Εγω παλι κανω πρωτη ακροαση των Dent και φοβαμαι για αυτα που θα γραψω 
Χαθηκε να μου δωσεις Bent Knee ρε συ JTN? Αλλα θα κανω υπομονη, ισως ηταν μονο το 2ο κομματι.
Oύτε εγώ. Έχω ένα ενδιαφέρον να δω πώς θα μου φανεί κι ελπίζω να μην με πιάσει το “τι μαλακίες είναι αυτές” μουδ μου ;p
Για την ακρίβεια έβαλα για πρώτη φορά κάτι εκτός Αμερικής, τα άλλα είναι λίγο άδικα, νομίζω έχω προτείνει μόλις δύο 70s δίσκους. A κι έναν 60s.
Στα σοβαρά τώρα, δεν το έχεις ακούσει αυτό;
1 Like
Δεν χρειαζεται να ακουσω για να γραψω για τον συγκεκριμενο. Ξεχωριστο χωρο στην καρδια μου ο δισκος καθως και η μπαντα και οι συναυλιες τους… Σιγουρα ο αγαπημενος μου λογω βιωματων και ηλικιας που πρωτοακουσα τον δισκο. Θα με ταξιδεψει σε ομορφες εποχες. Πιο πολυ συναισθηματα γιατι ο δισκος γαμαει - δεν χρειαζεται καμια κριτικη και κανενα σχολιο. Alma Mater!!!
7 Likes
Οχι, δεν ακουω 50-100 αλμπουμς τον χρονο, εστιαζω σε καμια 20-30αρα το πολυ!
1 Like
τέλειο,κάπως έτσι πρέπει να ήμουν και εγώ την πρώτη φορά.
ακούστε και το SHADOWS επίσης.
4 Likes
Καλά σου μιλάει άνθρωπος που ενίοτε ακούει και λιγότερα, δεν λέω αυτό. Και το στα σοβαρά ήταν μία όντως σοβαρή ερώτηση και όχι “ΚΑΛΑ ΣΟΒΑΡΑ ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ”, γιατί είχα την εντύπωση πως ο συγκεκριμένος δίσκος είχε αποκτήσει ένα μικρό χαηπ τοτενες. Αν θες και βρεις χρόνο και διάθεση, κάνε έναν κόπο, θα σε ανταμείψει. Είναι εξαιρετικά ιδιαίτερος και εξαιρετικά υπέροχος.
Τώρα θ’ ανέβαζα καπνογόνα στις εξέδρες και μέσα στον αγωνιστικό χώρο για να εκφράσω την πρώτη μου ακρόαση στους Rishloo, αλλά ας φανώ κι εγώ ψύχραιμος. Σε καταλαβαίνω, πάντως. Εις διπλούν.
1 Like
θελεις να μου πεις οτι θα ησουν οκ με τις στριγκλιές της Courtney αλλά δεν σου αρέσουν της Lane; οκ βγάζει νοημα αλλα κριμα.
Κάνω νέο αιτημα για περισσοτερα reaction buttons!
1 Like
Κάλλιο αργά παρά ποτέ θα πω εγώ 
@SvenN δεν ξέρω πως θα σου φανεί το ματσάρισμα, αλλά έβαλες πολύ ιδιαίτερο δίσκο και μου έδωσες αφορμή να τον ξαναπιάσω. Και επειδή θέλει μια ιδιαίτερη αφοσίωση και διάθεση για να επενδύσω εκ νέου σοβαρά (και πιο ώριμα πλέον) σε αυτόν, που πρέπει να τα αναζητήσω, λογικά @JTN θα καθυστερήσει η κριτική μου σε αυτόν τον γύρο μπας και συντάξω τίποτα που να έχει νόημα!
2 Likes
Ελα αδικος, δεν βγαζει στριγκλιες το κοριτσι των Bent Knee που το εχω δει και λαηβ.
Στο 90% μου αρεσει η φωνη της Lane Shi…αλλα ειναι κι ενα 10% που κριντζαρω.
Τελειωνω πρωτη ακροαση, θα το ακουσω αρκετες φορες ακομα, εχει ζουμι.
