Ιδιαίτερο το concept αυτό που κάθε μέλος έχει και δικό του τραγούδι, σου γνωρίζει με ωραίο τρόπο την μπάντα κατά κάποιον τρόπο. Προσωπικά τα instrumental κομμάτια με άφησαν αδιάφορο όπως και γενικότερα η μουσική λόγω του ότι τα σπασίματα αυτά τα έχω χιλιοακούσει και δεν μ κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση χρόνια τώρα, αντιθέτως βρήκα πολύ πιο ενδιαφέρον τα vocal και γενικότερα τις συνθέσεις που είχαν επικεντρωθεί σε αυτά και όχι στο σπάσιμο. Μπορεί σε σημεία να μου θύμισαν και Linkin Park…οκ… γενικά προτίμησα τα μελωδικά κομμάτια και σημεία και ρεφραίν από οποιοδήποτε βαρετό “σπάσιμο” ντραμ, κιθάρας κλπ…μισή ώρα κυλάει νεράκι και το μεγάλο instrumental στη μέση δεν είναι άσχημο ούτε πλατιάζει…δεν έχω ιδέα τι έκαναν μετά οι Periphery, που πήγαν από δώ και πέρα κλπ αλλά εδώ έχουν γερές βάσεις για κάτι πολύ καλύτερο φαντάζομαι…Επίσης το χαρακτηρισμό djent δεν το βλέπω να δικαιολογείται σε αυτό το EP.
Με λίγο πιο γρήγορες στιγμές, ιδίου τύπου παραγωγή και μαζεύοντας τα γνωστά υλικά της εν λόγω εποχής γίνεται μια τίμια προσπάθεια του να δημιουργηθεί μια τρύπα στο χωροχρόνο και να μας ταξιδεύσουν 35+ χρόνια πίσω, τότε που το ατσάλι έρεε αγνό και ανόθευτο, συμπαγές και θανατηφόρο (sic).
Κάποιοι θα πετάξουν τη σκούφια τους από χαρά, διθυραμβικές κριτικές θα γραφτούν, jacket θα βγουν από τις ντουλάπες. Δυστυχώς για μένα όμως @Spyros_Koukas όλο αυτό φαίνεται αναχρονιστικό, επιτηδευμένο και ανούσιο. Εντάξει άμα θέλω να κάνω κάποτε ένα '80s θεματικό παρτι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσω κάποια από τα τραγούδια του δίσκου για να σπάσει η μονοτονία, αλλά νομίζω πως η κάθε εποχή έχει την στιγμή της. Πόσο μάλλον όταν θα συμφωνήσω πλήρως με τους στίχους του journey’s end …this is not my game…
Ειλικρινά προσπάθησα αλλά θεωρώ πως ήταν λίγο ατυχές το ζευγάρωμα. Σορρυ κιόλας και για το descendents. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσαν να έχουν κυκλοφορήσει την ίδια εποχή.
Για τους τολμηρούς
Υ.Γ. Άπειρα credits για τη νοσταλγία απέναντι σε κάθε παιχνίδι τύπου doom που μου δημιούργησε το εξώφυλλο. Άιντε βρες τώρα τα floppy
Χάσμα - Κάθε φορά που άλλος γίνομαι (2003) - @furor
Έχω άπειρες ωραίες αναμνήσεις που τις έχω συνδέσει ακούγοντας Χάσμα…
Από τα πρώτα καλοκαίρια με τη παρέα στην Αμοργό, που να τραγουδάμε με τη ψυχή μας «Τα χρώματα του μίσους» απάνω σε σαράβαλα μηχανάκια, όταν είχαν έρθει για λαιβ στη Μυτιλήνη που σπούδαζα κατά τη διάρκεια της πολιτιστικής εβδομάδας του Παν Αιγαίου, η σε καταλήψεις/Πανεπιστήμιο στην Αθήνα.
Να πω την αλήθεια, το άλμπουμ αυτό δε το είχα καλό ακούσει ολόκληρο. Πέρα από το ομώνυμο κομμάτι που γνώριζα, δεν είχα βάλει ολόκληρο το δίσκο από την αρχή.
Το “Κάθε Φορά Που Άλλος Γίνομαι” είναι η τελευταία κυκλοφορία αυτής της πολύ σημαντικής ελληνικής μπάντας, μιας και διαλυθήκαν το 2011. Πολύ σωστά αναφέρεις και συμφωνώ ότι μαζί με Τρύπες είναι από τις αγαπημένες ελληνικές μπάντες.
Αυτό που παρατήρησα, είναι αρκετός πειραματισμός και γενικά μια διάθεση να ανοίξουν λίγο τους ορίζοντες τους μουσικά και ηχητικά.
Γενικά μου έδωσε μια αίσθηση ότι κουνήθηκαν πιο πολύ στο pop πανκ, όχι λόγω θεματολογίας αλλά πιο πολύ μουσικά.
Πέρα pop punk vibes συναντάς από ραπαρισμα με κάπως break beats μέχρι ακόμα και ψιλο σκα.
