Λοιπόν, το ξέρω ότι έχω καθυστερήσει, αλλά είναι δύσκολη περίοδος για μένα πνευματικά παιδιά, ζητώ συγγνώμη. Απαντάω στον προηγούμενο γύρο λοιπόν, όπου κλήθηκα από τον @Dr.Feelgood να ακούσω (εντάξει, δε χρειάστηκε 
) και να γράψω λίγα (;;
λόγια για το The Raven That Refused To Sing (And Other Stories) του Steven Wilson. Τα λίγα λόγια είναι ότι πρόκειται για τον αγαπημένο μου δίσκο της τρέχουσας δεκαετίας (και όχι της τρέχουσας χιλιετίας @plex27, μιας και έχει βγει και Lateralus ). Πώς κατέληξε σε αυτή τη θέση; Πάμε να σας πω μερικές ιστορίες για τη σχέση μου με τον Wilson 
. Προσωπικές ιστορίες από τα παλιότερα χρόνια είναι, δε θα μιλήσω και πολύ μουσικά. Κάποιοι ίσως αναγνωρίσουν και τον δικό τους εαυτό σε αυτές. Όποιος θέλει να διαβάσει, πατάει και διαβάζει.
Summary 1: το εξώφυλλο που δε μου άρεσε
Αυτή λοιπόν η σχέση κόντεψε να ξεκινήσει το 1996, αλλά ατύχησα λόγω ανωριμότητας . Εκείνη τη χρονιά ξεκίνησα να σπουδάζω σε άλλη πόλη (Πάτρα) από τη δική μου (Αθήνα). Βρήκα λοιπόν ένα δισκάδικο-τρύπα, που ο τύπος που το είχε ήταν πολύ ωραίος και γενικώς αρκετά ενημερωμένος. Παιδί ήμουν τότε, τίποτα σχεδόν δεν ήξερα, κοίταζα να μάθω ό,τι περισσότερο μπορούσα. Χρόνος υπήρχε, ευκολία στην πρόσβαση στη μουσική ήταν αυτό που μας έλειπε. Τέλος πάντων, ο τύπος αυτός, ο Φάνης, μου είχε προτείνει το Signify ως τον καλύτερο δίσκο που είχε βγει εκείνους τους μήνες. Ο ίδιος είχε έρθει και Αθήνα στη συναυλία που έδωσαν τότε στο Ρόδον (δεύτερη φορά που είχαν έρθει) και είχε πάθει πλάκα, είχε επιστρέψει εκστασιασμένος. Εμένα λοιπόν δε μου είχε αρέσει καθόλου το εξώφυλλο, λέω “τι μαλακία είναι αυτή, μια γυναίκα να κρέμεται από σκοινιά” και είχα επιλέξει να αγοράσω άλλα πράγματα. Είπαμε, δοκιμή δεν μπορούσα να κάνω 
.
Summary 2: τα χαμένα live
Πάμε μερικά χρόνια μετά. In Absentia, δισκάρα. Είχε βγει πρώτα Ευρώπη και μετά από μήνες Αμερική. Αυτό το είχα πάρει χαμπάρι στην ώρα του 
, σ’ εμάς είχε βγει 2002, ήταν και πολύ ωραίο μείγμα prog με καλές δόσεις από metal, η συνταγή είχε πετύχει φοβερά. Τότε είχα επιστρέψει Αθήνα, είχα τελειώσει σπουδές. Οι Porcupine Tree λοιπόν θα ερχόντουσαν για δυο μέρες στο Ρόδον, αλλά ήταν τριήμερο 25ης Μαρτίου και είχαμε κανονίσει να πάμε με το τότε έτερο ήμισυ στη Θεσ/νίκη. Θα φεύγαμε την προηγούμενη μέρα από το πρώτο live, οπότε τα έχανα και τα δύο, δεν υπήρχε θέμα. Το κακό είναι πως όταν φτάσαμε Θεσσαλονίκη αργά το βράδυ, έμαθα από την παρέα μας εκεί ότι ακριβώς εκείνη τη μέρα οι PT έπαιζαν εκεί . Φυσικά έχασα και αυτό το live, αλλά τα ενημερωτικά μέσα ήταν ακόμα σχετικά πενιχρά αν συγκριθούν με σήμερα. Δεν ήξερα καν ότι έπαιζαν. Είναι πολύ καλύτερα που με μερικά clicks μπορείς πια να ενημερωθείς για πάρα πολλά.
