@Pargalatsos χαιρομαι που επιασε τοπο η πρόταση.
Και σου θυμιζει σε πολλα σημεια τους θεους γιατι ενα χρονο πριν ειχαν κυκλοφορησει την βιβλο του αμερικανικου metal.
Αν ποτέ ο Irvin Yalom βγει και πει “σκοπεύω να κυκλοφορήσω ένα βιβλίο με τίτλο “Μικρές υπέροχες ιστορίες από άγνωστα πλάσματα” και θέλω ο κόσμος να στείλει τις δικές του ιστορίες κι εγώ με τη σειρά μου θα επιλέξω ποιες θα μπούνε”, να ξέρεις το κείμενό σου έχει βγει νύχτα στο mail του. Αφού εννοείται σε βάλω να αναφερθείς και στο στιχουργικό κομμάτι του δίσκου και σε βάλω να αναπτύξεις και όλα εκείνα τα επιπλέον που τ’ άφησες στην απ’ έξω. Έτσι και γίνει… μία στο τόσο… να ξέρεις… δεν την γλυτώνεις, έχουμε δουλειά καλή μου.
Το 83 δεν κυκλοφόρησαν καμία από τις 5-6 βίβλους του χέβι μέταλ που έχουν κυκλοφορήσει 
Μαλλον πρεπει να ξαναδιαβασεις λιγο…
https://www.slang.gr/lemma/4983-milas-me-grifous-geronta
Και σπαμαρουμε και τους υπόλοιπους. Το metal health εννοείς?
Μιλαω για το piece of mind, 
Μαλλον θα παρεξηγησες ψαχνοντας αμερικανικη μπαντα - δεν βρισκω αλλη δικαιολογια. Βεβαια ξεκινησα λεγοντας για τους θεους οποτε …
1 Like
Χαχα κατάλαβα πως το εννοείς, ναι για Αμερικανική μπαντα έψαχνα άντε να τους βρω!! Έχει ομοιότητες το steal the light με το piece of mind, ναι. Αλλά όχι πάρα πολλες για μένα, το piece of mind πάει περισσότερο προς επική υφη (θυμήθηκα την άλλη δισκαρα του αμερικανικού χέβι τώρα που βγήκε την ίδια χρονιά με το steal the light, το τεράστιο ample destruction που και αυτό έχει μια επική υφη με άλλο τροπο) ενώ το steal the light είναι για πιο street καταστάσεις ας πούμε 
Το ωραίο με το steal the light είναι πως ενώ μου θυμίσε πάρα πολλές μπάντες (την αγία τριάδα του χέβι, maiden, priest, saxon, επίσης τους skid row, τους def leppard, τους purple και τους twisted sister στις πιο hard rock στιγμές, τους wasp, τους quiet riot, τους τους accept και άλλους σε διάφορα σημεία του δισκου) δεν έχει απόλυτη ταύτιση με καμία, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον.
Συμφωνω απολυτα
Phish - Hoist (1994)
(πρόταση album από @pantelis79)
Οι Phish είναι μία από αυτές τις μπάντες που όταν μου τις ανέφεραν η απάντησή μου ήταν “εννοείται τους ξέρω, αλλά δεν έχω ακούσει κάτι από αυτούς”. Ε πλέον έχω ακούσει το Hoist, με έτος κυκλοφορίας το μακρινό (?) 1994!