Το «Ότι αγαπώ είναι λίγο» παραμένει το αγαπημένο μου κομμάτι από το δίσκο – και αυτό που ήξερα από πριν.
Γενικά δε είναι η κυκλοφορία που θα ξαναέβαζα όταν θαθελα να ακούσω Χάσμα - Αντεκδίκηση / Τα χρώματα του μίσους παραμένουν τα αγαπημένα μου – αλλά χάρηκα που τον άκουσα και ολοκλήρωσα τη δισκογραφία.
Εγώ σόρρυ για την πρόταση, μιας και απ’ ότι καταλαβαίνω σε ζορισε αρκετά. Σε μένα το Descendents λειτούργησε καλά, ελπίζω αύριο-μεθαυριο θα προλάβω να επανέλθω αναλυτικότερα.
ΥΓ: ένας από τους λόγους της πρότασης ήταν ακριβώς αυτό το εξώφυλλο, χαίρομαι που τουλάχιστον εκεί λειτούργησε το ματσαρισμα
Τρελή σύμπτωση ότι το έβαλα τις προάλλες και τ’ άκουγα. ‘Νταξ’, οι Χάσμα είναι από αυτές τις λίγες μπάντες που πέτυχαν το 3/3, χωρίς ούτε μία κακή στιγμή μέσα σε δίσκο. Τρελό σερί. Νομίζω ότι αδιαμφισβήτητα αυτό που κερδίζει στο “Κάθε φορά που άλλος γίνομαι” είναι η παραγωγή, μιλάμε για ήχο μίλια μπροστά από τα προηγούμενα. Και σωστά τα λες, πιο pop punk, πιο όμορφα hooks, είναι σίγουρα ο πιο βατός δίσκος τους. Απλά το τρομερό κλείσιμο μίας φοβερής πορείας.
Παρεμπιπτόντως, οι φίλοι των Χάσμα ας τσεκάρουν την επιστροφή του Παυλίδη (κιθαρίστα/τραγουδιστή των Χάσμα) με τους Πεθαίνουν στο Τέλος, όπου για μια ακόμα φορά παίζει τρομερή μουσική. https://youtu.be/XEj9V0JV_B8
Συγγνωμη, θα γραψω οντως το review για τον δισκο του Μανου απο πριν 3-4 βδομαδες και θα παρω εκτεταμενο break γιατι με την δουλεια και το νεο εξαμηνο, με τον κορεσμο που νιωθω απο μουσικη τωρα τελευταια, και με το ημι-πετυχημενο dating με συνομηλικη Γαλλιδουλα καπου δεν εχω χρονο ουτε να αναπνευσω ωστε να ασχοληθω εκτεταμενα με μουσικη και κριτικες.
Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε, με King Diamond & Co. η σχέση μου είναι τουριστική. Σε βαθμό που οι σχετικές στιγμές που μου έρχονται πρώτες στο μυαλό είναι η συνεργασιάρα με Volbeat και τα πανάκυρα περάσματα από το δεύτερο Clerks. Δεν είναι ότι δεν έχω ακούσει κατιτίς ή ότι μίσησα αυτά που άκουσα. Απλά δεν έγινε ποτέ το κλικ.
Σε κάθε περίπτωση, την ύπαρξη αυτής της κυκλοφορίας ούτε καν τη γνώριζα. Πριν το πλέυ μία ανησυχία για την παραγωγή την είχα. Το φταίξιμο στη γυμνασιολυκειακή ζωγραφιά. Είπαμε, δανέζικο χεβυμέταλ του '82, αλλά όχι κι έτσι. Καλά να πάθω βέβαια, μεγαλοπρεπέστατη πρώτη φάπα στα δέκα δευτερόλεπτα, κάμποσες ακόμα στα επόμενα είκοσι λεπτά, και ήχος και φωνάρα και όλα.
Γενικά νομίζω το μεγαλύτερο πρόβλημά μου με τους Mercyful Fate είναι ο συγχρονισμός. Οι φάσεις που με πιάνει να ακούσω old school ατσάλι (δε ξέρω τι ταμπέλες βάζει ο κόσμος, στο δικό μου βιβλίο ριφφάρες τύπου Nuns Have No Fun και Devil Eyes εκεί πάνε) είναι ~ δύο ή τρεις στις εκατό, και για κάποιο λόγο ποτέ δεν έχει τύχει να τους δώσω σοβαρή προσοχή όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει.
Cheers για την πρόταση @SvenN, μέβαλες στο τριπάκι και θα το έχω κατά νου την επόμενη δόση.
Μπόνους
Μεγάλο μπράβο και στο youtube, που στο επίσημο βίντεο της Metal Blade μου πέταξε το παρακάτω και για λίγο ένιωσα σα να βρίσκομαι σε δισκάδικο επί πασοκάρας.
@apostolisza8 το 2ο μας πάντρεμα σίγουρα ήταν πιο πετυχημένο από το 1ο! Για αυτό να είσαι σίγουρος.