Summary 3: Λυκαβηττός
Το 2004 είδα Blackfield στο Ρόδον, μου είχαν αρέσει πολύ, ο πρώτος τους δίσκος ήταν ζηλευτή pop που ήθελε ταλέντο για να τη γράψεις. Το 2005 θα έβλεπα για πρώτη φορά το real thing όμως. Πρέπει να είχα πάει πρώτος από όλους στον Λυκαβηττό, ακόμα και από τους φύλακες . Ανοίξανε οι πόρτες, βρέθηκα στο κάγκελο κεντρικά, έφυγα για λίγο να πάρω ένα μπλουζάκι που υποστήριζε ότι είναι XXL αλλά δεν έχω φορέσει ούτε μια φορά μέχρι σήμερα γιατί στην πραγματικότητα είναι λίγο μεγαλύτερο από medium (ίσως είναι XXL για τον ίδιο τον Wilson) και επέστρεψα στη θέση μου. Blackfield και πάλι πολύ ωραίοι, Van der Graaf Generator μας είχαν πάρει στο σκαλπ (ειδικά ο εκπληκτικός drummer, τον θυμάμαι ακόμα και σήμερα), όμως ίσως για πρώτη φορά στην Ελλάδα εφαρμόστηκε curfew και τον ήπιαμε, οι Porcupine Tree είχαν παίξει μόνο 70 λεπτά. Εγώ ρε ήμουν αρρωστάκι ήδη τότε, δε μου είχαν φτάσει ούτε για ζήτω.
Summary 4: Metropolis
Σε όλα τα ενδιάμεσα διαστήματα, είχα προσπαθήσει και καταφέρει να βρω και να αγοράσω αρκετές από τις κυκλοφορίες τους. Τότε τα περισσότερα παλιά τους albums δε βρισκόντουσαν με τίποτα, ήταν από μικρές δισκογραφικές, βγαίνανε στην ώρα τους, τα έπαιρνε όποιος τα έπαιρνε, μπορούσες να τα βρεις για κάναν χρόνο και μετά, πάπαλα. Δηλαδή κάτι Stupid Dream, Up The Downstair τα είχα πάρει από ebay και μάλιστα σε ψιλοτσιμπημένες τιμές. Μέχρι και ρώσικα bootlegs κυκλοφορούσαν, μια φορά μάλιστα την πάτησα και είχα πάρει ένα τέτοιο, αλλά ευτυχώς μου είχαν επιστρέψει τα λεφτά. Τα πιο χαρακτηριστικά πάντως που θυμάμαι έχουν να κάνουν με το Metropolis. Μια φορά θυμάμαι είχε βάλει το Lightbulb Sun προσφορά 10 ευρώ και το είχα τσιμπήσει. Μια άλλη φορά θυμάμαι ότι ήταν περίοδος που τους είχα κυριολεκτικά λιώσει, άκουγα επί βδομάδες. Υπήρχαν τέτοιες περίοδοι τότε. Ένα απόγευμα λοιπόν πήρα το μετρό και πήγα στο Metropolis με σκοπό απλώς να αγοράσω όποιο CD τους βρω μπροστά μου και δεν το έχω. Πήγα εκεί και το μόνο που βρήκα και δεν είχα ήταν το Recordings. Ήταν ένα αντίτυπο που το είχαν εκεί πέρα καιρό και δεν έφευγε με τίποτα, το μπάνιζα, αλλά ήταν ακριβό, είχε πάνω από 20 ευρώ θυμάμαι, 20,70, κάτι τέτοιο. Το θέμα είναι ότι …δεν είχα τόσα λεφτά πάνω μου, είχα 10 λεπτά λιγότερα . Λέω “δε γαμιέται”, το πήρα, πήγα ταμείο, είπα ότι μου λείπουν 10 λεπτά, άδειασα ΤΑ ΠΑΝΤΑ από το πορτοφόλι, το πήρα κι έφυγα. Δεν το είχα καν ακούσει μέχρι τότε, οπότε το 14λεπτο Even Less με το που έβαλα το CD να παίζει ήταν ένα ωραίο σοκ. Ευτυχώς είχα ήδη εισιτήριο για το μετρό για να επιστρέψω.