Επειδη σε παω πολυ ως χρηστη θα ειμαι επιεικης. Μην μου βαλεις αντι-καρδουλα ρηαξιον πλιζ
1 Like
♫♫ Paradise comes at a price
That I’m not prepared to pay ♫♫
E E το Black Holes είναι, αλλά δεν το έβαλα γιατί 1) έχει τραγούδια που είναι χιλιοπαιγμένα και πιο mainstream άρα μπορούσε να υπάρξει επαφή και ρίσκαρα σκεφτόμενος πως αν δεν έχει ακούσει Muse είναι καλύτερες οι πιθανότητες να μην έχει εικόνα απ’το OoS αντί για το Black Holes και 2) θέλω να γράψω γι’αυτό κάποια στιγμή στο “Με λίγα λόγια”
Γενικά απ΄όλα τα albums που έχουν μπει μετά από 6 γύρους, πολύ λίγα έιχα ακούσει, άρα σκέφτηκα απ’την ανάποδη πως για τα albums που λέω εγώ “δεν υπάρχει περίπτωση να μην το έχει ακούσει άνθρωπος” δεν είναι και τόσο απόλυτο.
1 Like
Το gif παραπάνω συνοψίζει τις εντυπώσεις μου από την πρώτη μέχρι στιγμής ακρόαση. 
Θέλει δουλίτσα και προσοχή αλλά μέσα στην πίσσα ήδη διακρίνω κάποια πράγματα που γυαλίζουν. Το αν είναι χρυσός ή faux, θα δείξει…
2 Likes
Θεωρώ πως θέλει αφοσίωση και αντοχές ο δίσκος, αλλά εσύ θα κρίνεις καλύτερα πως θα τον φέρεις στα μέτρα σου και τι θα αποκομίσεις από αυτόν!
1 Like
My apologies @sevek…αγαπητέ @JTN βγάλτε τη μια φατσούλα παρακαλώ
Ο ορισμός του “χαμένο διαμάντι” κυρία μου, prog rock/metal που είναι progressive όμως, το “σωστό” progressive, δλδ αυτό που δεν ξέρεις τι θα ακούσεις στο επόμενο δευτερόλεπτο, ποιο genre θα ξεπηδήσει στη επόμενη στροφή και όλα αυτά παιγμένα με περίσσια τέχνη και φαντασία…Στο πρώτο άκουσμα το πρώτο κομμάτι μ έφερε στο μυαλό αμέσως Evergrey και Symphony X, δυνατή αρχή μεν αλλά δεν ενθουσιάστηκα παρότι υπενθύμισα στον εαυτό μου ότι αυτό είναι το 2001, μετά άρχισαν τα τσαλιμάκια όμως, prog rock διάχυτο παντού με μέταλ ριφάρες όμως και καταπληκτικά, εκφραστικότατα φωνητικά…μέχρι και robert plant μου θύμισε ο μπαγάσας… Μπάσο να ζωγραφίζει, κιθάρες και σόλο καταπληκτικά, drums να βρίσκονται παντού και όλα τα όργανα να έχουν τον χώρο τους, παραγωγή για όσκαρ. Η αλήθεια είναι ότι εγώ τουλάχιστον χρειάστηκα αρκετά ακούσματα για να ξεδιπλωθεί ο δίσκος, έχει πολύ ψωμί…πιστεύω μόνο όταν φτάσεις στο Just a Little με τις σπανιόλικες κιθάρες καταλαβαίνεις τι μέλλει γενέσθαι…
10 Likes
Υπερδίσκος το Burn The Sun!
Butcher λοιπόν από τον @Spyros_koukas!
Ξεκινώντας να πω ότι δεν έχω επαφή με την μουσική των παλικαριών και το είδος που αντιπροσωπεύουν, πέρα από κάποια επιδερμικά ακούσματα. Κάπου είχα πετύχει την κριτική του 666 Goats Carry My Chariot (εδώ ήταν? δεν θυμάμαι!) και με είχε διασκεδάσει πολύ ο τίτλος του αλμπουμ, όπως και το περιεχόμενο της κριτικής, οπότε και είχαν καθίσει τόσο πίσω στο μυαλό μου, όπου δεν θυμόμουν καν την ύπαρξή τους. Όταν όμως είδα το ματσάρισμα μου, πραγματικά χάρηκα γιατί ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να τους ακούσω.