Μπήκε λοιπόν ο περιορισμός στην ώρα του album και ο Αποστόλης πρότεινε το 2ο album των His Hero is Gone από το Tennessee των H.Π.Α. Ένα πράγμα που μου έχει συμβεί αρκετά σε αυτό το παιχνίδι ανταλλαγής είναι ότι έμαθα πως αγνοώ αρκετά ιστορικές και κομβικές στιγμές σε διάφορα μουσικά υπο-είδη μέσα στον χρόνο. Γενικά, αγνοώ τελικά αρκετή μουσική, όσο και αν νομίζα ότι έχω πολλά και διαφορετικά ακούσματα. Αυτή η άγνοια δεν μου δίνει και την ευκαιρία να κρίνω και λίγο εκτός του μουσικού πλαισίου το πόσο καινοτόμο ή επιδραστικό ήταν ένα album την στιγμή που ήρθε στην επιφάνεια.
Από αυτό που άκουσα λοιπόν και συνδυάζοντας τον ήχο με το γεγονός ότι αυτό το album βγήκε το 1997 και μάλιστα ως 2o της μπάντας, μπορώ να πω ότι μου φάνηκε ένα τρομερά φρέσκο, γαμάτο και αρκετά μπροστά από την εποχή του album. Η ταμπέλα λέει crust punk αλλά μέσα ακούω riff-άρες, ακούω μελωδία, ακούω τσίτες και γενικά ένα τρομερό και ασταμάτητο heaviness που γούσταρα πάρα πολύ. Μέσα στα 26 λεπτά βρήκα και ποιες ήταν βασικές επιρροές νεότερων μπαντών που ακούω (π.χ. Kylesa, Izah).
Παρόλο που τα κομμάτια είναι μικρά σε διάρκεια υπάρχουν πάρα πολλές ιδέες που αναπτύσσονται και γενικά παίρνεις ένα feeling ολοκληρωμένων συνθέσεων. Τα φωνητικά είναι υπερπορωτικά και γενικά το αποτέλεσμα είναι άκρως ενδιαφέρον για όποιον έχει heavy ακούσματα.
Τα κομμάτια που ξεχώρισα λίγο παραπάνω ήταν το Like weeds, το ομώνυμο (τρομερή πόρωση) και το chain of command.
Sorry που άργησα, γενεθλίαζα την Δευτέρα οπότε αναγκαστικά έμεινε πίσω.
Πάω να προλάβω το next round.
Και γαμώ τις προτάσεις, ρίξε στο τραπέζι και παρόμοια πράγματα με το γεγονός ότι λατρεύω π.χ. Kylesa.
Headless / Heartless | Unearthly Trance μιας και λέμε για επιρροές. Η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι μαζί με αυτούς και μερικες μπάντες ακόμα έμαθα τι υπάρχει πέρα από το μέταλ σε πολλά επίπεδα και όχι μουσικά.
Θεωρω πως ενα maximum διαρκειας οπως την προηγουμενη φορα ειναι βοηθητικο παντως, στα 30-40 λεπτα πχ. Αποκλειονται παρα πολλα πραγματα απο την αλλη ομως και ειναι κριμα.
Ναι και εγώ πιστεύω δεν ειναι θέμα χρόνου, όσο θέμα mindset.
Δηλαδή νομίζω είναι καλύτερα να εστιάζουμε στο πόσο ωραίο είναι (οκ όχι πάντα ) να ακούμε καινούρια πράγματα ή να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες σε πράγματα που ίσως δεν εκτιμήσαμε αρκετά στο παρελθόν.
Ένα ψαγμενο και καλά δουλεμενο review ειναι ωραίο όταν συμβαίνει, αλλά και 3 σειρές ή 3 παράγραφοι (όπως το είχε γράψει ο @JTN και στην αρχή του τοπικ) είναι good enough, το ζητούμενο είναι να ακούμε μουσική όχι να γράφουμε τα σούπερ γαμάτα reviews. Και το λέω με την έννοια πως το ριβιου είναι θεωρώ το χρονοβόρο, το να ακούσει καποιος 3-4 φορές ένα δίσκο έστω και στο background κανοντας κάτι άλλο θεωρώ είναι πολύ εύκολο. Σαν bare minimum αυτό, πρακτικά το έχω κάνει μια φορά μόνο, στο exchange λίγο πριν την Πρωτοχρονιά, συνήθως ακούω τους δίσκους πολύ περισσότερες φορές και με τουλάχιστον μία 100% συγκέντρωμενη ακρόαση. Κρίνω λίγο εξ ιδίων βέβαια και ο κάθενας έχει το δικό του πρόγραμμα που μπορεί να κάνει πολυ δύσκολο αυτό που για άλλον είναι εύκολο.
Εκτός αν σε κάποιον δεν αρέσει καθόλου ο δίσκος που του έτυχε, τόσο πολύ που θεωρεί τελείως βαρετές τις ακροάσεις και δεν βρίσκει χρόνο όχι λόγω προγράμματος όσο λόγω διάθεσης. Αλλά και εκεί ένα τίμιο “δεν μπορώ να το ακούσω με τίποτα το άκουσα μισή φορά” για μένα κομπλέ είναι.