Summary 5: διαβατήριο
Γενικώς τον Wilson τον παρακολουθούσα χρόνια. Έπαιρνα τα περισσότερα από τα πράγματα που έβγαζε και μου άρεσαν και σχεδόν όλα. Αυτό κλονίστηκε λίγο με το Deadwing (το οποίο σήμερα θεωρώ καλύτερο απ’ ό,τι το θεωρούσα τότε). Με το επόμενο όμως, πήραμε πάλι τα πάνω μας, πολύ ωραίος δίσκος το Fear Of A Blank Planet. Τότε δεν είχαν έρθει εδώ, αλλά τους είχα δει έξω. Μάλιστα, τότε ήμουν στρατό, ζήτησα άδεια, δε μου απαντήσανε ποτέ, ούτε θετικά αλλά ούτε και αρνητικά. Τους έγραψα και σηκώθηκα κι έφυγα έτσι 
. Είχα μεν παραδώσει την ταυτότητά μου στο ΥΠΕΘΑ, αλλά δεν είχα παραδώσει το διαβατήριό μου 
. Όταν γύρισα δε με περιμένανε με τίποτα όπλα στο αεροδρόμιο. Ακούς γατάκι @QuintomScenario; Ακούω να λες.
Summary 6: υπογραφές
Πολύ ωραίο και το Insurgentes, ο πρώτος solo δίσκος του Wilson, που βγήκε το 2008. Πάρα πολύ ωραίο και το Schoolyard Ghosts των No-Man. Μάπα το The Incident. Πολύ. Ο χειρότερός τους δίσκος. Το άκουσα, το ξανάκουσα, δεν κατάφερε να με κερδίσει ποτέ. Συναυλιακά βέβαια εξακολουθούσαν να κεντάνε. Είχαν έρθει Αθήνα, όπου είχα κερδίσει σε διαγωνισμό του rocking και τους είχα συναντήσει για λίγα λεπτά backstage, λίγο πριν ξεκινήσει το live. Θυμάμαι ότι ο διαγωνισμός απαιτούσε απλώς να γράψεις τον αριθμό του εισιτηρίου σου (ήταν για meet and greet, όχι για πρόσκληση). Ο δικός μου ήταν εύκολος, μιας και ήταν ο νο.1 . Δεν είχαμε πολλή ώρα δυστυχώς, προλάβαμε να βγάλουμε μια φωτό και να πούμε δυο λόγια κι έφυγαν. Όμως, είχα κουβαλήσει το κουτί του live Anesthetize μαζί για να μου το υπογράψουνε. Το έδωσα στον manager λοιπόν και τους το πήγε πίσω και μου το έφερε με τις 4 υπογραφές. Του είπα λοιπόν ότι δεν είχε υπογράψει ο John Wesley, ο έξτρα κιθαρίστας που δεν ήταν μέλος, αλλά περιόδευε μαζί τους. Μου είπε “αφού δεν είναι μέλος” και του είπα “ναι, αλλά σε αυτό το live παίζει”, οπότε το ξαναπήρε, το ξαναπήγε πίσω και μου το έφερε και με την υπογραφή του Wesley . Την επόμενη μέρα είχα πάει και Θεσσαλονίκη. Όπου είχαν παίξει ένα τέταρτο περισσότερο, αλλά και τη full version του Even Less 
.
