχα λιώσει όταν είχαν βγει και πρόσφατα που ακουσα μια φορά το Alternative 4, που προκάλεσε πολύ ευχάριστα συναισθήματα, αν και πλέον δεν είμαι σε φάση για τέτοια μουσική με τέτοιο στιχουργικό υπόβαθρο. Εχω ψευτοακούσει και μερικούς ακόμα δίσκους, που τους έχω ακούσει με συμπαθεια, αλλά ως εκεί. Μπορώ να πω πάντως πως η μετέπειτα πορεία τους, αν και δεν με κράτησε ιδιαίτερα, τους ταιριάζει αρκετά.
Η σχέση μου με το Eternity έχει ως εξής: είχα ακούσει τις 2 παραπάνω δισκάρες και διάβαζα για το Eternity ότι είναι φοβερός κλπ, οπότε ένα απόγευμα στην δευτέρα ή τρίτη λυκείου, καθώς πήγαινα φροντηστήριο (ίσα ίσα για να προλάβω την πρώτη ώρα), αποφάσισα να πω “δεν γαμιέται ας πεταχτώ στο metropolis στο περιστέρι” και τσίμπησα το δίσκιον. Πατώντας το play,δεν θυμάμαι πολλά, θυμάμαι σίγουρα ότι δεν είχα εντυπωσιαστεί, αλλά αντιθέτως, είχα απογοητευτεί από την φωνή του Καβαναγκ. Κάποιο καιρό αργότερα αυτός ο δίσκος είχε πουληθεί για να πάρω κάποιον άλλον.
Fast Forward, 20 χρόνια μετά, ώστε να ξαναδώ τον δίσκο, με άλλο μάτι σίγουρα. Όπως είπα και στην αρχή, δεν είμαι στην φάση να ακούσω τέτοια μουσική, πράγμα που με δυσκόλεψε στο να πατήσω το play. Το παιχνίδι είναι παιχνίδι και a man gotta do what a man gotta do. Play λοιπόν και τα πρώτα σύννεφα αρχίζουν να εμφανίζονται. Ατμοσφαιρική εισαγωγή, πάει να Pink floyd-ίσει, αλλά τα χαλάει η κακή φρασεολογία της κιθάρας. Δεύτερο κομμάτι συμπαθητικό μεν, το χιτ του δίσκου, αλλά δεν με κρατάει. Όχι κακό όμως. 3ο κομμάτι. Πιο δυναμικό, αλλά γιατί τραγουδάει έτσι ο φίλος? ΤΌΣΟΣ πονος? Γιατί τόσο κακή έκφραση? Μετα θυμήθηκα ότι για τον ίδιο λόγο τον είχα αφήσει και 20 χρόνια πριν. Ο τρόπος τραγουδίσματος δεν μου ταιριάζει καθόλου, όπως επίσης και ο ομιχλώδης ήχος με δυσκολεύει πολύ να συγκεντρωθώ.
To cut a long story short, o δίσκος δεν μου άρεσε. Έχει 3-4 κομμάτια που στεκονται αξιοπρεπώς, αλλά από και πέρα είναι εντελώς εκτός από το γούστο μου. Συγγνώμη για την άποψη, δεν θέλω να προσβάλω το μουσικό γούστο κάποιου, αλλά this is not for me. Υπόψην τέτοια συναισθήματα δεν μου προκάλεσε η πρόσφατη ακρόαση του Alternative 4, ουτε του a fine day to exit,ούτε του weather systems.
Σε σύγκριση με τα ύστερα δημιουργήματα τους, στα αυτιά μου, αυτός ο δίσκος, είναι δίσκος εραστιτεχνικής μπάντας.
Και track by track σημειώσεις:
Summary
Sentient: intro, συμπαθητικό, ατοσφαρικό, όχι κάτι το ιδιαιτερο όμως. Οι κιθαριστικές φράσεις βγάζουν μια αγαρμποσύνη και χαλάνε σε σημεία την ατμόσφαιρα.
Angelica:μπαίνει με την γνωστή του μελωδία, αλλά λίγο ο ήχος, λίγο η μελωδία που ενώ είναι ωράια, δεν με πιάνει,δεν. Ο ΚΑΒΑΝΑΓΚ ακούγεται αγουρος και ιδιαίτερα πονεμένος.
Τhe beloved:ακουστική εισαγωγή που σε προίδεαζει για δυνατή συνέχεια, ρυθμικό, ενδεικτικό του τι θα γίνει στο Alternative 4, αλλά πάλι ο καβατζαταγκ μας τα χαλάει με τον πόνο του. Ο ήχος πάλι δεν βοηθάει, καθώς είναι πολύ μουντός. Ίσως αυτό θέλαν να πετύχουν τα παιδιά, εμένα δεν μου αρέσει.Σκιπ από το 2:50 και μετά, λόγω καναβαγκ.