Ωραίος δίσκος το Hoist, ουσιαστικά πρόκειται για ένα rock album, το οποίο συνδυάζει πολύ όμορφα blues, soul, jazz στοιχεία και ακούγεται πολύ ευχάριστα αν σου αρέσει το συγκεκριμένο ύφος. Ο δίσκος ξεκινά με το “Julius”, το αγαπημένο μου, το οποίο έχει όλα τα στοιχεία που μου αρέσουν στο rock με το σημαντικότερο από αυτά να είναι η riffάρα του. Αυτά που μου άρεσαν αρκετά μετά από τις ακροάσεις, εκτός από το “Julius”, είναι το hit single “Down with Disease”, το “Axilla (pt.II)” με το γαμάτο blues-based riff στο κουπλέ του, το μπαλαντοειδές “Sample in a Jar” και το funk/soul με τις πανέμορφες τρομπέτες των Tower of Power “Wolfman’s Brother”. Αυτό που δε μου άρεσε καθόλου ήταν το bluegrass “Scent of a Mule”, γιατί πολύ απλά το συγκεκριμένο είδος μουσικής είναι εντελώς έξω από τα νερά μου και τα γούστα μου. Ειδική μνεία στο “Demand”, το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, το οποίο χωρίζεται κατά κάποιο τρόπο σε 3 μέρη και αποτελεί την πιο progressive στιγμή του album, με ένα σχεδόν 8λεπτο instrumental jam στη μέση (το highlight της ακρόασης για 'μένα) - υποθέτω ότι αυτό ακριβώς περιέγραφε ο Παντελής όταν έλεγε για live ξεχειλωμένα τραγούδια, με την καλή έννοια όμως.
Συνοψίζοντας, πέρασα αρκετά όμορφα με τις ακροάσεις που έκανα, για δίσκος 27 ετών ακούγεται ακόμα πολύ φρέσκος και σε αυτό βοηθά σίγουρα και η πολύ προσεγμένη και οργανική παραγωγή του. Σε όλη τη διάρκεια των πολλών ακροάσεων που έκανα, αισθανόμουν όμως ότι κάτι μου έλειπε και δε μπορούσα να εντοπίσω τι ήταν αυτό. Τελικά κατάλαβα ότι αυτό που πραγματικά μου έλειψε είναι τα μεγάλα ρεφραίν, τα οποία προσωπικά θεωρώ ότι χρειάζονται στο συγκεκριμένο ύφος μουσικής, γιατί στο τέλος αυτά είναι που θα αναδείξουν τραγούδια με σχετικά απλές δομές, όπως αυτά που άκουσα στο Hoist.
9 Likes
Τώρα αυτό είναι κάτι καλό ή κάποιου είδους unsult, im confused 
Johnossi - Mavericks
Δεν το είχα καθόλου ακουστά αυτό το συγκρότημα. Διαβάζω ότι είναι από την Σουηδία και αποτελείται από δύο μέλη. Φωνή/κιθάρα (John) και κρουστά (Oskar “Ossi” Bonde). Παίζουν alternative rock σαν αυτό που θα έβαζε ο Κανάκης στον imagine.
Το Mavericks αρχίζει πολύ πολύ ωραία με μια καλπάζουσα μελωδία που υπάρχει σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού πέρα μια έκρηξης πριν το τέλος και γρήγορα μπαίνει και η φωνή που ακούγεται δυνατά αλλά σαν από μακριά. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω αλλά μου αρέσει. Στο συγκεκριμένο κομμάτι μου έβγαλε λίγο από Manes. Γενικά μου φάνηκε μεγαλύτερος από 28 χρονών. Στο Dead End βγάζει πιο ηλεκτρικό ήχο αν και απ’ ότι διαβάζω χρησιμοποιεί ακουστική κιθάρα και διάφορα πετάλια/εφέ. Ακόμη περισσότερη παραμόρφωση (σχετικά) υπάρχει στο Roscoe που έχει λίγο πιο άγριες διαθέσεις και είναι από τα πιο ευκολομνημόνευτα κομμάτια του δίσκου. Στο Bed On Fire πηγαίνει πιο unplugged ξανά και μου θύμισε το video clip του Losing My Religion. Επίσης να πω εδώ ότι το δυνατότερο σημείο τους είναι οι φωνητικές τους μελωδίες και αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα. Όπως πολύ καλό παράδειγμα είναι και το No Last Call που έρχεται αργότερα. Το Come Along (There’s A Gene) ήταν σαν να ακούω Editors. Το Sickness κλείνει ωραία τον δίσκο με ένα πιο κλασικό στυλ.