Οι αξιολάτρευτοι φίλοι λοιπόν, εκ Βελγίου ορμώμενοι, παίζουν αυτό το γραφικό black/speed που θέλει να αναβιώσει μια παλιότερη εποχή, όπου το τούπα-τούπα έφτανε στα όρια του, όπου οι ρυθμικές κιθάρες παίζουν σαν Iron Maiden on speed (διπλή ανάγνωση αυτό το σημείο), όπου τα φωνητικά ήταν φωνακλάδικα προς μπλακ μέταλ μεριά. Γενικά, γεμάτη κλισέ μουσική.
Όπως έλεγα πιο πριν ήταν πολύ καλή ευκαιρία να τους ακούσω - γιατί όπως έχω πεί, το γεγονός ότι κάποιος άνθρωπος μου προτείνει ένα δίσκο, τότε αυτό σημαίνει ότι είναι κάτι για αυτόν αυτός ο δίσκος, οπότε πρέπει να δοθεί δέουσα προσοχή.
Αν λοιπόν άκουγα στα πλαίσια των “κατεβασμένων” αυτόν τον δίσκο, τότε θα έτρωγε κλείσιμο στο 3ο κομμάτι. Αυτό το λάθος λοιπόν διορθώθηκε λοιπόν εξαιτίας του @Jtn και του @Spyros_Koukas!
Eνώ λοιπόν, δεν αρέσκομαι σε τέτοια ακούσματα, αλλά παρολαυτά τα βρίσκω διασκεδαστικότατα, εδώ λοιπόν αγαπητοί συμφορουμήτες, έχει πολύ ψωμί.
Για την ακρίβεια, όσο ακουω αυτόν τον δίσκο, φυτρώνει ένα κολλητό τζίν και πολλά καρφιά στα χέρια μου. Από αυτά που φοραγε ο Κερυ ο Κινγκ μια περίοδο. Οι τύποι έχουν γράψει Maiden-ικά ριφφ on speed, ακουλουθούνται από φρενήρες drumming και έχουμε ένα τύπο που φτύνει την χολή του πολύ όμορφα(το ρρρο μας το τονίζει λιγο σε μερικά σημεία και ξερνανε τα αυτιά μου, αλλά είναι πολύ μικρό παράπτωμα αυτό). Όπως είπα και πριν, έχουν την βάση τους στο speed με μπλακ φωνητικά, αλλά αυτο ισχύει μόνο για τα 2 πρώτα κομμάτια (κάπου εδώ να πούμε ότι ο δίσκος έχει 7 κανονικά κομμάτια συν intro και outro- δεν τα έχουν ονομάσει έτσι, εγώ τα λέω έτσι). Το νούμερο ιδανικό.
Το Face the Butcher παρουσιάζει τις πρώτες ευπροσδεκτότατες διαφοροποιήσεις με το επικό του ξεκίνημα και το Mayhem-grand-declaration μίνι σφινάκι ριφφ και τις πιο σαφής thrash επιρροές του.
Το Sentinels of Dethe, συνεχίζει τον εμπλουτισμό με το ατόφιο black μεταλλικό κουπλε/ρεφραίν του, το οποίο είναι και από τα καλύτερα σημεία του δίσκου. Είπα καλύτερα σημεία του δίσκου? Φτάνουμε λοιπόν στο 9λεπτο ομώνυμο κομμάτι, όπου έχουμε την πρώτη κωλοτούμπα και εγώ προσωπικά μύρισα την αύρα του Αlma Matter, το οποίο εμπλουτίζει ακόμα περισσότερο τον ήχο τους. Με διαφορά το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, μαύρο και ατμοσφαιρικό, με πολλές εναλλαγές, όπου παιρνάνε μέσα οι διάφορες επιρροές τους (φυσικά και οι Μercyful Fate). Θεικό.
Στο Viking Funeral, συνεχίζουν σε black metal μονοπάτια, έτσι όπως παιζόταν όμως στα τέλη 80, ενώ στο τελευταίο κανονικό κομμάτι (Brazen Serpent), έχουμε πάλι τζούρες από Moonspell πρώτου δίσκου (σορυ από όλους τους σχετικούς του είδους και αυτά τα ριφφ ξέρουν από που προέρχονται - για μένα πάντα θα έρχονται από το Alma Matter που το άκουσα σε τρυφερή ηλικία και με σημάδεψε ο ήχος του) και ίσως το συγκάτοικο του ομώνυμου κομματιού.
