Review teaser
Ρε σατανα δεν με λυπασαι καθολου εχω και αυχενικο
1 Like
Ας κανω την αρχη γιατι αυτο το δισκακι το εχω πραγματικα λιωσει απο την Τεταρτη το βραδυ και μετα…
Θα ξεκινησω με ενα disclaimer, το metalcore ενω είναι μεσα στα ακουσματα μου, δεν βρισκεται ακριβως στον πυρηνα τους αλλα λιγο πιο εξω. Επισης ειμαι περιεργα εκλεκτικος με τις metalcore μπαντες, πχ ενω λατρευω chimaira, πρωιμους avenged sevenfold, code orange μεχρι και slaughter to prevail στην πιο ακραια πλευρά του είδους και propain από πιο παλιούς, με πιανει πονοκεφαλος στην ιδεα να ακουσω ολοκληρο δισκο lamb of god, dillinger escape plan και μερικών ακομα.
Οι Unearth ειναι μια μπαντα που ηξερα μονο σαν ονομα λοιπον, ειναι από το Μασατσουσετς (sic). κυκλοφόρησαν το Watchers of Rule το 2014, που είναι το 6ο album τους και ΓΑΜΑΕΙ.
Ο LesAntz στα σχολια για το δισκο εγραψε τη μαγικη λέξη “κιθαρες” και ηδη ηξερα πως κατα πασα πιθανοτητα ο δισκος θα μου αρεσει. Αυτό λοιπόν που συντελείται στα 35 περίπου λεπτά του Watchers of Rule ειναι ενα συνεχες όργιο από τεχνικά riff και leads, πολύ ταιριαστα “σκισμενα” κυρίως φωνητικα , φοβερα και ευφανταστα τύμπανα και μεστες, στοχευμένες και άκρως πορωτικές συνθέσεις. Ειδικά στον τομεα των riff το album σπέρνει τον πανικό, καταφέρνοντας να βγάζει έναν ήχο ταυτόχρονα old school (αρχες 2000s εννοω ε μην πατε πολυ πιο πισω) και μοντερνο. Υπαρχει και μια διάχυτη καλώς εννοούμενη “σουηδιλα” στο album (βλ At the gates, The Haunted) που το εκανε να μου αρεσει ακομα πιο πολύ.
Από πλευράς κομματιών ξεχώρισα τα The swarm, Lifetime in ruins, From the tombs of five below, Never cease, Birth of a legion, Watchers of rule (6 από τα 10 δηλαδη ειναι σκέτοι δυναμιτες, αλλα και τα υπολοιπα 4 ειναι πολυ αξιολογα)
Ένα από τα καλύτερα album λοιπον που έχω ακουσει στο συγκεκριμενο ιδίωμα, θα το ξανακούσω σίγουρα αρκετές φορές στο μέλλον. Ελπίζω να μπορέσω να τους δω και live κάποια στιγμή. Thanks @LesAntz για την εξαιρετική πρόταση.
Για οποιον θελει να το ακουσει:
12 Likes
Chimaira kai LoG, τυπικά ανήκουν στο New Wave of American Heavy Metal, Propain είναι μεταλλικό hardcore (κάποτε - επ ουδενί όμως δεν τους λες μεταλκορ), πρώιμοι sevenfold δεν ξέρω καν που μπορούν να καταταχτούν(αυτοί μεταλκορίζουν λίγο), Dillinger δεν το λες μεταλκορ, περισσότερο math είναι.
Τι κάθομαι και λέω τώρα ε?
Απλά πχ δεν μπορείς να βάλεις στην ίδια πρόταση τους Dillinger, τους Architects και τους Lamb of God.
2 Likes
Ειναι λιγο θωλα τα πραγματα οσον αφορα τι ειναι metalcore και τι οχι, ολες οι μπαντες που εγραψα ομως θα τις δεις να αναφερονται ΚΑΙ σαν metalcore. Πχ οι dillinger escape plan ειναι mathcore που ειναι υποειδος του metalcore, δεν ειναι? Παρομοιως αν οι slaughter to prevail δεν ειναι deathcore, τι ειναι?
Οι propain τοτε που τους ακουγαμε δεν τους λεγαμε metalcore γιατι αμφιβαλλω αν υπηρχε ο ορος, ειναι ομως ξεκαθαρα κατι αναμεσο απο thrash metal και hardcore, δεν ειναι?
