1o Bathory λοιπον απο @ RiderToUtopia .
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-8646201-1465835511-7732.jpeg.jpg)
ωπα λαθος
(απο ενα σφηνακι οσες φορες διαβασετε τις λεξεις venom και hellhammer, για πλυση στομαχου θα πατε)
Το κλασικο ντεμπουτο του σουηδου το πρωτοακουσα στο λυκειο το μακρινο 2008, εχοντας ηδη ενα χρονο ενασχολησης με το black metal (καλοι οι maiden και το πανκ, αλλα χρειαζομουν ηχητικη ακροτητα και σκοταδι και μιζερια που αντικατοπτριζει την ψυχολογια μου κατα την περιοδο των πανελληνιων, και άλλες τετοιες κριτζι γραφικοτητες τελος παντων), οποτε ουσιαστικα η αρχη ειχε γινει με το monotheist των celtic frost (καθολου τυχαια αναφορα) το 2007, και απο κει υπηρξε ριζικη άλλαγη στα ακουσματα μου, άλλα και στην ψυχολογια μου. Ο τελευταιος δισκος των φροστ ηταν πραγματικα καθοριστικος και εχει θεση στην καρδια μου οσο λιγοι. Ηταν σαν να ηρθε το τελος της αθωοτητας, δεν μπορω να το θεσω διαφορετικα, ειναι απο τους δισκους που σε αλλαζουν σε καποιο βαθμο, ολοι εχουμε καποιους. Ασφυκτικο σκοταδι παντου. Σχετικα με το black, πηρα σβαρνα ολα τα κλασικα διαμαντια του ηχου, mayhem, burzum, emperor, immortal, darkthrone, rotting christ, necromantia και τα συναφη, γενικοτερα το 2ο κυμα του μπλακ και τους must δισκους και δημιουργους. Παραλληλα τσεκαρα και πιο προσφατα πραγματα με ηχητικους πειραματισμους, thorns, dødheimsgard, deathspell omega, θαυμαζοντας βημα-βημα την μουσικη εξελιξη του ειδους μεσω εισαγωγης διαφορετικων χαρακτηριστικων που ειναι δεδομενα σε διαφορετικα μουσικα υποειδη, σταδιακα γινομουν ενας γνησιος βλακ acolyte.
Μεσω της λατρειας που ανεπτυξα για τους φροστ και τους hellhammer άλλα και για τα πρωτα venom λοιπον, ηρθε η ωρα να τσεκαρω και bathory, και περα απο αυτο, γνωριζα πως προκειται για χαρακτηριστικο δειγμα proto-black ηχου, οποτε η παρατηρηση της εξελιξης και διαμορφωσης του ηχου πηγαινοντας ακομα πιο πισω χρονολογικα θα αποκτουσε ακομα μεγαλυτερο ενδιαφερον. Ειχα προετοιμαστει πανω-κατω για το τι θα ακουγα, καθως οσο ειχα ψαξει, ολοι μιλουσαν για ενα συνδυασμο hellhammer & venom, δηλαδη in my book τελειοτητα. Και οντως, ετσι ηταν τα πραγματα. Ηχητικο χυμαδιο με εντυπωσιακα σκατενια παραγωγη, μακραν η χειροτερη που ειχα ακουσει μεχρι εκεινο το σημειο χωρις ομως αυτο να ειναι αρνητικο, και εντελως πανκ attitude και νοοτροπια “fuck the world” οπως αλλωστε ειχαν αντιστοιχα και οι 2 μεγαλες επιρροες του quorthon, ο πανκης μεσα μου σαλεψε. Ο πρωτος δισκος λοιπον, στα αυτια μου τουλαχιστον, συνολικα ειναι ενας πολυ καλος κλωνος hellhammer/venom. Δεν εντοπιζεται ακομα η ιδιαιτεροτητα των συνθεσεων που θετει αργοτερα ο quorthon, εχει 1-2 δισκους περιπου για να φτασει εκει. Αναμφισβητητα επιδραστικος φυσικα, οι νεαροι edgy νορβηγοι αφομοιωσαν το ηχητικο αποτελεσμα και αυτο διακρινεται ευκολα στη σκηνη τα επομενα χρονια, για παραδειγμα ο varg στο 1ο burzum “εμπνευστηκε” αρκετα απο το necromancy, γραφοντας τον κλωνο war, βαζοντας και λιγο tom warrior μεσα βεβαιως (“this is war, huh, wow!” γελαω πληκτρολογωντας το άλλα οκ γαμαει και για τους σωστους, και για τους λαθος λογους).