Δεν είμαι σίγουρος αν θα βάλω να ξανακούσω ποτέ τον δίσκο αλλά μπορώ να πω ότι πέρασα πολύ καλά και ακόμα και μετά από πολλές ακροάσεις δεν βαρέθηκα καθόλου. Δυνατότερο σημείο όπως είπα και πριν είναι οι φωνητικές μελωδίες τους που πολλά συγκροτήματα δείχνουν να μη δίνουν και τόση σημασία και απλά να εστιάζουν στον γενικότερο ήχο τους.
Αγαπημένα κομμάτια: Mavericks, No Last Call, Bed On Fire
θενκς! @QuintomScenario
9 Likes
Με τον @manos87 κουβέντες μεταξύ μας δεν έχουμε κάνει, αλλά κατά καιρούς έχουμε εντοπίσει (αμφότεροι αν δεν κάνω λάθος) κοινούς μουσικούς παρονομαστές. Δεν παρέβλεψα καθόλου τη φράση που ειπώθηκε γι’ αυτό τον δίσκο των, εκ του Seattle, Rishloo ότι είναι από τους αγαπημένους της δεκαετίας που προηγήθηκε. Το εξώφυλλο μ’ έβαλε σε “δοκιμασμένες” σκέψεις ότι έχουμε να κάνουμε κάτι από το χώρο του progressive.
Όλα καλά τα πρώτα θεωρητικά λεπτά, μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησε ο δίσκος. Δεν πρόκειται να αναφερθώ στο παρελθόν της μπάντας, ούτε σε άλλα ιστορικά τους πλαίσια. Πιστέψτε με, δεν έχει σημασία. Λοιπόν, αυτός ο δίσκος, ονόματι “Living as Ghosts with Buildings as Teeth” ενδείκνυται να είναι όντως ένας από τους πιο προσεγμένα ωραίους δίσκους της περασμένης δεκαετίας. Και θα το αποδείξει ο χρόνος. Ας ξεχάσουμε για λίγο το γραφικό στοιχείο progressive rock που πρέπει να συνοδεύει κάθε δελτίο τύπου.
Πάμε στο διαταύτα. Τι έχει να προσφέρει αυτός ο δίσκος; Τίποτα το καινούργιο, αλλά όπως είπε κάποιος δάσκαλός μου “η επανάληψη στο χώρο της αλήθειας είναι η έκπληξη”, έτσι θα το μικρογραφήσω και θα πω ότι “ο επαναπροσδιορισμός στο χώρο της ειλικρίνειας είναι η έκπληξη”. Ο τρόπος αυτής της μπάντας, η ποιοτική τους δημιουργική ευφορία στις συνθέσεις και στην διάρκεια των τραγουδιών είναι ένα από τα στοιχεία που κάνουν αυτό τον δίσκο να αποθηκεύεται ως μουσικό καταφύγιο στη μνήμη. Είναι πραγματικά μοναδικό το ότι κανένα τραγούδι δεν υστερεί σε τίποτα.
Ο επόμενος παράγοντας είναι το σύμπλεγμα των ζεστών στοιχείων που μέχρι και την παρούσα ηλικία μου και τη σχέση μου με τη συγκεκριμένη μουσική ανασύρονται πολύ ευχάριστα στην επιφάνεια του μυαλού μου στο κάθε τραγούδι. Τα στοιχεία αυτά είναι: Οι Psychotic Waltz, o Buddy Lackey*, o Freddie Mercury*, οι Sieges Even μόνο της proggy όψης του “Uneven” (πιο συγκεκριμένα, και μόνο το “What if?” θα μπορούσε ν’ αποτελεί από μόνο του έναν οδοδείκτη για το πως μπορείς να συνθέσεις χωρίς να σε απασχολεί πως θα ονομαστεί η τεχνοτροπία σου) κι ελάχιστα οι Between the Buried and Me.