Eternity 1: Όντως το προηγουμενο κομμάτι, τα 2:50 που ακουσα πηραν ένα eternity.
Ρυθμικό πάλι, αλλά με μουντό ήχο και πλάτες από ΑΡΜΟΝΙΟ, καβλαναγκ τραγουδάει με πονο και οργή DO YOU THINK WE ARE FOREVER?? Ι am too old for this shit. Παρολαυτά όμως ακούω πολλά στοιχεία alternative 4, τα οποία ευτυχώς τα έβαλαν σε μια σωστή σειρά και βγήκε αυτό το πανέρορφο αποτέλεσμα που έχουμε(στο alternative 4).
Eternity 2: ωχ, πάλι κατι σαν το ιντρο. Ατμοσφαιρα, μπάσο και κιθάρα με κάτι σαν pink floyd επιρροές. Οκ i guess. Ωχ να πάλι η αγαρμοσύνη στο σολο. Κρίμα.
Hope: lol στο πρώτο λεπτό απαγγελίας του καβαταγκ, πω πω παναγιαμου, τι μελωδία είναι αυτή μετά το ίντρο ΚΑΙ ΤΙ ΣΚΑΒΑΝΑΓΚ είναι αυτός? Σκιπ.
Suicide Veil: συμπαθητικό, το πρώτο.
Radiance: Aδιάφορος πόνος παρτ 4567.
Far away: Mμμμ, ωραίο ξεκίνημα, χαλαρό, ατμοσφαρικό, χαλαρός καβαναγκ, φυσιολογικός θα έλεγα (φαίνεται ακόμα ο όχι τόσο καλός έλεγχος φωνής), πρώτο ωραίο κομμάτι.
Eternity 3: καθαρές ηλεκτρικές, οκ είναι, αδιάφορη ερμηνεία απο κοβιντναγκ, μετά πάνε να βάλουν ένα πονεμένο σολο-λιντ, αλλά λίγο ο ήχος λίγο το όχι κατι ιδιαιτερο της φράσης, δεν κάνει κάτι. Ρεφραιν πολύ καλό, παρόλο τον “πονο”, πολύ καλό. Και συνέχεια καλή. Εternity ποσοστό επιτυχίας 1/3. Το πιο ενδιαφέρον από τα 3.
Cries on the wind: συμπαθέστατο, εισαγωγή απλά οκ με μπάσο/φωνή, μετά δυναμώνει και γίνεται αρκετά καλό.
Αscension: ήχος πιο συμπαγής, στα πρότυπα του επομενου δίσκου,δυνατό κομμάτι με ομορφή μελωδία. Ωπ τι γίνεται στην μέση? Fade out σε ολη την μπάντα και πιάνο παρόμοια μελωδία? Κακιστος τρόπος διαχείρησης αλλαγής.
10 Likes
ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑ, είναι δεκάρι, ο Cavanagh πονάει κι εμείς κλαίμε, οι κιθάρες δε φαλτσάρουν-πονάνε, δεν υπάρχει ούτε ένα filler, ίσως είναι καλύτερο κι απ’ το “Alternative 4”, ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑ σου λέω και πάλι καλά το έβαλες σε summary για κρυφτεί απ’ την ανθρωπότητα το θράσος σου να μιλήσεις για το κάθε κομμάτι ξεχωριστά.
6 Likes
Χχαχαχαχαχα
Summary
Αν ήμουν το alternative 4, θα είχα προσβληθεί
3 Likes
Οταν ειδα στην λιςτα τι μου «ετυχε» ενα «οχι ρε πουστη μου» μου βγηκε αυθόρμητα. Μην εχοντας ακουσει τιποτα απο HIM εκτος απο κατι σιγκλακια στο ραδιοφωνο «ευκαιρια ειναι δεν ξερεις ποτε» λεω σκεφτομενος καλυτερα.
Τρεις ακροασεις μετα ειμαι στην αρχικη μου προταση. Ευπεπτο, στιλιζαρισμενο ροκ του ραδιοφωνου για μαζικη καταναλωση (δεν ειναι παντα κακο αυτο) Τα τραγουδια ακουγονται μονα τους αλλα ολοκληρος δισκος δεν θα το προτεινα. Αυτο που πραγματικα με ενοχλησε παρα πολυ ειναι το μπασο τυμπανα φωνη και μολις μπαινει το ρεφρεν λιγο παραμορφωση σε ολα τα τραγουδια. Δυστυχως @nnnkkk δεν μπορεσα να το εκτιμησω, σορρυ.