Εννοειται πως ολες αυτες οι μπαντες εχουν μεγαλες διαφορες μεταξυ τους, αλλα αυτο δεν ισχυει και στα αλλα ιδιωματα? Οι Guardian ακουγονται ιδιοι με τους Helloween? Οι Uada με τους Mayhem? Οι Fates με τους Theater?
Οπως και το NWOBHM τα θεωρω και τα δυο αποτυχημενους ορους αν θες τη γνωμη μου
Ειπα εγω κατι για τους Architects?
Για αυτό είπα πχ, γιατί δεν το είπες, αλλά χρησιμοποίησα τους Architects ως ενα ξεκάθαρο παράδειγμα του τι είναι το metalcore.
Όταν πεί κάποιος NWOBHM ή ΝWOAHM, ξέρω περίπου τι θα ακούσω. Από αυτή την άποψη μάλλον πετυχημένα θα τα χαρακτηρίσω.
Όταν λοιπόν διαβάσω για metalcore, περιμένω τα αντίστοιχα Swe-death στοιχεία να υπάρχουν εκεί, περιμένω τις κοφτές κιθάρες, τα beatdowns να δίνουν και να παίρνουν - γενικά είναι κάποια χαρακτηριστικά του είδους.
Αυτά δεν υπάρχουν ούτε στους ProPain, ούτε στους Chimaira, ούτε στους LoG, ούτε φυσικά στους Dillinger.
Toυς παραπάνω δεν τους γνωρίζω καν, αλλά το deathcore είναι κάτι διαφορετικό από το μεταλκορ, αν και υπάρχουν μπάντες που κάνουν ένα crossover που δεν μπορείς να τις κατατάξεις σε ένα είδος. Πχ οι Whitechapel του τελευταίου δισκου, είναι κάτι ενδιάμεσο.
Γενικά, άκυρη κουβέντα, απλά τις περισσότερες μπάντες που ανέφερες, δεν θα τις έβαζα στο μεταλκορ.
1 Like
Σου προτεινω μια αναζητηση να δεις σε ποσα πολλα μεταλλικά site ολες αυτες οι μπαντες (εκτος απο τους propain για τους οποιους εγραψα “απο τους παλιους” με αυτο στο νου) αναφερονται ως metalcore. Συνειδητα εγραψα μπαντες με διαφορετικα στυλ αφου το metalcore πλεον ειναι αρκετα ευρυ.
Ναι, ειναι υποειδος του.
Τεσπα, ας μην κουραζουμε οσους διαβαζουν, αυτη ηταν η γνωμη μου για το Watchers of Rule. Σεβαστη η γνωμη σου και σου προτεινω να ακουσεις το δισκο αν δεν τον εχεις ακουσει ηδη, ειναι πολυ δυνατος.
καλά πλέον οι ταμπέλες είναι ψιλοάκυρες και το τοπίο θωλό
πχ για μένα οι Architects - έτσι όπως έχω στο μυαλό μου τα subgenres , που μπορεί ΑΝΕΤΑ να έχω λάθος - δεν είναι ακριβώς ο ορισμός του metalcore γιατί στ’ αυτιά μου ΠΛΕΟΝ είναι σχετικά progressive metalcore με djent στοιχεία ( το ίδιο λέω 2 φορές βασικά ) . Δεν έχω ακούσει τα πρώτα τους όμως
οι A7X , πάλι για μένα , σαφώς στα πρώτα τους ήταν metalcore
Για μπάντες που θα έλεγα σε κάποιον ότι αυτό που παίζουν είναι ο ορισμός του metalcore , προσωπικά ( κι ας κάνω λάθος ) θα έλεγα Killswitch Engage , As I Lay Dying , Avenged Sevenfold , BFMV τα 2-3 πρώτα , Parkway Drive , Trivium στα 2-3 πρώτα ίσως . Τέτοια θα έλεγα εγώ σαν metalcore
Να χαμε να λέγαμε , τώρα που βαριέμαι λόγω καραντίνας . Δεν έχει καμία σημασία ουσιαστική . Λίγο να συνεννοούμαστε εξυπηρετεί όπως λέει ο @Sevek να έχεις μια μικρή ιδέα τι ΠΕΡΙΠΟΥ θα ακούσεις
1 Like
Cool πάντως, δεν είπα για την κριτική, κουβέντα κάνουμε.