Το 2011 ο Wilson έβγαλε τη μεγαλεπήβολη συνεργασία του με τον Μιχαλάκη, τους Storm Corrosion. Δεν. Δε θα το πω “μούφα”, αλλά σίγουρα ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που περίμενα να ακούσω. Τρίτος δίσκος Blackfield. Μπααααα. Μετριούρα του κερατά. Οι αστοχίες είχαν αρχίσει να μαζεύονται και να είναι και συνεχόμενες, οπότε σκέφτηκα ότι αναπόφευκτα είχε επέλθει ο κορεσμός. Από εκεί που σχεδόν με κάθε κυκλοφορία γούσταρα και την έλιωνα (εντάξει, όχι Bass Communion ε, αλλά οι I.E.M. ήταν ωραίοι), είχα φτάσει οι περισσότερες να μη μου αρέσουν καν. Οπότε έκανα ένα (μόνιμο) διάλειμμα από το fanboyλίκι μου, το οποίο κάπου εκεί τελείωσε. Το Grace For Drowning, ο δεύτερος προσωπικός του δίσκος, πέρασε εντελώς ξυστά. Άδικα ίσως, αλλά δεν ήμουν πια σε φάση (αργότερα τον εκτίμησα).
Στο προκείμενο: λίγα λόγια για τον δίσκο τώρα . Το 2013 ο Wilson αποφάσισε να φτιάξει πάλι μόνιμη μπάντα, την οποία στελέχωσε με μουσικούς που όλοι ήταν καλύτεροι από τον ίδιο. Ας μην ξεχνάμε, ο Adam Holzman έχει παίξει στη μπάντα του Miles Davis ας πούμε. Πήρε και τον Alan Parsons για μηχανικό, που για μένα ήταν μια ένδειξη ότι πήγαινε για κάτι “μεγαλύτερο”. Το μηχανιλίκι ήταν ίσως αυτό που περισσότερο απ’ όλα πίστευα ότι θα άφηνε να του το πάρουν from his cold dead hands, που έλεγε και ο Heston. Κλείστηκαν σε ένα studio με τις βδομάδες και γράφανε, γράφανε, γράφανε. Δεν μπορώ να πω, τα updates που έκανε τότε τακτικά, μου είχαν κινήσει την περιέργεια. Πρώτο θυμάμαι τότε είχαμε ακούσει το Luminol. Εκπληκτικός Minnemann. Μπασάρα. Παραγωγάρα. Πνευστά (είχε κλείσει και τον Theo Travis στο studio) και πλήκτρα που βαράνε ακριβώς εκεί που είσαι ευαίσθητος. Και ο ήχος είχε γείρει πολύ περισσότερο προς το prog παρά προς το metal (το οποίο ήταν ένα από τα κακά του Incident).
Με τα πολλά, βγήκε ο δίσκος, τον πήρα, τον άκουσα με ένα μέρος μου να δυσπιστεί κι ένα άλλο να ελπίζει για τα καλύτερα. Το πρώτο μέρος σύντομα εξαφανίστηκε και το δεύτερο κυριάρχησε. Μιλάμε για έναν συμπαγέστατο δίσκο, με ιδανική διάρκεια για άκουσμα μονορούφι, που είναι και αυτό που πάντοτε προτιμώ. Το Luminol το ήξερα από πριν. Στο έπος Drive Home υπάρχει το στολίδι, το κομψοτέχνημα του Govan στο τέλος, που το στέλνει σε άλλη διάσταση (@Rebel, αν δεν το έχεις ακούσει, σπεύσε). Το The Holy Drinker είναι επίδειξη μουσικών ικανοτήτων που όμως δεν είναι αυτοσκοπός. Jazz progressive θα το περιέγραφα με δυο λέξεις, με μια αύρα σεβεντίλας διάχυτη και με τα πνευστά να προσφέρουν το “κάτι” παραπάνω. Το Pin Drop θυμίζει λίγο Pink Floyd, δηλαδή θυμίζει λίγο Porcupine Tree, ας μην κρυβόμαστε, ο Wilson έχει εμπνευστεί ακόμα και από τις κλανιές τους, απλώς το έχει κάνει τόσο πετυχημένα που καταλήγει να μην έχει σημασία. Το The Watchmaker κλίνει το γόνυ και πάλι στη δεκαετία του '70 και στο progressive της, πρωταγωνιστές της οποίας ήταν μεταξύ άλλων οι Rush, για να πω ένα όνομα. Κι ένα άλλο όνομα είναι οι Pink Flοyd. Που είχαν βγάλει κι ένα τραγούδι που λεγόταν Shine On You Crazy Diamond, για να πω κι άλλο ένα. Αν ήθελα να γίνω λίγο ακόμα πιο γραφικός, θα έλεγα ότι η απόδοση των μουσικών στο συγκεκριμένο κομμάτι έχει την ακρίβεια ωρολογοποιού. Θέλω να γίνω λίγο ακόμα γραφικός. Η απόδοση των μουσικών στο συγκεκριμένο κομμάτι έχει την ακρίβεια ωρολογοποιού. Τέλος, το ομώνυμο τραγούδι, με το οποίο κλείνει ο δίσκος, είναι μάλλον ό,τι καλύτερο έχει γράψει τα τελευταία 20 χρόνια. Bonus τα πολύ ωραία video clips για τα Drive Home και The Raven That Refused To Sing.