Γενικά ένω δεν του φαινόταν (για τα γούστα μου), ο δίσκος είναι απολαυστικότατος. Εχει τρομερή ενέργεια, εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες και γενικά κάπως έτσι ανακάλυψα έναν δίσκο που μπήκε στην λίστα μου για το 2020.
Συγγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά λίγο η άδεια, λίγο τα παιδιά, δεν έμενε χρόνος να τον ακούσω όπως ήθελα. Και τελικά άξιζε να ακουστεί όπως ήθελα.
Μέρος Β (Κ.Α. - Κατά Αποστόλη).
Δεν θα γράψω πολλά για τον δίσκο που πρότεινα. Το Requiem είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του. Είναι επιθανάτιος ρογχος. Είναι μια αβυσσος που σε ρουφάει. Είναι εθιστικό, μινιμαλιστικό και περιέχει ακριβώς όσες φράσεις χρειάζεται ένα αριστούργημα για να δημιουργηθεί. Είχα την τύχη να τον ακούσω, χωρίς να έχω ιδιαιτερη γνώση για τον Fischer και αυτό μου έδωσε ένα πλεονέκτημα σε σχέση με όσους τον ήξεραν καλά: δεν είχα απαιτήσεις σε ύφος και έκφραση. Αυτό λοιπόν που άκουσα, με κατάπιε με την μια.
@matia, χαίρομαι πραγματικά που σου άρεσε το Ark, είναι αριστούργημα από τα λίγα. Είναι από τις φορές που ακούς ένα δισκο, ο οποίος έχει δουλευτεί τόσο πολύ και δεν του φαίνεται. Τα κομμάτια κυλάνε νεράκι και κατα συνέπεια στις πρώτες ακροάσεις κάποιος δεν αντιλαμβάνεται τι γίνεται από πίσω, καθώς κλέβει την προσοχή ο Lande. Όταν όμως το αυτί πάρει χαμπάρι τι γίνεται σε κάθε όργανο και συγχρόνως έχει επιτευχθεί τέτοια μουσικότητα, τότε πραγματικά καταλαβαίνεις το μέγεθος αυτού του δίσκου.
11 Likes
Thanks @clairvoyant για την εξαιρετική πρόταση.
Τους Q5 τους ειχα ακουστα, εχοντας ακουσει στο μακρινό παρελθον κομματια τους αλλα ποτε ολοκληρο δισκο. Η μπαντα ξεκινησε στο Seatle το 1983, κυκλοφορησε το ντεμπουτο Steal the Light το 1984, εναν ακομα δισκο το 1985 και το 1989 διαλύθηκε για να απενενωθει για συναυλιες το 2009 και 2014. Ο τελευταιος (ως τωρα) δισκος της μπαντας κυκλοφορησε το 2016.
Το μουσικο υφος τους θα το παρουσιαζα ως αμερικανικο hard rock/heavy metal (με περισσοτερη εμφαση στο δευτερο συνθετικο) εκεινης της περιοδου. Track by track λοιπον:
Missing in action: ορμητικο, ριφατο, γρήγορο, καβλαντικο και μερακλιδικο. Σημερα ακουγεται γαματο αλλα λιγο ρετρο, τοτε θα ηταν αρκετο για να γινει της πουτανας οταν το παιζαν live ή επαιζε σε καποιο μπαρ υποθετω. Παρα πολυ ωραια φωνητικά από τον Jonathan Scott K. οπως και σε όλα τα κομμάτια
Lonely lady: Μελωδικο και 100% πιασαρικο. Γαματη εισαγωγη και κλεισιμο που μου εφερε στο νου τους θεους του metal. Τα κουπλε/ρεφρεν μου θυμισαν περισσοτερο τη hard rock σκηνη της Αμερικης εκεινης της περιοδου παρα την αντιστοιχη metal. Πολυ γαματες κιθαρες.
Steal the light: ΚΑΙ ΓΑΜΩ τις κιθαρες, τα ρεστα μου. Λιγο πιο σκοτεινο απο τα υπολοιπα κομματια. Και μεγαλη κομματαρα
Pull the trigger: Πως φανταζεστε να ακουγεται ενα κομματι με αυτο το ονομα απο μια αμερικανικη heavy metal μπαντα του 1984? Καπως ετσι οπως φανταστηκατε (και πολυ ωραιο κομματι)
Ain’t no way to treat a lady: Το πρωτο κομματι του δισκου που δεν με ενθουσιαζει οσο τα αλλα, αλλα ακουγεται ευχαριστα κι αυτο.