Aπό αυτούς που είπες πάντως (chimaira, πρωιμους avenged sevenfold, code orange ,slaughter to prevail ,propain , lamb of god, dillinger escape plan), σχολίασα για 4 μπάντες ότι δεν τους θεωρώ metalcore.
Όσων αφορά το deathcore, να θεωρείται υποείδος του metalcore, έχει συγγενικά στοιχεία, αλλά οι διαφορές μπορεί να είναι χαοτικές, για αυτό άλλωστε έχει και διαφορετικό όνομα για να χαρακτηρίστεί.
Σορυ αν φάνηκε σαν χώσιμο.
2 Likes
No worries man, απλα εγω εχω πιο ευρυ ορισμο στο μυαλο μου, εσυ πιο συγκεκριμενο.
2 Likes
Κακώς ανοίξατε αυτή τη συζήτηση… Κανείς δεν ξέρει τι είναι τελικά το metalcore… Είναι metal + hard-core??? Είναι αυτό που έπαιξαν οι Αμερικανοί αρχές 00s εμπνευσμένοι από τους in flames??? Είναι η μίξη growled με clean vocals?? Είναι ότι ναναι ο όρος metalcore… Το deathcore είναι πολύ πιο ξεκάθαρο… Anyway είπα την μαλακια μου και εγώ και πάμε στο ζουμί…
Ρε @Pargalatsos πως τόλμησες και δεν συμπεριέλαβες στη λίστα με τις κομματάρες το trail to fire όπου ο νικ έκανε Αυτό , ντροπή σου 
… Πέρα από την πλάκα ο δίσκος είχε συμπέσει χρονικά με την δισκογραφική επιστροφή των at the gates και δεν θα ξεχάσω ότι ενώ ήθελα να ακούσω το at war with reality δέν με άφηναν οι Unearth… Τα είχα γράψει και στο Rocking τότε αλλά κανείς δεν με πήρε στα σοβαρά… Είναι πολύ μικρό όνομα δυστυχώς στον χώρο τα παλικάρια, στο live στο An εκείνη τη χρονιά είμαστε τρεις και ο κούκος, τα σπάσαμε μεν αλλά ρε συ ήταν πολύ κρίμα για τη μπάντα να έχει τέτοια προσέλευση… Δύσκολο το κόβω να μας ξανάρθουν…
2 Likes
Ποιο να πρωτοβαλω ρε μαν 
ημουνα στο τσακ να γραψω:
Τα κομματια που ξεχωρισα ηταν ολος ο δισκος
1 Like
Τα σημειώνω εγώ αυτό… Τέλος πάντων θα επιστρέψω με το love letter μου για τους code orange και τη χροιά της Reba…
1 Like
Το αλάνι ο @Pargalatsos επέλεξε να ανεβάσει την δισκάρα των Code Orange το Underneath. Η πουτανα η μοίρα το έστειλε σε εμένα που το έχω λιώσει και όχι σε έναν άλλο που δεν έχει ακούσει τι σημαίνει metal των 20’s.
Γιατί ναι το Underneath δέν είναι απλός δίσκος, είναι ορόσημο για το τι θα επακολουθησει, είναι ότι ήταν το slipknot των 9 psycho από την iowa, είναι ότι ήταν το the end of heartache των killswitch, είναι ότι ήταν το Sempiternal των Bmth, είναι το metal που θα παιχτεί την επόμενη δεκαετία στο φουλ, είναι η μπάντα που θα αντιγράψει κάθε αλητοπαρέα 18ρηδων και αυτό που παίζουν είναι βασισμένο στο πιο απλό υλικό, την καυλα για την μουσική.