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να συγκλίνουν προς τα φωνητικά του Drew Mailloux, στον οποίο εντάσσω τα ονόματα των δύο*. Ο άνθρωπος έχει απίστευτη άρθρωση, έχει δυνατή και ωραία φωνή. Ο τρόπος του, όμως, φέρνει σε σημεία την κράση και την δυναμικότητα των δύο προαναφερθέντων*. Ευτυχώς, βέβαια, που δε λειτουργεί μόνος του. Τα πάντα είναι ένα ενιαίο σύνολο, τα πάντα αλληλοστηρίζονται. Δεν αφήνουν τίποτα εκτεθειμένο και τίποτα δεν κάνει λίγο πίσω για να φανεί κάτι άλλο περισσότερο. Αν τολμήσω, μάλιστα, να κατονομάσω κάποια τραγούδια ως κορυφές, είμαι σίγουρος ότι θα αδικήσω τα υπόλοιπα.
Κατ’ οικονομίαν, όμως, θα αναφέρω τα “Dark Charade” και “Radio”. Ο λόγος που το κάνω είναι επειδή το δεύτερο δείχνει και αποδεικνύει ότι μέσα σε τεσσεράμιση λεπτά μπορείς να χωρέσεις την “αιωνιότητα” του ποιοτικά ωραίου. Να είσαι progressive εφ’ όλης της ύλης και να τολμήσεις κι εσύ να πεις σε συνέντευξη, ότι απλά θέλει τρόπο. Γιατί να κρυφτείς…; Από την άλλη πλευρά, το πρώτο που είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια άσμα του δίσκου δεν τραβάει ό,τι ξεκίνησαν από τα μαλλιά. Αυτό το τραγούδι είναι ακριβώς η ένδειξη της μπάντας: “Ακολουθούμε τον ειρμό που μας σπρώχνει”. Αρμονίες, μελωδίες, ανοίγματα, αλλαγές συνετές.
Θα τολμήσω τώρα να το πω. Όταν ο @JTN πέταξε εκείνη τη φράση, μόλις είδε την αίτηση του Μάνου, μέσα μου ευχήθηκα να πέσει σε μένα, χωρίς να ξέρω. Σκεφτόμουν ότι παίζω με τη φωτιά της άγνοιας, αλλά δε μ’ ένοιαζε. Λοιπόν, ευχαριστώ πολύ Μάνο που με σύστησες με αυτήν τη μπάντα και αυτό τον δίσκο. Τώρα αισθάνομαι ότι δεν έχω άλλες λέξεις για να σπρώξουν την ουσία αυτού του δίσκου και δε ξέρω αν όλες οι παραπάνω προσέφεραν κάτι… αλλά όσοι είστε του χώρου, πρέπει να τον ακούσετε.
Υ.Γ. @Sh_Wo_f μόνο καλό. Μην ανησυχείς. Μ’ άρεσε πολύ ο τρόπος που ξετύλιξες το κουβάρι των σκέψεών σου και των λέξεών σου (ειδικά πάνω σε αυτήν τη μπάντα και αυτό τον δίσκο).
9 Likes
Πολύ ωραίο κείμενο, καρδούλωσα με πάθος κι αν δεν είχα να ακούσω μιουζ θα το έβαζα να παίξει τώρα.
