@furor είσαι μεγάλος αλήτης!! 
2 Likes
Αρχίζω από τώρα το κλάμα.
Just let me ruin my guts tonight. :’)
Μαρέσει εντωμεταξύ που άλλαξα τη Μύρκουρ γιατί σκέφτηκα λέει ότι υπάρχουν πεντέξι άτομα εδώ γύρω που έχουν ήδη ακούσει το δίσκο και με πιθανότητες παίζουμε, οπότε ας κατεβάσω κάτι που έχει ακούσει το πολύ ένας :’)
1 Like
χαχα! Btw και το Bring me και το Code Orange τα έχω ακούσει, οπότε θα είναι/θα ήταν εύκολο.
Τώρα για 'σένα θα δείξει… μη ντρέπεσαι πάντως!
Μακάρι, αν και μάλλον θα σε ζορίσει το δικό μου. είναι love it or hate it φάση και μάλλον προς το hate σε κόβω! 
Από strokes δεν έχω ακούσει νότα πάντως, οπότε παραμένω αισιόδοξος!
Και οφείλουμε και ένα thumbs up στον @JTN, μιας και αποδείχθηκε σωστός εκ του αποτελέσματος αφού δεν βλέπω 3 & 4 duplicates! Διάολε, το Obsidian δεν μπήκε ούτε 1 φορά!!! 
2 Likes
Σιγά να μη ντραπω… Αλλά θέλω τα ονόματα σας και τι παίζει ο καθένας, να μου πεις που είναι το προβαδικο και αν έχετε καταφέρει να το παίξετε live…
1 Like
Και όμως όχι τελικά (αν και το σκέφτηκα να το βάλω και εγώ για προφανείς λόγους - εν τέλει πήγα με outsider), αλλά τι να πρωτοπεί κανείς για αυτό το έργο τέχνης, οπότε αναμένω τον @Spyros_Koukas να καταθέσει τις δέουσες τιμές στο δέος. 
edit: @Aldebaran έλα εδώ να δεις για τι δίσκο θα γράψει ο Σπύρος να τον κρίνουμε σιωπηλά
4 Likes
Ααααα τι ωραία, μου έτυχε κάτι που και δεν έχω ακούσει ακόμα και είχα στο νου μου να το κάνω. @matia ελπίζω μόνο να μην βαρεθείς.
Στην αρχή είπα να βάλω το Plague, αλλά σκέφτηκα πως και τα έχω ξαναπεί γι αυτό και ήθελα να μείνω πιστή στα βλάχικα που έχω πιάσει τελευταία.
1 Like
Μου αρεσουν οι BOC, τουλαχιστον τα πρωτα. Αυτο δεν το εχω ακουσει και νομιζω οτι δεν θα εμπαινα και στον κοπο μονος μου, οποτε εχουμε επιτυχια. Φανταζομαι εσυ το εχεις ακουσει αυτο που σου ετυχε, αλλα επρεπε να βαλουμε το αγαπημενο μας για το 2020.
1 Like
Το 2020 βγήκε αυτό μετράει 
Επίσης ευχαρίστως να το ακούσω 600 φορές ακόμα
Μαλλον σιγοτραγουδας και εσυ το sisters που και που
2 Likes
2 Likes
Χεχε με ελαφρία Country / Americana έχω κάποια λίγα ακούσματα, δεν τρελαίνομαι αλλά μ αρέσει σαν άκουσμα, κάτσε να τελειώσω μια το review για το Ark πρώτα που είναι σα να ακούς 3-4 διαφορετικά άλμπουμ και θα ενδώσω και σε αυτό μετά 
Για το Psychotic Waltz τι να πώ, enjoy απλά!!
2 Likes
Φίλτατε @QuintomScenario χαίρομαι πολύ μου ευχαριστήθηκες το άλμπουμ των Καυλεσα.
Επέλεξα το άλμπουμ γιατί όπως και εσύ πολύ σωστά ανέφερες, δε μπορώ να αποφασίσω ποιο είναι το αγαπημένο μου τρακ αλλά πιστεύω ότι το “Where the horizon unfolds” είναι από τα αγαπημένα μου μεταλ τραγούδια.
Στα δικά μας, μετά από μια εξαιρετική πάσα είχα τη τύχη να ακούσω το Five Deadly Venoms των Τεξανών Shaolin Death Squad.
Mε ιντριγκαρε το ταγκ Progressive Ninja Buddhist Metal και ειχα μεγαλη καψα να το ακουσω!