Πατάς το play και βουτάς στο rabbit whole που δημιούργησαν, τα riff είναι ανελέητα, τα τύμπανα λυσσάνε, ο Jamie ουρλιάζει και κάπου εκει αρχίζουν τα glitch, τα εφέ, τα ανελέητα breakdown και αναρωτιέσαι, τι στο διάολο είναι αυτά. Και όμως είναι τόσο απλά, είναι ότι έχεις ξανακούσει, είναι ένας φορος τιμής σε όλο το φάσμα του σύγχρονου Metal. Είναι η αγάπη των παιδιών για το industrial metal, είναι το thumbs up τους απέναντι σε αυτούς που τόλμησαν να ταράξουν τα νερά στα τέλη των 90’s , είναι το respect τους στις hardcore riffάρες των 00’s. Αλλά είναι και η Reba στο κόλπο, που φέρνει στο τραπέζι την αγάπη της για τους Alice in chains του Layne Staley και όλη την grunge ψυχή, είναι αυτό το κορίτσι που με φωνή ελαφρώς καλύτερη από την δική μου, καταφέρνει να σε γαληνέψει μέσα σε όλο αυτό το χάος και σου παίρνει τα μυαλά τραγουδώντας “i know you want it”. Δεν έχουν εφεύρει κανένα τροχό εδώ, αλλά έχουν κάνει αυτό που υποσχόταν η daenerys targaryen, έσπασαν τον τροχό, πέταξαν τις ταμπέλες στα σκουπίδια και έβαλαν όλα αυτά που γουστάρουν στη συνταγή.
Ίσως αν δεν έχετε επαφή με τη μπάντα όλα αυτά σας ακούγονται υπερβολικά, ίσως και ανούσια γιατί τα μουσικά σας γούστα μπορεί να απέχουν έτη φωτός μακριά από αυτά, αλλά για όσους γουστάρουν να ακούνε Metal και γουστάρουν να ακούνε την εξέλιξη του, το μέλλον είναι εδώ και ανήκει 1000% σε αυτά τα αλάνια.
14 Likes
Desultory και Bitterness το album που μου έτυχε από @Clairvoyant. Μπορεί να έχουμε τις διαφορές μας ( ), αλλά η μουσική μας ενώνει. Θα αναφέρω πως όταν βλέπω λέξεις όπως death καλή ώρα, δεν προκαταβάλλομαι αρνητικά, αλλά προσπερνώ, και ο λόγος είναι απλός. Δεν καταλαβαίνω τα φωνητικά. Τα μόνα extreme φωνητικά που αντέχω, είναι από Corey και Serj. Έχω προσπαθήσει πάρα πολλές φορές, και ίσως χάνω και μουσικάρες, αλλά όταν το τραγούδι έχει τέτοια φωνητικά απλά δεν μπορώ να το ακούσω. Μπορεί να φαίνεται περίεργο, γιατί στα τραγούδια δεν προσέχω τη φωνή και τους στίχους γενικότερα, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο όταν έχει brutal (?) φωνητικά είναι hard pass σε μένα. Αντίθετα, με “περίεργες” φωνές ( Bellamy, Tobias, Dave ) δεν έχω πρόβλημα κανένα απολύτως. Ο μόνος λόγος που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι δε βρίσκω κοινό σημείο για να τραγουδήσω, όταν θέλω? Δεν ξέρω, δε με προβληματίζει ιδιαίτερα, υπάρχει πολύ μουσική που πέφτει 100% μέσα σε αυτά που μου αρέσουν, για να νιώσω άσχημα με κάτι που μου αρέσει 80-90%.
Λέγοντας αυτά, δεν κάνει εντύπωση σε κανέναν που θα πω ότι το album έσπειρε. Ήπια τις μπύρες μου ( life hack, αν δεν πιεις για πάρα πολύ καιρό, με 3 μπυρίτσες έχεις κάνει το καλύτερο κεφάλι ever- τώρα που το σκέφτομαι ίσως θα έπρεπε να το ακούσω νηφάλιος? ) και το έβαλα να παίζει χωρίς να δίνω καθόλου σημασία στα φωνητικά. Πέρασα ΚΑ ΤΑ ΠΛΗ ΚΤΙ ΚΑ. Άψογος ήχος, riffs οχι απλώς άνω του μετρίου, αλλά τόσο καλά και “απλά” που σε αναγκάζουν να σηκώσεις την κιθάρα, γενικότερα ένα album που θες να ακούσεις όταν βγεις έξω και να πιεις. Δε θα με κάνει να αλλάξω τη γνώμη μου για το είδος και τα συναφή ( τουλάχιστον στο μυαλό μου, death, black, extreme κλπ κλπ , ό,τι δεν έχει φυσιολογική φωνή απλά δεν το ακούω) αλλά είμαι από τους χρήσιμους ανθρώπους που όταν κάποιος βάζει τέτοια μουσική, θα μοιράσει μπύρες, θα κουνήσει το κεφάλι, θα ανοίξει το shazam και γενικά θα είμαι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ φλώρων και αλανιών στο χώρο ( ο καθένας είναι υπεύθυνος για το που κάνει self-identify ).