In the night: Λιγο πιο blues/μπαλαντοειδες απο τα προηγουμενα, συμπαθητικό κομματι
Come and gone: Η καθαροαιμη μπαλαντα του δισκου, πολυ ωραια φωνητικη ερμηνεια
Rock on: αυτοαναφορικο κομματι με πολυ ωραια leads
Teenage runaway: ρυθμικο και ξεσηκωτικο κομματι οτι πρεπει για μπυρες (εστω και αν συνοδευονται με ποπ κορν) σε καποιο μπαρ με φιλους
Ετυμηγορια: παλιο αμερικανικο heavy metal στα καλυτερα του. Περασα πολυ καλα ακουγοντας το παρα πολλες φορες στο ριπιτ. Οι συνθεσεις ειναι απλες μεν, αλλα εμπνευσμενες, με παθος και “οικονομια”. Οποιος ψαχνεται με αυτη τη σκηνη πρεπει να το ακουσει οπωσδηποτε.
10 Likes
Πολύ ωραία μπάντα και δισκάρα. Χαίρομαι πολύ που κάποιος του θυμήθηκε και τους έβαλε ως πρόταση
Θεωρώ τα Lonely Lady & Steel The Light από τα μεγάλα χιτάκια του χώρου , πανέξυπνα catchy αλλά και ενδιαφέροντα μουσικά τραγούδια , δείγματα της ποιότητας και της έμπνευσης των ανθρώπων που έπαιζαν μουσική εκείνη την εποχή όπου ήταν και κάπως φρέσκια
Ο Floyd Rose είναι μια προσωπικότητα που δεν μνημονεύεται ιδιαίτερα ως παίκτης και είναι κρίμα , πολύ δυνατός κιθαρίστας . Και αυτή η καινοτομία που σκέφτηκε με το tremolo bridge που πήρε και το όνομα του και το έφτασε στο peak των δυνατοτήτων του ο EVH ήταν από τα πιο groundbreaking για το όργανο της ηλ. κιθάρας . Γίγαντας
3 Likes
Κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Στο πέσιμο της αυλαίας ενός περίεργου χρόνου και στην αυγή ενός που ιδέα δεν έχουμε τι θα μας ξημερώσει ;p, μου έμελλε να τα βάλω με την πολυαναμενόμενη δουλειά των Psychotic Waltz, το «The God-Shaped Void».
Και οκ, επειδή αυτό είναι κάπως βαρύ από μόνο του, ας ξεκινήσω έτι μία φορά περιαυτολογώντας. ;p
Με τους Psychotic Waltz, λοιπόν, ήρθα σε επαφή γύρω στο 2012-2013, ήτοι σχετικά πρόσφατα. Ως εκ τούτου, δεν θα μπω καθόλου σε μονοπάτια σύγκρισης ή σημαντικότητας του παρόντος, γιατί πραγματικά είμαι ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος να μιλήσω για τα «περιμέναμε 24 χρόνια» και τα σχετικά. Πέραν αυτού, είχα πει στον εαυτό μου πως για να ακούσω αυτόν τον δίσκο, ασχέτως του θρεντ, θα ήθελα να έχω κάνει μια επανάληψη στους άλλους 4. Αυτό αφενός για να απαντήσω μετά βεβαιότητας στο προσωπικό ερώτημα του προς τα πού γέρνει η βελόνα -κάτι που με την πιο ώριμη ας πούμε ματιά/αυτιά μου θα είχε ενδιαφέρον, οι απαντήσεις αυτές εάν έχει παρέλθει καιρός προκύπτουν αβίαστα, σαν κάτι που το ήξερες πάντα. Αφετέρου για να δω εάν ο δίσκος έρχεται ως φυσική συνέχεια των προηγούμενων ή τελοσπάντων πού στέκεται. Και βέβαια, για να μπω στο μουντ. Το τελευταίο όχι γιατί θα ήταν απαραίτητο per se, αλλά γιατί δυσκολεύομαι πλέον (όπου πλέον άγνωστη χρονική περίοδος) να ακούσω καινούριο σε εμένα μέταλ. Δεν το κάνω τόσο κέφι αυτόν τον καιρό, δεν ξέρω γιατί και δεν με νοιάζει κιόλας, I just go with it.