Θενξ σε αυτή την περίπτωση. Ορίστε, εκεί έχουμε φτάσει, να μας κάνουν κοπλιμέντα και να ψάχνουμε το λάθος χαχαχ. ;p
1 Like
να πουμε οτι στο τελος του The Great Rain Beatle ακουγεται στα ελληνικά κατι σαν ξεματιασμα επειδη ο κιθαριστας ακουσε μια φορα την πεθερα του απ’ το τηλεφωνο και του φανηκε κουλ
επισης λατρευω το ποσο ευηχες και ωραιες λεξεις χρησιμοποιουν, βοηθαει και η αρθρωση οπως ειπε ο dr. feelgood
ennui, subbtlety-denied, bonjour, mouthfull-full of innuen-du-monde,
adieu, manifest, vendettas, tin-can-tightrope, mnemonic man,
automated cabaret, idle reverie, c 'est la vie, la vie, frayed incisions,
frantic dance, halo, syringes, circuitry, menacing cinder eyes,
sanguine, Irony Engine, crayon, Philosopher’s Stone, contrivance,
sympatico, Apocalypse Submarine, raven, skinny skin stiletto,
fabricating, Aerosole Shithole Paradise, miranda, Euphoria Grenades,
serendipitously, filament, insinuations, tourniquet, wonder dissipates
τελος, να τονισουμε οτι τα μελη της μπαντας εχουν κανονικες “συνηθισμένες” δουλειες. Δεν δηλωνουν απλώς μουσικοι
2 Likes
Πριν από οτιδήποτε άλλο, να σημειωθεί στα πρακτικά ότι ακόμα στηρίζω απόλυτα την αρχική μου τοποθέτηση:
Μπράβο @martian για την έμπνευση, μπράβο στον αλγόριθμο του ματσαρίσματος, μπράβο στους πλανήτες που ευθυγραμμίστηκαν, μπράβο παντού κι αγαπώ όλο τον κόσμο.
Terrible Feelings - Tremors
Στο εξελάκι μαζί με τον τίτλο ήταν σημειωμένα ‘σουηδία’ και ‘punk rock’, και δεν κρύβω ότι πριν πατήσω πλέυ είχα κάτι πολύ διαφορετικό στο μυαλό μου. Το φταίξιμο στον Tony Hawk και στους Millencolin.
Με το που έσκασε το Cold Eyes εξαφανίστηκαν οι προσδοκίες και η λογική, εξαφανίστηκαν όλα. Πάνκικο ροκενρόλλ; Ποιος νοιάζεται για ταμπέλες. Ηχάρα. Χωρίς εμπορικότητες. Χωρίς γυαλίσματα. Με σωστό, τίμιο μόρτικο attitude.
Ο δίσκος κρατάει λίγο παραπάνω από μισή ώρα και όσες φορές έχει παίξει, στο κεφάλι μου γίνεται γλέντι. Είχα προχθές την έμπνευση να το βάλω με ακουστικά στο μάρκετ και κάποια στιγμή απλά ένιωσα κόσμο να με κοιτάει. Δε μπορώ να φανταστώ γιατί.
Άχρηστη σημείωση νο. 1: Κάπου σε μία ατελείωτη λίστα με πράγματα που θέλω να τσεκάρω υπήρχε μία αρχαία καταχώρηση με το όνομα της μπάντας. Μπράβο στον εαυτό μου που το σκέφτηκε. Σκατά στον εαυτό μου που δεν το έψαξε ποτέ.
Άχρηστη σημείωση νο. 2: Προφανώς μέσα στο λιώσιμο μοιράστηκα τον ενθουσιασμό στο μουσικό κανάλι του τσατ της δουλειάς. Προφανώς βρέθηκε κι εκεί μέσα μερακλής που με έστειλε να ακούσω και τα ΕΡ/ντέμο τους. :’)
Είναι στο πρόγραμμα παιδιά, μη βιάζεστε όλα θα γίνουν, να ξεκολλήσω πρώτα από το Black Water και το Devils Watching και το Bastard Child και το Sin City.
Άχρηστη σημείωση νο. 3: Προφανώς στη συζήτηση που ακολούθησε μου καταστράφηκαν τα όνειρα στην ατάκα ‘το διέλυσαν κι αυτοί’. Από την άλλη βέβαια, στο σωστό το πανκ έτσι πρέπει.