Το μόνο αρνητικό ( η φωνή είναι δικιά μου “περιέργεια” ), που να πω την αλήθεια δεν το περίμενα, όυτε να μου έρθει, ούτε να το αναφέρω σαν αρνητικό, ήταν η ανεμπνευσιά στις lead και στα solo. Δεν το περίμενα να μου έρθει, γιατί βλέποντας Clairvoyant-Death λέω, θα ακούσω τρελά πράγματα. Εν τέλει οι rhythm έσπειραν ( δες παραπάνω ) και οι lead ήταν κακές. Όχι μόνο απλές, αλλά κακές. Στα τραγούδια που θα μ’αρέσουν περιμένω οι lead να βοηθάνε το τραγούδι και να σπέρνουν, απλές ή όχι. Άκου τα leaks και τα leads του Bellamy, του Homme, ακόμη και στο Razorblade Romance που πρέπει να ακούσεις ( έμφαση στο πρέπει @Clairvoyant ) ή του Kirk στο st. Anger και θα διαπιστώσεις πως είναι πολύ καλύτερα απ’ότι έχουν παίξει εδώ. Απλά γιατί? Μπορεί να είμαι groovαριστός τύπος και αν δεν ήμουν white boy να άκουγα αποκλειστικά hip-hop, αλλά τα καλά leads πάντα βοηθάνε στα τραγούδια. Πολύ πολύ κακή απόδοση σε αυτό το κομμάτι για μένα.
@Clairvoyant κάνω biased (λίγο) review-κράτηση σημειώσεων όταν τα ακούω πρώτη φορά, μόνο για σένα.
Life Shatters: Φοβερή μελωδία στο reffrain. Ωραίο breakdown. Περίεργο μέτρο κάποια στιγμή ή κόλλησε το τραγούδι. Πολύ απλή η έμπνευση της δισολίας.
Left Behind: Σα να ακούω λίγο πιο νευριασμένους sum41, όταν τα drums είναι πιο ήρεμα. Ξανά πολύ απλές μελωδίες στα σολαρίσματα. Maidenίζει μέχρι το σημείο που κάνουν signature Metallica εναλλαγή ( όχι στο τι παίζουν ακριβώς, αλλά στο πως τη δομούν). Πρέπει να έχουν πολύ καλό drummer και μέτριο προς κακό lead κιθαρίστα. Στο 2.55 η μίξη των drums δε λειτούργησε.
A Closing Eye: Ωραίο riff, μοιράζεται ιδέες με τα δύο προηγούμενα. Ακούω τη φωνή και αναρωτιέμαι γιατί o Jason γκρίνιαζε ότι δεν είχε δημιουργική ελευθερία, μια χαρά τραγουδάει εδώ. Μ’αρέσουν τα χαλιά της lead από πίσω, πάνω στο riff. Επιτέλους κάποιο ωραίο lead που ναι μεν είναι απλό, αλλά ταιριάζει κιόλας. Πάρα πολύ καλό το τέλος, μπράβο. Πω δεν είναι το τέλος, έχει κι άλλο, το αλλάζω γαμάει το “τρελό” section εξαιρετικό riff, 9/10 το τραγούδι, δε βάζω 10/10 γιατί φωνή.
Taste of Tragedy: Και αυτό maidenίζει πάρα πάρα πολύ. 0-000-0-2 can never go wrong γενικά, δεν ξέρω τι νότες χτυπάνε, ακούω μόνο Metallica. Α έχει αυτό που μου άρεσε πάντα σε “σκληρά” τραγούδια, δηλαδή η μελωδία να παίζεται συνεχόμενα ( επειδή ακούω το τραγούδι βαριέμαι να ψάχνω τι εννοώ, εννοώ όπως στη δισολία στο master μετά το solo του Hetfield που πριν επιστρέψουν στο ακουστικό-που-το-παίζουμε-με-distortion, που αντί να χτυπάνε μια φορά τη νότα, α το θυμήθηκα γαμώ, tremolo picking εννοώ, δε το σβήνω ήταν καλή προσπάθεια ).