Μικρη διαρκεια, λογω δομης του συγκεκριμενου ειδους κομματιων ειναι αναγκαιο για να μην νιωθει εντονη επαναληψη ο ακροατης, αν και μπορεσε να κρατησει το ενδιαφερον και να ψιλοαλλαξει λιγο το συνολο με μικρολεπτομερειες, οπως να εισαγει μπασογραμμες που παιζουν την απλη (συνηθως) μελωδια στο in conspiracy with satan, εντελως κλασικη πανκ νοοτροποια απο αποψη παιξιματος που χρησιμοποιουσαν πολυ συχνα hardcore/punk συγκροτηματα των υπεροχων μουσικα 80’s, και να αλλαζει λιγο ρυθμο σε πιο mid-tempo ταχυτητες ανα φασεις ωστε να σπαει η οποια μονοτονια, οπως στα necromancy και raise the dead. Ηταν και σε oi! σχημα πριν κανει τους bathory απ’οτι διαβασα στη wiki, ενδιαφερον. Περα απο αυτο, εγραψε εθιστικα “χιτακια” που σου μενουν ομως, ολα εκτος των intro-outro ειναι οτι πρεπει για βλακ μεταλ παρτυ. Hades, Reaper, War και οσα ανεφερα προηγουμενως, ολα τα κομματια σου μενουν με την 1η ακροαση, εαν εχεις συνηθισει σε παρομοια ακουσματα τουλαχιστον. Αλλωστε μπορουμε να πουμε πως και οι 2 βασικες επιρροες του στη black περιοδο ηχουσαν σα πιο βρωμικοι motörhead που μιλανε για τραγους και σαταναδες.
Venomcore η Hellhammercore περιγραφω αυτον τον ηχο προσωπικα, ακομα και οταν πεφτω σε συγχρονες μπαντες, και οχι αμιγως βλακ, τουλαχιστον με την εννοια που χαρακτηριζεται πλεον, κατανοοντας φυσικα πληρως το αντικτυπο που ειχε και εχει σε αυτο το μουσικο ειδος. Που να αρχισουμε να λεμε και για την viking/epic εποχη του ε, 2+ σκηνες αλλαξαν και διαμορφωθηκαν σε τεραστιο βαθμο απο τον Quorthon, αδιανοητη επιδραστικοτητα, πατωντας σε ωμους γιγαντων, χωρις να το λεω φυσικα με αρνητικη χροια αυτο. Τον σεπτεμβρη εγινα 30 (κλαψ, λυγμ και σομπ ταυτοχρονως) και εδω και αρκετα χρονια παντως δεν παρακολουθω πλεον με το ιδιο ενδιαφερον τη black σκηνη, τσεκαρω συγκεκριμενα πραγματα απο καποια σχηματα-προσωπικες αδυναμιες η νεες κυριως αντεργκραουντ προτασεις που μου κινουν το ενδιαφερον. Εχω φυγει σε σημαντικο βαθμο απο αυτα τα σκοτεινα ηχητικα μονοπατια (κριτζ), άλλα παρακολουθω ακομα απο μεγαλυτερη αποσταση.
Θα μπορουσα ευκολα να συνεχισω μπλεκοντας και άλλα θεματα οπως την ηχητικη ακροτητα σε γενικοτερο πλαισιο στη δεκαετια του 80’, καθως δεν θεωρω οτι ο συγκεκριμενος δισκος ειναι το peak ακραιου ηχου για το ετος 1984 οπως καποιοι σε καμια περιπτωση, ουτε άλλα Ιερα Τερατα, άλλα αυτο ειναι μια διαφορετικη, τεραστια συζητηση.
Για να μην κουραζω, καπου εδω κλεινω καθως η πλειοψηφια πιστευω πως γνωριζει πως μιλαμε για εναν επιδραστικοτατο, κλασικοτατο, διασκεδαστικοτατο δισκο, ο quorthon εβαλε σαφεστατα τα λιθαρακια του στη σταδιακη αναπτυξη της μουσικης ακροτητας και οι ακολουθοι ειναι αναριθμητοι, άλλα δεν το ακουω πλεον συχνα, προτιμω ολες τις επομενες δουλειες του (οκ οχι, τις περισσοτερες) με αδυναμια στην τριαδα blood fire death, hammerheart και twilight of the gods, και αν θελησω να ακουσω κατι σαν το 1ο αλμπουμ, μαλλον θα προτιμησω venom η hellhammer.
Πάρ’τε το review απ’το rocking, αν κάποιος θέλει να διαβάσει για το δίσκο.