Το αλμπουμ λοιπον ειναι ενα progressive διαμαντάκι εμπνευσμένο από μια ταινία πολεμικών τεχνών με το ίδιο όνομα αλλα και μια φρεσκια παρουσια στο χωρο της progressive μουσικης με πολλα συνθετα μουσικα στοιχεια.
Είναι δύσκολο να περιγράψεις η να κατηγοριοποιήσεις ακριβώς τον ήχο τους και συναρπάζει θετικά τον ακροατή με στοιχεία που θυμίζουν τη παλαβομάρα του Παττον μέχρι πιο κλασσικό prog τύπου Dream Theatre, όλα όμως κάτω από μια οριενταλ ομπρέλα (σε σημεια)! Γιαυτο το λόγο πολλές συγκρίσεις έρχονται με Faith No More και πιο πολύ Mr. Bungle είναι ον ποιντ.
Σε πολλες στιγμες μου θυμισαν πολύ τα καθαρα των Between The Buried and Me για καποιο λογο – μου φανηκαν πολύ παρομοια (και το λεω για καλο μιας και γουσταρω φουλ BTBAM).
Μετα τη πρώτη ακρόαση, μου έβγαλε με τη μια το συναίσθημα του κονσεπτ - τα θεατρικά σημεία το βοήθησαν πολύ σε αυτό - οπότε το ότι ακολουθεί την ομώνυμη ταινία δε μου έκανε έκπληξη, αλλά το σίγουρο είναι ότι το άκουσα μονορούφι.
Πρωτου ακουσω τον δισκο λοιπον και διαβαζοντας Buddhist Metal, δεν ηξερα τι ακριβως να περιμενω – ειτε θα εσκαγε κατι προς ΟΜ - που θα με εκανε πολύ χαρουμενο - ειτε θα ηταν κατι μοναδικο που θα με περιμενε να το ανακαλυψω. Μου άρεσε πολύ ο δίσκος τελικα και χάρηκα που άκουσα κάτι που δύσκολα θα έβαζα εάν δε μου το πρότειναν, οπότε ευχαριστώ το τρομερό μας θρεντ για αυτό και τον OP.
9 Likes
Ωπ δευτερο ματσαρισμα με Μανο μετα απο το δευτερο με τον Ηβολ.
Δεν παραπονιεμαι! Αλλωστε λατρευω Caligula’s Horse και δεν εχω ακουσει καν το καινουριο!
1 Like
Μας κατάπιε η δουλειά, παίδες Οπότε exchange αναβάλλεται για το 2021 από εδώ. Τουλάχιστον προλάβαινα να διαβάζω τις ως τώρα κριτικές, πολύ καλή δουλειά παιδιά! Εγώ λοιπόν είχα να γράψω για το Frail των Honeydive. Του 1993 δίσκους, τη μπάντα την ήξερα μονάχα σαν όνομα, οπότε ήταν πολύ καλή ευκαιρία αυτή που μου έδωσε ο @matia να δω τι παίζει με δαύτους.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-1520400-1225726705.jpeg.jpg)
Πώς θα ακούγονταν τα Ξύλινα Σπαθιά αν άκουγαν πολύ περισσότερο grunge και αποφάσιζαν να σκληρύνουν τον ήχο τους και να γράψουν αγγλόφωνο στίχο; Κάπως έτσι νομίζω θα ήταν το αποτέλεσμα. Οπότε φυσικά και περίμενα με μεγάλη σιγουριά ότι θα είναι Θεσσαλονικείς, Αθηναίοι τελικά. Huh, neat.
Οι πρώτες ακροάσεις (λιγότερες απ’ όσες θα ήθελα σε βάθος εβδομάδας, γιατί ο δίσκος το αξίζει) κατ’ αρχάς αποκάλυψαν έναν καθαρό ήχο με τα όργανα να ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο αλλά και να πλέκουν ένα πολύ δυναμικό ηχητικό φάσμα. Φοβερό γκρουβ, με κιθάρες να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, είτε σκαρώνοντας ριφ αλήτικα, μηχανόβια, το ένα πιο κολλητικό από το άλλο, είτε υποχωρώντας για λίγο και (μάλλον) ρουφώντας μια τζούρα πριν ξαναχωθεί στη μάχη. Μπάσο παντού και ΔΥΝΑΤΑ – όπως πρέπει, δηλαδή – που δεν σταματά κι εκείνο να υφαίνει μελωδίες. Ντραμς που δεν ξεμένουν πίσω, απεναντίας παίζουν ωραία με το τέμπο και διατηρούν το ενδιαφέρον.Τέλος, η φωνή ωραία και αρκετά γρεζάτη, χωρίς να κάνει κάτι που δεν περίμενα για το είδος, αλλά απόλυτα ταιριαστή με τον ήχο τους.