Bleeding: Ντάξει @Clairvoyant πες μου πως γίνεται να σ’αρέσει αυτό το κομμάτι και δε σ’αρέσουν τα Load και Reload, εκτός αν δε σ’αρέσει το intro. Επιτέλους ωραία groovάτα drums σε όλο το τραγούδι. Πρέπει να το έχω ακούσει στο fox, μπορεί να μιλάει και η μπύρα. Πάλι σπέρνει το outro. Το καλύτερο ως τώρα, άψογο απ’την αρχή ως το τέλος, γενικά είμαι έτοιμος να φωνάξω SPIT OUT THE BOOOOOONE.
Among Mortals: Το πιο generic ως τώρα, οκ, κάτι πάει να πει το riff αλλά δεν… Πάλι το 2ο μέρος του τραγουδιού ή καλύτερα η αλλαγή απ’το βασικό κορμό είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Μεχ συνολικά, το πρώτο κομμάτι που δεν το έβαλα καπάκι για re-listen.
Enslaved: Προβλέπεται δίκαση. Έλα πάλι maidenίζει. Πρώτη φορά που το solo είναι λίγο πιο complex. Ακούγεται ότι έρχεται ωραίο breakdown, α όχι ρε γαμώτο ξεκίνησε καλά αλλά είναι λίγο μελωδικός θόρυβος, περίμενα groove, ξενέρα. Πες μου πως η μελωδία στο 3.10 δεν είναι αυτό που περιμένεις από pop punk, ΤΡΕ ΛΟ tremolo picking πόσο γαμάνε αυτά ρε πούστη. NA’TO πάλι!
Winter: Τι μπαίνει, δώσ’το μου!! Άλλαξαν κούρδισμα? Ακούω λίγο διαφορετικό ήχο στις κιθάρες στα power chords. Όταν ο drummer βάζει groove είναι 10 κλάσεις πάνω, riffs 10/10. ΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ. Πω ρε μλκ τι κομματάρα είναι αυτή.
Cold Bitterness: The Four Horsemen! Με λίγο Whiplash. Στο 0.57 πατάω pause και προβλέπω πως αυτό το τραγούδι θα έχει το καλύτερο breakdown του δίσκου, για να δούμε. Ενδιάμεσα άλλο ένα κακό solo, οκ το’χουμε καταλάβει. Και εδώ maidenίζει πιο άγρια. Δεν έχει breakdown, έχει εναλλαγή τελικά. Χμμ περίεργη, αν η τελευταία νότα ήταν πιο επιθετική στο breakdown riff, θα ήταν πολύ καλύτερο. Awaiting Reprisal, ώπα λάθος τραγούδι.
13 Likes
Χαιρομαι που σου αρεσε τοσο , δεν το περιμενα. Δεν εχουμε διαφορες, διαφορετικες μουσικες προτιμησεις ισως. Για να αποκαταστησω και την φημη μου τα load, reload μου αρεσουν αλλα τα θεωρω τρομερα υπερεκτιμημένα, ιδιαιτερα το reload (κουβεντα για αλλο θρεντ και οχι επικαιρο πια). Θα επανελθω και εγω με HIM- μην περιμενεις βεβαια τετοια αναλυση λογω χρονου.
1 Like
Terra Tenebrosa - The Reverses (2016)
Γουελ, ενώ είχα ακούσει αρκετά το πρώτο άλμπουμ των Terra Tenebrosa και είχα περάσει στα πεταχτά το δεύτερο, το τρίτο και τελευταίο που έριξε στο κουτί ο Αποστόλης δεν το είχα ακούσει ποτέ. Συνεπώς, χάρηκα ιδιαίτερα γι’ αυτήν τη σύμπτωση.
Δεν έκανα κανένα φρεσκάρισμα στα παλιά, ωστόσο αυτό που έχουμε εδώ είναι πολύ πιο βαρύ και ήβολ απ’ ό,τι θυμόμουν. Κάτι για post-metal αναφορές κτλ που είχα κατά νου πάνε περίπατο. Η παράνοια υπάρχει, όπως και η μασκοφορεμένη τους μασκότ στο θριλερικό cover art, ωστόσο όπως είναι εμφανές από τα εναρκτήρια Makoria/Ghost At The End Of The Rope, οι Terra Tenebrosa επιδιώκουν εδώ τον απόλυτο τρόμο.