Note to self κάπου εδώ, κοιτώντας τον παρελθοντικό και αφήνοντας ραβασάκι στον μελλοντικό εαυτό μου (που μπορεί κάποτε να ανατρέξει εδώ και να δει εάν λειτουργεί έτσι ή όχι). Και, για πολλοστή φορά disclaimer άνευ νοήματος, γιατί η διάδραση εδώ από μόνη της κάτι σημαίνει, αν μη τι άλλο ένα ελάχιστο ενδιαφέρον για τον συν-φορουμίτη, αλλά παρόλα αυτά εγώ νιώθω ότι το να μιλάω για μένα και το πώς αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, κάπως τρώει τον χρόνο του άλλου και δεν τον αφορά, οπότε όποιος βαριέται τελοσπάντων ας μην διαβάσει παρασακατ.
Summary
Θαρρώ πως με το πέρασμα του χρόνου, ενθουσιάζομαι πιο λίγο για κάτι που ΘΑ βγει και ακόμα πιο σπάνια καταφέρνω να έρθω σε επαφή με αυτό την ώρα ακριβώς που κυκλοφορεί. Ως εκ τούτου, έχω κάπως τιθασσεύσει αυτή μου την αγωνία του να προλάβω να ακούσω, να δω, να διαβάσω ΤΑ ΠΑΝΤΑ και αφήνω λίγο τα πράγματα να έρθουν στην ώρα τους, όποια κι αν είναι αυτή. Έτσι, δεν θέλω να κάψω έναν δίσκο ή μια ταινία εάν πιστεύω ότι δεν είμαι σε φάση να τα εκτιμήσω και κρατάω πράγματα, ακόμα κι αν θέλω να γίνουν ΤΩΡΑ, για όταν θεωρώ ότι θα είναι η στιγμή τους. Ας πούμε φυλάω συγκεκριμένες ταινίες για να τις δω σε μεγάλη οθόνη, αγοράζω βιβλία που πέτυχα κάπου κι ας είναι να τα διαβάσω σε τρία χρόνια, σημειώνω δίσκους για όταν θα περνάω και την αντίστοιχη μουσική φάση κλπ. Κι αυτό είναι ένας μπούσουλας βέβαια, αλλά όχι απολυτότητα, γιατί ενίοτε παίζω με αυτό και προκαλώ διαθέσεις, ή καμιά φορά ξεχνιέμαι και δεν το πολυσκέφτομαι και τελοσπάντων οβεραλλ σημασία έχει να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν χωρίς να με απασχολούν πολύ τα γύρω γύρω. Θέλω να πω, δεν εξηγώ κάποια τρέλα η παραξενιά, αλλά πιστεύω κάτι που βγάζει νόημα.
Όλα αυτά έρχονται και κουμπώνουν εν προκειμένω, γιατί ακριβώς ήθελα να προκύψουν αυθόρμητα οι συνθήκες ακρόασης αυτού του δίσκου και όχι να πρέπει να δημιουργηθούν. Έτσι, στην πρώτη ακρόαση πέρασα κάπως άβολα, προς μεγάλη μου στεναχώρια -γιατί ήξερα πολύ καλά, ότι ακούω κάτι σπουδαίο, ανεξαρτήτως δηλ αποτελέσματος και περιεχομένου, αλλά από άποψη ιστορικής συγκυρίας και βεβαίως γιατί ήθελα να μου αρέσει. Την δεύτερη φορά όμως πέρασα καλύτερα και όσο προχωρούσαν οι ακροάσεις, τόσο αυτό το πράγμα μεγάλωνε μέσα μου κι ερχόταν και σαν το πλέον φυσιολογικό άκουσμα στα αυτιά μου. Κι αυτό είναι από μόνο του μια νίκη απέναντι στον ψυχαναγκασμό/εαυτό και μία δικιά μου τεράστια χαρά που βρήκα κάτι γνώριμο, κάτι δικό μου εκεί μέσα και που, παρ’όλο που δεν ήμουν έτοιμη να το αγκαλιάσω, αυτό ήρθε, είδε και θρονιάστηκε αναμετάξυ μου (sic) με χαρακτηριστική άνεση. Οπότε, μόνο και μόνο γι αυτό, ευχαριστώ mr @matia μα και θρεντσταρτερ, γιατί βγήκα με έναν διαφορετικό και ταυτόχρονα ουσιαστικό τρόπο από το comfort zone μου κι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον το πώς αυτό προέκυψε με κάτι που, με βάση τα ακούσματά μου, θα έπρεπε θεωρητικά ήδη να προσκυνάω.