13 Likes
Texas is the Reason (that the president’s dead / απο το Bullet των Μisfits / αγαπημενο ασμα και καλη αρχη) λοιπόν είναι μια ενδιαφερουσα περίπτωση emo / post punk μπάντας που μετα από τη κυκλοφορία 1ος άλμπουμ διαλυθηκε (!).
Το Do You Know Who You Are? όμως που κυκλοφορήσαν ηταν μια τρομερή κυκλοφορία που ακόμα αναφέρεται απο πολλους ως genre defying.
Γουστάρω πολύ αυτες τις mic drop / leave a good corpse μπάντες, που αφού κανουν πανικό αφηνοντας τις πολυεθνικές να τους τρέχουν τα σάλια και προκειμένω να μη χάσουν το ιντεγκριτι τους, λένε άντε γα** και κλείνουν ρολά.
Οι TITR μου δίνουν αυτή την αισθηση, ότι μόλις μυριστηκαν τη σαπίλα του τζενερικ emo/pop punk που ερχόταν στον ορίζοντα, κοιταχτικαν μεταξύ τους και είπαν «μπα δε ψηνόμαστε» .
Γυρνώντας τώρα στο δισκο – το όνομα του οποίου προερχεται στα τελευταία λογία που ακουσε ο John Lennon κατά τη διακομιδή του στο νοσοκομείο – και μετα από 4-5 ακροάσεις μπορω να πω ότι είναι ενα indie διαμάντι της καλύτερης δεκαετιας - των 90ς.
Ξεκινώντας με 2 κομματαρες : Magic Bullet Theory / Νickel Wound αρχίζουν να μου βγάζουν AFI φιλινγκς αλλά μαζί με κατι λίγο παραπάνω και χωρις τι ποζεριά των τελευταίων.
Από την αλλη υπαρχουν τραγούδια οπως το There’s No Way I Can Talk Myself Out Of This One Tonight (The Drinking Song) , που βγάζουν τελειως vibes της γενικότερης περιοδου των 90ς σε βαθμό που ακουω και λίγο Smashing Pumpkins κάπου εκει μεσα. Αγαπημένο τρακ παραμενει Back And To The Left που ήδη έχει μπει στη λίστα των liked τραγουδιών.
Να πω την αλήθεια στην αρχή με είχε φοβίσει η γενικότερη pop punk αισθητική, αλλά γρηγορα συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για κάτι το διαφορετικό από τη πεπατημένη και σιγουρα κάτι που ζητάει περισσότερες ακροάσεις (και τις πηρε!).
Γενικά πολύ ευχάριστη και ενημερωτική πρόταση – ευχαριστώ @Giasonas – και χωρίς να έχω εντρυφήσει στο γενικότερο είδος – δεν αναγνωρίζω κεναν απο τους similar artists στο last.fm – το ευχαριστήθηκα δεόντως!
9 Likes
Να σε πω και το αποκορύφωμα της “απογοήτευσης”; Ακριβώς πριν το διαλύσουν, ανακοινώνουν δύο εμφανίσεις στην Ελλάδα. Oι Terrible Feelings στη Θεσσαλονίκη, ούτε του παπά μην το πεις ήμασταν οι 10-20 άντε 30 που θα δίναμε το παρόν. Όλα και όλοι έτοιμοι για το live και γρααααπ… η πτώση.
4 Likes
^ Δεν είναι καρδούλα, σαντ ριάξιο είναι. 
2 Likes
για να βλέπω reviews!
νέο θεματικό
Θέλω να μου βάλετε ένα άλμπουμ με έντονη παρουσία κάποιου οργάνου εκτός της κιθάρας. Πιάνο, βιολί, σαξόφωνο, θέρεμιν, μαρίμπα, φυσαρμόνικα, τουμπερλέκι, εσείς αποφασίζετε.
Γενικά έχω αρκετά θέματα στο μυαλό μου αλλά έβαλα και ένα πεδίο στη φόρμα για όποιον θέλει να προτείνει κάτι.
5 Likes