5 Likes
Machine-fuckin-Head για μένα και Through the Ashes of Empires
Είναι αρκετά περίεργη η σύμπτωση για το album των MH που μου πρότεινε ο anhydriis. Και αυτό γιατί όπως αναφέρει και το σχόλιο του για ένα επικό live MH πριν 16 χρόνια, είχα ψηθεί να πάω στο επετειακό live για τα 25 χρόνια του Burn my eyes, πριν ξεκινήσει η πανδημία. Δεν είχα καταφέρει ποτέ να τους δω και γενικά έψηνα πολύ τους κολλητούς να καταφέρουμε να πάμε for the old times shake. Με τις υποχρεώσεις και τις οικογένειες, είναι δύσκολο να μαζευόμαστε για live και το κάνουμε πια επιλεκτικά. Αλλά ολόκληρο το Burn my eyes??? Ε πόσο πιο επιλεκτικά δηλαδή!
Να πω την αλήθεια, οι δίσκοι MH που έχω λιώσει είναι το Burn my eyes και το Blackening. Και πάντα οι ΜΗ ήταν η μπάντα του Davidian, του Imperium και του Aesthetics of hate σε λιωσίματα με τους κολλητούς σε σπίτια, ταράτσες, εξοχικά, ελεύθερα camping, στο παλιό Mo Better κτλ. Αλλά ένεκα του live άρχισα να ξανά-ακούω προσεκτικά, κυρίως τα The more things change…, Through the ashes of empires και Unto Locust.
Ιστορικά, το Through the ashes, θεωρείται η επιστροφή των ΜΗ σε πιο thrash ρίζες, μετά από το σχετικά μέτριο nu-metal πέρασμα τους, στα Burning Red & Supercharger. Fun fact: η πρώτη μου επαφή με την μπάντα έγινε το 2001, όταν αγόρασε ο αδερφός μου από ένα ταξίδι μας στο Μόναχο, το Supercharger και είχαμε πάθει πλάκα με τα Bulldozer & Crashing around you…τότε άκουγε κάτι Madball, Strife και άλλα που δεν τα πολύ-θυμάμαι. Μετά καταλάβαμε την πραγματική θέση που έχει το album στην δισκογραφία τους και τι κράξιμο έχει φάει! χαχα!
Το through the ashes είναι σίγουρα ένα πάρα πολύ καλό MH album, έχει κάποια από τα highlights της μπάντας και γενικά είναι συνδεδεμένο με την επιστροφή τους σε πιο thrash & heavy φόρμες που ήταν το σκαλοπάτι για το ΤΡΟΜΕΡΟ The Blackening που ακολούθησε. Νομίζω στην καρδιά των οπαδών και όσων συμπαθούν τους MH, σαν εμένα, έχει την θέση που του αξίζει, όχι σαν εμβληματικό album τους αλλά σαν μία εξαιρετική προσθήκη στην δισκογραφία τους.
Πλην του Imperium που εντάξει είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ κομμάτι, παρόλο που είναι hit, ξεχωρίζω τo killer Bite the bullet, το left unfinished με το πολύ ωραίο refrain, το πολυεπίπεδο In the presence of my enemies, το Days turn blue to grey με το χαρακτηριστικό εναρκτήριο riff και την πολύ ενδιαφέρουσα, σχεδόν prog γέφυρα, το all falls down με τα χωσίματα του και το επικό Descend the shades of night που κλείνει τον δίσκο.
Πια δεν τους παρακολουθώ είναι η αλήθεια, δεν νομίζω να μου λένε και κάτι οι τελευταίες τους δουλειές από μια-δυο προσπάθειες που έκανα, οπότε μνήμες και πάλι μνήμες.
Υ.Γ.1: Με το ξεσκόνισμα της δισκογραφίας τους λόγω της επετειακής συναυλίας, θυμάμαι να έχω ξαναπορωθεί τόσο με το Burn my eyes που πήγαινα να πάρω τον μικρό από τον παιδικό με το αμάξι και έφτανα έξω από το σχολείο με το Old να παίζει τέρμα με ανοιχτά παράθυρα, να έχω ξεσβερκιαστεί 3 σερί λεπτά και μετά να κλείνω γρήγορα-γρήγορα την μηχανή και να κοιτάζω μήπως με είδαν οι δασκάλες του…!
Υ.Γ.2: Tα set-lists από τα 25 χρόνια του Burn my eyes ήταν επικά. Μακάρι να γίνει καμμιά καλή τελικά και να τους δω έστω και τώρα σε δικό τους live (όχι fest).
@anhydriis thanks for the (our) memories!
12 Likes
FYI, οι Machine Head έχουν βγάλει και 17 videos από τέλη 2019/αρχές 2020 με ολόκληρες συναυλίες στο nugs.net. Τρίωρες και βάλε, απ’ όσο έχω δει.