Αλλά αρκετά με όλα αυτά, πέρασε και το «όριο» των παραγράφων κι επί της ουσίας δεν γράφτηκε ούτε γραμμή, οπότε ας προχωρήσω…
(μα τι εξωφυλλάρα)
…Και ψύχραιμα, λοιπόν, ας πω ότι ο δίσκος είναι πολύ καλός. Πολύ πολύ καλός, της τάξεως του δεν-στέκομαι-απλώς-δίπλα-στην-προ-μισού-του-μισού-αιώνα-δουλειά-μου-με-αξιοπρέπεια-αλλά-είμαι-αυθύπαρκτη-δημιουργία-και-ξεκωλιάζω-ΧΑ. Δε νομίζω ότι είναι αριστούργημα κιόλας ρε παιδί μου, αλλά είναι και πολύ νωπό το συναίσθημα για να κοιτάξω προς τα εκεί. Δεν ξέρω επίσης αν είναι «progressive» με την έννοια που και παραπάνω έγινε προσπάθεια να οριστεί, της προοδευτικότητας δηλαδή και, κυρίως, με την έννοια στο πλαίσιο της οποίας η ίδια η μπάντα δημιούργησε και δραστηριοποιήθηκε, αλλά δεν έχει και καμία σημασία. Αυτό που άκουσα, αυτό που ακούω, είναι ατμοσφαιρικό και υποβλητικό. Είναι άρτιο και δουλεμένο, με το κάθε τι τοποθετημένο σωστά. Είναι φρέσκο, το οποίο είναι και το πιο κρίσιμο ίσως εδώ, γιατί έτσι κερδίζεται το στοίχημα αυτής της επαναδραστηριοποίησης και κυκλοφορίας. Και είναι Psychotic φακιν Waltz τελοσπάντωνε. Όχι με την λογική του είναι PW άρα είναι καλό, αλλά είναι καλό και έχει μέσα τα διάφορα μαγικά στοιχεία της μπάντας, στον ένα ή στον άλλο βαθμό βέβαια. Δηλαδή, μπορεί ο Devon Graves να μην είναι ο Buddy Lackey (πόσο παράδοξο ;p) ή μπορεί να μην υπάρχει κάτι το τόσο αναπάντεχο συνθετικά (για τα αυτιά μου ατ ληστ), αλλά την μαγεία και την ένιωσα και με συνεπήρε και μίλησε στα μέσα μου με έναν νοσταλγικό όσο και επίκαιρο τρόπο.
Πέραν τούτων, θα ήθελα να σταθώ σε μερικά σημεία ξεχωριστά. Το Devils & Angels ας πούμε το είχα ακούσει όταν είχε πρωτοβγεί και δεν μου πολυάρεσε και το είχα μάλιστα ξεχάσει. Αλλά λειτουργεί εξαιρετικά ως εισαγωγή και η εισαγωγή του κιόλας (ινσεψιο) εκεί που μπαίνει Τ Ο ΦΛΑΟΥΤΟ με γονάτισε, κυρίως στην σκέψη του τι έπεται (δηλ κι άλλα φλάουτα, θέλουμε φλάουτα ;p). Κι έχει κι αυτό το drumbeat που σου ανεβάζει τους παλμούς και σου δημιουργεί αγωνία για την συνέχεια, έχει χτίσιμο, είναι και κατάτι eerie και σκοτεινό και μπράβο του γιατί με κέρδισε από εκεί που ούτε που θυμόμουν ;p ότι το είχα ξεγραμμένο. Οι φωνητικές γραμμές στο Stranded μου φάνηκαν απολαυστικές, όπως και οι δισολίες σαφώς, ενώ στο Back to Black ήταν η πρώτη στιγμή που είπα «χολυ σιτ». Πιασάρικο, με την στόφα του χιτ, χιεβυ και άμεσο. Το All the Bad Men είναι κάπως κολλητικό κι αξιομνημόνευτο, αλλά ταυτόχρονα δεν πεθαίνω κιόλας, χωρίς βέβαια να είναι επουδενί κακό (δεν υπάρχει κακή-μέτρια στιγμή στον δίσκο.