Τι πέτυχε λοιπόν το The Raven That Refused To Sing (And Other Stories) για μένα, που έχω υπάρξει junkie του Wilson; Να ξαναπιστέψω ότι μπορεί να βγάλει αριστουργήματα. Να ανακτήσω την επιστοσύνη μου σε αυτόν και στον δρόμο που είχε πάρει μετά τη διάλυση των Porcupine Tree. Να βρω σε έναν δίσκο πάρα πολλά πράγματα από αυτά που αγαπώ όταν ακούω μουσική. Με σημαντικότερο όλων, το να μου δημιουργηθούν έντονα συναισθήματα. Γι’ αυτό ακούω μουσική, άλλωστε.
Δυο χρόνια αργότερα ανταμείφθηκα με έναν ακόμα εξαιρετικό δίσκο (το υπέροχο Hand.Cannot.Erase.) και στις 05/05/2016 μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Μια συναυλία από την οποία δεν ξέρω ούτε έναν που να έφυγε λιγότερο από πολύ ικανοποιημένος.
Ορίστε, άριστα τα έχει γράψει εδώ και το ίδιο το site για τον δίσκο. Φοβερά και για το live. Και τι έγινε που καθόμασταν; Η παράκρουση που είχαμε πάθει είναι ανήκεστος. Πολύ ωραία και για τη δισκογραφία των Porcupine Tree, κι εγώ αυτούς τους 7 δίσκους θεωρώ τους καλύτερούς τους.
Btw, ο Wilson πρόσφατα έφτιαξε bandcamp για τους Porcupine Tree, δεν είχε. Έβγαλε κι ένα EP με reworked τις ακουστικές εκτελέσεις που είχε παίξει στην τελευταία συναυλία (μέχρι σήμερα ) που έχουν δώσει ποτέ οι Porcupine Tree, στο Royal Albert Hall το 2010. Στο bandcamp δίνει διάφορες παλιές συναυλίες. Σα να τον τρώει λίγο ο κωλαράκος του, θα δείξει ο καιρός .
Α, άντε, να σας πω κι ένα άχρηστο trivia. Ο Wilson είναι vegetarian εδώ και δεκαετίες. Σε μια από τις τελευταίες περιοδείες, δε θυμάμαι αν ήταν σε αυτή που ήταν να περάσει και από εδώ αλλά δυστυχώς δεν ήρθε λόγω των τραγικών γεγονότων με τις φωτιές στο Μάτι, είχε επιβάλ… ε σόρυ, είχε προτείνει σε όλους να ακολουθούν vegetarian δίαιτα και είχαν δεχτεί .
Caspian ελπίζω ότι θα κάνω στην ώρα μου.
Στις πρώτες ακροάσεις κααααπως μου άρεσε, από εκεί και πέρα όσες φορές έχω βάλει να το ακούσω με πήρε ο ύπνος. Μουφα με τον ίδιο τρόπο είναι και το τελευταίο του Μιχαλάκη, δεν έχει άσχημη μουσική αλλά είναι απλά βαρετό.
Hammill είδα την τελευταία φορά πάντως έστω, την μία από τις δύο μέρες.