Ας το πούμε avant-garde black metal. Ωστόσο το avant-garde δεν ορίζεται προς την κατεύθυνση που βάζει στοιχεία τύπου psych/jazz/electronic/prog ώστε να καταλήγει πιο προσβάσιμο στους υπόλοιπους. Κυρίως το επιλέγω από την άποψη ότι βάζει κολασμένες δυσαρμονίες και ενορχηστρωτική υπερφόρτωση πλάι σε βαρύ κι ασήκωτο industrial/sludge. Μου φαίνεται κοντινό στον πυρήνα του (όχι στα μέσα) μ’ αυτό που παράγουν οι Oranssi Pazuzu.
Αν και ο δίσκος εν συνεχεία γίνεται κάπως πιο προσβάσιμος, με αποκορύφωμα το 17-λεπτο κομμάτι που κλείνει το άλμπουμ, παραμένει στο σύνολό του πάρα πολύ δύσκολο άκουσμα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπόρεσα προσωπικά να το ξεκλειδώσω στο μικρό αυτό χρονικό διάστημα για να δω πόσο πολυεπίπεδο ή επιφανειακό μπορεί να αποδειχθεί, καθότι δεν είναι μουσικές που παίζω στα πεντοδάχτυλα. Προς το παρόν, μπορώ να δηλώσω πως είναι πολύ επιβλητικό εν πρώτοις.
Οι παρακάτω στίχοι είναι η καλύτερη περιγραφή/κριτική αυτού του δημιουργήματος.
This monument to everything vile and ugly and dead,
Come where sorrow and fear has hold,
No light transgressing,
Come where the air is stale and black,
Learn how to breathe it.
12 Likes
Έχει ειπωθεί ουκ ολίγες φορές - και δικαίως - ότι η μουσική περίοδος των '70s είναι ένα σεντούκι θησαυρού. Χωρίς να υποτιμάται το σήμερα, έχουμε βρεθεί όλοι, λίγο έως πολύ, να γνωρίζουμε τις μουσικές κατηγορίες και υποκατηγορίες, όπως και τους δίσκους που υπάγονται σε αυτές. Κι εκεί που βγαίνει μπροστά αυτή η γνώση, έρχονται δίσκοι σαν το “One Size Fits All” και φτάνεις μόνος σου να παραδέχεσαι ότι τελικά “δε ξέρω τα πάντα”.
Είναι ωραίοι οι σημερινοί μουσικοί, ειδικά αυτοί που πιάνουν ένα μουσικό όργανο στα χέρια τους και αφορμούμενοι από τους εμπνευστές τους - κατά βάση μιας άλλης δεκαετίας - λένε θα παίξω κάπως έτσι, και το αποτέλεσμα τείνει προς τον ορισμό μιας κατηγορίας. Έχω, όμως, την αίσθηση, ακούγοντας για πρώτη φορά στη ζωή μου έναν ολοκληρωμένο δίσκο του Frank Zappa, ότι τότε δεν αποσκοπούσαν να φτιάξουν μια κατηγορία, έναν τεχνικό όρο που θα τον μνημονεύει ο Τύπος, αλλά το ζητούμενο γι’ αυτούς ήταν να πιάσουν το ρυθμό του ενός και ο καθένας τους να βάλει το λιθαράκι του μέχρι τη στιγμή που γεννιέται κάτι, όχι για να το καταλάβουμε εσύ κι εγώ, αλλά για να το ακούσουμε και να το χαρούμε. Να πιάσουμε το ρυθμό και να το χαρούμε ξανά.
Ας πούμε ότι δίσκος κινείται κάπου ανάμεσα στο hard fussion jazz και το art blues. Λοιπόν, δεν είναι παρά λέξεις που χωρίς τη μουσική ν’ ακούγεται δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Αν δεν ακούσεις τον George Duke να “αναπαριστά” τον Ινδό τραγουδιστή δεν υπάρχει περίπτωση να εξηγήσεις και να παραδώσεις κατόπιν τον όρο “art”. Αν δεν ακούσεις τα πολυφωνικά τους ενστερνίσματα που παραπέμπουν σε εκκλησιαστικές χορωδίες του Νότου, δεν πρόκειται να δεις που μπαίνει το “blues”. Και αν δεν βάλεις στο αυτί σου την οπτική της ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας που δημιουργεί ο Frank με την κιθάρα του, δε γίνεται να διαπιστώσεις πως μερικοί μεταλλάδες μπορούν να δημιουργήσουν έναν avant - garde δίσκο.