-), ενώ το The Fallen το βρίσκω πανέμορφο. Αργό ξεκίνημα, χτίσιμο, επαναλήψεις και υπέροχο, υπέροχο ξέσπασμα. Κι όλα αυτά για να πάμε στο While the Spiders Spin, όπου, ξερωγω, «Ω ΘΕΟΙ». Σκοτεινή ύφανση του ιστού της αράχνης και μια γενικότερη φαντασμαγορία, με ακουστικές, πλήκτρα, φωνητικά και δεύτερες του Graves που στοιχειώνουν. Το Pull the String επίσης δεν είναι αγαπημένη μου στιγμή συνολικά, αλλά εκτιμώ την βαριά του διάθεση. Μέχρι που μπαίνει το φλάουτο ε, άπαξ κι έχει φλάουτο όλα είναι τα καλυτερότερα. Ε και μετά σκάει το Demystified με τις τρίλιες του, που ίσως να είναι όντως το καλυτερότερο. Kι αυτή η αντίθεση του φλαουτακίου μέσα στο κατά τ’ άλλα χιεβυ περιβάλλον είναι καθηλωτική. Και τελοσπάντων, δεν ξέρω αν είναι αρκετά εμφανές, μ’αρέσουν τα φλάουτα, τι άλλο να πω πια. ;p Το Season of the Storm εκεί ανάμεσα είναι μια ανάσα ακόμα και για το έπος που ακολουθεί, δηλαδή το Sisters of the Dawn. Που οκ, φυσικό να μου αρέσει τόσο, πάντα λάτρευα το La Isla Bonita. ;p Ανεξαρτήτως αυτής της ομοιότητας σαφώς, είναι μεγαλοπρεπέστατο άσμα. Δυνατό. Και με καταπληκτικές κιθάρες, μεταξύ άλλων. Τέλος, το κλείσιμο με το In the Silence φαντάζει ιδανικό. Σχεδόν περιπετειώδες, με μια διάθεση εξερεύνησης που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Θέλω να πω, δεν είναι ένα απλό closing track να έρθει και να δέσει και να κλείσει ιδέες και μοτίβα, αλλά έχει στίγμα και μία δικιά του ιδιαιτερότητα. Και φυσικά, με τις τελευταίες του νότες σε καλεί να ξαναπατήσεις το play. (Ναι τι, υπήρχε περίπτωση να αφήσω τους κύκλους απέξω? :p)
…Και αυτά πάνω κάτω! Δηλαδή πού να ήθελα να κάνω και ανάλυση και όχι να μνηνονεύσω «σημεία». ;p Μέσα σε όλα πάντως, ηθελημένα δεν έχω αναφέρει κάτι για τα στιχουργικά θέματα με τα οποία καταπιάνεται ο δίσκος. Δεν είχα τον χρόνο να εμβαθύνω όσο θα ήθελα, αλλά επίσης, έχω μια μικρή υποψία ότι ίσως, λέω ίσως, μπορεί να μην υπάρχει το βάθος των πρότερων έργων. Χωρίς βέβαια να μιλάμε για κάτι κενό νοήματος, απεναντίας. Κι επειδή δεν την έχω σχηματοποιήσει επαρκώς αυτή την σκέψη κι επειδή μπορεί να είναι και μια μαλακία και μισή, το λήγω εδώ.
Συνολικά, τι άλλο να πω, μιλάμε για σοβαρό δίσκο. Και για μια κυκλοφορία που εν έτει 2020 και με τις συγκεκριμένες συνθήκες δημιουργίας της, βγάζει νόημα και, κυρίως, έχει κάτι να πει. Και το κάνει σωστά, ηχηρά, σηκώνοντας και όχι σέρνοντας το τεράστιο βάρος της κληρονομιάς του παρελθόντος, ενώ ταυτόχρονα άπτεται της σύγχρονης μουσικής πραγματικότητας και κάνει το όνομα των Psychotic Waltz ξανά επίκαιρο με τον πιο όμορφο τρόπο.
υγ : Μαλακία πάντως, μετά από όλο αυτό το ρολλερκοστερ, στεναχωρέθηκα ακόμα λίγο παραπάνω για το χαμένο λάιβ. 
16 Likes
Αν είναι να αργείς για να γράφεις τόσο αναλυτικά σεντόνια στείλτα και μετά από κανα μήνα, No problem
Εύγε!!