Συνολικά, μου άφησε πολύ γλυκιά αίσθηση ο δίσκος. Σίγουρα είναι ένα προϊόν ξεκάθαρα 90s. Στα 36 περίπου λεπτά του ακούμε μουσική που garageίζει ούσα όμως αρκετά πιο δημιουργική μουσικά, που λοξοκοιτάει αναμενόμενα αρκετά προς το punk αλλά και το metal, αδιαφορώντας για ψυχεδέλειες και λοιπά. Ταυτόχρονα βέβαια μου θυμίζει αρκετά σε φάσεις τον μετέπειτα ήχο των Spiritual Beggars, ειδικά ως προς το νεύρο. Έχω την αίσθηση ότι αν το Frail είχε βγει 2-3 χρόνια αργότερα, ίσως να είχε πολύ διαφορετική απήχηση καβαλώντας λίγο από το κύμα του desert rock. Κρίμα, γιατί απ’ ότι κατάλαβα, μετά από έναν ακόμα δίσκο το διάλυσαν και ο καθένας επέστρεψε στη βιοπάλη.
Από αγαπημένες στιγμές νομίζω σίγουρα θα έμενε η θριαμβευτική εισαγωγή του Another Place Another Time (με ριφ από αυτά που “φτιάχνουν” μπάντες), το υ-πέ-ρο-χο σφηνάκι του Strike Me Blind με τη post-punk μπασογραμμή, το δυναμικό μπάσιμο στον δίσκο και ψάρωμα με το Realize και το Fucked Up and Far From Home, που ίσως είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα του πόσο δεμένοι υπήρξαν ως μπάντα οι Honeydive.
Πολύ ωραία πρόταση, ευχαριστώ!
9 Likes
Δικιο δεν ειχα που το εβαλα ετσι? 
2 Likes
Nadir’s Big Chance είναι το άλμπουμ που μου ανατέθηκε από τον @Spyros_Koukas την περασμένη βδομάδα. Είναι το πέμπτο σόλο άλμπουμ από τον Peter Hammill το οποίο κυκλοφόρησε το 1975. Να πω την αλήθεια τον Peter Hammill δεν τον ήξερα σαν καλλιτέχνη. Έψαξα εδώ στο φόρουμ μήπως υπάρχει κάποιο τόπικ και αυτό που βρήκα είναι ένα thread με τίτλο Peter Gabriel vs Peter Hammill.
Η μουσική στο άλμπουμ είναι proto-punk, garage rock. Η δική μου σχέση με το punk ξεκινάει ελαφρώς πιο μετά από το 1975 που βγήκε το άλμπουμ για το οποίο μιλάμε. Δηλαδή με μπάντες όπως Clash, Ramones, Sex Pistols. Εντάξει μη φανταστείτε κάποια τρομερή σχέση ας πούμε με τους Clash (κανά London Calling, Ι Fought the Law και τέτοια). Κυρίως fan των Ramones είμαι.
Πάμε τώρα στο πώς βίωσα το δίσκο. Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι εδώ μέσα που είναι περισσότερο λάτρεις των 70s σε σχέση με μένα θα γούσταραν περισσότερο και θα έκαναν και καλύτερη κριτική ως πιο μυημένοι.
Θα επικεντρωθώ σε ορισμένα τραγούδια που ξεχώρισα περισσότερο και μου άρεσαν (τα υπόλοιπα είτε μου άρεσαν λιγότερο, είτε δεν βρήκα κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και τα έκανα skip).
Το Shingle Song είναι μια όμορφη συναισθηματική μπαλάντα. Ό,τι πρέπει να την ακούς βραδάκι σπίτι σου και να χαλαρώνεις. Θα μπορούσε να είναι και soundtrack ταινίας που δεν έχει happy end και να ακούγεται το τραγούδι στο τέλος καθώς οι θεατές αποχωρούν.
Πάμε στο Birthday Special. Ο ορισμός του garage rock, πολύ καλό.