Αυτός ο δίσκος είναι πολύ ζεστός. Υπάρχουν δίσκοι των ‘70s για τους οποίους μπορούμε να γράφουμε με ωραίες λέξεις, για να προσπαθήσουμε να τους εξηγήσουμε, αλλά και πάλι… η μουσική αυτών των δίσκων θα διαλύει όποιες λέξεις χρησιμοποιήσουμε. Διότι, τέτοιοι δίσκοι είναι για να τους ακούς και να τους χαίρεσαι. Σ’ αρέσει να βλέπεις τον Χατζηπαναγή να παίζει μπάλα (δε αναφέρομαι καν στον όρο ντρίμπλα, απλά να παίζει μπάλα) και τον Zappa με την παρέα του να παίζουν αυτό το ωραιότατο άσμα “Sofa No”; Πρόσεξε, λοιπόν, ότι μπορεί να επιχειρήσεις να πράξεις με τον ίδιο τρόπο είτε στο γήπεδο είτε στο σανίδι, αλλά πάντα γνωρίζεις ότι χαίρεσαι περισσότερο αυτό το “δώρο” που σ’ έκανε με τον δικό του τρόπο αυτός ο καλλιτέχνης. @pantelis79 σ’ ευχαριστώ πολύ πολύ γι’ αυτό τον δίσκαρο!
17 Likes
Χαίρομαι που σου άρεσε. Ευτυχώς αυτόν τον δίσκο τον είχα ακούσει πριν πολλά χρόνια κι έχω μπορέσει να τον χωνέψω, να τον εκτιμήσω, να τον αγαπήσω, να τον λιώσω. Ισορροπεί εξαιρετικά πάρα πολλά στοιχεία της μουσικής του Zappa χωρίς να είναι στριφνός στο άκουσμα και απ’ όσους δίσκους του Frank έχω ακούσει, αυτός είναι μάλλον ο αγαπημένος μου μαζί με το Hot Rats. Επίσης ο Zappa ήταν τρομακτικός κιθαρίστας και νομίζω ότι δεν παίρνει το credit που του αναλογεί γι’ αυτό. Ήταν επίσης και τρομερός δικτάτορας 
, αλλά αν δούμε τους μουσικούς με τους οποίους έχει συνεργαστεί, είναι να τραβάς τα μαλλιά σου. Μέχρι και τον Vai έχει αναδείξει, από εκεί ξεκίνησε ο Steve. Εκτός από τους Terry Bozzios, τους Aynsley Dunbars, Adrian Belews, George Dukes, Napoleon Murphy Brocks, Lowell Georges, Vinnie Colaiutas αυτού του κόσμου, μέχρι και η Tina Turner και ο John Lennon και ο Eric Clapton έχουν παίξει σε δίσκους του. Κρίμα που αυτή η μουσική ιδιοφυΐα έφυγε μόλις στα 53 της χρόνια από κοντά μας, καθόλου πλήρης ημερών, από καρκίνο του προστάτη. Όταν ήταν μικρός είχε κάνει κάτι “θεραπείες” με ράβδους ραδίου για ιγμορίτιδα που είχε, ίσως έπαιξε κι αυτό ρόλο. Ή το ότι ζούσε κοντά σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις όπου φυλασσόταν mustard gas.
Α, χρωστάω και κάτι στον @Spyros_Koukas.
Ευχαριστώ @Spyros_Koukas, ήταν πολύ καλύτερο απ’ ό,τι περίμενα, αλλά φοβάμαι να προχωρήσω παραπέρα, δοκίμασα λίγο και πόνεσα 
.
Αν μπαίνετε από κινητό πείτε να ποστάρω και το κείμενο, είπα να το κάνω old school, να δω ποιος θα μπει στον κόπο να το διαβάσει
EDIT: το ακούω αυτό για το μαύρο χαρτί, μου άρεσε
19 Likes
Υπέροχο, πραγματικά. Υποθέτω ήταν τα 3 πρώτα κομμάτια που άντεξες;
(οριακά τον κρατάμε από προχθές ρε φίλε με τον @Ktn , όταν κι άρχισε συγκρίσεις Βασιλιά - υπόλοιπου metal στην 3-4η μπύρα, μετά από το γράμμα δεν μας ξεπλένει τίποτα )
3 Likes
Μ’ έπιασε τενοντίτιδα και μόνο στην θέα στο μεταξύ :")
4 Likes