2 Likes
Από τα πολύ αγαπημένα μου συγκροτήματα, κι ας μην είμαι πια 14 χρονών κοριτσάκι 
Δεν ξέρω πάντα μου άρεσε ο ήχος τους και το πως δομούσαν τα τραγούδια τους, δεν υπάρχει album τους που να μη μου αρέσει.
3 Likes
Νομιζω ο τροπος που δομουν τα τραγουδια τους ειναι που με κουρασε πιο πολυ αφου ειναι ο ιδιος. Αλλα προσωπικη αποψη ειναι αυτη, thanks αν και δεν εκατσε καλα στα αυτια μου.
Παιδιά, εμένα το “Razorblade romance” ήταν από τις μεγάλες μου αγάπες όταν ήμουν στο Δημοτικό και ακόμα που και που θα το ακούσω. Α, και το “Right here in my arms” είναι από τα καλύτερα rock/pop κομμάτια ever. Στο επόμενο “Deep shadows and brilliant highlights” με χάσανε.
2 Likes
Joni Mitchell - Blue
Έχω έναν φίλο Αμερικανό που του αρέσει πολύ η Joni Mitchell. Αυτός ο φίλος μου είχε πάει στο American Idol και μου είχε δείξει video του*** και μετά μου έστειλε και το original κομμάτι. Η διασκευή του μου είχε αρέσει πολύ περισσότερο. Νομίζα ότι ήταν της Joni Mitchell αλλά τελικά ήταν Patti Smith. Καθώς κοιτούσα τα μηνύματα μας είδα ότι η πρώτη φορά που ανέφερε την Joni ήταν όταν μιλούσαμε για τη Laura Marling. Μου έβαλε να ακούσω το Coyote ως την “original Laura” και ήταν ακριβώς ο ήχος της από το A Creature I Don’t Know και έπειτα. Το Blue που μου πρότεινες δεν έχει αυτό το μιλητό, και καλά πιο ποιοτικό, μερικές φορές ίσως και δήθεν. Είναι αρκετά μελωδικό σαν τα δύο πρώτα της Laura που μου αρέσουν και πολύ περισσότερο. Δεν ήταν κάτι mind-blowing αλλά όπως είπε και o nnnkkk στην κριτική του για τους Pink Floyd συναντώ πάρα πολλά που άκουσα σε μεταγενέστερους καλλιτέχνες και αυτό είναι σπουδαίο από μόνο του.
Σήμερα μιλούσα με άλλη φίλη που της αρέσει η Joni και μου είπε αυτά:
She’s just an interesting artist. Not sure what the right word is, like the pacing of her songs. The rhythm. When she throws in a ton of words during the musical phrases.
I remember reading a long time ago that she was very influenced by jazz and I wonder if that is a factor
Like sometimes she sounds like she’s all over the place but it’s controlled.
Δεν το είχα προσέξει μέχρι να το πει αλλά συμφωνώ κατά λέξη. Μου άρεσε γενικά το άλμπουμ και σίγουρα θα την ψάξω παραπάνω κάποια στιγμή. Αγαπημένα κομμάτια ήταν τα Blue, All I Want, Little Green, The Last Time I Saw Richard, River. Δεν μου άρεσε το Carey και οι πιο χίπικες στιγμές της.
Οι κιθάρες πέρασαν τελείως απαρατήρητες. Το πιάνο κάπως καλύτερο. Στίχοι ωραίοι. Ευχαριστώ @Sh_Wo_f!
***αυτό είναι το λινκ από τον φίλο μου αλλά δεν παίζει τώρα. Αν κάποιος έχει τρόπο να το ξαναδώ, θα του είμαι υπόχρεος
9 Likes
Αν σας έβαζα να μαντέψετε το νέο θέμα πιστεύω θα το βρίσκατε όλοι σας. Θέλω το αγαπημένο σας άλμπουμ του 2020 ή κάποιο κρυμμένο διαμάντι!
Μη φοβάστε να δηλώσετε συμμετοχή.
Λόγω γιορτών οι κριτικές θα πάνε μέχρι τη Δευτέρα 4 Ιανουαρίου!
1 Like
Α ωραία, απ’τα 5 που θα έχω ακούσει όλα κι όλα.
Να βάλω του 19? Έτσι κι αλλιώς τζάμπα χρονιά ήταν αυτή…
πιες : επειδή σήμερα γαμιέται ο δίας, θα αργήσω λιγάκι.
Λίγο δύσκολο να βάλω αγαπημένο άλμπουμ για το 2020. Για τον απλό λόγο ότι θα έπρεπε να βάλω είτε Paradise Lost είτε Deftones που νομίζω τα έχουν ακούσει όλοι εδώ οπότε δεν έχει νόημα.
1 Like