Open your eyes, από τις καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ. Οι πινελιές από σαξόφωνο δένουν πανέμορφα.
Nobody’s Business, τετράλεπτο δυνατό κομμάτι. Κι εδώ ωραίες πινελιές από σαξόφωνο.
Να αναφέρω και το ομώνυμο Nadir’s Big Chance που ανοίγει το άλμπουμ. Κλασσικό garage rock ό,τι πρέπει για εναρκτήριο κομμάτι.
Συνολικά μου άφησε μια ωραία αίσθηση ο δίσκος. Να απολογηθώ και για την ολιγοήμερη καθυστέρηση της κριτικής. Αυτά… 
10 Likes
Ο αληταράς ο @furor μου έδωσε να τσεκάρω τον δίσκο της μπάντας του Furor με τον τίτλο “Love”, δεν ξέρω αν είμαι τυχερός γιατί ο δίσκος είναι to the point στα ακούσματα που έχω, η αν είμαι άτυχος γιατί έχω πολλά μέτρα σύγκρισης (και κατά βάθος θα ήθελα να μου έπεφτε κάποια στιγμή ένα από όλα αυτά τα μπλακ που ακούτε εσείς οι νεολαίοι, να τα κρίνω κατά τα έργα τους).
Μετά από περίπου 5-6 καλές ακροάσεις, τσεκάρισμα σε YouTube για κλιπακια και μια μικρού μήκους συζήτηση με τον κιθαρίστα της μπάντας για το τι παίζει με τους Furor, είμαι έτοιμος και αρχίζω να πληκτρολογώ. Το “Love” είναι ένας πολύ σύγχρονος δίσκος, είναι βαφτισμένος metalcore, αλλά για εμένα το metal των 10’s είναι αυτό ακριβώς που παίζουν τα παιδιά. Οι επιρροές από το αμερικανικό metalcore που επικρατούσε στα 00’s σε συνδυασμό με το hardcore της ίδιας εποχής, έχουν αναμιχθεί με πλήρη επιτυχία και η groova δίνει πολύ σωστά τη θέση της σε πορωτικά breakdown. Θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στο κομμάτι “Charles” που σε δύο και κάτι λεπτά, αποδεικνύει όλα όσα λέω, riff οδοστρωτήρας, chorus για κοπανημα, ιδανικό solo, breakdown αριστούργημα και στίχος τέρμα επίκαιρος, θα μπορούσε να είναι εύκολα ο ύμνος του καραντινιασμένου. Στην ίδια λίστα θα βάλω και τα “Snakecharmer”, “Blinders”, “Chariot” και “Tightrope” που αναγκάζουν τον σάπιο αυχένα μου να ξεχαρβαλωθεί λίγο ακόμα. Για το “Heartless” που έχει και Κλιπάρα δεν έχω και να πω πολλά, εύχομαι μόνο να το λιώσετε live με τον κόσμο να γκαρίζει το refrain οπως του αξίζει. Τελευταίο θέλω να σχολιάσω το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου που ενώ φαινομενικά δεν ταιριάζει σε όλη αυτή την καταιγίδα, καθώς οι ταχύτητες πέφτουν δραματικά και εγώ έχω σταματήσει πλέον να κουνιέμαι, καταφέρνει να με χαλαρώσει και να με κάνει να απολαύσω μια πολύ σωστά οργισμένη - δομημένη διαδρομή.
Πάμε στο ζουμί τώρα. Δεν άκουσα κάτι καινούργιο, κάτι που θα κάνει τα αυτιά μου να τεντωθούν σαν του σκύλου μου από ενδιαφέρον, αλλά αυτό νομίζω δεν είναι και το στοίχημα που έβαλαν τα παιδιά. Υποψιάζομαι ότι ο στόχος των παιδιών είναι να δημιουργήσουν κάτι πολύ όμορφο και κάτι πολύ σωστό, πράγμα που έπραξαν και με το παραπάνω. Ο δίσκος δεν υστερεί σε κανένα τομέα και αυτό που κάνει το κάνει ολοσωστα, είναι φρεσκος είναι δίσκος που μπορεί να παιχτεί ολόκληρος σε live και να κάνει και την μπάντα και τον κόσμο να περάσουν γαμάτα. Οπότε κύριοι συμφορουμίτες αν είστε σε mood να κουνηθείτε από την καρέκλα σας εδώ είναι το link και μην ξεχνάτε support your local band!
10 Likes